Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μέσα απ' την ιδιωτική του ιστορία, την εμπειρία και την ευαισθησία ενατένισης του κόσμου, το ποιητικό υποκείμενο προσπαθεί, μ' ένα πυκνό μάγμα εκροής, να καταγράψει λάμψεις ζωής αλλά και την απώλεια στις πιθανές εκφάνσεις της ώστε η καταγραφή να αποκτήσει ευρύτερες διαστάσεις. Είναι πολεμικό άθλημα ο θάνατος της λήθης και η ποίηση, σε αυτή τη βιογραφία της φθοράς, προσπαθεί - με άλματα και συνδηλώσεις, με εφόδους και υποχωρήσεις - να αναζητήσει σ' ένα στιγμιαίο «τώρα» - που εμπεριέχει παρελθόν και μέλλον και συναλλάσσεται και με τα δύο - τη ρίζα της μοίρας εκεί που η ψυχή δ...

Η ποίηση περνά μέσα από αποσιωπητικά, που ολοένα μακραίνει η γραμμή τους και χάνεται. Από ναρκοθετημένα τοπία, ν' ανακαλύψει με λέξεις και λάμψεις το νήμα της αθωότητας. Ξεκλειδώνει τη μνήμη και φωτίζει μυστικά απολιθωμένα. Τα σημερινά "διαβατήρια" προϋποθέτουν την απώλεια της ψυχής κι αυτό είναι απάνθρωπο. Οι Φόδρες της νύχτας σκύβουν στο χαμένο αίτημα της ενότητας του κόσμου. Στο αναγκαίο και αυτονόητο σ' έναν ορίζοντα που στενεύει. Δοκιμάζουν μια αλληλογραφία μες στη σιωπή, χωρίς συγκεκριμένο αποδέκτη. Πρόκειται για μια εσωτερική ελεγεία μιας αμφίβιας ψυχής ανάμεσα στο β...

Ο πόθος και η αγάπη για τον άλλο συμφιλιώνει, συχνά τ' ανόμοια, διότι εκεί το νόημα κάθε ζωής μπροστά στο θάνατο και στο αιώνιο. Δύο δέντρα, παλεύοντας τη μοναξιά, ανοίγουν δίγλωσσο της φύσης ευαγγέλιο, συνομιλούν ώσπου τα βρίσκουν. Αγκαλιάζονται να γίνουν ένα, με ζεστές υποδοχές, με κελαηδισμούς και μουσικές, με ανέμους να λυσσομανούν κι αυτά μαζί, να υψώνονται μες στο γαλάζιο και ν' αντέχουν.

Επειδή το παρελθόν μας δίνει το μέτρο του παρόντος αλλά και τη δυνατότητα καλύτερης "φιλοξενίας" του μέλλοντος, η αισθητική της μνήμης εκτινάσσεται πέρα από τη χρονική περιοχή γραφής σε όλο το υπαρξιακό φάσμα του όντος, ευτυχώντας ή μη. Αν οι συγκλονιστικές τραγωδίες του κόσμου κατατείνουν στην πιθανή άρση της ανάγκης αλλά και της αξίας της γραφής, η ποίηση αποτελεί τον θεμέλιο μύθο για την περιγραφή των ανθρωπίνων παθών στο διηνεκές. Είναι, θαρρώ, αναφαίρετο, έστω και ως επιτάφιο, το αίτημα προσδιορισμού του θνητού σώματος της ανθρωπότητας με ό,τι συνεπάγεται η όποια θυμι...

Βρες ένα ψέμα απ' το μικρό του δάχτυλο να κρατηθείς καθώς βυζαίνεις άδειο κι ο πόνος σε βουβαίνει Περνά ένα γαλάζιο πότε-πότε μ' ένα χάδι στη στροφή ας λιγοστεύει η ζωή καταργώντας τα κτητικά κι άλλες του νου νυχτωδίες Σ' αυτό το λίγο βυθίζεται η ελπίδα κι απ' αυτό αναδύεται να σε γελάσει πάλι [...] Διακρίνουμε στη γραφή του Πάνου Κυπαρίσση τα στοιχεία μιας ποιητικής που συνδέεται με την εντοπιότητα και την καταγωγή, που πραγματεύεται το θέμα ενός ενδότερου νόστου και τον ανάγει, με τις δημοτικές υπομνήσεις αλλά και την απερίφραστη λιτότητα του ελεύθερου...

Έρχεσαι να με ξοδέψεις ξέροντας πως σε διψώ όπως φαύνο ποτήρι νερό παγιδεύει στο λίγο του τον ήλιο Έρχεσαι όπως ήρθες την πρώτη σου φορά με βλέφαρα κλειστά σπαταλώντας άφατη ομορφιά στην άτολμη ματιά μου Διαλέγω με βεβαιότητα τ' απόλυτο να μετρηθώ και με την ίδια ν' αποτύχω Παρά του πόνου τ' αναβολικά προτιμώ αφύλακτη την ακοή στων ρούχων σου το γυρισμό Μ' όσες πληγές με βρουν μ' αυτές θ' αποχωρήσω

Κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος της συγκεντρωτικής έκδοσης των Ποιημάτων του Πάνου Κυπαρίσση. Στον τόμο αυτό περιλαμβάνονται οι συλλογές "Ο καπνοπόλεμος" [1977], "Το σοφό σαλιγκάρι" [1980], οι "Σημειώσεις ενός τηλεγραφητή" [1986], "Η άλλη φωτογραφία" [1990], το "Νησί δίχως φύλλα" [1992] και οι "Φόδρες της νύχτας" [1996].

Στον δεύτερο τόμο της συγκεντρωτικής έκδοσης των Ποιημάτων του Πάνου Κυπαρίσση περιλαμβάνονται οι συλλογές "Τα χειρόγραφα της βροχής" [2003], "Το χώμα που μένει" [2007], το "Μαύρο βαμβάκι" [2009], το "Φως ορυχείου" [2011] και τα "Τιμαλφή" [2013].

[...] Η δική μου μεταφραστική περιπέτεια, πιστή στο κείμενο, για όση αξία έχει η έννοια, το διατρέχει με δυναμισμό και λιτότητα μέσα από ένα σύγχρονο ποιητικό λόγο, μεταφέροντας με ευλάβεια αλλά και με τόλμη την ουσία, τη μορφή και τα μεγέθη του. Με εσωτερικό ρυθμό και εξωτερική κάποτε ομοιοκαταληξία, προσπαθεί να αποδώσει τις γλωσσικές αποχρώσεις, το λεπτό και κρυφό σαρκασμό του, χωρίς γλωσσικές νεοπλασίες, προσθήκες και παραλείψεις, τηρώντας τα όσα λέει και κυρίως τα όσα εννοεί ο ποιητής στο κείμενο του, πέρα από τις επιθεωρησιακής κοπής αναφορές, που στοχεύουν να κερδίσο...

Αν η ποίηση αποτελεί το θεμέλιο μύθο περιγραφής των ανθρωπίνων παθών, με το Μαύρο βαμβάκι δοκιμάζω, όπως δοκιμάζει κανείς με τον τρόπο γραφής του, την εκδήλωση και συμπύκνωση ενός ανοιχτού συναισθήματος με λυρική διάθεση αναστοχασμού. Να περάσω, όσο περνάει κανείς, στο υπαρξιακό ημίφως ζητώντας να βρω εικόνες που, στο σύνολό τους, δημιουργούν το αίσθημα μιας πιθανής ενατένισης. Να συγκεράσω τελικώς το κάποτε δίχως τόπο "εγώ" σε σχέση με τους άλλους, τολμώντας μια θέση στο αίτημα προσδιορισμού του στο θνητό σώμα της ανθρωπότητας, με ό,τι συνεπάγεται η όποια θυμική κα...

Σημείωμα του ποιητή: Το δέκατο τρίτο μου κατά σειρά ποιητικό βιβλίο με τίτλο "Κλέβοντας σκοτάδι" πέρα από τον υπαρξιακό του χαρακτήρα, κινείται στο πολιτικοκοινωνικό πεδίο δοκιμάζοντας με λέξεις, εικόνες και πληγές αλλά και μ’ ένα σχοινάκι φως να ανοίξει λίγο το σκοτάδι. Άλλωστε η ποίηση, όπως και άλλες τέχνες, είναι μία πλάνη που λέει ή προσπαθεί να πει την τρέχουσα αλήθεια.

Το βιβλίο αυτό τυπώθηκε με αφορμή την έκθεση ζωγραφικής του Νίκου Οικονομίδη τον Δεκέμβριο του 2010.