Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΙΝΕΣ: Εγώ ήμουν απ'τις γυναίκες που'κει κάτω τις λένε κολασμένες. Από καιρό κολασμένη, βλέπετε. Οπότε δεν με ξάφνιασε πολύ. ΓΚΑΡΣΕΝ: Αυτό είναι όλο; ΙΝΕΣ: Όχι. Είναι και 'κείνη η υπόθεση με τη Φλοράνς. Αλλά αυτή είναι μια ιστορία των νεκρών. Τρεις νεκροί. Πρώτα εκείνος, ύστερα 'κείνη κι εγώ. Δεν έμεινε κανένας εκεί κάτω. Είμαι ήσυχη. Μονάχα το δωμάτιο. Το βλέπω κάπου κάπου. Άδειο με τα παραθυρόφυλλα κλεισμένα.

"Η ηλικία της λογικής", "Η Αναστολή", "Με το θάνατο στην ψυχή": τρία μυθιστορήματα με διαφορετική πλοκή και διαφορετικά πρόσωπα, που ξεχύνονται προς όλες τις κατευθύνσεις για να αγκαλιάσουν την καθολικότητα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ως ιστορικού γεγονότος. Η μεγάλη πρωτοτυπία της τριλογίας έγκειται στο ότι ο Σαρτρ-μυθιστοριογράφος συμφιλιώνεται με το Σαρτρ-φιλόσοφο και πετυχαίνει μια ζηλευτή σύνθεση, πιστή στους νόμους του "πιθανού".

Ο αθεϊσμός και η θρησκευτική πίστη είναι δύο από τα βασικότερα εριοτήματα που τίθενται με το έργο "Μπαριονά", όμως είναι και, ίσως, ο πιο δισεπίλυτος προβληματισμός του Σαρτρ που τον απασχόλησε από τις απαρχές της καλλιτεχνικής και πνευματικής του προσφοράς. Η βαθιά του επιρροή από τον Νίτσε, τον παρότρυνε να αποκηρύξει τον ουνιβερσαλισμό και την τεκνοποιία, τον έκανε να συνδέσει τον υπαρξισμό και τον αντιανθρωπισμό, στοιχεία που είτε αναφέρονται είτε εννοούνται στο έργο αυτό, αλλά και που αντιπαλεύουν με τα αντίθετά τους, την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, το κοινωνικό σύνολο...

.... Η ζωή μας, ναι. Το μέλλον μας, ναι. θα ζούσα περιμένοντας σε, θα σ' αγαπούσα και θα σε περίμενα. Περίμενα το τέλος του πολέμου για να 'ρθει εκείνη η μέρα που θα σε παντρευόμουν μπροστά σ' όλο τον κόσμο. Και θα σε περίμενα τα βράδια. Τώρα δεν υπάρχει μέλλον, δεν περιμένω πια παρά το θάνατο μου και θα πεθάνω μόνη. Άφησε με λοιπόν... Δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Δεν έχω ανάγκη από παρηγοριές...

Ο Κιν είναι ελεύθερος. Ο λόγος για τον οποίο αλλάζει συμπεριφορά, που παραφέρεται, χάνει τα λογικά του ή προσποιείται ότι τα χάνει, είναι η έλλειψη σεβασμού που εισπράττει από την κοινωνία. Η κοινωνία τη μια στιγμή τον χρίζει "βασιλέα της Αγγλίας" και την άλλη τον κατακεραυνώνει για την απρεπή και άλογη στάση του. Η κοινωνία του επιβάλλει την αλλαγή που, όταν βλέπει το αληθινό του πρόσωπο, δεν της αρέσει και ανά πάσα ώρα και στιγμή καιροφυλακτεί για να του επιτεθεί. Έτσι κι εκείνος αναγκάζεται να φορέσει την οικεία μάσκα του ρόλου του, του ρόλου που κάθε φορά τον συμφέρει ν...

"Ο τοίχος" (1939) η συλλογή πέντε διηγημάτων του Ζ. - Π. Σαρτρ τα οποία ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτήρισε "πέντε μικρές πανωλεθρίες της Ύπαρξης, τραγικές και κωμικές", γνώρισε ενθουσιώδη υποδοχή από το κοινό και την κριτική της εποχής του, προκαλώντας ταυτόχρονα σκάνδαλο στην αστική τάξη, λόγω της προκλητικότητας της γραφής και των θεμάτων που πραγματεύεται. Κοινός παρονομαστής των πέντε ηρώων είναι η ανικανότητα να κατακτήσουν την ελευθερία τους, να δραπετεύσουν από το ψέμα και να αποδεχτούν την αληθινή ύπαρξη. Τα διηγήματα, γραμμένα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, καλύπτ...

"Ο Άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος". "Ο Άνθρωπος είναι καταδικασμένος γιατί δεν διάλεξε ο ίδιος την ύπαρξή του, αλλά εφόσον βρίσκεται στον κόσμο είναι υπεύθυνος για όλες τις πράξεις του". "Η ελευθερία θα πρέπει να θεωρηθεί σκοπός του ατόμου. Μόνο όμως αν συνοδεύεται από την αναγνώριση της ελευθερίας των άλλων". Αυτή είναι η ουσία του Υπαρξισμού, και το κεντρικό σημείο ενός μεγάλου μέρους του έργου του μεγάλου φιλοσόφου και διανοητή, όπως περιγράφεται σ' αυτό το φιλοσοφικό δοκίμιο-διάλεξη, μοναδική απόπειρα εκλαΐκευσης της φιλοσοφίας ενός από τα ισχυρότερ...

Ο Σαρτρ έδωσε τη διάλεξη Ο υπαρξισμός είναι ένας ανθρωπισμός τον Οκτώβριο του 1945, θέλοντας να παρουσιάσει σε συνοπτική μορφή τις βασικές θέσεις της φιλοσοφίας του και να την υπερασπιστεί απέναντι σε ορισμένες συχνές παρανοήσεις. Η διάλεξη δόθηκε από στήθους και κυκλοφόρησε ως βιβλίο λίγο αργότερα, ελάχιστα επανεπεξεργασμένη. Το βιβλίο αναδείχτηκε στο πιο πολυδιαβασμένο, πιθανότατα, φιλοσοφικό κείμενο του 20ού αιώνα. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, λέει ο Σαρτρ, αλλά θέλει να φαντάζεται τον εαυτό του δέσμιο. Το κάνει αυτό, γιατί θέλει ν’ αποποιηθεί την ευθύνη που συνεπάγετα...

Σε αυτή την αριστουργηματική αυτοβιογράφηση των πρώτων δεκατεσσάρων χρόνων της ζωής του, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο νομπελίστας φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, αντιμετωπίζει τον εαυτό του με την ίδια ανελέητη ευθύτητα και οξυδέρκεια που χαρακτηρίζει και όλο του το έργο. Γεννημένος μέσα σε μια αγαπημένη, βιβλιόφιλη οικογένεια, ανατράφηκε από τη χήρα μητέρα του και το χαρισματικό παππού του, έχοντας μια παιδική ηλικία που χαρακτηριζόταν από τη μακρόχρονη, σχεδόν ερωτική σχέση του με την ανάγνωση. Άλλωστε, στο διάβασμα και κατόπιν στο γράψιμο βρίσκει τον μοναδικό...

Ο Σαρτρ δημοσίευσε τις "Λέξεις" το 1964· η σύνθεσή του τον απασχόλησε τουλάχιστον μία δεκαετία. Στο βιβλίο αυτό (μετά απ' το οποίο του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ, που το απέρριψε), αφηγείται την παιδική του ηλικία και εξηγεί πως, μέσα από τις λέξεις και την ανάγνωση, ανακάλυψε την ύπαρξη. Σταδιακή οικοδόμηση μιας εικόνας του εαυτού όπου κυριαρχεί μια ναρκισσιστική προβληματική, την οποία ωστόσο ο συγγραφέας αρνείται, ενώ οι έννοιες του ατομικού και του καθολικού αποτελούν τις θεμελιώδεις ιδέες του πονήματος. "Οι λέξεις" του Ζαν-Πωλ Σαρτρ θεωρούνται σήμερα ανά τον κόσμο έ...

Οι Μύγες είναι έργο με πολλαπλές αναγνώσεις· η ανανέωση του μύθου των Ατρειδών, αλλά και της τραγωδίας εν γένει, η οδύσσεια του ατόμου προς τη διάρρηξη κάθε δεσμού στο όνομα της προσωπικής επιλογής και της ατομικής ελευ-θερίας, αλλά και η συγγραφική αντίσταση απέ-ναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, κληροδότησαν στην παγκόσμια δραματουργία ένα ξεχωριστό θεατρικό έργο, πολύτιμο σε νοήματα και περιεχόμενο. Το έργο γράφτηκε το 1943 και είναι βασισμένο στις Χοηφόρους του Αισχύλου. Η σπουδαιότητά του έγκειται όχι μόνο στην αποσαφήνιση των φιλοσοφικών στοχασμών του Σαρτρ γύρω από το...

[...] Η δεύτερη κατηγορία των κειμένων που μας άφησε ο Παπασιώπης αποτελείται από μεταφράσεις γαλλόφωνων δοκιμίων, με προορισμό να δημοσιευθούν, τις περισσότερες φορές, στο περιοδικό "Νέα Πορεία". Ο δεσμός αυτός που συνδέει το προσωπικό συγγραφικό του έργο με το μεταφραστικό δεν είναι τυχαίος. Γιατί ο Παπασιώπης δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε μεταφραστής, ούτε στην επιλογή των κειμένων, ούτε στον τρόπο με τον οποίο τα μετέφερε στη γλώσσα μας από τα γαλλικά. Τα κείμενα που διάλεγε εκφράζανε τους δικούς του προβληματισμούς, είτε λογοτεχνικούς είτε φιλοσοφικούς. Γιατί οι μεταφράσε...

"Ο αντισημιτισμός είναι μια μανιχαϊστική και πρωτόγονη κοσμοαντίληψη, όπου το μίσος του Εβραίου λειτουργεί ως ένας μεγάλος ερμηνευτικός μύθος. Δεν πρόκειται για μεμονωμένη γνώμη, αλλά για μια σφαιρική επιλογή που κάνει ένας άνθρωπος για τον εαυτό του και για το νόημα του σύμπαντος. Είναι η έκφραση μιας βάρβαρης και μυστικιστικής αίσθησης της ακίνητης περιουσίας. [...] Ο αντισημιτισμός δεν είναι εβραϊκό πρόβλημα: είναι "δικό μας" πρόβλημα [...] θα πρέπει να δώσουμε στον καθένα να καταλάβει πώς η μοίρα των Εβραίων είναι η "δική του" μοίρα. Ούτε ένας Γάλλος δεν θα είναι ελεύθε...