Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Και το άλλο πρωί, τα μάτια ανοίγουν. Ανοίγουν, αλλά ο άνθρωπος δεν αναγνωρίζει τίποτα, δεν αναγνωρίζει το πρόσωπο που τον κοιτάζει με όλη τη λαχτάρα ν' αναγνωριστεί, δεν αναγνωρίζει το χώρο, το χρόνο, τον πόνο, τη γλώσσα, δεν αναγνωρίζει το φως. Είναι ένα νεογνό που χύνεται σε εύξεινα χέρια, που το περιμένουν να κλάψει για να βγάλει όλο το θάνατο από μέσα του. Ανοίγουν, αλλά το μόνο που φεγγίζει από πίσω, είναι μια κεφαλαιώδης απορία, ένα γιγαντιαίο ερωτηματικό που δε βρίσκει τον τρόπο να διατυπωθεί, οι λέξεις της γυναίκας αποπνέουν τρυφερότητα, μια ακατάσχετη νύστα κυριεύ...

Όταν η μητέρα του πεθαίνει, ο δωδεκάχρονος Τζόελ Νοξ, που ζει ως τότε στη Νέα Ορλεάνη, θα ταξιδέψει μόνος στον μαγευτικό και ταυτόχρονα εφιαλτικό αμερικάνικο Νότο για να ξανασμίξει με τον πατέρα του, ο οποίος τον είχε εγκαταλείψει. Θα φτάσει σ’ ένα ξεπεσμένο και μισοερειπωμένο αρχοντικό όπου, αντί για τον πατέρα του, θα τον υποδεχτούν η βλοσυρή μητριά του και ο παράξενος, αν και γοητευτικός, ξάδερφος Ράντολφ. Σιγά σιγά ο Τζόελ, αναζητώντας τις απαντήσεις στα αινίγματα του ενήλικου κόσμου για την αγάπη και το θάνατο, θα γνωριστεί με τα χρώματα, τις συνήθειες και τις δεισιδαι...

Μπόρχες σημαίνει, για τα εκατομμύρια των φανατικών του αναγνωστών σε όλο τον κόσμο, ένα σύμπαν δημιουργημένο από την αρχή με τα υλικά που πλάθονται τα όνειρα. Ένα σύμπαν που συγκροτείται από επάλληλους Λαβυρίνθους (που διαφέρουν στις διακλαδώσεις καίτοι ομόκεντροι), ένα σύμπαν Βιβλιοθήκη όπου οι πάντες χάνονται αναζητώντας το Νόημα. Σ' αυτό το δαιδαλώδες τοπίο των συναρπαστικών του γραπτών -και ιδίως των πεζών κειμένων που συγκεντρώνονται όλα για πρώτη φορά σε ενιαίο τόμο-, η πραγματικότητα είναι μια απάτη, ο ορθός λόγος συνιστά αυθαιρεσία και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανε...

Μπόρχες σημαίνει, για τα εκατομμύρια των φανατικών του αναγνωστών σε όλο τον κόσμο, ένα σύμπαν δημιουργημένο από την αρχή με τα υλικά που πλάθονται τα όνειρα. Ένα σύμπαν που συγκροτείται από επάλληλους Λαβυρίνθους (που διαφέρουν στις διακλαδώσεις καίτοι ομόκεντροι), ένα σύμπαν Βιβλιοθήκη όπου οι πάντες χάνονται αναζητώντας το Νόημα. Σ' αυτό το δαιδαλώδες τοπίο των συναρπαστικών του γραπτών -και ιδίως των πεζών κειμένων που συγκεντρώνονται όλα για πρώτη φορά σε ενιαίο τόμο-, η πραγματικότητα είναι μια απάτη, ο ορθός λόγος συνιστά αυθαιρεσία και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανε...

"Εκείνος ξεκίνησε την αλληλογραφία μας. Μια μέρα, στα δεκαπέντε μου, μου έστειλε μια μουσική. Η μουσική άλλαξε τη ζωή μου ή, μάλλον, με κράτησε στη ζωή. Χωρίς αυτήν, θα ’μουν νεκρός. Από τότε του γράφω συχνά. [...] Όποτε θέλει μου απαντάει : σε μια συναυλία, στην αίθουσα ενός αεροδρομίου, στη γωνιά ενός δρόμου, πάντα απροσδόκητος και πάντα λαμπερός." Τα παραπάνω λόγια συνοψίζουν -και επεξηγούν- την έκδοση αυτού του βιβλίου που συνοδεύεται από ένα CD με 16 αποσπάσματα από σημαντικά μουσικά έργα του Μότσαρτ. Η μουσική χρωματίζει το βιβλίο με τον τρόπο που οι εικόνες φωτίζουν...

"Ο Λόρδος Μπάιρον δεν πέτυχε τίποτα στο Μεσολόγγι πέρα από την καταστροφή του, ωστόσο, με αυτή και μόνο την πράξη ηρωισμού, συνέβαλε στην απελευθέρωση της Ελλάδας". Σερ Χάρολντ Νίκολσον.

O επίσημος κατάλογος ταινιών του 45ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παρουσιάζει το σύνολο του προγράμματος της διοργάνωσης. Πιο συγκεκριμένα περιλαμβάνει σε ελληνικά και αγγλικά: - Όλες τις ταινίες όλων των τμημάτων του Φεστιβάλ με συνόψεις, ζενερίκ, βιογραφικό και φιλμογραφία σκηνοθετών. - Πληροφορίες για τις εκθέσεις και τις παράλληλες εκδηλώσεις. - Πλούσιο φωτογραφικό υλικό από όλες τις ταινίες.

Ο Λάτρων είναι ο μοναδικός στοχαστής που δημιούργησε η αρχαία Ρώμη. Ενώ ο Λουκρήτιος και ο Σενέκας οφείλουν τα πάντα στην Ελλάδα, ο Λάτρων αμφισβήτησε την ελληνική σκέψη. Έλεγε: "Η λογική σκέψη είναι ό,τι πιο αισθηματικό διαθέτει ο άνθρωπος". Ή πάλι: "Δεν έχω υπόψη μου κανένα φάρμακο για τη σοφία". Δικό του, τέλος, είναι και το γνωμικό: "Κανένας δεν είναι καλός με τη θέλησή του". Συνέθεσε λόγους και αντιλογίες από τα οποία δεν έχει σωθεί κανένα. Ο Μάρκος Πόρκιος Λάτρων γεννήθηκε στην Κόρδουα το 696 έτος Ρώμης (-57 της δικής μας εποχής). Όταν ήταν παιδί, έχασε τη μνήμη του...

Το παρόν πόνημα έρχεται, σε δύο τόμους, να συμπληρώσει τους τρεις αντίστοιχους της "Ιστορίας", ταξινομώντας και παραθέτοντας ντοκουμέντα από τα εκατό περίπου χρόνια της Ιστορίας του Ελληνικού Κινηματογράφου. Από τον ατέλειωτο αριθμό σελίδων που κάλυψαν τα ντόπια έντυπα, προς δόξαν ή κατατρεγμό του κινηματογράφου μας, διαλέχθηκαν κάποιες με στόχο τη μεταφορά ενός κλίματος. Πρόκειται για μια δευτερογενή "δημιουργία", κινηματογραφικής υφής, που δεν υλοποιήθηκε στη ζελατίνα του φιλμ, αλλά στη σελίδα της εφημερίδας, του περιοδικού, του βιβλίου, της αφίσας. Έτσι μεταφέρεται ένα κ...

Στις αρχές της δεκαετίας του '90, ένας άγνωστος ακόμα σκηνοθέτης από το ξεχασμένο, συκοφαντημένο και παραμελημένο τότε Ιράν ήταν η μεγάλη, ανανεωτική μορφή που απρόσμενα διέψευσε όσους είχαν αρχίσει να διαπιστώνουν στον δυτικό κινηματογράφο εμφανή σημάδια κόπωσης, συμβατικότητας και επανάληψης. Ο Αμπάς Κιαροστάμι, με το "Close-up", την ταινία με την οποία ξάφνιασε ευχάριστα κοινό και κριτικούς στη Δύση, ανέτρεψε αυτή την καλλιτεχνική κατήφεια της εποχής και, λίγα χρόνια αργότερα, το 1997, στις Κάννες, κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα με τη "Γεύση του κερασιού", επιβεβαιώνοντας τη...

Το "Προπαντός όχι Σοπέν" του Εσενόζ διαβάζεται σαν μια παρτιτούρα που, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται εύκολη ν' αποκρυπτογραφηθεί: οι φράσεις του συνάπτονται εύρυθμα κι ανάλαφρα, με κάποιες τρίλιες δω κι εκεί, καθώς η ειρωνεία του αφηγητή παρεισδύει στη ζωή του κεντρικού ήρωα. Ο Μαξ είναι ένας βιρτουόζος πιανίστας που χρειάζεται διαρκώς ενίσχυση για να βγάλει την καθημερινή του ανηφόρα, αφού η ανάμνηση ενός φευγαλέου νεανικού έρωτα δεν μπορεί να γεμίσει ούτε τις νύχτες του ούτε τη ζωή του. Η κόλαση δεν είναι πια οι άλλοι, είναι οι νότες. Το τρακ τον παραλύει, και δεν μπορεί να κ...

Καταλήγουν, άραγε, τα ζευγάρια να θυμίζουν συνευρέσεις δολοφόνων; Βλέποντας μια γυναίκα κι έναν άντρα, αναρωτιόμαστε ποτέ ποιος θα σκοτώσει πρώτος τον άλλο; Η Λίζα και ο Ζιλ ζουν μαζί από πολύ παλιά. Συνέπεια μιας πτώσης, ο Ζιλ παθαίνει αμνησία. Πρέπει να τα ξαναμάθει όλα απ' την αρχή, να ανακαλύψει εκ νέου την προσωπικότητα και το παρελθόν του. Ανήσυχος, ακούει τη Λίζα να σκιαγραφεί το φανταστικό πορτρέτο του ίδιου του του εαυτού, της συντροφικότητάς τους, του έρωτά τους που έχει επιβιώσει... Κι αν κάποιος απ' τους δυο λέει ψέμματα; Κι αν αυτά τα τρυφερά λόγια αγάπης προο...

"Από τώρα και στο εξής" είπε ευλαβικά η Έλεν, "δεν πρόκειται να ξαναφάμε τίποτα που να έχει πρόσωπο." Ο Μαρμελάδας δε θυμόταν να έχει δει πρόσωπο σε καμία κονσέρβα απ' αυτές που είχαν μέσα βοδινό με γεύση κοτόπουλου, κοτόπουλο με γεύση βοδινού ή ψάρι με γεύση συκωτιού. "Το πνευματικό μονοπάτι" συνέχισε η Έλεν, "αξίζει κάποιες θυσίες. Θα μας οδηγήσει στην πλησμονή του Θεού." Ο Μαρμελάδας δεν είχε ιδέα για το τι ήταν αυτή η πλησμονή του Θεού, αλλά ήταν σίγουρος ότι θα τον οδηγούσε στη λιμοκτονία. Συνειδητοποίησε πως θα 'πρεπε να ξαναρχίσει να κυνηγάει ποντίκια. Ο Μαρμελάδ...

[...] Οι βιογράφοι του Φελίνι βρίσκονται συχνά σε θολά νερά. Ιστορίες επανεμφανίζονται από συνέντευξη σε συνέντευξη, αλλά οι χρονολογίες αλλάζουν, οι χαρακτήρες εξατμίζονται και οι λεπτομέρειες θολώνουν. Για τον Φελίνι, πραγματικές αναμνήσεις και φαντασίες του σελιλόιντ ήταν απόλυτα εναλλάξιμες. Όταν σκέφτεται κανείς το σκηνοθέτη, ξαναθυμάται τους στίχους του Κρις Κριστόφερσον που ακούγονται στον "Ταξιτζή" (1976), την ταινία ενός ένθερμου οπαδού του Φελίνι, του Μάρτιν Σκορσέζε: "Είναι μια ζωντανή αντίφαση / λίγο αλήθεια και λίγο φαντασία". Το βιβλίο αυτό εξετάζει τη "ζωνταν...

Στην πρώτη περίοδο της κινηματογραφικής του καριέρας, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ συναντούσε μια μικρή παρέα φίλων με τους οποίους μοιραζόταν τα παράπονά του για τους ανθρώπους και τα τεκταινόμενα μέσα στην κινηματογραφική βιομηχανία. Αυτοαποκαλούνταν "Η Λέσχη του Μίσους". Αυτός ήταν ένας ανεπίσημος τρόπος να εξωτερικεύουν τις απογοητεύσεις τους, αλλά κι ένας χρήσιμος τρόπος να μάθουν ο ένας από τον άλλον. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)

"Έχω πάντα μαζί μου μια moleskin (έτσι λέγονται αυτές οι ατζέντες με το σκληρό μαύρο κάλυμμα) που στις σελίδες της εκχέω τις καθημερινές μου αμφιβολίες, τους καθημερινούς μου φόβους, την καθημερινή μου αγανάκτηση. Εκεί μέσα καταγράφω επίσης άρθρα, κεφάλαια μυθιστορημάτων, διηγήματα, συνταγές μαγειρικής, πράγματα που έχω υποσχεθεί να κάνω και που κατά κανόνα τα ξεχνώ. Έχω μια παθιασμένη σχέση με τις ατζέντες moleskin και χαίρομαι όταν κάποιος αναγνώστης ή κάποια αναγνώστρια ομοιοπαθής (στο κάτω κάτω, γι' αυτό γράφω: για να γνωρίζομαι με ομοιοπαθείς), μου χαρίζει μία, παρθένο...

Με το τέλος της δεκαετίας του '60, η νέα διασπορά του ελληνισμού έχει ολοκληρωθεί. Αρχιερέας της, ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Βουγιουκλάκη να παίζει για μισό αιώνα τη γατούλα, ο Ξανθόπουλος κληρονόμος της "μοίρας" ενός λαού, γνήσιο ή νόθο παιδί του και ο Βέγγος, ο Θανάσης, ο άνθρωπος της σφαλιάρας, ο λάθρα βιών Ρωμιός, τρέχει ασταμάτητα να προλάβει το όνειρο μα και ένα καρβέλι ψωμί. Ο εμπορικός κινηματογράφος βαδίζει προς τη χρεοκοπία του. Ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος γεννιέται και παλεύει για μια θέση στον ήλιο και στο κοινό. [...] (από τη σελ. 7 του βιβλίου)

Ζούσε, τον 18ο αιώνα, ένας ηγεμόνας που αγαπούσε τις επιστήμες και την τελειότητα. Κι αυτή την τελειότητα την αναζητούσε στο σχεδιασμό φανταστικών πόλεων, χωρίς ποτέ να μένει ευχαριστημένος. Κάποτε, λοιπόν, αποφάσισε να σχεδιάσει την πιο τέλεια από τις φανταστικές του πόλεις. Κάλεσε κοντά του τους καλύτερους χαρτογράφους και τους πιο επινοητικούς βιογράφους, και τους έδωσε την εντολή να δημιουργήσουν με κάθε λεπτομέρεια όχι μόνο τα κτίρια και τους δρόμους της φανταστικής του πόλης, αλλά και τις ζωές και τις τύχες των κατοίκων της. Μόνο που, σ' αυτή την καφκική ατμόσφαιρα...

Οι θησαυροί που κλάπηκαν από τους Ναζί κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο βγαίνουν στην επιφάνεια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Ένα απάνθρωπο κυνηγητό αρχίζει. Η Στάζι, οι πρώην ναζί, οι ασφαλιστικές εταιρείες, τα μεγάλα συμφέροντα, και ένας λατινοαμερικάνος που το όνομά του θυμίζει ταυρομάχο... Ένα έξυπνο και τεκμηριωμένο αστυνομικό μυθιστόρημα.