Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι γυναίκες της Τραχίνος παρηγορούν τη Δηιάνειρα, σύζυγο του Ηρακλή, όταν ο τελευταίος ερωτεύτηκε την Ιόλη. Η Δηιάνειρα στέλνει στον ήρωα χιτώνα εμβαπτισμένο στο αίμα του Κένταυρου Νέσσου, που του προκαλεί αφόρητους πόνους. Η Δηιάνειρα αυτοκτονεί, και ο Ηρακλής ζητάει από τον γιο του Ύλλο να τον σκοτώσει.

Ο Ορέστης ικετεύει τον Απόλλωνα για τον εξαγνισμό του οίκου του. Με εντολή του θεού πηγαίνει στην Αθήνα, όπου, καταδιωκώμενος πάντα από τις Ερινύες, προσπέφτει στο άγαλμα της Αθηνάς. Δικάζεται και με την ψήφο της θεάς αθωώνεται. Οι εκδικήτριες Ερινύες μεταβάλλονται σε πνεύματα συγχώρησης, Ευμενίδες, και εγκαθίστανται στο ιερό τους στον Άρειο Πάγο. Το αναπόδραστο της τιμωρίας, η ταλάντευση του ανθρώπου ανάμεσα στη βούλησή του και το θείο θέλημα, η τύφλωση από το πάθος, η εκδίκηση και ο εξιλασμός είναι το σκηνικό των ιδεών της Ορέστειας που ολοκληρώνεται με την τραγωδία αυτή.

Ο Ορέστης επιστρέφει από τη Φώκαια και πάνω από τον τάφο του πατέρα του αναγνωρίζεται με την αδελφή του Ηλέκτρα. Εκδικείται τον φόνο του Αγαμέμνονα, σκοτώνοντας τους δύο εραστές, τη μητέρα του Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο. Οι Ερινύες καταδιώκουν για την πράξη της μητροκτονίας τον Ορέστη, που φεύγει για τους Δελφούς.

Το πρώτο μέρος της τριλογίας Ορέστεια. Ο Αγαμέμνων επιστρέφει νικητής από την Τροία, φέρνοντας μαζί του ως παλλακίδα την Κασσάνδρα. Αναδρομή στην αναχώρηση για την Τρωική εκστρατεία και τη θυσία της Ιφιγένειας. Η Κασσάνδρα ιστορεί τα πάθη των Ατρειδών και προλέγει τις επερχόμενες συμφορές. Η μοιχαλίδα βασίλισσα Κλυταιμνήστρα δολοφονεί τον σύζυγό της, ανοίγοντας τον κύκλο εγκλήματος, εκδίκησης και τιμωρίας.

Οι Δαναΐδες, γενιά της Ιώς, καταφεύγουν μαζί με τον πατέρα τους στο Άργος για ν’ αποφύγουν τον αναγκαστικό γάμο με τους εξαδέλφους τους, γιους του Αιγύπτου, που τις καταδιώκουν. Η ανθρώπινη αγωνία και το αδιέξοδο, το ηθικό δίλημμα, η κυριαρχία της θέλησης των θεών.

Στα Σούσα, την πρωτεύουσα των Περσών, φτάνει το νέο της συντριβής του Ξέρξη στην Ελλάδα. Η ύβρις του βασιλιά τιμωρήθηκε στη Σαλαμίνα, θα τιμωρηθεί και στις Πλαταιές, όπως προφητεύει το φάντασμα του Δαρείου. Ύμνος στην ελληνική ανδρεία και αρετή.

Ο Ζευς τιμωρεί σκληρά τον Προμηθέα που έσωσε τους ανθρώπους από την καταστροφή. Ο τιτάνας όμως κρατά το μυστικό που τον κάνει ισχυρότερο και από αυτόν τον πατέρα των θεών. Ο συμβολισμός του άκαμπτου απέναντι στην άδικη βία ελεύθερου φρονήματος, με πλαίσιο στοιχεία της παράδοσης και του ορφισμού.

Μεμονωμένα κομμάτια από έργα του Αισχύλου που δεν σώθηκαν ακέραια. Χαρακτηριστικά του διονυσιακού στοιχείου της ποίησης του μεγάλου τραγικού και της στενής σχέσης του με την ομηρική παράδοση.

«Λοιπόν, γυρολόγε», άκουσε τον πρώτο δικαστή, «έχουνε διαπιστωθεί ορισμένα εγγενή ή επίκτητα ελαττώματά σου, θα έλεγα αξιόμεμπτα...» Σώπασε λίγες στιγμές κοιτάζοντάς τον έντονα. Το ίδιο έκαναν κι οι υπόλοιποι εκατόν είκοσι εφτά δικαστές. Ο Γιάκομπ ένιωσε διάτρητος από τις σουβλερές ματιές τους. Θυμήθηκε –τι παράξενο, όχι, όχι παράλογο– εκείνα τα τρύπια παλιά τυριά (τώρα δεν υπήρχαν) που τα έλεγαν γραβιέρες... Ναι, έτσι αισθανόταν, τρύπιος και κίτρινος όχι από φόβο αλλά από έλλειψη άμυνας. Ένα κομμάτι παλαιό τυρί απέναντι σε εκατόν είκοσι οχτώ ποντικούς, κίτρινο κι ανυπε...

Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Τροία. Ο Δόλων κατασκοπεύει το στρατόπεδο των Αχαιών, συλλαμβάνεται και εκτελείται. Την ίδια τύχη έχει και ο βασιλιάς των Θρακών Ρήσος, που είχε συμμαχήσει με τους Τρώες. Δραματοποίηση της ραψωδίας Κ της Ιλιάδας.

Οι Αχαιοί, πλέοντας για την Τροία, εγκαταλείπουν τον Φιλοκτήτη στη Λήμνο. Τον δέκατο χρόνο του πολέμου επισκέπτονται τον ήρωα ο Οδυσσέας και ο Νεοπτόλεμος για να του πάρουν τα όπλα του Ηρακλή, σύμφωνα με χρησμό. Ο Φιλοκτήτης αρνείται. Οι δύο απεσταλμένοι συγκρούονται. Εμφανίζεται ο Ηρακλής που μεταφέρει στον Φιλοκτήτη το θέλημα του Δία να πάει στην Τροία, όπου θα θεραπευτεί και θα σκοτώσει τον Πάρη. Ο Φιλοκτήτης συμμορφώνεται.

Ο Ρίτσαρντ Τζ. Ράλστον, ο νεότερος, αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι. Τέταρτος πλούσιος Νεοϋορκέζος αυτοκτονεί χωρίς φανερή αιτία τους τρεις τελευταίους μήνες. Η Αστυνομία υπαινίσσεται Λέσχη Αυτοκτονίας... Το μυθιστόρημα αρχίζει σαν μια κοινή αστυνομική ιστορία για ν' απογειωθεί στη συνέχεια σ' έναν κόσμο σκοτεινό, όπου κι εδώ η μαγεία έχει τον πρώτο λόγο. Η πανέμορφη μάγισσα Ντάχουτ που ταξιδεύει μέσα στους αιώνες έχοντας κάνει την απαραίτητη συμφωνία με τις μαύρες δυνάμεις, είναι στην πραγματικότητα ένα αφάνταστα δυστυχισμένο πλάσμα, αδύναμο και τρωτό μπροστά στο ανεκπλήρωτο ε...

... Ναι, τώρα δε σκεφτόταν τίποτα, δε θυμόταν τίποτα, δε φανταζόταν τίποτα. Σχεδόν. Μονάχα μια λέξη έπλεε στην ήρεμη θάλασσα της συνείδησής του, μισοβουλιαγμένη κι αυτή σαν πτώμα. Ανάληψη. Μια έννοια άσχετη που επέμενε, όμως, να υπάρχει, αυθύπαρκτη, αυτόβουλη πες, μέσα του. Έστριψε κάποια γωνία. Αγόρασε μια τυρόπιτα και συνέχισε. Ανάληψη. Η λέξη επέμενε απειλητική. Έπαιρνε το σχήμα μιας ατέρμονης προοπτικής. «Ανάληψη ευθυνών», ψιθύρισε. Η προοπτική έγινε διάδρομος. «Ανάληψη χρημάτων». Ο διάδρομος τελείωνε σε πόρτα. «Ανάληψη του Χριστού». Η πόρτα άνοιξε. Οδηγούσε στο απέραντ...

Με ποιητική έξαρση ο Χ.Φ. Λάβκραφτ, αυτός ο Άρχοντας της Φαντασίας, θα μας οδηγήσει στα "Μυστικά Θαύματα" ενός ασύλληπτου κόσμου μ' εκείνον το μοναδικό και συναρπαστικό τρόπο που μόνο ένας αληθινός δημιουργός μπορεί να το κάνει. "Η κατάρα που χτύπησε τη Σάρναθ", "Το άσπρο καράβι", "Οι γάτες της Ουλθάρ", "Σελεφαϊς", "Οι άλλοι θεοί", είναι η ωραιότερη "εισαγωγή" σ' αυτό το ονειρικό σύμπαν του συγγραφέα που σελαγίζει κάτω από τον αστερισμό του Λόρδου Ντάνσανι.