Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στον τόμο αυτό ανθολογούνται, μεταφράζονται και σχολιάζονται περισσότερα από 150 αποσπάσματα αρχείων ελληνικών κειμένων από τον 8ο αι. π.Χ. έως και μετά τον 2ο αι. μ.Χ. από τον Όμηρο έως και τη Δεύτερη Σοφιστική. Στα κείμενα αυτά καταγράφεται το γέλιο (γέλως, γελώ) ή το γελοίον σε ποικίλα και εντελώς, διαφορετικά μεταξύ τους συμφραζόμενα. Η κατηγοριοποίηση των αποσπασμάτων έλαβε υπόψη της το είδος του κειμένου, τη λειτουργία και την προθετικότητά του, τις ιστορικές του αναφορές, τη σχέση του με άλλα κείμενα, την ανάλυση της γλώσσας και την εξέταση του ειδικού λεξιλογίου. Φι...

Το βιβλίο αυτό αποτελεί νέα έκδοση, τροποποιημένη και επηυξημένη του βιβλίου Avenement de la science physique. Essai sur la Physique d' Aristote, 1980. Η σημαντικότερη τροποποίηση αφορά στην εισαγωγή των ενολογικών συνθηκών (πολυσημία του Ενός και οι ίδιοί του τρόποι) για την εγκαθίδρυση της πρώτης επιστήμης της φύσης, εκ παραλλήλου με τις οντολογικές συνθήκες (πολυσημία του Ενός και οντικότητα ως εσχάτου υποκειμένου της κατηγόρησης), που επέτρεψαν στον συγγραφέα ήδη από την πρώτη έκδοση να επεκτείνει τη χρήση της "λογικής" στο πεδίο του "γίγνεσθαι" και της "μεταβολής". Χάρ...

Στο σύνολο των σωζόμενων τραγωδιών -του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη- ο "Ηρακλής" εμφανίζεται συνολικά τέσσερις φορές ως πρόσωπο του δράματος - τη μία ως από μηχανής θεός. Καμία στον Αισχύλο, δύο στον Ευριπίδη (στην ομώνυμη τραγωδία "Ηρακλής" και στην "Άλκηστη") και δύο στον Σοφοκλή: μία ως κεντρικό πρόσωπο του δράματος στις "Τραχίνιες" και μία ως από μηχανής θεός στον "Φιλοκτήτη". Στην κωμωδία το όνομά του ακούγεται συχνά, σε παροιμιακές -κυρίως- φράσεις. Στον Αριστοφάνη εμφανίζεται δύο φορές, στους "Όρνιθες" και στους "Βατράχους"·, όπου καταγράφεται μια ιδιότυπη...

Αφιέρωσα πάνω από πενήντα χρόνια στη μελέτη της αρχαίας Ελλάδας: μελέτησα τη θρησκεία της, τη λογοτεχνία της, τους θεσμούς της, τις πλαστικές τέχνες της, τις επιστήμες, τη φιλοσοφία της. Προσπάθησα, για να την κατανοήσω καλύτερα, να γίνω ο ίδιος Έλληνας, στον τρόπο σκέψης και στον τρόπο αντίληψης των πραγμάτων. Ποια διδάγματα αποκόμισα; Κατ' αρχάς, την απαίτηση της απόλυτης ελευθερίας του πνεύματος: καμία απαγόρευση, κανένα δόγμα, σε κανένα τομέα, δεν επιτρέπεται να παρεμποδίσει μια κριτική έρευνα, μια έρευνα δίχως a priori. Στη συνέχεια, ότι η ανθρώπινη υπόσταση κάποιου συ...

Περιλαμβάνονται τα κείμενα: - Μαίρη Ι. Γιόση: "Τεθνάκην δ' ουδόλως θέλω". Αποσπάσματα ερωτικού (;) λόγου. Σαπφώ απ. 94 V" - Θεώνη Χριστοπούλου - Μικρογιαννάκη: "Σαπφώ: Η βιογραφική παράδοση και οι κωμικοί ποιητές" - Ιόλη Βιγγοπούλου: "Ο Λευκάτας στους περιηγητές (17ος-20ός αιώνας)" - Λευτέρης Σπύρου: "Η Σαπφώ στις εικαστικές τέχνες της περιόδου 1500-1900" - Δήμος Γ. Σπαθάρας: "Μεταφραστικές μετενσαρκώσεις της Σαπφούς: Μενάρδος, Λεκατσάς, Κακριδής" - Παναγιώτης Αντωνόπουλος: "Η πρόσληψη της Σαπφούς από την ευρωπαϊκή και τη νεοελληνική λογοτεχνία: Α΄ Η Σαπφώ, Εμείς οι Α...

Ποιος ανακάλυψε τη μυθολογία; Ποια είναι τα όρια αυτής της περιοχής όπου ιστορίες αλησμόνητες, όπως και η απόλαυση να τις αφηγείσαι, φαίνονται πράγματα αξεχώριστα από την ερμηνεία ή την επιθυμία να τις ερμηνεύσεις; Αν είναι αλήθεια ότι ένας μύθος γίνεται αντιληπτός από κάθε αναγνώστη σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, γιατί η επιστήμη των μύθων δεν κατάφερε ποτέ να διακρίνει ξεκάθαρα ένα παραμύθι από έναν μύθο; Καθώς ο μύθος παραμένει μια ανεύρετη μορφή, ούτε λογοτεχνικό είδος ούτε ιδιαίτερος τύπος αφήγησης, η μυθολογία, λέξη που φέρνει αναπόφευκτα στο νου την αρχαία ελληνικ...

Αυτό που θα έπρεπε κυρίως να μας απασχολήσει δεν είναι η φιλοσοφία ως άγνοια, αλλά το τι η φιλοσοφία θα μπορούσε να μας πει γενικότερα σχετικά με την άγνοια. Είναι άλλωστε ένα θέμα ως προς το οποίο η φιλοσοφία επέδειξε, επί αιώνες, μια αξιοσημείωτη φιλοδοξία: από τον αρχαίο κόσμο ως τις σύγχρονες θεωρήσεις, μετά την εμφάνιση της νεότερης φιλοσοφίας, δεν σπανίζουν οι φιλόσοφοι που μας λένε ότι δεν ξέρουμε και πολλά πράγματα, αν υποτεθεί ότι κάτι ξέρουμε.

"Ο ταξιδιώτης" Με τη βαλίτσα στο χέρι/ Ο ταξιδιώτης/ Ούτε έρχεται/ Ούτε φεύγει./ Απ' την καρδιά του/ λείπει ο λεπτοδείχτης/ Οι ώρες περνούν αργά/ Γιατί ανυπόμονα/ Ο ταξιδιώτης/ ούτε έρχεται ούτε φεύγει. (από τη σελ. 32 του βιβλίου)

Ο τόμος για τη Σαπφώ επιχειρεί να αποτυπώσει τόσο το χωροχρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσεται η ποιητική δημιουργία της Σαπφούς όσο και την ποικιλία των ερμηνευτικών τάσεων σχετικά με την ποιητική της. Από τα κείμενα που συγκεντρώνονται στον παρόντα τόμο αναδύονται δύο βασικοί άξονες μελέτης της ποίησής της: ο ένας από τη σκοπιά της κοινωνικής ανθρωπολογίας και ο άλλος από τη σκοπιά της ποιητικής, στον οποίο εντάσσονται μελετήματα πολύ διαφορετικά ενδεχομένως μεταξύ τους, αναλόγως εάν εστιάζουν αυστηρά στην ερμηνεία του σαπφικού κειμένου ή εάν "ανοίγονται" για να συμπ...

Ο Jean-Pierre Vernant, επίτιμος καθηγητής στο College de France, εισηγήθηκε ένα νέο τρόπο αντίληψης των αρχαίων μύθων. Στον παρόντα τόμο, ο συγγραφέας μάς καλεί σε μία "διαδρομή" ανάμεσα στον μύθο και την πολιτική, κατά την οποία περιγράφει τα στάδια διαμόρφωσής του και την πορεία που ακολούθησε ως στοχαστής και ως άτομο πολιτικά στρατευμένο απέναντι στα γεγονότα της εποχής του. Αντί, όμως, να μας παρουσιάζει μια πνευματική βιογραφία δύο όψεων, ο Jean-Pierre Vernant μάς δείχνει πως "τόσο στην πορεία του ως στοχαστή όσο και στις επιλογές του ως πολιτικά στρατευμένου ατόμου...

Τι είναι μια θρησκεία δίχως έναν και μοναδικό Θεό, δίχως Εκκλησία, δίχως κλήρο, δίχως δόγμα και "πιστεύω", δίχως υπόσχεση αθανασίας; Το να σκιαγραφείς την εικόνα της επίσημης θρησκείας των αρχαίων Ελλήνων σημαίνει ότι, επιχειρώντας να απαντήσεις στο ερώτημα αυτό, προβληματίζεσαι πάνω στη φύση της πίστης σ' αυτό το είδος της συναλλαγής με το θείον, πάνω στις σχέσεις του πιστού με τους θεούς του, πάνω στην αυστηρά καθορισμένη θέση που κατέχει το άτομο στην όλη οργάνωση του ιερού. Το θρησκευτικό στοιχείο, καθώς εμπλέκεται στους θεσμούς της πόλεως, εμφανίζεται σταθερά προσαν...

Θέμα του βιβλίου είναι η εκπληκτική προσαρμοστικότητα και ανθεκτικότητα του ελληνικού πολιτισμού σε εποχές κοσμογονικών αλλαγών. Υπό το πρίσμα του ελληνισμού γίνεται ορατός και κατανοητός όλος ο κόσμος της Ανατολής κατά την ύστερη αρχαιότητα, όπως και η αλληλεπίδραση παγανισμού και χριστιανισμού την εποχή εκείνη. Ο Διόνυσος και ο Χριστός βασίλευαν μαζί.