Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] αμπάρια αφανέρωτα στο ξάρτι φλάμπουρα ζωής ναύτες στη γέφυρα εμείς με πλοηγό τον έρωτα...

Εν αρχή ήσαν... ασκήσεις επί χάρτου. Αφορμές και δικαιολογίες που έγιναν τα σχέδια αυτά ήταν κάποιες σκέψεις, κάποιοι συνειρμοί που αυτόματα έκανα μιλώντας στο τηλέφωνο, ακούγοντας μουσική, κοιτώντας αντικείμενα που υπάρχουν γύρω μου, περπατώντας στους δρόμους. Πορτραίτα ανθρώπων που δεν γνώρισα, τοπία από μέρη που δεν πήγα, εικόνες και σχήματα παράδοξα, παραστάσεις, αναμνήσεις που έρχονται και φεύγουν "ερήμην του λόγου και της λογικής"... Μικρές ζωγραφικές σημειώσεις μνήμης του χρόνου που ζω και φεύγει. Αυτή ήταν η αρχή. Ύστερα τα πήραν οι φίλοι χωρίς τίτλους για να μη...

Βίβλος ανδρών ενδεδυμένων θήλεια παρενδυσίας πανόραμα. Από την ανδρωνίδα εις τον γυναικωνίτην. Οι απελεύθεροι του φύλου. Τα παιδιά του δισεξουαλικού Διονύσου. Αυτά που μετεωρίζονταν στο πάρτι των ορμονών. Μεταποιήθηκαν εις είδος γυναικός, απροσδιόριστον. Και κατέληξαν σ' έναν ιδιότυπο γυναικωνίτη. Όπου ίδρυσαν ανιστόρητον γυναικών κράτος ανδρών! Γυναικόμιμον. Ελληνικόν και παγκόσμιον. Ω τρυφής αλγεινόν θέαμα! όπως θα έλεγε Ο Ειρηναίος Ασώπιος.

(Ο αποσπασματικός μονόλογος μιας μάνας που βίωσε την εμπειρία της αλλαγής φύλου του γιου της, της μεταμόρφωσής του από άνδρα σε γυναίκα.) Η μόνιμη επωδός της, που φυσικά απαλείφεται στο κείμενο γιατί γίνεται κουραστική, ήταν: "Ελάτε στη θέση μου. Εσείς τι θα κάνατε;" Ή η σύνθεση των δύο: "Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου;" Ερωτήσεις-φράσεις αδυσώπητες, που διατυπώνονται με βαθιές εισπνοές - εκπνοές, παραμένουν αναπάντητες, δημιουργούν μεγάλα κενά (εξαντλούν μέχρι κεραίας τον αέρα που αναπνέουμε) και προκαλούν πανικό... Η αίσθηση που είχα ήταν ότι ήμασταν χαμένοι κάπου στ...

Το βιβλίο "Εν λευκώματι" αποτελεί σύνθεση σελίδων προσωπικών λευκωμάτων που επέλεξε "ως μελισσοκόμος" ο Βασίλης Καββαθάς (από το πρώτο, της Χαρίκλειας Λ. Παρασκευοπούλου, του 1888, έως το τελευταίο της Αγγελικής Καββαθά, του 1964).

Το "Πακέτο" είναι η πραγματική -η θεατρική- εμπειρία ενός ευνούχου που ταξιδεύει μ' ένα τρένο έχοντας για αποσκευές ένα βάζο που περιέχει τα γεννητικά του όργανα κι ένα βιβλίο που φέρει τον τίτλο "Το μερτικό των αγγέλων". Στην ίδια κουκέτα βρίσκεται μια γυναίκα που κουβαλάει μαζί της δυο κουτιά: ένα μικρό γεμάτο μελομακάρονα κι ένα πιο μεγάλο που ξεχειλίζει από ένα παλιό νυφικό. Η μοναδική εξήγηση που δίνει στον αφηγητή-συνεπιβάτη της είναι ότι τη στέλνουν οι δικοί της ως "πακέτο", να παντρευτεί έναν άνθρωπο που δε γνωρίζει. Στη διαδρομή μπαίνει στον πειρασμό να τον "απατήσ...

Τα δύο πρόσωπα του έργου στο κέντρο μιας πελώριας ξύλινης εξέδρας που βρίσκεται κάπου μεταξύ Ωκεανού και Πόλης. Δυο αδέρφια στη μέση μιας τεράστιας σκηνής «θεάτρου» έτοιμα να ερμηνεύσουν τους ρόλους τους. Η παιδική τους παρόρμηση, που δεν τα εγκατέλειψε ποτέ, είναι να πουν ένα ποίημα ο καθένας. Στην ηλικία που βρίσκονται όμως, και επειδή το κοινό δεν ενδιαφέρεται γι' αυτά, επιχειρούν έναν πρώτο απολογισμό ζωής. Ο ένας λέει ότι διάλεξε τη μεταναστευτική περιπέτεια πιστεύοντας σ' ένα ψέμα υπέροχο, αλήτικο, τυχοδιωκτικό, που έλεγε ότι τα δολάρια τα βρίσκει κανείς στο δρόμο. Μπ...

ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ «ΤΟ ΜΕΓΑ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ» (Επί της παραλίας) Όπου οι «θαμώνες» λένε ελεύθερα το μακρύ και το κοντό τους για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Κουβέντα να γίνεται...

Κάποτε, λέει, πήγε να δει μια θεία του του κατάκοιτη. Ήταν πιτσιρικάς κι ανήσυχος. Τον έβλεπε εκείνη που δεν έβαζε κώλο σε καρέκλα και σκέφτηκε να του δώσει μια συμβουλή: «Μάθε να οδηγείς οτιδήποτε σε βοηθάει στη φυγή». Το 'δέσε κόμπο αυτό που του είπε κι έβαλε για στόχο στη ζωή του ν' ανέβει όλη την ιεραρχεία των τροχών. Από πατίνι και ποδήλατο μέχρι μοτοσικλέτα κι αυτοκίνητο. Για αεροπλάνο είχε ορισμένους ενδοιασμούς. Η μεγάλη του αδυναμία όμως αποδείχτηκε η Μερσεντέ. Έγινε καβούκι του και κιβωτός του, καθώς, όσο περνούσαν τα χρόνια, ένιωθε άνθρωπος-χελώνα και πλάσμα...

Περιπλανιότανε χρόνια ολόκληρα στα παρασκήνια του θεάτρου Κοτοπούλη. Είχε γίνει αυτό που λέμε «σκιά» της μεγάλης θεατρίνας με τη βοήθεια της αδελφής της, Χρυσούλας Μυράτ. Πίστευε ότι από κείνες τις «στοές» θα έβγαινε πιο εύκολα στη σκηνή, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι περιπλανιέται σ' ένα λαβύρινθο. Ότι είναι θύμα της «αποστολής εξ Αθηνών» και ότι μπορεί, από τη μια στιγμή στην άλλη, να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Μινώταυρο.