Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ελληνική πεζογραφία συχνά αναφέρεται στο φαγητό, που αποτελεί σημαντικό συστατικό της κουλτούρας μας· ανασύρει μνήμες γεύσης και καταγράφει στιγμιότυπα από γεύματα και γιορτινά τραπεζώματα· περιγράφει πλούσιους αστικούς μπουφέδες και ταπεινά ταβερνάκια σε φτωχογειτονιές· συνδέει τον έρωτα, τον πόλεμο, την ξενιτιά, τη χαρά και τη λύπη με το φαγητό -είτε αυτό είναι η μαγειρίτσα στο αναστάσιμο οικογενειακό τραπέζι είτε το ψωμοτύρι του εργένη. Στην ειδική αυτή έκδοση για την εφημερίδα "Τα Νέα", στο Α' Μέρος, υπάρχουν αποσπάσματα από κείμενα (διηγήματα, μυθιστορήματα, ταξιδ...

Φαίνεται πως μερικές μορφές του πνευματικού πολιτισμού μιας χώρας, χρειάζεται ο θάνατος να παρέμβει και να τις αποτραβήξει από τους συγκαιρινούς των, για να φανεί το εξαιρετικό τους μέγεθος και η άπεφθη αξία τους. Αυτό έγινε και με τον Αιμίλιο Χουρμούζιο: από τότε που ο θάνατός του δημιούργησε ανάμεσα σ' εκείνον κι εμάς μιαν επώδυνη απόσταση, θεωρούμε την μορφή του, καθώς πληθαίνει η έκδοση των έργων του και καθώς όλο και ερημώνεται ο νεοελληνικός πνευματικός χώρος από αυθεντικά μεγέθη, να μεγαλώνει, όλο και πιο πολύ να υψώνεται και να καταδείχνει μέσα στην ανέκκλητη σιγ...

Πεισίστρατος: Ένα όνομα που ηχεί ως συνώνυμο του "τυράννου" από τότε που η λέξη αυτή από ουσιαστικό έγινε επίθετο. Η ανάγνωση, όμως, των ιστορικών πηγών πείθει ότι ο Αθηναίος αυτός είναι από τους τρεις θεμελιωτές του μεγαλείου της Αθήνας. Ευπατρίδης, γόνος μεγάλης οικογενείας, κατόρθωσε να γίνει τύραννος της Αθήνας και να επιτελέσει ένα κατόρθωμα: χωρίς καν να αναλάβει ποτέ αξίωμα, εξασφάλισε την κοινωνική ειρήνη στα πλαίσια του πολιτεύματος. Η διακυβέρνησή του ήταν τόσο σπουδαία ώστε οι Αθηναίοι της εποχής την ονόμασαν χρυσή εποχή.

"Οι τελευταίοι Γαληνότατοι" (1961) έχουν ως θέμα τους το βίο και τα έργα των τελευταίων Κομνηνών, του Ιωάννη, του Μανουήλ και του Ανδρόνικου, όπως τα εξιστόρησε, υποτίθεται, ένας άγνωστος χρονογράφος από την Καππαδοκία, που έζησε μαζί τους στο Ιερό Παλάτιο και στα αντίσκηνα της εκστρατείας. Η εξιστόρηση τελειώνει με την άγρια εκτέλεση του Ανδρόνικου στον Ιππόδρομο στις 14 Σεπτεμβρίου, εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, όπως σκόπιμα επέλεξε ο νέος αυτοκράτωρ Ισαάκιος Άγγελος, προκειμένου να παρακολουθήσει το θέαμα όσο γινόταν περισσότερος κόσμος λόγω της αργίας. Ο Α. Σ. Β...

Ένας υπάλληλος του παλατιού της Κωνσταντινούπολης, Δημήτριος το όνομα και Καππαδόκης την καταγωγή, καταγράφει την ιστορία των Κομνηνών, των τελευταίων μεγάλων αυτοκρατόρων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο αφηγητής που επινόησε ο Άγγελος Βλάχος μεταφέρει πιστά την ατμόσφαιρα της Αυλής των Κομνηνών κατά τον 12ο αιώνα, μια εποχή που το Βυζάντιο έδινε αγώνα ζωής και θανάτου εναντίον των Σελτζούκων Τούρκων και, ταυτόχρονα, των άπληστων Σταυροφόρων που είχαν πλημμυρίσει την Αυτοκρατορία. Εξίσου πιστά μας μεταφέρει τις έριδες, τις συνωμοσίες και τις διαμάχες του Παλατιού, κυρίως στ...

"Σιλύκος τ' όνομά μου. Ο πατέρας μου Υφίων και η μητέρα μου Υπερείνα. Άλλοτε δημότης Κνίδου. Επομένως ολόκληρο τ' όνομά μου: Σιλύκος ο Υφίωνος, Κνίδιος. Ίσως υπερβολικό ν' αυτοπαρουσιάζομαι έτσι, εγώ, ο ανάπηρος απελεύθερος, που πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου στο σπίτι του Περικλή του Ξανθίππου κάνοντας τα πιο παράξενα θελήματα και τρέχοντας οληνώρα για να ικανοποιήσω τις κακογνωμίες του κυρίου μου Αλκιβιάδη. [...]"

Δεινός μελετητής και μεταφραστής του Θουκυδίδη, αλλά ταυτόχρονα και ικανότατος μυθιστοριογράφος, ο Άγγελος Σ. Βλάχος φωτίζει με χιούμορ και γνώση την πορεία της Αθήνας από τη δόξα στην παρακμή, από το 462 π.Χ., λίγο μετά το τέλος των Περσικών Πολέμων, έως το 404 π.Χ., οπότε έληξε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος με τη συντριβή της Αθήνας. "Ο κύριός μου Αλκιβιάδης" προσφέρει στον Έλληνα αναγνώστη μια νέα, πολύπλευρη οπτική και μια βαθύτερη κατανόηση της εποχής-ορόσημο για τον δυτικό πολιτισμό: του λαμπρού όσο και σκοτεινού 5ου αιώνα π.Χ.