Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Στο έργο του αυτό ο Πρόκλος έδωσε τον τίτλο "Στοιχείωδις Φυσική". Ορισμένοι όμως κώδικες παρουσιάζουν και τον τίτλο "Περί κινήσεως". Ο Πρόκλος έκανε μια επιλογή προτάσεων από τα "Φυσικά" του Αριστοτέλους. Επέλεξε προτάσεις των οποίων οι αποδείξεις είχαν μια αυστηρή μαθηματική δομή. Δυο - τρεις προτάσεις από τις 52 που περιέχει συνολικά το έργο είναι επινοήσεις του Πρόκλου. Το παρόν έργο του Πρόκλου δεν είναι ευρύτερα γνωστό στη νεότερη Ελλάδα, αν και παρουσιάζει μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Αποτελεί το δεύτερο βιβλίο στον κόσμο μαθηματικοποιημένων κεφαλαίων Φυσικ...

Η Φιλοσοφία, προκειμένου να εκφράσει τις αλήθειες της χρησιμοποιεί Ιδέες, ενώ η Θρησκεία, για τον ίδιο λόγο, χρησιμοποιεί Σύμβολα. Για την Ελληνική Παράδοση αυτά τα δύο σκέλη ενοποιούνται κάτω από τον ίδιον κορμό. Ο Πρόκλος εξήγησε την κίνηση και την πρόοδο του κόσμου διά του νόμου της τριάδος· δέχεται ότι η πρωταρχή του "Θείου Όντος" υπέρκειται και της Ενότητος και της Ουσίας· είναι το "επέκεινα του Ενός", "το αναιτίως Αίτιον". Εξ αυτού εκπορεύονται κατά τριαδική εξέλιξη τα όντα... Τα όντα, ως γεννώμενα κατά την εξελικτική πορεία του Κόσμου, είναι συγχρόνως όμοια κ...

Περιλαμβάνονται μεταφρασμένα και σχολιασμένα αποσπάσματα έργων της αρχαίας ελληνικής και της βυζαντινής γραμματείας που αναφέρονται στον Έρωτα.

Ο τόμος περιέχει τις θέσεις των Ελλήνων φιλοσόφων περί του έρωτος. Μετά από αναφορά στη θρησκεία και τη μυθολογία, το βάρος δίνεται στις περί έρωτος διδαχές των φιλοσόφων, από τον 6ο αιώνα π.Χ. έως τον 5ο αιώνα μ.Χ. Ακολουθεί επίμετρο με τις απόψεις βυζαντινών φιλοσόφων. Ακόμη, περιλαμβάνει σελίδες για τη μνηστεία, το γάμο, την παρθενία, την παλλακεία, τη μοιχεία, την πορνεία, τον εταιρισμό και τον παιδαγωγικό έρωτα. Ο πολιτισμός των Ελλήνων, κυριότατα "ερωτικός" υπό πάσα έννοια (έρως των σωμάτων, των ψυχών, των αξιών κ.τ.λ.), "συγκρίνεται" στο τελευταίο κεφάλαιο με...

"Όπως ακριβώς οι ερωτικοί άνθρωποι, ακολουθώντας τον δρόμο που οδηγεί από τις ομορφιές των αισθητών, καταλήγουν σε αυτή τούτη τη μία αρχή όλων των ωραίων και νοητών, έτσι και οι ιερατικοί, ξεκινώντας από τη συμπάθεια που ενυπάρχει σε όλα τα φαινόμενα, τόσο μεταξύ τους όσο και προς τις αφανείς δυνάμεις, και κατανοώντας έτσι ότι τα πάντα ενυπάρχουν στα πάντα, συνέστησαν την ιερατική επιστήμη, επειδή παρατήρησαν με θαυμασμό ότι τα έσχατα ενυπάρχουν στα πρώτα και τα πρώτα στα έσχατα: ότι τα γήινα ενυπάρχουν κατά την αιτία τους στον ουρανό και κατά τρόπο ουράνιο, αλλά και τα ουρ...

[...] Ο Πρόκλος ωστόσο δρατηριοποιείται συγγραφικά σε μια εποχή κατά την οποία ο γνήσιος φιλοσοφικός στοχασμός έχει αποκτήσει έναν δευτερεύοντα ρόλο και έχει προσλάβει, κατά το μάλλον ή ήττον, τη λειτουργία ενός χρηστικού -ανωτάτης βέβαια υφής- μέσου για την επεξεργασία θεολογικών και μεταφυσικών ζητημάτων. Πρόκειται για μια ιστορική περίοδο στο πλαίσιο της οποίας κυριαρχούν οι θρησκευτικές πράξεις, οι μυστικές τελετές και οι θεουργίες, για να εκφραστεί μέσα από την εκτύλιξή τους η εσωτερικότητα του ανθρώπου. Στην συγκεκριμένη αυτή στιγμή της ιστορικής εξέλιξης ο άνθρωπος α...

Ο τόμος περιέχει ένα ευσύνοπτο τμήμα από τα σχόλια του νεοπλατωνικού φιλοσόφου Πρόκλου (412-485) στον πλατωνικό διάλογο "Αλκιβιάδης Α'", και συνοδεύεται από εκτενές ερμηνευτικό δοκίμιο του μεταφραστή και επιμελητή, καθηγητή στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πατρών, Χρήστου Αθ. Τερέζη, που περιλαμβάνει τις ενότητες: Α': "Οι γνωσιολογικές προϋποθέσεις της διαλεκτικής και της θεωρίας", Β': "Από τη γνωσιολογία στην οντολογία".

Ολοκλήρωση του σχολιασμού της πλατωνικής Πολιτείας από τον Πρόκλο. Συνέχεια της ανάλυσης του εσχατολογικού μύθου. Εξέταση κάποιων «αντιρρήσεων» του Αριστοτέλη.

Ο εσχατολογικός μύθος της Πολιτείας. Ο αγγελιαφόρος του Άδη. Η έννοια της αναβίωσης. Οι πορείες των ψυχών. Είδη ζωής. Οι πλατωνικοί συμβολισμοί.

Ο σχολιασμός από τον Πρόκλο του έργου «Αριθμητική εισαγωγή» του Νικομάχου, μέσω της διασκευής του Ιωάννη Φιλόπονου (η οποία συντέθηκε με πρότυπο το χαμένο σήμερα έργο του Πρόκλου).

[...] Στο τμήμα του Υπομνήματος που περιλαμβάνεται στον παρόντα τόμο ο σχολιασμός αρχίζει με την αναφορά στον μύθο του σπηλαίου, με τον οποίο αρχίζει το έβδομο βιβλίο της "Πολιτείας". Η αλληγορία αυτή, δηλωτική της σχέσης του ανθρώπου με τις περιοχές της πραγματικότητας, είναι ένας απώτερος συμβολισμός της μετάβασης από τον κόσμο που γίνεται αντιληπτός μέσω των αισθήσεων προς τον ανώτερο κόσμο του νοητού και των Ιδεών. Μια αλληγορία την οποία ο Πλάτων επεκτείνει και στον δημόσιο βίο της πόλης, με τον καθορισμό των πολιτικών καθηκόντων των φιλοσόφων. Στη συνέχεια η ανάλυση...

Στον Πρόκλο παραδοσιακά αποδίδεται ένα έργο το οποίο αποτελεί ουσιαστικά αναδιατύπωση της Τετραβίβλου του Κλαύδιου Πτολεμαίου. Η αναδιατύπωση αυτή είναι γνωστή με τον τίτλο "Παράφρασις εις την του Πτολεμαίου Τετράβιβλον". Η γνησιότητα του έργου αυτού έχει κατά καιρούς αμφισβητηθεί έντονα, κυρίως επειδή σε αρκετά σημεία παρανοεί το ούτως ή άλλως δύστροπο και ασαφές κείμενο του Πτολεμαίου, και επειδή τέτοιου είδους παρανοήσεις δεν συνάδουν με την ερμηνευτική δεινότητα που επέδειξε ο Πρόκλος όταν υπομνημάτισε άλλα κείμενα, κυρίως πλατωνικά. [...] Η "Παράφραση" του Πρόκλου εκ...

Διατύπωση και πραγμάτευση δέκα αποριών σχετικά με την Πρόνοια (η οποία είναι η γνώση «προ του νου» και η κύρια ενέργεια των θεών). Έργο με ιδιαίτερη σημασία, γιατί σ' αυτό ο Πρόκλος εκθέτει τις προσωπικές απόψεις του και δεν υπομνηματίζει άλλους φιλοσόφους.

Συνέχεια του υπομηματισμού των ζητημάτων που θέτει προς απόδειξη ο Ευκλείδης.