Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο άνθρωπος της ιστορίας μας, ένας διανοούμενος -μάλλον πενηντάρης, που φέρνει κάπως στον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, ζει μόνος. Και φοβάται πολύ ότι εάν τυχόν πεθάνει πριν την ώρα του -γιατί ποτέ δεν ξέρεις-, κανείς δεν θα το(ν) ανακαλύψει. Μια ωραία πρωία λοιπόν βγάζει την πόρτα του σπιτιού και πάει και την πετάει στα σκουπίδια. Γιατί; Μα για τον απλούστατο λόγο, αφενός, ότι εάν πεθάνει πριν την ώρα του, η οσμή θα γίνει πολύ γρηγορότερα αντιληπτή. Αλλά και,αφετέρου, γιατί ο άνθρωπος της ιστορίας μας είναι εξαιρετικά περίεργος για το "πόσους ακριβώς κλέφτες μπορεί να ερεθίσει" έ...

Κανένα κακό δεν έρχεται ποτέ απ' έξω... "Απελευθέρωση: εγκεφαλική κατάσταση κατά την οποία ένα υποκείμενο υπό την επήρεια παράλογων κι αφύσικων ψυχοσωματικών εξαναγκασμών οδηγείται με ηχηρό ή απολύτως σιωπηλό τρόπο στη σταδιακή ή ακαριαία απομάκρυνσή του από ένα άλλο υποκείμενο ή από μία πατρίδα ή από έναν εχθρό." Μια γιορτή, μια οικογένεια, ένας ξένος κι ένα τραπέζι. Συγκρούσεις, αποκαλύψεις, φιλοσοφίες, πόθοι, αναμνήσεις, ο έρωτας, το κακό... Στιγμές που οδηγούν σε απώλειες. Η επόμενη ημέρα θα είναι ημέρα απελευθέρωσης; Το έργο τοποθετεί σ' έναν τόπο χωρίς χρόν...

Ο Ματωμένος Γάμος είναι ένα μεγαλειώδες έργο. Ένα έργο για τον έρωτα. Ένα έργο για το πένθος. Ένα έργο που σφύζει από ποίηση. Σαν αρχαία ελληνική τραγωδία. Ένα έργο από την Ισπανία για ολόκληρο τον κόσμο. Ένα έργο από τον Λόρκα για όλους του ανθρώπους. Ένα έργο που καλπάζει μέσα στην ανθρωπότητα. Όπως το άλογο του Λεονάρδο...

...και τώρα αφήνομαι ολόγυμνος στα χέρια τής Δικαιοσύνης δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο από το να παραδίνεσαι ολόγυμνος στα χέρια κάποιου αφήνομαι ολόγυμνος λοιπόν στα χέρια σας κύριε δικαστά είναι σαν να αφήνομαι ολόγυμνος στα χέρια τού Χριστού γιατί πρέπει να ξέρετε ότι εσείς κύριε δικαστά είστε κατά κάποιον τρόπο σαν τον Χριστό είστε εκπρόσωπος ενός εντελώς ανύπαρκτου Όντος γιατί δεν υπάρχει Δικαιοσύνη κύριε δικαστά όπως ακριβώς δεν υπάρχει ούτε Θεός αλλά είναι μάλλον στη φύση τού Ανθρώπου να πιστεύει στα Ανύπαρκτα να πιστεύει στα Ανέφικτα αυτή η πίστη στο Ανύπα...

Ποιος αντιστέκεται στην Φθορά; Ο συγγραφέας αντιστέκεται στην Φθορά. Συγγραφέας είναι ένα εξ ορισμού ταλαιπωρημένο ον εφόσον επιχειρεί να αντισταθεί στην Φθορά. Δεν υπάρχει από καταβολής Κόσμου και από καταβολής πλασμάτων πιο ταπεινωμένο πλάσμα από τον συγγραφέα. Μοίρα τού συγγραφέα είναι η Ταπείνωση. Η μεγαλύτερη ταπείνωση που δέχεται ο συγγραφέας είναι η ολοκληρωτική του ήττα, η απόλυτη και μεγαλειώδης πανωλεθρία που πάντοτε υφίσταται σε αυτόν τον διαρκή του πόλεμο με την Φθορά. Έργο είναι το κουρέλι που απομένει από αυτόν τον πόλεμο τού συγγραφέα με την Φθορά. Αυτά τα κο...

Δύο διεισδυτικοί μονόλογοι για την ανδρική και τη γυναικεία ψυχή Το νερό γνωρίζει: Φρόντισε μόνο να μην ξεφύγεις από τη μέθη σου. Αγνόησέ τους όλους. Άκου μόνο την Όμορφη την Ξέγνοιαστη τη Μέθη σου. Μόνο τη Μέθη σου. Άκου την όταν σου τρυπάει τον Εγκέφαλο. Είναι Ώριμη Δασκάλα η Μέθη σου. Η Μέθη μόνο Είναι. Η μπέμπα: ... είναι που σκέφτομαι καμιά φορά πως αφού κατά την Τύχη γεννηθήκαμε τουλάχιστον ας μην κατά την Τύχη πορευτούμε...

Η "Λίμνη" είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ σε "ανοιχτή συνομιλία" με τους "Παλιούς καιρούς" του Harold Pinter. Τρεις άντρες - ένας πρώην συγγραφέας, ένας πρώην μπάρμαν και ένας αρχιτέκτονας-, εγκλωβισμένοι μια χειμωνιάτικη νύχτα σε ένα απομονωμένο σπίτι κοντά σε μια λίμνη, τη Δρακόλιμνη. Και ένα παλαιό και θαμμένο μυστικό των τριών αντρών που μάλλον ήρθε η στιγμή να βγει στο φως. Άφθονο ουίσκι, δυο σκυλιά που γαβγίζουνε, το ηλεκτρικό ρεύμα που ξαφνικά κόβεται, ένα μικρό νεκρό αρνάκι, μια Μνήμη φτιαγμένη από ανύπαρκτα πλέον στοιχεία και ένας Αντρικός πολιτισμός που, όσο πάει, κατ...

Θα ήθελα να μην έχω καθόλου παρελθόν ή να ξαναζήσω όλο μου το παρελθόν μαζί σου και εσύ να είσαι παρών στο παρελθόν μου κι έτσι που θα είμαστε μαζί και θα ξαναζούμε το παρελθόν μου να στεκόμαστε και να γελάμε και να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια με το παρελθόν μου γιατί μαζί θα συνειδητοποιούμε ότι το παρελθόν δεν είχε και δεν έχει και δεν πρόκειται να έχει ποτέ του καμία αξία εάν δεν είσαι κι εσύ μέσα στο παρελθόν μου εννοώ ως παρατηρητής στο ανύπαρκτο παρελθόν μου και να με έχεις αγκαλιά και να με παρηγορείς για το ανύπαρκτο και το άχαρο χωρίς εσένα παρελθόν μου και εγώ να αισ...

Τα "Μάγια της πεταλούδας" είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Φεδερίκο Γαρθία Λόρκα, όπου έρωτας και θάνατος γίνονται ένα και η "κωμωδία", όπως την αποκαλεί ο ίδιος, μετατρέπεται σ' ένα σκοτεινό ποιητικό δράμα. Πρόκειται για μια αλληγορική ιστορία που, μέσα από την προσπάθεια μιας πληγωμένης πεταλούδας να πετάξει και ενός ερωτευμένου σκαθαριού να μεταμορφωθεί, ο Λόρκα μας προτείνει τη λύτρωση μέσω της τέχνης. Ο συγγραφέας, πάλι, επιλέγει για πρωταγωνιστές του έντομα για να σηματοδοτήσει την αξία της κάθε ύπαρξης και για να τονίσει την ενότητά της.

Η Μόλλυ σκέφτεται αυτά τα γαμημένα τα περιοδικά που σου λένε τι να κάνεις και πώς να ζεις άκου εκεί τι να κάνω και πώς να ζω... ...περιοδικό ο Γάμος και περιοδικό η Βάπτιση και ασφαλώς ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί δεν υπάρχει και περιοδικό Κηδεία. Ναι, αυτό όντως, ναι, ναι αυτό ναι θα το θεωρούσα ναι κάπως προχωρημένο και αναντίρρητα πιο ανθρώπινο και αν υπήρχε αυτό το περιοδικό θα το δώριζα σε όλους τους παλαιούς μου και αγαπημένους μου εραστές μία μόνιμη συνδρομή στο περιοδικό Κηδεία θα τους έκανα δώρο να το βρίσκουν κάθε μήνα και εφ' όρου ζωής στο γραμματοκιβώτιό τους...

Το νερό γνωρίζει. Το νερό: Το πιο ωραίο υγρό, το αρχετυπικό υγρό. Γνωρίζει: Το πιο ωραίο ρήμα, το καταληκτικό ρήμα. Δεν ξέρω να πω τι ακριβώς διαπραγματεύεται το έργο. Νομίζω την ενηλικίωση. Την διαδικασία προς την ενηλικίωση. Ούτε και θεωρώ πως έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία το θέμα ενός έργου, μιας ταινίας, ενός τραγουδιού, ενός πίνακα. Έτσι κι αλλιώς όλα έχουν -εδώ και αιώνες- λεχθεί. Πάντοτε έδινα τραγικά μεγαλύτερη σημασία στο πώς της τέχνης. Στο πώς των ανθρώπων. Βέβαια, κάθε έργο -για μένα τουλάχιστον- δεν είναι παρά ένα περιστατικό ζωής. Συμπυκνωμένο κα...

Δε μιλούσε, μόνο ακούγαμε τους ίδιους ήχους στο ίδιο κρεβάτι κι είχαμε τυλιχτεί κι είχαμε γίνει ένα και δεν μπορεί να καταλάβαινα λάθος. Αποκλείεται. Ήταν μια απόλυτη αγκαλιά και μακάρι να γινόταν κάτι εκείνη τη στιγμή και να άλλαζε ο Κόσμος και να μην ξέραμε τίποτα και κανέναν έξω από την πόρτα του σπιτιού και να μη μας ξέρανε. Οι άνθρωποι τη στιγμή που πλησιάζουν στον έρωτα, τη μικρούλα εκείνη στιγμή που τείνουν προς τον έρωτα κανονικά οφείλουν να γίνονται αόρατοι. Μου φάνηκε πως αγαπούσα. Κι αυτά που σκεφτόταν τα ήξερα όλα, γιατί και τις σκέψεις τις ξένες μπορείς να τις...

Θ: (Βγάζει από την τσέπη του σακακιού του ένα δαχτυλίδι και το φοράει.) Τον περασμένο χειμώνα σε ένα από τα πολλά ταξίδια μου... σε κάποιο μέρος πολύ μακρινό είχε και εκεί τόση κάψα. Έμοιαζε με αυτήν εδώ. Μόνο που εκεί ήταν περισσότερο υγρή... μια άρρωστη υγρή αισθησιακή κάψα. Δ: (Νωχελικά) Ενώ εγώ ήμουν εδώ. Έκανα κάθε μέρα βόλτα σ' αυτήν εδώ την παραλία, καμιά φορά έπαιρνα και κανένα βιβλίο μαζί μου, διάβαζα σκόρπιες σελίδες και προσπαθούσα να μαντέψω τις ενδιάμεσες. Είναι ένα παιχνίδι κι αυτό... είναι σαν να επιχειρείς να ξαναγράψεις το ίδιο βιβλίο... αυτό που κάποιος ά...