Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] "Η φιλονικία" από κάθε σκοπιά παραμένει ανοιχτή: δεν ξέρουμε τι απέγιναν τα παιδιά. Δεν ξέρουμε πώς τελείωσε η φιλονικία που έδωσε το έναυσμα για το πείραμα. Δεν ξέρουμε πώς τελείωσε η φιλονικία των κοριτσιών με τ' αγόρια τους, η φιλονικία του θεάτρου με τη ζωή. Μέσα από διαρκείς ανατροπές ο Μαριβώ στοχάστηκε άλλη μια φορά για την ανθρώπινη φύση - χωρίς να λυπάται για τις ασυνέχειες και τα χάσματά της. Οι ήρωες κυριολεκτικά στη "Φιλονικία" δεν προλαβαίνουν να πικραθούν ή να χαρούν που έζησαν, προλαβαίνει όμως στη θέση τους ο θεατής και μένει με "μια γεύση στάχτης στο...

[...] Ας θυμηθούμε μόνο το μύθο που θέλει το θνητό κυνηγό Ακταίωνα να συλλαμβάνει την Άρτεμη γυμνή την ώρα που λούεται μετά το κυνήγι, άοπλη, τον "βιασμό" της θεάς και την τιμωρία του θνητού, που μεταμορφωμένος σε ελάφι, κατασπαράσσεται απ' τα σκυλιά. Το "Λουτρό της Άρτεμης" πρωτοδημοσιεύτηκε το 1956. Ο τόμος αυτός συμπληρώνεται από Επίμετρο με στοιχεία βιογραφίας και εργοβιογραφία του Pierre Klossowski, εκτενείς σημειώσεις και σχόλια της μεταφράστριας, και το κείμενο "Ο λόγος του Ακταίωνα" του Michel Foucault.

Το "Κόκκινο ξενοδοχείο" είναι μια στάση σ' ένα ανάποδο ταξίδι. Μια απόπειρα καταβύθισης στους μαιάνδρους της παιδικής ηλικίας. Χωρίς κανένα χάρτη που να μπορεί να βοηθήσει. Ένα κορίτσι που πια έχει πολύ μεγαλώσει, επιχειρεί να γράψει για το τότε. Θα θυμηθεί; Θα πει; Θα επινοήσει. Αυτή η απόπειρα καταβύθισης είναι ταυτόχρονα και μια προσπάθεια ανίχνευσης αυτού που είναι σήμερα. Δεν είναι εύκολο, σχεδόν ακατόρθωτο. Η αλήθεια δεν είναι μία αλλά πολλές. Στιγμές στιγμές διάδρομοι φωτίζονται σαν από κάποιο μαγικό φως, πόρτες μισανοίγουν, ακούγεται άξαφνα ένα άγνωστο τραγού...

Μετά την επιτυχημένη έκδοση "Τόποι της λογοτεχνίας", η Εταιρεία Συγγραφέων συνεχίζει με έναν δεύτερο τόμο που τιτλοφορείται "Τα πάθη στη λογοτεχνία". Εκατό συγγραφείς καταγράφουν και αναστοχάζονται, με ανέκδοτα κείμενά τους ή δημοσιευμένα σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά, πάθη όλων των εκφάνσεων. Πάθη κρυφά και φανερά, ανομολόγητες εμμονές και συνήθειες, από τα οποία ο άνθρωπος τυραννιέται, τρέφεται, παρηγορείται, εμπνέεται, κακοφορμίζει, εγκλωβίζεται· πάθη που άλλοτε προσφέρουν ψευδαισθητική διεύρυνση των αισθήσεων και περιστασιακή ευρυχωρία αισθημάτων, άλλοτε πάλι...

Ένα παιχνίδι έρωτα και τύχης με ανορθόδοξες επιλογές και απροσδόκητο τέλος. Μια ιστορία ενός παράξενου ερωτικού πάθους, σε μία σύγχρονη μεγαλούπολη, που την εξέλιξή της τη μαθαίνουμε από τρίτους. Ένας έρωτας, χωρίς πρόσωπο. Ή καλύτερα, με πρόσωπα δανεικά, αφού ο καθένας από τους δύο εραστές φαντάζεται ότι ο άλλος έχει αυτά ή εκείνα τα χαρακτηριστικά, ή τον ταυτίζει κιόλας με υπαρκτά πρόσωπα του περιβάλλοντός του. Ήρωες μια νεαρή όμορφη κοπέλα και ένας αινιγματικός, μοναχικός άντρας που ποτέ δεν βγαίνει από το σπίτι του. Θέλει άραγε κάτι να κρύψει; Η αναγνώριση κρύβει παγίδε...

Τα "Ουτοπήματα" αποτελούν μια ανορθόδοξη σύνθεση δεκαέξι, φαινομενικά μόνο, ανόμοιων κειμένων, που μπορούν να διαβαστούν με διαφορετικούς τρόπους, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο τίτλος τους. Είναι μικρογραφίες, ανοιχτές εικόνες με λέξεις, κομμάτια ζωής, φαντασίας ή αφήγησης στο μικροσκόπιο. Όλα όσα έρχονται για μια στιγμή κι αμέσως πάλι χάνονται. Πράγματα που κρύβονται στην απόχρωση και στο ηχόχρωμα, και άλλα που προβάλλονται κραυγαλαία. Ιστορίες γι' αυτό το τόσο λίγο που στο τέλος μένει μετέωρο. Σαν σχεδιάσματα παρελθούσης ή μελλοντικής ανάπτυξης που ποτέ όμως δε θα ολοκληρω...

Σ' ένα βιβλίο με φωτογραφίες και κείμενο, θα περίμενε κανείς ίσως μια σχέση αμεσότητας ανάμεσα στα δύο μέρη και, ενδεχομένως, την υπαγωγή του ενός στο άλλο. Εδώ η πρόθεση, τουλάχιστον, δεν είναι αυτή: δύο διαφορετικές προσεγγίσεις στο χώρο, δύο διαφορετικοί τρόποι-δοκιμές να κατοικείς και να σκέφτεσαι τον κόσμο έρχονται σε επαφή, μπλέκονται, απομακρύνονται, και συστήνουν εντέλει ένα διπλό βλέμμα. Πρόκειται για μια αντίληψη που βασίζεται σε μια συνενοχή και μια συγγένεια. Κείμενο. Φωτογραφία. Συνευρέσεις υπόγειες. Το ένα είδος δεν αποτελεί σχολιασμό ή εικονογράφηση του...

Οι Nέγροι πρωτοπαρουσιάστηκαν στο Παρίσι, στο θέατρο Lutece, στις 28 Οκτωβρίου 1959, σε σκηνοθεσία Roger Blin, με σκηνικά και κοστούμια του Andre Acquart, από το θίασο Les Griots. Όλοι οι ηθοποιοί ήταν μαύροι. Το έργο ανεβαίνει σπάνια στη σκηνή λόγω του περιορισμού που έχει θέσει ο συγγραφέας, όλοι οι ηθοποιοί να είναι μαύροι. Ωστόσο, ο Ζενέ επέτρεψε στον Πέτερ Στάιν να χρησιμοποιήσει λευκούς ηθοποιούς στην παράσταση που σκηνοθέτησε το 1983 στη Schaubuhne στο Βερολίνο.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ένας λογοτέχνης ασχολείται με το φαινόμενο Ζιλ ντε Ραι. Η μοναδικότητά του και κυρίως το μυστήριο της προσωπικότητάς του είναι φυσικό να ερέθισαν την περιέργεια και να εξήψαν τη φαντασία των πάσης φύσεως καλλιτεχνών. Το "τέρας" που ονομάζεται Ζιλ ντε Ραι, αντίθετα με τον Σαντ που εύκολα θα υποστήριζε κανείς ότι ωχριά μπροστά του, είναι ένα πρόσωπο εντελώς άγνωστο στην Ελλάδα. Με αυτή την έννοια θεώρησα ενδιαφέρον αλλά και χρήσιμο να μεταφράσω στη γλώσσα μας το εξαιρετικό, κατά τη γνώμη μου, κείμενο του Hugo Claus που έχει τη μορφή οιονεί θε...

Έντζο Κορμάν: "Η θύελλα επιμένει" - "Αυτή η κρύα νύχτα θα μας κάνει όλους αλλοπαρμένους και παράφρονες" λέει ο τρελός του βασιλιά Λήρ, ενώ η καταιγίδα λυσσομανά στην άγονη γη, στην τρίτη πράξη της τραγωδίας που ο Σαίξπηρ έγραψε στις αρχές του 17ου αιώνα. Είναι στα τέλη του 20ου αιώνα, στη διάρκεια μιας άλλης κρύας νύχτας, όταν ο νεαρός Αυστριακός σκηνοθέτης Νάταν Γκόλντινγκ προτείνει στον ηλικιωμένο Τέο Στάινερ, μυθική φιγούρα του μεταπολεμικού αυστριακού θεάτρου, να βάλει ένα τέλος στα εικοσιπέντε χρόνια σιωπής και εξορίας, και να παίξει τον βασιλιά Λήρ σε μια βερολινέζι...

Οι Εκδόσεις Άγρα, σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδας, δημοσιεύουν έργα των πλέον καταξιωμένων σύγχρονων θεατρικών συγγραφέων της Γαλλίας, με σκοπό να εμπλουτίσουν τη σύγχρονη θεατρική βιβλιογραφία και το ρεπερτόριο των ελληνικών θεάτρων. Πολλά από τα έργα αυτά έχουν ήδη ανέβει στην ελληνική σκηνή. Ο παρών τόμος περιέχει έργα του Ολιβιέ Πυ, του Πασκάλ Ραμπέρ και της Καρίν Λακρουά. OLIVIER PY : "Θέατρα" - Ο Ολιβιέ Πυ είναι πολύπλευρη προσωπικότητα: θεατρικός συγγραφέας, αλλά και μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, παίζει, τραγουδάει και σκηνοθετεί στο θέατρο κ...

[...] Ο Ίγκιτουρ, ήρωας μυθοπλασίας, δεν είναι παρά ένας ηθοποιός που παριστάνει πως ρίχνει τα ζάρια. Και απευθύνεται στη Νοημοσύνη τον αναγνώστη που σκηνοθετεί τα πράγματα μόνη της. Έξω από το χρόνο, από τις περιστάσεις, από την πραγματικότητα. Η ζωή του είναι νεύρωση και πλήξη. Πότε θηλυκό πότε αρσενικό, πότε Σκιά πότε Μεσονύκτιος, πότε εγώ πότε εσύ πότε αυτός, με μια κίνηση περισσότερο σπειροειδή παρά κυκλική κατεβαίνει στη νύχτα του ασυνείδητου, στη νύχτα των λέξεων, πριν από τις λέξεις. Ίχνος μιας απαρχής χωρίς ιστορία, που αισθάνεται την ανάγκη να την ξαναπαίζει σε κά...

Κοινή αντίληψη είναι, δικαίως ή αδίκως, ότι το θέατρο υφίσταται μόνο στο σανίδι, ότι η ανάγνωση θεατρικών κειμένων δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον κι ότι τελικά μόνον οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες μπορούν να του δώσουν πνοή. Ο Φαμπρίς Μελκιό μας αποδεικνύει περίτρανα το αντίθετο. Η ανάγνωση και μόνο των θεατρικών του κειμένων, με την ακρίβεια και την οξύτητα που τα διακρίνει, μας προσφέρει ένα θέατρο υψηλού επιπέδου. Το αγαπημένο παιδί των γάλλων κριτικών εισάγει ένα νέο είδος θεατρικής γραφής: το κινηματογραφικό θέατρο. Η επιρροή του σινεμά και κυρίως του μοντάζ είναι προφα...

Όταν με ρωτούν τι πραγματεύεται κάποιο βιβλίο, νιώθω πολύ αμήχανα και δεν έχω τι να πω. Δεν ξέρω περισσότερα από αυτά που υπάρχουν στο βιβλίο. Όχι πως δεν συμβαίνει τίποτα, αντίθετα συμβαίνουν πολλά, αλλά και τα αντίθετά τους. [...] Είμαι ένας ρεαλιστής συγγραφέας, αντικειμενικός, δημιουργώ έναν κόσμο φανταστικό χωρίς να τον κρίνω. Ούτε τον δέχομαι ούτε τον καταδικάζω, απλώς διαπιστώνω την ύπαρξή του ως καλλιτεχνική και λογοτεχνική πραγματικότητα. Αλαίν Ρομπ - Γκριγιέ

"Τα σύννεφα του Ισημερινού, τα όμορφα σύννεφα του Ισημερινού! Όμοιά τους δεν υπάρχουν! Καταβροχθίζουν σχεδόν ολόκληρο τον ορίζοντα και παίρνουν ό,τι σχήμα μπορείς να φανταστείς.[...] Αίφνης, γύρω στις έξι το βράδυ, τα σύννεφα εξαφανίζονται, άγνωστο πως. Δε βλέπεις πια κανένα. Ύστερα, ένας έναστρος ουρανός, πεντακάθαρος, πηχτός, κατάστικτος με άστρα· η απεραντοσύνη του δεν έχει καμιά σχέση με τη γη..." Το Εκουαδόρ είναι το ταξιδιωτικό ημερολόγιο που ο Ανρί Μισώ έγραψε περνώντας από τις Αρδέννες, τα βουνά του Ισημερινού και τα δάση της Βραζιλίας για να φτάσει ένα χρόνο αργότ...