Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στη μελέτη του αυτή την οποία προλογίζει ο Γιάννης Δάλλας, ο συγγραφέας ασχολείται με τη θεματική των Χριστουγέννων στην ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη. Η μελέτη διαπιστώνει κατ' αρχήν ότι τα Χριστούγεννα, και όλα όσα συνδέονται με την εορτή αυτή, στην ποίηση του Σαχτούρη δεν εμφανίζονται ως η γνωστή θρησκευτική, κοινωνική και προσωπική γιορτή χαράς, αλλά μεταμορφώνονται σε γιορτή θανάτου, όταν η ιστορική συγκυρία είναι μία συγκυρία φρίκης και θανάτου για τον άνθρωπο και την κοινωνία στην οποία αυτός ζει. Με βάση τη διαπίστωση αυτή, ο συγγραφέας παρακολουθεί στη συνέχεια τις συ...

Η παρούσα μελέτη στην ερμηνευτική της πορεία προσπερνά, αφήνοντας έτσι οριστικά πίσω της, τις Συμπληγάδες που αναμφίβολα συνιστούσαν (και ακόμη συνιστούν) για τη στοχαστική ανάγνωση της πλατωνικής φιλοσοφίας, αφενός η Σκύλλα των τετριμμένων πια πλατωνισμών και αφετέρου η Χάρυβδη των ανιαρών σήμερα αντιπλατωνισμών. Μοναδικός προορισμός της μελέτης αυτής είναι να επισκεφθεί και να ομολογήσει σχετικά με έναν απολύτως υπαρκτό μα παντελώς ξένο φιλοσοφικό τόπο για όλους όσοι είναι -λίγο ή πολύ- εξοικειωμένοι με τη φιλοσοφία του πλατωνικού Σωκράτη και τις αναρίθμητες προσεγγίσεις...

Στη μελέτη αυτή αφήνεται να εκδιπλωθεί ο στοχασμός εκείνος, ο οποίος έχει πεισματικά αρνηθεί να συμπεριληφθεί στον περίκλειστο χώρο της μονότονης παρερμηνείας, της μακραίωνης σιωπής ή της σχεδόν μαινόμενης καταδίκης όσον αφορά την πράξη (και την έννοια) του υποκειμένου της δύναμης. Αντίθετα, ολωσδιόλου αντίθετα: ο ίδιος αυτός στοχασμός, έχοντας αποδεχθεί ως αναγκαία συνθήκη της ελευθερίας και της δημιουργίας την πράξη του υποκειμένου της δύναμης, ανοίγεται στον ορίζοντα του λόγου για το υποκείμενο αυτό, προσηλώνοντας το βλέμμα του στις τρεις ίσως πιο "διαβόητες" μορφές της...

''ΤΟ ΣΚΑΚΙ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ'': Τα μαύρα τούτα τα τετράγωνα κι εκείνα εκεί τα άσπρα παιχνίδι στήσανε τρελό με τ' ουρανού τούς δαίμονες τον τρόμο και τα άστρα Και εμείς οι λυσσασμένοι πέφτουμε πάνω στο σκάκι τ' ουρανού σαν μεθυσμένοι

Γράφει ο P. Vidal-Naquet: "Πράγματι, ο Καστοριάδης ήρθε στο Παρίσι από την Αθήνα -όπως ο Ξένος του Πλάτωνα ήρθε στην Αθήνα από την Ελέα της Μεγάλης Ελλάδος- για να παίξει τον ρόλο του "διδασκάλου της αλήθειας", μιας αλήθειας που ήθελε να προωθήσει την ελευθερία και όχι να την καταπνίξει". Αναμφίβολα έτσι. Και γι' αυτό μιας αλήθειας, στην περίπτωσή του, ενσυνειδήτως με άλφα μικρό. Αλήθεια δε, που ως στοχαστικό πρόταγμα, υπήρξε εν προκειμένω όχι απλώς πρόθεση ελευθερίας ή βήμα προς αυτήν, αλλά χάρη στο πολυσχιδές, πολύπλευρο και πολύμοχθο έργο που αυτός μας κατέθεσε, έργω ελε...

Το παίγνιο του κόσμου και η προβληματική μιας μη μεταφυσικής κατεύθυνσης του στοχασμού· η συμπλοκή εντός αυτής της φράσης δεν σημαίνει μία σύνδεση μεταξύ του παιγνίου του κόσμου και της προβληματικής μιας μη μεταφυσικής κατεύθυνσης του στοχασμού, η οποία παράλληλα-και κυρίως- προεξαγγέλλει το παίγνιο του κόσμου ως σήμα μιας μη μεταφυσικής κατεύθυνσης. Κινούμενη πέρα από την άποψη αυτή, που-ακολουθώντας την εκ μέρους του Νίτσε ανάγνωση του Ηρακλείτου-ασπάστηκαν οι Heiregger, Fink, Αξελός και Derrida, η έρευνά μας θεωρεί ότι το παίγνιο του κόσμου δεν αποτελεί σήμα μιας μη με...

Η επίτευξη του τραγικού απαιτεί ένα και μόνον: την αλήθεια του βλέμματος και του αίματος ως μη αναπαραστατικών οντολογικών συσπειρώσεων του γίγνεσθαι της ζωής του υποκειμένου· αυτό τουλάχιστον φαίνεται να επι-σημαίνει, παραδειγματικά, εκείνο το άλλο βλέμμα και εκείνο το άλλο αίμα της Μήδειας, ενώπιον του ανοικτού προς τον θάνατο χρόνου· δηλαδή: ενώπιον της ανοικτότητας του χρόνου προς τη μη αναπαραστατική, ανακλαστική -άμεση, καταληπτική και ριζωματική- πρόσληψη της σωματικότητας, της υλικότητας, της βαρύτητας και του βάθους του συγκεκριμένου, του πραγματικού και μοναδικού...

Η επίτευξη του τραγικού απαιτεί ένα και μόνον: την αλήθεια του βλέμματος και του αίματος ως μη αναπαραστατικών οντολογικών συσπειρώσεων του γίγνεσθαι της ζωής του υποκειμένου· αυτό τουλάχιστον φαίνεται να επι-σημαίνει, παραδειγματικά, εκείνο το άλλο βλέμμα και εκείνο το άλλο αίμα της Μήδειας, ενώπιον του ανοικτού προς τον θάνατο χρόνου· δηλαδή: ενώπιον της ανοικτότητας του χρόνου προς τη μη αναπαραστατική, ανακλαστική -άμεση, καταληπτική και ριζωματική- πρόσληψη της σωματικότητας, της υλικότητας, της βαρύτητας και του βάθους του συγκεκριμένου, του πραγματικού και μοναδικού...

Ο παρών τιμητικός τόμος αποτελεί ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης, εκτίμησης και σεβασμού στο δάσκαλο και συνάδελφο Ευστάθιο Ν. Τσοτσορό για τη συνολική πορεία και τη συνεισφορά του στο ελληνικό Πανεπιστήμιο. Εικοσιεννέα διακεκριμένοι Πανεπιστημιακοί και ερευνητές καταθέτουν πρωτότυπες απόψεις και αναλύσεις για κρίσιμα προβλήματα της νεότερης και σύγχρονης ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, της οικονομικής ανάπτυξης και της κρίσης, για τον τεχνολογικό μετασχηματισμό, τις ιδέες, το δίκαιο, τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία και τη μεθοδολογία των επιστημών. Γράφουν οι: ο Πρόεδρος...

Η σύγχρονη τέχνη και η φιλοσοφία, ως στιγμές της δικής μας επικαιρότητας, ως θεσμισμένοι ανθρωπολογικοί τόποι του δικού μας δύσκολου και απρόσφορου παρόντος, μας διανοίγουν. Μας διανοίγουν στην ιστορική πραγματικότητα, αλλά μας διανοίγουν διαφορετικά. Εν αντιθέσει, με το κυρίαρχο και σήμερα -όπως εξάλλου στο σύνολο σχεδόν της ιστορίας- φαντασιακό της ετερονομίας, μας διανοίγουν στην πραγματική εμπειρία ενός άλλου, εναλλακτικού κόσμου. Μερικώς, αλλά πραγματικά. Στο δικό τους περιορισμένο έδαφος, αλλά ριζικά. Στη βιωμένη εμπειρία ενός κόσμου, ο οποίος συνιστά για μας (για τη...

Διαβάζοντας ένα ποίημα μπαίνεις στον κόσμο του ποιητή. Διαβάζοντας ένα καλό ποίημα μεταφέρεσαι σε έναν χώρο που δεν ήξερες ότι υπήρχε, είναι σαν μία ανακάλυψη. Διαβάζοντας ένα πολύ καλό ποίημα τότε βρίσκεσαι μπροστά σε μία έκπληξη, σε μία αποκάλυψη, κάτι σε συνεπαίρνει, κάτι ξυπνά μέσα σου και σε ωθεί να το συγκρίνεις με άλλα ποιήματα και ποιητές που σε έχουν συνεπάρει. Ο όγκος των ποιητών και ποιητριών στον ανά χείρας τόμο δεν παρουσιάζει πολλές εκπλήξεις. Πώς το 'πε ο Σεφέρης; "Λίγες οι νύχτες με φεγγάρια που μ' άρεσαν". Λίγα τα ποιήματα στον τόμο του 2018 που ξυπνάν κάτι...

Η έβδομη ποιητική συλλογή του Δημήτρη Λαμπρέλλη, τρία χρόνια μετά το "Αίμα των ονείρων" επιβεβαιώνει την άποψη της κριτικής ότι "στους αντίποδες των κενολόγων ή επηρμένων αφορισμών του συρμού, οι στίχοι του συναιρούν με άνεση αλήθειες ζωής και προοικονομούν στη συνέχεια μιαν ευρύχωρη εσωτερική θέα του εαυτού" (Γιώργος Βέης). Παράλληλα, τα 14 ποιήματα της πρόσφατης αυτής ποιητικής του συλλογής, διακρίνονται και αυτά από "εκείνο που προκαλεί δέος στην ποίησή του" και το οποίο δεν είναι μόνον "οι ανοίκειες ακουστικές και οπτικές εικόνες που αναπαριστούν με ζωντάνια μια βαθιά α...

Συμμετέχουν Στην Ποίηση: Κούλα Αδαλόγλου, Φανή Αθανασιάδου, Ρούλα Αλαβέρα, Γιώργος Αλισάνογλου, Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Μαρία Αρχιμανδρίτου, Αναστασία Γκίτση, Παναγιώτης Δόικος, Καλλιόπη Εξάρχου, Θεοφάνης Ζβες, Βασίλης Ιωαννίδης, Χ.Δ. Καλαϊτζής, Θόδωρος Καλαμπούκας, Βικτωρία Καπλάνη, Γιάννης Καρατζόγλου, Μαρία Καρδάτου, Κατερίνα Καριζώνη, Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Έλσα Κορνέτη, Κατερίνα Κούσουλα, Άννυ Κουτροκόη, Χλόη Κουτσουμπέλη, Δημήτρης Λαμπρέλλης, Εύα Λιάρου-Αργυρή, Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Θανάσης Μαρκόπουλος, Ελένη Μερκενίδου, Γιώργος Μ...

Έλληνες και ξένοι πανεπιστημιακοί, λογοτέχνες και δημοσιογράφοι γράφουν μικρές ιστορίες για τα ζώα και υποστηρίζουν ότι τα ζώα δεν είναι κατώτερα όντα: Αισθάνονται, πονούν, αγαπούν, αντιλαμβάνονται, κρίνουν, θυμούνται, έχουν συνείδηση, έχουν ικανότητες που δεν έχουμε, έχουν δικαιώματα. Με λογική και συναίσθημα σχολιάζεται η σχέση των ζώων με τον άνθρωπο, η παρουσία τους στον μύθο και το παραμύθι, στην τέχνη και την τεχνολογία, στη θρησκεία και τη φιλοσοφία, και καταγγέλλεται η σκληρότητα με την οποία συχνά αντιμετωπίζονται. Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται τεκμηριωμένα και...

Ο γάλλος στοχαστής Michel de Montaigne, το κριτικό και ελεύθερο πνεύμα του 16ου αιώνα, κατέγραψε στα "Δοκίμιά" του σκέψεις και αναλύσεις, προσεγγίζοντας με προσωπικό αλλά συγχρόνως και φιλοσοφικό τρόπο θεματικές αναζητήσεις της μετέπειτα οργανωμένης σκέψης και της ευρύτερης διανόησης. Με την πρωτεϊκή του γραφή και το πρωτοποριακό του έργο, κατέχει εξέχουσα θέση στην ιστορία των ιδεών της σύγχρονης εποχής, ενώ με τη νατουραλιστική οπτική των αναλύσεων του υποκειμένου και της ανθρώπινης ύπαρξης, θέτει τον άνθρωπο στο επίκεντρο και προτείνει μια βιοσοφία διαχρονικής εμβέλειας....

Τα κείμενα προέκυψαν με αφορμή τη Διεπιστημονική Ημερίδα με θέμα "Όψεις της Βίας", που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού μαθήματος της Εγκληματολογίας-Σωφρονιστικής, στην αίθουσα Κωνσταντόπουλος της Νομικής Σχολής, Α.Π.Θ., την Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2018. Κεντρικός ομιλητής στην Ημερίδα αυτή ήταν ο προσκεκλημένος Καθηγητής Φιλοσοφίας του Παντείου Πανεπιστημίου, κ. Δημήτρης Ν. Λαμπρέλλης, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα "Λόγος και Βία στον Θουκυδίδη". Η βία στον πρώιμο πόλεμο: η τύχη των αιχμαλώτων πολέμου, ως θέμα της επόμενης εισήγησης, επιχειρεί να σκιαγραφήσει τις...