Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η έκδοση αυτή (που κυκλοφορεί και στην αγγλική γλώσσα) καταδεικνύει με εύγλωττο και παραστατικό τρόπο τη διαδρομή της ελληνικής θεατρικής γραφής στο φεστιβάλ "Αναλόγιο", από τα πρώτα του βήματα, το 2005, μέχρι σήμερα. Προτάσσεται το ιστορικό πλέον στίγμα του φεστιβάλ και η απήχησή του σε καλλιτεχνικό και ερευνητικό επίπεδο. Tαυτόχρονα επιχειρείται η θεωρητική προσέγγιση και αντιμετώπιση νέων κειμένων με τη μορφή σκηνοθετημένων θεατρικών αναγνώσεων, με γνώμονα το ιστορικό, κοινωνικό και καλλιτεχνικό πλαίσιο εντός και εκτός συνόρων. Υπογραμμίζεται, εντέλει, η αξία και η...

Σημείωμα του ποιητή: Το δέκατο τρίτο μου κατά σειρά ποιητικό βιβλίο με τίτλο "Κλέβοντας σκοτάδι" πέρα από τον υπαρξιακό του χαρακτήρα, κινείται στο πολιτικοκοινωνικό πεδίο δοκιμάζοντας με λέξεις, εικόνες και πληγές αλλά και μ’ ένα σχοινάκι φως να ανοίξει λίγο το σκοτάδι. Άλλωστε η ποίηση, όπως και άλλες τέχνες, είναι μία πλάνη που λέει ή προσπαθεί να πει την τρέχουσα αλήθεια.

Πριν από δύο αιώνες ο Χέλντερλιν αναρωτιόταν: "Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ' έναν μικρόψυχο καιρό;" Αλλά στους δύσκολους και μικρόψυχους καιρούς γράφτηκε η σπουδαία ποίηση. Ο Έλιοτ εξέδωσε τα "Τέσσερα κουαρτέτα" του ενώ μαινόταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος κι ο Μπρεχτ εμπνεύσθηκε τα καλύτερα ποιήματά του σε καθεστώς εξορίας. Μέσα στον πόλεμο ο Σεφέρης έγραψε τον "Τελευταίο σταθμό" κι ο Εγγονόπουλος τον "Μπολιβάρ". Στη δική μας δύσκολη και μικρόψυχη ελληνική εποχή ο Κύκλος Ποιητών (πρωτοβουλία που ξεκίνησε το 2011) αποφάσισε να διοργανώσει το Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης...

Ο πόθος και η αγάπη για τον άλλο συμφιλιώνει, συχνά τ' ανόμοια, διότι εκεί το νόημα κάθε ζωής μπροστά στο θάνατο και στο αιώνιο. Δύο δέντρα, παλεύοντας τη μοναξιά, ανοίγουν δίγλωσσο της φύσης ευαγγέλιο, συνομιλούν ώσπου τα βρίσκουν. Αγκαλιάζονται να γίνουν ένα, με ζεστές υποδοχές, με κελαηδισμούς και μουσικές, με ανέμους να λυσσομανούν κι αυτά μαζί, να υψώνονται μες στο γαλάζιο και ν' αντέχουν.

Στον δεύτερο τόμο της συγκεντρωτικής έκδοσης των Ποιημάτων του Πάνου Κυπαρίσση περιλαμβάνονται οι συλλογές "Τα χειρόγραφα της βροχής" [2003], "Το χώμα που μένει" [2007], το "Μαύρο βαμβάκι" [2009], το "Φως ορυχείου" [2011] και τα "Τιμαλφή" [2013].

Κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος της συγκεντρωτικής έκδοσης των Ποιημάτων του Πάνου Κυπαρίσση. Στον τόμο αυτό περιλαμβάνονται οι συλλογές "Ο καπνοπόλεμος" [1977], "Το σοφό σαλιγκάρι" [1980], οι "Σημειώσεις ενός τηλεγραφητή" [1986], "Η άλλη φωτογραφία" [1990], το "Νησί δίχως φύλλα" [1992] και οι "Φόδρες της νύχτας" [1996].

Έρχεσαι να με ξοδέψεις ξέροντας πως σε διψώ όπως φαύνο ποτήρι νερό παγιδεύει στο λίγο του τον ήλιο Έρχεσαι όπως ήρθες την πρώτη σου φορά με βλέφαρα κλειστά σπαταλώντας άφατη ομορφιά στην άτολμη ματιά μου Διαλέγω με βεβαιότητα τ' απόλυτο να μετρηθώ και με την ίδια ν' αποτύχω Παρά του πόνου τ' αναβολικά προτιμώ αφύλακτη την ακοή στων ρούχων σου το γυρισμό Μ' όσες πληγές με βρουν μ' αυτές θ' αποχωρήσω

ΗΛΕΚΤΡΑ Σας φαίνεται λοιπόν περίλυπη και συντριμμένη επειδή τάχα έκλαψε πικρά και θρήνησε η ελεεινή, που μ'αυτήν την τύχη ο γιος της 'χάθη; Αλλά να, γλιστράει κρυφογελώντας. Ω δύστυχη εγώ. Ο θάνατος σου, Ορέστη, πέθανε, πολυαγαπημένε μου, και μένα. Γιατί έφυγες ξεριζώνοντας απ'την καρδιά μου τις μόνες που μ' απόμειναν ελπίδες, πως κάποτε θα γύριζες ζωντανός, τιμωρός για τον πατέρα και τη δύστυχη εμένα. Και τώρα πού πρέπει να στραφώ; Γιατί 'μαι μόνη δίχως εσένα και δίχως τον πατέρα. Πρέπει πια να'μαι πάλι δούλα στους πιο μισητούς εχθρούς μου,...

ΙΝΕΣ: Εγώ ήμουν απ'τις γυναίκες που'κει κάτω τις λένε κολασμένες. Από καιρό κολασμένη, βλέπετε. Οπότε δεν με ξάφνιασε πολύ. ΓΚΑΡΣΕΝ: Αυτό είναι όλο; ΙΝΕΣ: Όχι. Είναι και 'κείνη η υπόθεση με τη Φλοράνς. Αλλά αυτή είναι μια ιστορία των νεκρών. Τρεις νεκροί. Πρώτα εκείνος, ύστερα 'κείνη κι εγώ. Δεν έμεινε κανένας εκεί κάτω. Είμαι ήσυχη. Μονάχα το δωμάτιο. Το βλέπω κάπου κάπου. Άδειο με τα παραθυρόφυλλα κλεισμένα.

Βρες ένα ψέμα απ' το μικρό του δάχτυλο να κρατηθείς καθώς βυζαίνεις άδειο κι ο πόνος σε βουβαίνει Περνά ένα γαλάζιο πότε-πότε μ' ένα χάδι στη στροφή ας λιγοστεύει η ζωή καταργώντας τα κτητικά κι άλλες του νου νυχτωδίες Σ' αυτό το λίγο βυθίζεται η ελπίδα κι απ' αυτό αναδύεται να σε γελάσει πάλι [...] Διακρίνουμε στη γραφή του Πάνου Κυπαρίσση τα στοιχεία μιας ποιητικής που συνδέεται με την εντοπιότητα και την καταγωγή, που πραγματεύεται το θέμα ενός ενδότερου νόστου και τον ανάγει, με τις δημοτικές υπομνήσεις αλλά και την απερίφραστη λιτότητα του ελεύθερου...

[...] Η δική μου μεταφραστική περιπέτεια, πιστή στο κείμενο, για όση αξία έχει η έννοια, το διατρέχει με δυναμισμό και λιτότητα μέσα από ένα σύγχρονο ποιητικό λόγο, μεταφέροντας με ευλάβεια αλλά και με τόλμη την ουσία, τη μορφή και τα μεγέθη του. Με εσωτερικό ρυθμό και εξωτερική κάποτε ομοιοκαταληξία, προσπαθεί να αποδώσει τις γλωσσικές αποχρώσεις, το λεπτό και κρυφό σαρκασμό του, χωρίς γλωσσικές νεοπλασίες, προσθήκες και παραλείψεις, τηρώντας τα όσα λέει και κυρίως τα όσα εννοεί ο ποιητής στο κείμενο του, πέρα από τις επιθεωρησιακής κοπής αναφορές, που στοχεύουν να κερδίσο...

Μέσα απ' την ιδιωτική του ιστορία, την εμπειρία και την ευαισθησία ενατένισης του κόσμου, το ποιητικό υποκείμενο προσπαθεί, μ' ένα πυκνό μάγμα εκροής, να καταγράψει λάμψεις ζωής αλλά και την απώλεια στις πιθανές εκφάνσεις της ώστε η καταγραφή να αποκτήσει ευρύτερες διαστάσεις. Είναι πολεμικό άθλημα ο θάνατος της λήθης και η ποίηση, σε αυτή τη βιογραφία της φθοράς, προσπαθεί - με άλματα και συνδηλώσεις, με εφόδους και υποχωρήσεις - να αναζητήσει σ' ένα στιγμιαίο «τώρα» - που εμπεριέχει παρελθόν και μέλλον και συναλλάσσεται και με τα δύο - τη ρίζα της μοίρας εκεί που η ψυχή δ...

Το βιβλίο αυτό τυπώθηκε με αφορμή την έκθεση ζωγραφικής του Νίκου Οικονομίδη τον Δεκέμβριο του 2010.

Αν η ποίηση αποτελεί το θεμέλιο μύθο περιγραφής των ανθρωπίνων παθών, με το Μαύρο βαμβάκι δοκιμάζω, όπως δοκιμάζει κανείς με τον τρόπο γραφής του, την εκδήλωση και συμπύκνωση ενός ανοιχτού συναισθήματος με λυρική διάθεση αναστοχασμού. Να περάσω, όσο περνάει κανείς, στο υπαρξιακό ημίφως ζητώντας να βρω εικόνες που, στο σύνολό τους, δημιουργούν το αίσθημα μιας πιθανής ενατένισης. Να συγκεράσω τελικώς το κάποτε δίχως τόπο "εγώ" σε σχέση με τους άλλους, τολμώντας μια θέση στο αίτημα προσδιορισμού του στο θνητό σώμα της ανθρωπότητας, με ό,τι συνεπάγεται η όποια θυμική κα...

Η Γέρμα, της οποίας το όνομα σημαίνει άγονη γη, είναι παντρεμένη με τον Χουάν και ποθεί, από τον άντρα της και μόνο, παιδιά. Ο Χουάν δεν μπορεί, δεν έχει την φλόγα να κάνει. Ο Βικτόρ που θα μπορούσε δεν της ανήκει. Ο άντρας της, βυθισμένος στις υποψίες για κείνη, καλεί τις αδερφές του στο σπίτι του να την παρακολουθούν. Η Γέρμα, στην αγωνία της, φτάνει στην υστερία. Μια νύχτα σ' ένα μοναστήρι κάποιου γονιμικού άγιου, στην ύστατη ελπίδα της, πέφτει πάνω στον Χουάν που έχει κρυφτεί και ακούσει τον διάλογο ανάμεσα στην γυναίκα του και μια γριά η οποία της αποκαλύπτει ότι τ...

Επειδή το παρελθόν μας δίνει το μέτρο του παρόντος αλλά και τη δυνατότητα καλύτερης "φιλοξενίας" του μέλλοντος, η αισθητική της μνήμης εκτινάσσεται πέρα από τη χρονική περιοχή γραφής σε όλο το υπαρξιακό φάσμα του όντος, ευτυχώντας ή μη. Αν οι συγκλονιστικές τραγωδίες του κόσμου κατατείνουν στην πιθανή άρση της ανάγκης αλλά και της αξίας της γραφής, η ποίηση αποτελεί τον θεμέλιο μύθο για την περιγραφή των ανθρωπίνων παθών στο διηνεκές. Είναι, θαρρώ, αναφαίρετο, έστω και ως επιτάφιο, το αίτημα προσδιορισμού του θνητού σώματος της ανθρωπότητας με ό,τι συνεπάγεται η όποια θυμι...

Υπάρχει μια ιδιομορφία σ' αυτή τη συλλογή. Οι συγγραφείς που περιλαμβάνει δεν προέκυψαν από το επιλεκτικό ή αξιολογικό κριτήριο του γραμματολόγου ή του ειδικού ερευνητή· συνεπώς, οι πιθανές ελλείψεις ή απουσίες δεν υπονοούν καμία απορριπτική κρίση. Στο ανθολόγιο εκπροσωπούνται οι συγγραφείς που έλαβαν μέρος στη "Συνάντηση Ηπειρωτών Λογοτεχνών", τον Αύγουστο του 2000, στα Μαστοροχώρια της Κόνιτσας. Η συνάντηση οργανώθηκε από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και άλλους τοπικούς φορείς, που είχαν και την ευθύνη της επιλογής των συνέδρων. Ανάμεσα στα πολλά και ενδιαφέροντα ζητήματα πο...