Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πως ο Αγγουλές ήταν απλά "ένας λαϊκός τροβαδούρος του πόνου, της αγάπης, της ανθρωπιάς" θα πρέπει να το ξεχάσουμε. Τα συναισθήματα που διατρέχουν τα ποιήματά του είναι κάπως κοινά, με την έννοια που δίνουμε στον όρο "κοινή αίσθηση", αλλά η νοοτροπία του απέχει πολύ από τον κοινό νου. Το έργο του έχει βέβαια τα όριά του, αλλά είναι φανερό πως ανήκει σ' εκείνον τον τύπο ποιητή που γέννησε ο Καρυωτάκης: ο ανένταχτος διανοούμενος, που αδυνατεί να αναγνωρίσει δικαιώματα στην αρχή της πραγματικότητας και χάνεται στην προσωπική του άβυσσο, υπερασπίζοντας μιαν άδολη ηθική. Τέτοιος...

- Αυτό το μέρος το 'χω δει στο όνειρό μου, την άκουσα να λέει. Άμα δεν μιλάμε, σε λίγο τα πρόσωπά τους θα γίνουν ορατά και για σένα, αγαπημένε μου. Είχε απομακρυνθεί πολύ μέσα στο σκοτάδι, στην άκρη της παραλίας, στην αρχή μου φαινόνταν τελείως παράλογη μια τέτοια βόλτα, αλλά σιγά-σιγά άρχισε να γίνεται σαν ένα ξεχασμένο ραντεβού που ήταν η καταλληλότερη στιγμή να συμβεί, κάτι σαν αποστολή, που δεν μου 'χει πει τίποτα γι' αυτήν η Φλέρυ, ενώ γνώριζε με ακρίβεια χειρουργείου την ώρα και την ημέρα για κάτι τέτοιο...

Δώδεκα αφηγήματα και ένας πρόλογος που αφηγείται τον ίδιο του τον εαυτό. Την ανάγκη της αφηγήσεως και της ακοής. Σαν μέσα σε όνειρο, όπου δεν ξέρεις και δεν χρειάζεται να ξέρεις ποιος είναι ο αφηγητής και ποιος ο δέκτης της αφηγήσεως. Εκείνο που χρειάζεται είναι η δυνατότητα της ακοής, ακόμα και εκτός του ήχου. Άλλωστε θα ήταν μάταιη η προσπάθεια να αφηγηθεί κανείς τις έννοιες. Το έρμα δηλαδή που προέρχεται από τις ερμηνείες του όλου κόσμου και του όλου χρόνου. Έτσι όπως ήταν πριν ανακαλυφθεί το μηδέν και όπως ποτέ δεν θα ξαναγίνει, αφότου υπήρξε ο Έρως. Μπορείς όμως να προ...

Το 2012 υπήρξε χρονιά εντατικής ποιητικής παραγωγής, παρά το γεγονός πως η χώρα βυθίζεται χρόνο με το χρόνο σε βαθύ κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό τέλμα. Αυτή η κατάσταση, θα μπορούσε να πει κανείς πως ανήκει στις θετικές παραμέτρους για την καταφυγή στην ποιητική δημιουργία. Ωστόσο, σε τέτοιες περιόδους, και τα οικονομικά μέσα καθιστούν δύσκολη την εκτύπωση βιβλίων και η κοινωνική αναστάτωση ευνοεί την ενδοσκόπηση, η οποία χαλαρώνει την δραστικότητα της ποιητικής γραφής. Παρόλα αυτά, και πολλά ποιητικά βιβλία εκδόθηκαν και η "μέση" γραφή των νεαρών κυρίως ποιητών δε...

Το 2011 ήταν μια ακόμα χρονιά πλούσιας ποιητικής παραγωγής. Τα βιβλία των πρωτοεμφανιζόμενων ποιητών (οι περισσότεροι από αυτούς νεότατοι) αποτέλεσαν και πάλι τον κύριο όγκο των εκδόσεων, πράγμα που σημαίνει πως η υπερπαραγωγή δεν είναι καθόλου συμπτωματική και ίσως να σηματοδοτεί καθοριστικές εξελίξεις στη σχέση του κοινωνικού υποκειμένου με την αίσθηση ελευθερίας που προϋποθέτει η άσκηση της ποίησης. Θα πρέπει ωστόσο να επισημάνουμε πως είναι εμφανής η έλλειψη προϋποθέσεων σε μεγάλο μέρος εκείνων που δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στην ποίηση. Συχνά, άνθρωποι όχι μόνο εξαιρ...

Ανθολογούνται επίσης οι ποιητές: Ματθαίος Κοντογιώργης, Γιάννης Κοντός, Δημήτρης Κοσμόπουλος, Στράτος Κοσσιώρης, Θεώνη Κοτίνη, Χρήστος Κούκης, Γιάννης Λειβαδάς, Ιουλίτα Λειβαδίτη, Χριστόφορος Λιοντάκης, Βαγγέλης Λουλαδάκης, Ευγενία Λουπάκη, Σ. Λυγέας, Βασίλης Μαραγκός, Ελένη Μαρινάκη, Γιώργος Μαρκόπουλος, Θανάσης Μαρκόπουλος, Δημήτρης Μαρούλης, Σωκράτης Μαρτίνης, Κώστας Μαυρουδής, Ανέστης Μελιδώνης, Πέννυ Μηλιά, Αλέξανδρος Μηλιάς, Αγγελική Μητσολίδου, Θανάσης Γ. Μίχος, Γιώργος Μπλάνας, Κωνσταντίνος Μπούρας, Άννα Νιαράκη, Τόλης Νικηφόρου, Λιλή Ντίνα, Λευτέρης Ξανθόπουλος, Απ...

Ο Κώστας Ακρίβος τοποθετεί τον Στρατή Δούκα στη θέση του αφηγητή και τον αφήνει να αυτοβιογραφηθεί, όπως εκείνος, ίσως, θα ήθελε: με τη χάρη της απλότητας και του μέτρου. Με τα στοιχεία δηλαδή που χαρακτηρίζουν και τον ήρωα στο κυριότερο έργο του Δούκα, την «Ιστορία ενός Αιχμαλώτου». Ως προς το περιεχόμενο, ο Ακρίβος μένει πιστός σε όλα τα δεδομένα βιογραφικά στοιχεία. Ακολουθεί τον Δούκα παντού: από τα Μοσχονήσια της Μικρασίας, στο Αϊβαλί, τη Μυτιλήνη και τ' Άγιο Όρος κι από εκεί στο διαμερισματάκι της Νεάπολης Αθηνών, στα μέτωπα των δύο Πολέμων, στις περιδιαβάσεις του στ...

Χριστούγεννα 1997, Χριστούγεννα 2006. Εννέα χρόνια, δέκα γιορτές. Έως τώρα έχουν κυκλοφορήσει έξι ειδικές εκδόσεις για τη συγκεκριμένη μέρα. Η έβδομη είναι μια συλλογή με κείμενα όσων παρίστανται στη συνάντηση του Σαββάτου, είτε είναι συγγραφείς είτε όχι, και θέλησαν να την περιγράψουν. Οι συναντήσεις αυτές ξεκίνησαν ακριβώς τη μέρα που έγινε η πρώτη χριστουγεννιάτικη γιορτή, με κύριο "υπεύθυνο" τον Μανόλη Σαββίδη. Η ιδέα αυτής της έκδοσης έπεσε ένα Σάββατο στο τέλος της άνοιξης. Όλοι συμφώνησαν, αλλά λίγοι έγραψαν. Ένας, ο Γιάννης Στεφανάκις, φιλοτέχνησε το χαρακτικό πο...

Στις περισσότερες περιπτώσεις το βασικό κίνητρο είναι ο θαυμασμός για το έργο των ξένων, έργο εμβληματικό, που μπόρεσε να εκφράσει, με όρους αξιώσεων, κάποιες πρωταρχικές, πανανθρώπινες καταστάσεις, αποτελώντας σημείο αναφοράς για τους επερχόμενους. Όμως δεν είναι ο θαυμασμός ή η εκλεκτική συγγένεια τα μοναδικά ερεθίσματα- κάποτε είναι και η ίδια η ζωή των δημιουργών, ο μύθος που την περιέβαλε, ή, ακόμα συχνότερα, η ιδεολογία που καθοδήγησε τα βήματα τους. Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι μπορεί να συναντάμε, σε συλλογές και ανθολογίες, ποιήματα για ποιητές άγνωστους ή ελάχισ...

Στα 1861 ένας Έλληνας πολιτικός αντιεξουσιαστής, ο Πλωτίνος Ροδοκανάκης, ταξιδεύει από την Ευρώπη στο Νέο Κόσμο. Έχει σπουδάσει ιατρική στη Βιέννη και στο Βερολίνο, φιλοσοφία στο Παρίσι και είναι γαλουχημένος με τις φιλοσοφικές ιδέες και τις πολιτικές θεωρίες της εποχής. Επηρεασμένος από τον Σαιν Σιμόν, τον Πιερ Ζοζέφ Προυντόν και τον Κάρολο Φουριέ φτάνει στο Μεξικό με σκοπό να εφαρμόσει τις ιδέες του Σοσιαλισμού για τις οποίες αγωνίστηκε με συνέπεια επί 25 χρόνια. Στη χώρα αυτή ο Πλωτίνος Ροδοκανάκης μπόλιασε ιδέες που αλλού δύσκολα γίνονταν κατανοητές. Την ίδια εποχή, η...

Στη ζωή του Περικλή Γιαννόπουλου έβρεχε διαρκώς. Είχε γεννηθεί σε μια πόλη υγρή, την Πάτρα. Όταν πέθανε ο πατέρας του, έγινε ένας τσακισμένος άνθρωπος. Τότε ήταν που άρχισε να βρέχει παντού στον κόσμο γι' αυτόν. Βιαζόταν -όχι πως τον ένοιαζε πια η βροχή που τον είχε μουλιάσει. Τα βράδια πνιγόταν στα δάκρυά του. Το έδαφος είχε γίνει ολισθηρό. Βούλιαζε! Η θλίψη φαίνεται πως είναι υγρή. Καθόταν στο στενό του γραφείο και κοίταζε τα χέρια του. Λευκά, με καλοκομμένα νύχια, μακριά δάχτυλα. Κοίταξε την παλάμη του. Τη γραμμή της ζωής. Θαύμασε την ομορφιά της. Ερωτεύτηκε την οσμή της...

Το όνομα Κοκοντίνης μπορεί να μη σημαίνει, λοιπόν, και πολλά πράγματα σε επίπεδο κεντρικής δημοσιότητας, αλλά, αν βρεθείτε, ας πούμε, σε αρβανιτοχώρια της Αττικής και της Βοιωτίας -θα βρείτε ακόμα και σήμερα πολλούς ανθρώπους που έχουν τραγουδήσει και χορέψει πολύ στις εκδηλώσεις που έπαιζε- έχουν όλα τα τραγούδια που έχει παίξει σε δίσκους αλλά και πολλές ζωντανές ηχογραφήσεις του, ερασιτεχνικές ή επαγγελματικές, και γενικά πίνουν νερό στο όνομα του, και τον θεωρούν είδωλο, στα κυβικά των πιο πολυακουσμένων καλλιτεχνών του καιρού μας.

Στο βιβλίο αυτό ανθολογούνται και εξετάζονται πεζά και ποιητικά κείμενα 16 πεζογράφων και 13 ποιητών -ιδιαίτερα από το συμβατικό όριο 1960 και εξής-, στα οποία η πόλη της Καβάλας μαζί με την ευρύτερη περιφέρειά της διαθλάται, μετασχηματίζεται σε λογοτεχνική πόλη, δημιουργεί την ιδιαίτερη μυθοποιητική της παράδοση και επωμίζεται αισθητικούς και ιδεολογικούς ρόλους. Στην εισαγωγή τους οι ανθολόγοι και επιμελητές του βιβλίου, φιλόλογοι-νεοελληνιστές Ευριπίδης Γαραντούδης και Μαίρη Μικέ, μετά τη διευκρίνιση ότι στόχος του παρόντος τόμου δεν είναι η συγκρότηση ενός καβαλιώτι...

H Μελισσάνθη και η ποίηση. Η Μελισσάνθη και η ποιητική της. Η Μελισσάνθη και οι ποιητές της, οι φίλοι της, οι συνομιλητές της, δικές μας και ξένες φωνές. Η Μελισσάνθη συνομιλεί με τους ποιητές του καιρού και του τόπου της, με την ελληνική και ξένη ποίηση, τον Σαραντάρη και τον Μπωντλαίρ, την Καρέλλη και τον Πόε, τον Παπατσώνη και τον Έλιοτ, τον Θέμελη και τον Ρίλκε, τον Πλάτωνα και τον Σαρτρ, τον Βαφόπουλο και τον Εξυπερύ, το Δημοτικό τραγούδι και τον Ιώβ. Η Μελισσάνθη και η Γενιά του '30. Η Μελισσάνθη και η νεότερη ποίησή μας. Η Μελισσάνθη της "Σονάτας του σεληνόφωτος". Η...

"Όταν το κρύο" Τα ρούχα μου/ Έγιναν στάχτη από το κρύο·/ Τα χέρια μου/ Έγιναν στάχτη από το κορμί σου./ Αδρανές υλικό η στάχτη./ Να θυμηθώ να σου το πω/ Την ώρα που θα με καθρεφτίζεις. (από τη σελ. 40 του βιβλίου)

- Νεαρέ Γιόνα με τις μπούκλες τις ξανθές και τα μαύρα λαμπερά μάτια, η καμπούρα που λες μπορεί να είναι και κοιλιά γκαστρωμένη, που θέλει να γεννήσει την αλήθεια του καθενός. Μια πυραμιδωτή αντίδραση, που έχει φτερά ινδιάνικου βέλους από μεσκαλίνη -και εισχωρεί εντός σου με ταχύτητες αναπόδεικτες από φυσικούς, μαθηματικούς ή αστρολόγους... Πρόσεχε!, ...μας είπε ο Μιχάλης Κατσαρός κι έσκυψε στο ποτήρι με το κονιάκ "Βότρυς", καθώς μια αστραπή διέσχιζε τον ουρανό γεμίζοντας με φως το πρόσωπό του, που, αυλακωμένο απ' τις ρυτίδες, πιο πολύ έμοιαζε με φάτσα παράνομου, κουρασμένου...

Στοχοθετώντας τη λογοτεχνική προαίρεση του βιβλίου του, ο Φίλιππος Φιλίππου είναι σαφής: "Αναζητώ το χαμένο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, αυτό που δεν διακρίνεται στις φωτογραφίες, δεν ανιχνεύεται στα βιβλία του, δεν σκιαγραφείται στα άρθρα που γράφτηκαν γι' αυτόν". Και πράγματι. Αυτό που εύστοχα συλλαμβάνει και αναδεικνύει ο συγγραφέας είναι η τεκμηριωμένη πεποίθηση πως τη ζωή του Κωνσταντίνου Θεοτόκη διέπουν και κατατρύχουν δύο μεγάλες αντινομίες. Η πρώτη: Ο Θεοτόκης διαψεύδει με τον βίο και τις πράξεις του όσα η αριστοκρατική του καταγωγή τού είχε ενδεχομένως πρ...