Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Joseph Schneller. Γεννήθηκε στις 30-2-1878. Γόνος αστικής οικογένειας. Ύστερα από διάφορες επισκέψεις σε γιατρούς και ψυχιατρεία, εγκλείσθηκε στο ίδρυμα Έγκλφινγκ (1907) με διάγνωση κατατονίας. Παρέμεινε στο ίδρυμα μέχρι την εξόντωσή του (Ιούλιος 1943) από ασιτία μακράς διάρκειας. Ένας από τους δεκάδες χιλιάδες "μη αποδοτικούς ανθρώπους" που εξόντωσαν οι Ναζί. Ανάμεσα στα έργα του καταπιάστηκε (1936) με την εκπόνηση ενός μεγαλόπνοου αρχιτεκτονικού σχεδίου: επρόκειτο για ένα κολοσσιαίων διαστάσεων κτίριο, η κατασκευή του οποίου, σύμφωνα με τον ίδιο, απαιτούσε 400 χρόνια. Ήθ...

Άδηλο υλικό το ποίημα· σαν το γυαλί. Σπάζει εκεί που δεν το περιμένεις. Ο στίχος είναι μια γιορτή Το ποίημα είναι πένθος. Εμείς δεν ήμασταν στην αρπαγή, Δουλεύαμε έξω· στα ποιήματα

Το 2012 υπήρξε χρονιά εντατικής ποιητικής παραγωγής, παρά το γεγονός πως η χώρα βυθίζεται χρόνο με το χρόνο σε βαθύ κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό τέλμα. Αυτή η κατάσταση, θα μπορούσε να πει κανείς πως ανήκει στις θετικές παραμέτρους για την καταφυγή στην ποιητική δημιουργία. Ωστόσο, σε τέτοιες περιόδους, και τα οικονομικά μέσα καθιστούν δύσκολη την εκτύπωση βιβλίων και η κοινωνική αναστάτωση ευνοεί την ενδοσκόπηση, η οποία χαλαρώνει την δραστικότητα της ποιητικής γραφής. Παρόλα αυτά, και πολλά ποιητικά βιβλία εκδόθηκαν και η "μέση" γραφή των νεαρών κυρίως ποιητών δε...

Από τις 23 έως τις 29 Σεπτεμβρίου 2013, με τη συμμετοχή ποιητών από είκοσι δυο χώρες, διοργανώθηκε το πρώτο "Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών" από τον Κύκλο Ποιητών σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων, το Μέγαρο Μουσικής, το Μουσείο Μπενάκη και άλλους φορείς πολιτισμού και Δήμους της Αττικής. Εξήντα εννέα ποιητές συμμετέχουν σε είκοσι δυο εκδηλώσεις στην Αθήνα, τον Πειραιά, την Καισαριανή, τη Νέα Ιωνία, τη Νέα Σμύρνη, τον Υμηττό και φυσικά τους Δελφούς. "Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ' έναν μικρόψυχο καιρό;" αναρωτιόταν πριν από δύο αιώνες ο Χέλντερλιν. Όμως σπουδαία πο...

Το 2011 ήταν μια ακόμα χρονιά πλούσιας ποιητικής παραγωγής. Τα βιβλία των πρωτοεμφανιζόμενων ποιητών (οι περισσότεροι από αυτούς νεότατοι) αποτέλεσαν και πάλι τον κύριο όγκο των εκδόσεων, πράγμα που σημαίνει πως η υπερπαραγωγή δεν είναι καθόλου συμπτωματική και ίσως να σηματοδοτεί καθοριστικές εξελίξεις στη σχέση του κοινωνικού υποκειμένου με την αίσθηση ελευθερίας που προϋποθέτει η άσκηση της ποίησης. Θα πρέπει ωστόσο να επισημάνουμε πως είναι εμφανής η έλλειψη προϋποθέσεων σε μεγάλο μέρος εκείνων που δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στην ποίηση. Συχνά, άνθρωποι όχι μόνο εξαιρ...

Στις περισσότερες περιπτώσεις το βασικό κίνητρο είναι ο θαυμασμός για το έργο των ξένων, έργο εμβληματικό, που μπόρεσε να εκφράσει, με όρους αξιώσεων, κάποιες πρωταρχικές, πανανθρώπινες καταστάσεις, αποτελώντας σημείο αναφοράς για τους επερχόμενους. Όμως δεν είναι ο θαυμασμός ή η εκλεκτική συγγένεια τα μοναδικά ερεθίσματα- κάποτε είναι και η ίδια η ζωή των δημιουργών, ο μύθος που την περιέβαλε, ή, ακόμα συχνότερα, η ιδεολογία που καθοδήγησε τα βήματα τους. Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι μπορεί να συναντάμε, σε συλλογές και ανθολογίες, ποιήματα για ποιητές άγνωστους ή ελάχισ...

Ανθολογούνται επίσης οι ποιητές: Ματθαίος Κοντογιώργης, Γιάννης Κοντός, Δημήτρης Κοσμόπουλος, Στράτος Κοσσιώρης, Θεώνη Κοτίνη, Χρήστος Κούκης, Γιάννης Λειβαδάς, Ιουλίτα Λειβαδίτη, Χριστόφορος Λιοντάκης, Βαγγέλης Λουλαδάκης, Ευγενία Λουπάκη, Σ. Λυγέας, Βασίλης Μαραγκός, Ελένη Μαρινάκη, Γιώργος Μαρκόπουλος, Θανάσης Μαρκόπουλος, Δημήτρης Μαρούλης, Σωκράτης Μαρτίνης, Κώστας Μαυρουδής, Ανέστης Μελιδώνης, Πέννυ Μηλιά, Αλέξανδρος Μηλιάς, Αγγελική Μητσολίδου, Θανάσης Γ. Μίχος, Γιώργος Μπλάνας, Κωνσταντίνος Μπούρας, Άννα Νιαράκη, Τόλης Νικηφόρου, Λιλή Ντίνα, Λευτέρης Ξανθόπουλος, Απ...

Χριστούγεννα 1997, Χριστούγεννα 2006. Εννέα χρόνια, δέκα γιορτές. Έως τώρα έχουν κυκλοφορήσει έξι ειδικές εκδόσεις για τη συγκεκριμένη μέρα. Η έβδομη είναι μια συλλογή με κείμενα όσων παρίστανται στη συνάντηση του Σαββάτου, είτε είναι συγγραφείς είτε όχι, και θέλησαν να την περιγράψουν. Οι συναντήσεις αυτές ξεκίνησαν ακριβώς τη μέρα που έγινε η πρώτη χριστουγεννιάτικη γιορτή, με κύριο "υπεύθυνο" τον Μανόλη Σαββίδη. Η ιδέα αυτής της έκδοσης έπεσε ένα Σάββατο στο τέλος της άνοιξης. Όλοι συμφώνησαν, αλλά λίγοι έγραψαν. Ένας, ο Γιάννης Στεφανάκις, φιλοτέχνησε το χαρακτικό πο...

Στο βιβλίο αυτό ανθολογούνται και εξετάζονται πεζά και ποιητικά κείμενα 16 πεζογράφων και 13 ποιητών -ιδιαίτερα από το συμβατικό όριο 1960 και εξής-, στα οποία η πόλη της Καβάλας μαζί με την ευρύτερη περιφέρειά της διαθλάται, μετασχηματίζεται σε λογοτεχνική πόλη, δημιουργεί την ιδιαίτερη μυθοποιητική της παράδοση και επωμίζεται αισθητικούς και ιδεολογικούς ρόλους. Στην εισαγωγή τους οι ανθολόγοι και επιμελητές του βιβλίου, φιλόλογοι-νεοελληνιστές Ευριπίδης Γαραντούδης και Μαίρη Μικέ, μετά τη διευκρίνιση ότι στόχος του παρόντος τόμου δεν είναι η συγκρότηση ενός καβαλιώτι...

"Οι άνθρωποι δεν ξέρουν. Όλο μαθαίνουν κι όλο δεν ξέρουν. Όλο μαθαίνουν κι όλο δεν θέλουν να ξέρουν. Γιατί όταν ξέρεις αυτό σε πάει κατ' ευθείαν στην αγάπη. Και ίσως να μην είναι πλασμένος ο άνθρωπος για τόση αγάπη. Δεν βλέπεις που τα άσυλα τα χτίζουν στις άκρες της πόλης; Κι αν κάποια στιγμή βρίσκονται περικυκλωμένα από σπίτια, είναι επειδή η πόλη μεγαλώνει και φοβάται που πρέπει να ξέρει τρέμει μήπως αρχίσει και θυμάται. Φαντάζεσαι ένα άσυλο στο κέντρο της πόλης; Θα είναι ένα άσυλο στο κέντρο της μνήμης" (απόσπασμα από το βιβλίο) Η νουβέλα του Κώστα Καναβούρη "Η Μήδ...

Το όνομα Κοκοντίνης μπορεί να μη σημαίνει, λοιπόν, και πολλά πράγματα σε επίπεδο κεντρικής δημοσιότητας, αλλά, αν βρεθείτε, ας πούμε, σε αρβανιτοχώρια της Αττικής και της Βοιωτίας -θα βρείτε ακόμα και σήμερα πολλούς ανθρώπους που έχουν τραγουδήσει και χορέψει πολύ στις εκδηλώσεις που έπαιζε- έχουν όλα τα τραγούδια που έχει παίξει σε δίσκους αλλά και πολλές ζωντανές ηχογραφήσεις του, ερασιτεχνικές ή επαγγελματικές, και γενικά πίνουν νερό στο όνομα του, και τον θεωρούν είδωλο, στα κυβικά των πιο πολυακουσμένων καλλιτεχνών του καιρού μας.

Πως ο Αγγουλές ήταν απλά "ένας λαϊκός τροβαδούρος του πόνου, της αγάπης, της ανθρωπιάς" θα πρέπει να το ξεχάσουμε. Τα συναισθήματα που διατρέχουν τα ποιήματά του είναι κάπως κοινά, με την έννοια που δίνουμε στον όρο "κοινή αίσθηση", αλλά η νοοτροπία του απέχει πολύ από τον κοινό νου. Το έργο του έχει βέβαια τα όριά του, αλλά είναι φανερό πως ανήκει σ' εκείνον τον τύπο ποιητή που γέννησε ο Καρυωτάκης: ο ανένταχτος διανοούμενος, που αδυνατεί να αναγνωρίσει δικαιώματα στην αρχή της πραγματικότητας και χάνεται στην προσωπική του άβυσσο, υπερασπίζοντας μιαν άδολη ηθική. Τέτοιος...

Η ιστορία του Χαλεπά περιέχει τον εγκλωβισμό του σε μια κοινωνία, όπου η μοίρα του είχε οριστεί εκ των προτέρων από τους δικούς του. Περιλαμβάνει την προσπάθειά του ν' αντιταχτεί στο πεπρωμένο του, να κλονίσει με την εκφραστική τέχνη του την κυρίαρχη τάξη του νεοελληνικού καλλιτεχνικού κατεστημένου και να πληρώσει την απείθειά του με τα δεινά του αποκλεισμού και της περιφρόνησης, που θα τον οδηγήσουν στη σύγχυση του ψυχικού του κόσμου. Με τη διαφορά πως αυτοί που θέλησαν να του επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους δεν ήταν θεοί. Απλά, θεώρησαν τους εαυτούς τους πανίσχυρους, σ...

Στη ζωή του Περικλή Γιαννόπουλου έβρεχε διαρκώς. Είχε γεννηθεί σε μια πόλη υγρή, την Πάτρα. Όταν πέθανε ο πατέρας του, έγινε ένας τσακισμένος άνθρωπος. Τότε ήταν που άρχισε να βρέχει παντού στον κόσμο γι' αυτόν. Βιαζόταν -όχι πως τον ένοιαζε πια η βροχή που τον είχε μουλιάσει. Τα βράδια πνιγόταν στα δάκρυά του. Το έδαφος είχε γίνει ολισθηρό. Βούλιαζε! Η θλίψη φαίνεται πως είναι υγρή. Καθόταν στο στενό του γραφείο και κοίταζε τα χέρια του. Λευκά, με καλοκομμένα νύχια, μακριά δάχτυλα. Κοίταξε την παλάμη του. Τη γραμμή της ζωής. Θαύμασε την ομορφιά της. Ερωτεύτηκε την οσμή της...

Στοχοθετώντας τη λογοτεχνική προαίρεση του βιβλίου του, ο Φίλιππος Φιλίππου είναι σαφής: "Αναζητώ το χαμένο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, αυτό που δεν διακρίνεται στις φωτογραφίες, δεν ανιχνεύεται στα βιβλία του, δεν σκιαγραφείται στα άρθρα που γράφτηκαν γι' αυτόν". Και πράγματι. Αυτό που εύστοχα συλλαμβάνει και αναδεικνύει ο συγγραφέας είναι η τεκμηριωμένη πεποίθηση πως τη ζωή του Κωνσταντίνου Θεοτόκη διέπουν και κατατρύχουν δύο μεγάλες αντινομίες. Η πρώτη: Ο Θεοτόκης διαψεύδει με τον βίο και τις πράξεις του όσα η αριστοκρατική του καταγωγή τού είχε ενδεχομένως πρ...

Ο Κώστας Ακρίβος τοποθετεί τον Στρατή Δούκα στη θέση του αφηγητή και τον αφήνει να αυτοβιογραφηθεί, όπως εκείνος, ίσως, θα ήθελε: με τη χάρη της απλότητας και του μέτρου. Με τα στοιχεία δηλαδή που χαρακτηρίζουν και τον ήρωα στο κυριότερο έργο του Δούκα, την «Ιστορία ενός Αιχμαλώτου». Ως προς το περιεχόμενο, ο Ακρίβος μένει πιστός σε όλα τα δεδομένα βιογραφικά στοιχεία. Ακολουθεί τον Δούκα παντού: από τα Μοσχονήσια της Μικρασίας, στο Αϊβαλί, τη Μυτιλήνη και τ' Άγιο Όρος κι από εκεί στο διαμερισματάκι της Νεάπολης Αθηνών, στα μέτωπα των δύο Πολέμων, στις περιδιαβάσεις του στ...

Το 9ο βιβλίο της σειράς «Βίοι Αγίων» είναι αφιερωμένο στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Τη «βιογραφεί» ο Γιάννης Bach Σπυρόπουλος μέσα από ένα φανταστικό μονόλογο: τον μονόλογο με τον οποίο η Παπαγιαννοπούλου θα διηγείτο τη ζωή της αν κάποιος φίλος τής το ζητούσε. Εγκεφαλική παρά γεγονοτοκεντρική, η αφήγηση του Μπαχ φωτίζει περισσότερο τον τρόπο σκέψης και τον χαρακτήρα της Παπαγιαννοπούλου, χωρίς πάντως να αγνοεί τα σημαντικά περιστατικά της ζωής της. Η γλώσσα, το ιδίωμα, και ο ρυθμός του κειμένου του Σπυρόπουλου είναι, κατά τη γνώμη μας, γοητευτικά. Ίσως έτσι να εκφραζότα...

H Μελισσάνθη και η ποίηση. Η Μελισσάνθη και η ποιητική της. Η Μελισσάνθη και οι ποιητές της, οι φίλοι της, οι συνομιλητές της, δικές μας και ξένες φωνές. Η Μελισσάνθη συνομιλεί με τους ποιητές του καιρού και του τόπου της, με την ελληνική και ξένη ποίηση, τον Σαραντάρη και τον Μπωντλαίρ, την Καρέλλη και τον Πόε, τον Παπατσώνη και τον Έλιοτ, τον Θέμελη και τον Ρίλκε, τον Πλάτωνα και τον Σαρτρ, τον Βαφόπουλο και τον Εξυπερύ, το Δημοτικό τραγούδι και τον Ιώβ. Η Μελισσάνθη και η Γενιά του '30. Η Μελισσάνθη και η νεότερη ποίησή μας. Η Μελισσάνθη της "Σονάτας του σεληνόφωτος". Η...

Ο Δημήτρης Παπαχρήστος ξαναφωτίζει την πορεία του Γεώργιου Βιζυηνού, ή αλλιώς του "Τρυφερόκαρδου κυρίου Γ.Β.", ακολουθώντας όχι τόσο τα βιογραφικά στοιχεία ή τα γεγονότα της ζωής του Βιζυηνού αλλά τα συναισθήματα των ανθρώπων που εκείνος γνώρισε κατά τη διάρκεια του βίου του. Αυτό είναι άλλωστε το πραγματικό υλικό των διηγημάτων του Βιζυηνού: Οι άνθρωποι, οι τόποι και οι ιδέες που αγάπησε. Ήρωας του "Μοσκώφ Σελήμ" δεν είναι ένας παράξενος Τούρκος αλλά η παραξενιά ενός Τούρκου. Ήρωας του "Αμαρτήματος της μητρός μου" δεν είναι η μητέρα του αλλά η ενοχή της μητέρας του. Σε α...