Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Περιλαμβάνονται τα κείμενα: - Μάρω Βαμβουνάκη, "Το άλλο παράθυρο" - Φρέντυ Γερμανός, "Καρτ-Ποστάλ" - Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής, "Στην κουζίνα" - Άλκη Ζέη, "Λεωνή" - Νέαρχος Θαλάσσης, "Οι αυτοτελείς" - Τάσος Λιγνάδης, "Το γυφτάκι, ο ίσκιος και η χορεύτρια" - Μάρω Λοΐζου, "Το κόκκινο λουλούδι" - Γιώργος Μανιώτης, "Η διπλή ζωή του γάτου Επαμεινώνδα" - Βούλα Μάστορη, "Μισός μισός" - Μελισσάνθη, "Πώς βαφτίστηκε η πόλη της Παλλάδας" - Μιχάλης Μερακλής, "Ο Χουάν που δεν ήθελε να μιλήσει" - Γιάννης Νεγρεπόντης, "Ο παραμυθάς, το παιδί και η φλογέρα" - Κυριάκος Ντελόπο...

"Ο κύκνος κι αυτός" περιγράφει το διχασμό ενός ανθρώπου ανάμεσα στον έναστρο κρυφό κόσμο της πνευματικότητάς του και στο μίζερο φανερό κόσμο της προσωπικής του ζωής: "Μπορεί να έχεις την ωραιότερη ιδέα της γης. Μια ιδέα παγκόσμια, σωτήρια, να σε καίει και να σε παρασέρνει ψηλά. Και στην προσωπική σου ζωή, ένα μικρό γελοίο εμπόδιο, να σου βάζει τρικλοποδιά και να σ εξευτελίζει. Να σε καταδικάζει σε μια καθημερινότητα που όχι μόνο δεν εγκρίνεις μα που περιφρονείς μέχρι θανάτου. Και να τη συνεχίζεις..."

Το αφήγημα "Τα κλειστά μάτια" υφαίνει τον ιστό του γύρω από ένα παλιό, αμαρτωλό τραγούδι. Μια νύχτα καταιγίδας, στις αρχές του αιώνα, ένας νέος άντρας επιστρέφει ξαφνικά στο πατρικό του μετά από εφτά χρόνων εξαφάνισης. Κανείς δεν φαντάζεται από πού έρχεται και για ποιον κόσμο τραβάει. Τα απίστευτα που μαθεύτηκαν για το παρελθόν του και τα απίστευτα που μετά του συνέβηκαν, πώς εξηγούνται; Είναι ο Γιάννης θύμα μιας μοίρας αναπόδραστης ή ο ίδιος, εντελώς ελεύθερα, διάλεξε μ όλη του την ψυχή τούτη την αλλόκοτη ιστορία για τη μοίρα του;

Το βιβλίο είναι καμωμένο απ' το ημερολόγιο μιας γυναίκας, τρεις μήνες την άνοιξη. Μέσα απ' τις σελίδες του, περνούν αποσπάσματα απ' τη ζωή της κι απ' τη ζωή πέντε φίλων της. Η ίδια πάντως αναρωτιέται τι κάνει γράφοντας με τις ώρες τόσα πολλά...

Τα ραντεβού με τη Σιμόνη είναι τα ραντεβού μιας διάσημης ηθοποιού του θεάτρου με την ψυχαναλύτρια της. Όταν με αλήθειες και ψέματα, φόβο και πόθο, αγωνίζεται να καταφέρει μια εφιαλτική και συνάμα σαγηνευτική επιστροφή στο δικό της αληθινό παρελθόν.

Πρόκειται για δεκαοχτώ ανεπίδοτες επιστολές ενός άντρα προς τη γυναίκα που χώρισε. Αυτοεξόριστος σ' ένα βορινό νησί και διασχίζοντας την τυραννική έρημο της απώλειας και της απόγνωσης κερδίζει τη λυτρωτική γνώση που θα τον γαληνέψει, επιτέλους.

Ένα μυθιστόρημα 24 ωρών. Με τη φασαρία της ημέρας και λόγια πολλά. Με την ησυχία της νύχτας που ειρηνεύει τη βαθιά ζωή. Τηλεφωνήματα και ενοχές που υφαίνουν την καθημερινότητα, με γέλια και με οδύνη, με συνεννοήσεις και παρανοήσεις ατελείωτες.

Στο βιβλίο αυτό βρίσκουμε τι έχουν πει ή γράψει άλλοι σημαντικοί διανοητές ή λογοτέχνες για τη μορφή και το έργο του Ντοστογιέφσκι. Κυρίως όμως έχουμε στα χέρια μας μια απόδοση και θεατρική διασκευή του "Υπογείου" από τη Μάρω Βαμβουνάκη. "Είμαι ένας άρρωστος άνθρωπος. Είμαι ένας άνθρωπος κακός. Είμαι απεχθής" δηλώνει στο ξεκίνημα κιόλας του έργου ο ήρωας -ή μάλλον ο αντιήρωας- του "Υπογείου" και συνεχίζει σε ένα ανιλεές ξεσκέπασμα της ψυχής του, των παθών και των έντονων αντιφάσεων που τη συνταράζουν.

Το βιβλίο Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο, είναι ένα μυθιστόρημα που περιστρέφεται γύρω από την νοσταλγία.Στον πρόλογό της η συγγραφέας λέει : Η νοσταλγία είναι διεγερτικη γιατί ο άνθρωπος ποθεί την αιωνιότητα. Αν δεν μπορεί να την συναντήσει τραβώντας μπροστά, στρέφεται πίσω αναζητώντας την αρχή του. Διαισθάνεται πως μονάχα σπάζοντας το φράγμα του χρόνου, του μέλλοντος χρόνου και του παρελθόντος, ίσως να φτάσει στον χρόνο τον άχρονο και να ειρηνεύσει. Δίχως ελπίδα αιωνιότητας, θα καταλήξει, μ άλλα λόγια η Μέλα στο μυθιστόρημα, καμιά ελπίδα δεν αντέχει για πολύ.

Το γνωρίζω καλά αυτό το ύφος! Είναι το ύφος που συχνά παίρνουν γυναίκες με το δικό της παρελθόν. Επειδή δεν τις έμαθαν πως είναι αξιαγάπητες, καταφεύγουν στο να δείχνουν αξιολύπητες. Επειδή δεν νιώθουν ικανές στην αγάπη, εύκολα καταφεύγουν στο να ζητούν οίκτο. Είναι η δεύτερη επιλογή. Η δύναμη της αδυναμίας. Μου θυμίζει τώρα εκπληκτικά τη λιθογραφία με το άγγελο του Bouguereau στο χωλ έξω από το γραφείο μου. -Εσείς τι μου προτείνετε; ρώτησε παθητικά με φωνή δειλά παιδιάστικη. Εκανε συχνά την τσακισμένη για να προλάβει μην την τσακίσουν.

Τον λένε Ντάνκαν. Φτιάχνει τραγούδια καλά.Τα τραγουδάει μετά μ' ένα τρόπο μοναδικό, σα να σιωπά και να'ναι μόνος. Φτιάχνει τραγούδια για να μετρήσει το αδύνατο, για να ξαναγευτεί τη λύπη τής άρνησης σαν αναγκαία τιμωρία που διψάει. Παιδεύεται για να φτάσει στο δεν μπορώ. Από πολύ νέος, το αισθητήριό του, τού είχε απαγορεύσει τέτοιους συμβιβασμούς με την ευτέλεια και την ανοησία.