Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Άραγε το είδωλό μας αποτελεί πάντα το πιστό μας αντίγραφο; Μήπως υπάρχουν στιγμές που επαναστατεί με μορφασμούς και σκιρτήματα, κι εμείς απλώς πιστεύουμε πως είναι κάποιο σκέρτσο του καθρέφτη μας; Πόσες φορές κιοτέψαμε σαν το κοιτάξαμε στα μάτια και ρίξαμε το βλέμμα μας αλλού; Ο Κωνσταντίνος, συγγραφέας επί χρόνια, έμαθε να βουτά την πένα του στο μελανοδοχείο των Θεών και των Δαιμόνων. Για όλους φαντάζει παρανοϊκός. Αυτός όμως αρνείται να κρίνει και να ερμηνεύσει τα συμβάντα της ζωής. Μ’ ένα γερό μακροβούτι στα κατάβαθα της συνείδησής του, απολαμβάνει τον έρωτα, το πάθος...

Μ' ένα όνειρο μεγάλωσε ο Φερεϋντούν από το Χοραμσάρ. Να μάθει γράμματα και να γυρίσει όλον τον κόσμο μ' ένα ποδήλατο. Κι όταν το σπίτι του βομβαρδίστηκε στον πόλεμο, το μόνο που του απέμεινε ήταν ο πολύχρωμος χαρταετός του. Τον πέταξε όσο πιο ψηλά μπορούσε, πέρασε τα σύννεφα, πλησίασε τ' αστέρια. Τις νύχτες έλαμπε στον ουρανό, με την πανέμορφη ουρά του να λικνίζεται, σαν να ήθελε να προσκαλέσει τον μικρό Φερεϋντούν στο ταξίδι που ονειρευόταν. Κι εκείνος έπαιρνε θάρρος, μέχρι που αποφάσισε να ταξιδέψει ολομόναχος σ' άγνωστα μέρη. Μολονότι τα πράγματα δεν ήταν πάντα εύκολα γι...

Από την Αρκαδιά Πελοποννήσου στη Νάπολη του 17ου αιώνα, η συναρπαστική ζωή του ζωγράφου Βελισσάριου Κορέντσιο. Δωδεκάχρονο αγόρι έφτασε ο Βελισσάριος από την Αρκαδιά της Πελοποννήσου, στο μεγάλο λιμάνι της Νάπολης, σε μια άγνωστη γη. Άραγε, ονειρευόταν ήδη πως θα γίνει μεγάλος ζωγράφος και θα κατακτήσει με την τέχνη του τα πλούσια σαλόνια και τις μεγαλοπρεπείς εκκλησίες με τη ζωγραφική του; Σίγουρα, έδειχνε από μικρός, πως ήξερε να αντιμετωπίζει τις αναποδιές της ζωής, να αρπάζει τις ευκαιρίες, να στρώνει το δικό του δρόμο. Ταξίδεψε στη Βενετία, για να μαθητεύσει...

Ο Μουτζούρης μουγκρίζει σαν θηρίο και τραντάζεται ολόκληρος. Ο καπνός απ' το φουγάρο του σκοτεινιάζει τον ουρανό και τα πρόσωπα των επιβατών μαυρίζουν. Έξω από τα παράθυρα των βαγονιών, χέρια πηγαινοέρχονται και αποχαιρετούν συγγενείς και φίλους. Ξαφνικά ο μηχανοδηγός πατά ένα μοχλό και οι τροχοί κυλάνε πάνω στις ράγες. Ακούγονται τρία συνεχόμενα: ουου, ουου, ουου - και το ταξίδι προς την Πελοπόννησο αρχίζει. Ο Αντώνης με τη Μαρίνα κάθονται αντικριστά στις θέσεις τους και χαμογελούν. Είναι τόσο χαρούμενοι που θα γνωρίσουν άγνωστα μέρη και θα μάθουν καινούρια πράγματα. Ότ...

Μια κατάρα έχει πέσει πάνω στην πόλη της Βαλεριάνας. Αρχικά κουφαίνονται οι ηλικιωμένες γυναίκες και ακολούθως τυφλώνονται τα νέα κορίτσια. Είναι η τιμωρία για τα σοβαρά σφάλματα, τις προδοσίες και τις ανομίες των κατοίκων αυτής της πόλης. Και όμως, υπάρχει λύση για την πολυπόθητη κάθαρση: η δημόσια εξομολόγηση όλων των πολιτών στην κεντρική πλατεία. Ο πάτερ Ιερεμίας ανακρίνει τον καθένα αμαρτωλό ξεχωριστά, ενώ η υπόθεση παίρνει διεθνείς διαστάσεις. Ο διασυρμός είναι μεγάλος. Η Μπία, μια πρώην κωφάλαλη, αναλαμβάνει ως νέος Χριστός να βγάλει από το αδιέξοδο τους συμπολίτες τ...

Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος είναι ένας συγγραφέας με σπάνια διεισδυτική ματιά στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής και στις δύσβατες περιοχές του νου που ταλανίζεται από διλήμματα και αντιφάσεις. Στο έργο "Τελέσιλλα" ο συγγραφέας παρασύρεται από το δαιδαλώδες θυμικό της κεντρικής ηρωίδας για να οδηγηθεί στην άψογη σύζευξη ιστορικών συνθηκών και ψευδαισθητηριακής αλήθειας. Η Τελέσιλλα συγκροτεί μια άρτια "παρτιτούρα" κωδικοποιημένου λόγου δημιουργώντας μια αρχαιοπρεπή τραγωδία, με όλα τα συστατικά, όπως τα δίνει ο Αριστοτέλης στον ορισμό της αρχαίας τραγωδίας. Το κείμενο εικ...

Σ αυτούς που δεν γελάσανε ποτέ Τα μάτια του είχανε τιναχτεί έξω από τις κόγχες. Ξεροκατάπινε συνέχεια. Και τα δόντια του χτυπούσανε από το τρέμουλο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μπροστά του άρχισαν να σχηματίζονται θολές φιγούρες. Έβλεπε την κόκκινη Πόρσε με τα πετάλια και το Σπύρο στη θέση του οδηγού, να χαμογελά ειρωνικά. Άκουγε φωνές να του τρυπούνε το τύμπανο: "Έλα γιε της πλύστρας, σπρώξε, πρόσεχε ηλίθιε! Θα μου το χαλάσεις! Έλα, ω, ω τι ωραία που τρέχει το αμαξάκι μου! Εμπρός, χαζέ, σπρώξε κι άλλο, είσαι ο δούλος μου!"

Στον Αντώνη Χαλιακόπουλο και το Γιάννη Σμυρνή: αυτοί ξέρουν... Είναι τόσο όμορφο Γιώργο ν' αλλάζεις παραστάσεις. Η ζωή που αρχίζει και τελειώνει με ένα πρόγραμμα , που απλά επαναλαμβάνεται καθημερινά, δεν έχει να σου δώσει τίποτα. Πολλές φορές η μητέρα μου, μού δείχνει κάποιο ενθύμιο της γιαγιάς ή του παππού και σκέπτομαι πως κι εγώ όταν εγώ πεθάνω, αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Θέλω όταν γεράσω να πω, έζησα, έζησα, έζησα! Να ξεφυλλίζω τη σκέψη μου σαν άλμπουμ και να βλέπω παντού φωτογραφίες με όμορφες στιγμές. Γι αυτό ζωγραφίζω, για να φτιάχνω εκείνα που...

Όταν τα όνειρα καταλαγιάζουν, οι αισθήσεις διαμαρτύρονται. Τότε, οι αναμνήσεις στασιάζουν και οι ανικανοποίητοι πόθοι σχηματίζουν χορευτικούς κύκλους ποδοπατώντας όρια και αντοχές. Στα κλειστά μάτια του Αλέξανδρου Αιγινήτη το σκοτάδι μετατρέπεται σε καλειδοσκόπιο χρωματίζοντας το φευγιό του. Είναι η ώρα που η σταματημένη του καρδιά εξαργυρώνει τους επιπλέον παλμούς που της οφείλουν τα βιώματα μις έμφοβης ζωής. Νιώθει και πάλι παίκτης στη ρουλέτα της μοίρας, ποντάροντας όμως τώρα, επιλεκτικά, μήπως και συμμαχήσει με το ανυπότακτο είδωλό του στον καθρέφτη μιας προωτόγνω...

"Φτιάξτε σχολειά... δεν βλέπετε πως αγρίεψε το Γένος μας από την αμάθειαν και εγινήκαμεν ως τα θηρία; Τα πάντα από το σχολείον τα μανθάνομεν, διατί χωρίς το σχολείον περιπατούμεν εις το σκότος. Καλύτερα να έχεις εις την χώραν σου σχολείον ελληνικόν, πάρα να έχεις βρύσες και ποταμούς, διατί η βρύσις ποτίζει το σώμα, το δε σχολείον ποτίζει την ψνχήν. Γι' αυτό αδελφοί μου να σπουδάζετε, να μανθάνετε γράμματα ελληνικά, όσον ημπορείτε περισσότερο, διότι διαβάζοντας τα ελληνικά τα ηύρα όπου λαμπρύνουν και φωτίζουν τον νουν, καθώς φωτίζει ο ήλιος την γην, όταν είναι ξαστεριά και β...

Το μικροσκοπικό νησί της Πρώτης, ξακουστό για το σχήμα του, που θυμίζει κροκόδειλο, αλλά και για το πειρατικό παρελθόν του, καλεί δύο πολύ διαφορετικούς εφήβους, τον Τηλέμαχο και την Ελένη, σ' ένα μοναδικό ταξίδι αυτογνωσίας στα νερά του Ιονίου. Αντιμέτωπα με την περιπέτεια και τον κίνδυνο, τα δύο παιδιά είναι αποφασισμένα να κερδίσουν το στοίχημα με τους φόβους τους. Αναπάντεχος σύμμαχός τους, το φάντασμα του μεγαλύτερου κουρσάρου της Μεσογείου...

Τρία παιδιά, ο Δημήτρης, η Αντριάνα και ο Λώρενς, παρακολουθούν την ιστορία του σπουδαίου ζωγράφου με τις τρεις πατρίδες, του Κωνσταντίνου Μπρουμίδη. Μαθαίνουμε πρώτα για την τύχη της οικογένειάς του την εποχή της Τουρκοκρατίας, από την Πελοπόννησο στη Ζάκυνθο και από εκεί στην Ιταλία. Ο Κωνσταντίνος, γιος του Έλληνα πρόσφυγα Σταύρου Μπρουμίδη, θα διακριθεί ως ζωγράφος στη Ρώμη. Και ο ίδιος όμως θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει στα μισά του 19ου αιώνα την επαναστατημένη Ιταλία και να φτάσει πρόσφυγας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εδώ θα ριζώσει, και με όπλο το ταλέντο, τη θέληση κα...

Αρκεί ο χρωστήρας στα χέρια ενός άνδρα, για να αντέξει τον οικτρό συμβιβασμό της ζωής του; Αποτελεί διέξοδο στη μοναξιά μιας γυναίκας, η εμμονή με την καριέρα της; Πόσο μπορεί ο Νίκος και η Έλλη να συμβιώνουν, όταν το έλλειμμα αυτοεκτίμησης και των δυο, οδηγεί στο μίσος και την εκδίκηση; Κι αν τα ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή μας είναι καμώματα της μοίρας, τα πάθη που αναστατώνουν την καρδιά μας ποιος τα χρεώνεται; Οι τρίτοι ή το ένστικτο που αδημονεί να επιβληθεί στη λογική; Μια ιστορία, όπου ο έρωτας, η αγάπη, η πολιτική, η φιλοσοφία και η τέχνη, συναποτελούν το...

Ωστόσο είναι όμορφο να βλέπεις μέσα από τα δακρυσμένα παράθυρα της καμαράς σου την απλότητα και ξενοιασιά ενός αφράτου λεμονιού που μεγαλώνει.

Η Ελλάδα έχει δύο Νόμπελ, και έναν ποιητή, τον Καβάφη, που πάει να απωθήσει στο περιθώριο τον Πάουντ, τον Έλιοτ, τον Περς, τον Ουγκαρέτι ακόμη και τον Ρίλκε για να αναφερθώ στους μεγάλους ποιητές των μεγάλων γλωσσών. Κώστας Γεωργουσόπουλος Όσο κι αν προσπαθήσει κανείς, να βουτήξει την πένα του στο μελανοδοχείο της έρευνας, για τον Κ. Π. Καβάφη, το μόνο που θα κατορθώσει είναι να μεγεθύνει την άγνοιά του, γι' αυτή την σπουδαία προσωπικότητα που έζησε σε μια εποχή, κατά την οποία οι ποιητικές σχολές, με τα βέλη στη φαρέτρα σημάδευαν η μία την άλλη. Μέσα από φαντασι...

Η ιστορία του Ισίδωρου, ενός τραπεζικού υπαλλήλου που φυλά, στο τρίτο υπόγειο της τράπεζας, το Θησαυροφυλάκιο με τις θυρίδες των πελατών, αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι απ' τη ζωή του καθενός μας. Είναι η ανάγκη του βιοπορισμού που επιβάλει τον ιδρυματισμό ή ο φόβος που ασκεί ο ισχυρότερος στον κατώτερο, και οδηγεί τον καταπιεσμένο τραπεζοϋπάλληλο να συγκρουστεί με τον εαυτό του μέσα από τον καθρέφτη της συνείδησης του; Μια διελκυστίνδα, όπου η έμψυχη μορφή και το είδωλο, συνταξιδεύουν σ ένα θεατρικό παιχνίδι, με τη ζωή και το θάνατο να εναλλάσσονται υπό το αυστηρό βλέμμα...

Αδυναμία Μ' ένα Θεό ζωγραφισμένο σ ένα τρούλο κοιταχτήκαμε. Εγώ για να προσευχηθώ Αυτός για να μ' ακούσει. Βοήθησέ με, τον ικέτεψα, εργάζομαι σκληρά κι από το μόχθο τον πολύ ποτέ μου δεν ησύχασα. Μια λέξη σου, για μένα ας ακούσω, μια λέξη σου, μονάχα μία λέξη. Και... ω... το θαύμα του Θεού... μ' απάντησε με φράση. "Σώσε και μένα τέκνο μου απ' την ακινησία"

Ο πόθος γενάει το όνειρο και ο πόνος τη Ζωή. Στις φλέβες του Αντώνη Αιθεριάδη ρέει το αίμα της Ανατολής. Μυρίζει μπαχάρια και λεβάντα. Θάνατο και Ζωή. Λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, μ' ένα βλέμμα χιλίων λέξεων δανείζει την καρδιά του σ' ένα μικρό αγόρι. «Ζήσε», του λέει... Μόνο αυτό... «Ζήσε». Και το ταξίδι του μικρού αγοριού αρχίζει. Με δανεική καρδιά αναζητά το Φώς και το Σκοτάδι, τον Έρωτα και την Οργή, την Αγάπη και την Απώλεια. Ο μίτος του Παρελθόντος είναι ισχυρός. Το Βίωμα γίνεται Γνώση και η έξοδος απ’ το Λαβύρινθο αναπόφευκτη. Και τότε φτάνει η ώρα του τιμήμα...

Στα λάθη μου Εκεί τους συναντάς Στις γαμήλιες τελετές δεν συναντάς ποιητές, μόνο τα άδεια ποτήρια τους με τα χτικιασμένα τους πρόσωπα ζωγραφισμένα στον πάτο και τα αρρωστημένα τους χειρόγραφα να ποδοπατούνται από χορευτικούς κύκλους. Στις χρεωκοπημένες νύχτες εκεί τους συναντάς άυλους, αόρατους, μεταλλαγμένους, να διέρχονται σαν εμβατήρια ψυχεδέλειας την σκουριασμένη υπόσταση ενός φωνογράφου.

Χωρίς να θέλουμε να εξαγιάσουμε την προσωπικότητά του, είναι αδύνατο να αγνοήσουμε την ελκτική δύναμη της μορφής του, τον μαγνητισμό των ματιών του. Όπως είπε ξένος δημοσιολόγος, ο Βενιζέλος είχε κεφαλή βυζαντινού αγίου. Θαρρείς ότι κατέβηκε από τοιχογραφία ναού. Το βλέμμα του ήταν διαπεραστικό και συνάμα τρυφερό, που το γλύκαινε ακόμη πιο πολύ το λευκό μειδίαμά του. Σε αυτά προσθέτουμε τούτο μόνο: Όποιος παρατηρήσει μια εικόνα των καλών στιγμών του Βενιζέλου, θαρρείς πως αυτή η μορφή αγίου, που αναφέρει ο ξένος συνομιλητής του, είναι μια από τις μορφές που βλέπουμε στις αγ...