Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"...αν σου ιστορήσω εγώ τη ζωή μου θα γράψεις ένα μυθιστόρημα...". "Ναι, ήμουν το τρίτο πρόσωπο. Τι είπες; Πώς το ομολογώ έτσι απλά και δεν ντρέπομαι; Γιατί να ντρέπομαι; Εγώ τουλάχιστον είχα το θάρρος να διεκδικώ, να αρπάζω και να απολαμβάνω το ποθούμενο και όχι εκείνη -η καθεστηκυία- που γνωρίζοντας τόσα χρόνια τι τρέχει έκανε πως δεν καταλαβαίνει και τα στραβά μάτια, κατάπινε την προσβολή και τη στέρηση, απολαμβάνοντας μόνο περιφρόνηση και απογοητεύσεις από μια επίσημη σχέση κουρελού. Γιατί κουρελού ήταν η σχέση τους". "Θυμάμαι μόνο πως πήρε το μαχαίρι από τον πάγκο τ...

"Φοβάμαι", ψιθυρίζει η Ρούλα. "Μπάστα!" φωνάζει η Βίκυ. "Μα η αλήθειαείναικαμιάφοράυπεκφυγή, αποδοχή, συνθηκολόγηση, ευφημισμός, ακόμα και... ψέμα", σημειώνει η Άννα. "Ορκίζομαι..." λέει με σιγουριά η Έλενα. "Και... μην ορκίζεσαι", της απαντά η Σοφία. Όλες, όμως, το ήξεραν πως κάποτε θα ενέδιδαν στις ανθρώπινες αδυναμίες. "Μηνορκίζεσαι" σημαίνει είμαι άνθρωπος κι αλλάζω κάθε στιγμή απόψεις, συναισθήματα, συμπεράσματα, διάθεση και αποφάσεις. Κι αυτό είναι το όμορφο και το άπιαστο της ανθρώπινης φύσης, το απρόβλεπτο και το εξελισσόμενο, αφού "τα πάντα ρει". Η πιο μ...

Η Χρυσούλα στρώθηκε στην ψάθινη πολυθρόνα με τα μαξιλάρια τα παχιά κι απολάμβανε το βραδάκι. Η ψυχή της έψαχνε κουράγιο για ν' αντέξει το σήμερα, να ξεχάσει το χθες και να τολμήσει παρακάτω. Νόμιζε πως είχε τη δύναμη να δαμάσει της στεριάς τα κύματα, αλλά η ζωή παίζει το παιχνίδι της με τους δικούς της κανόνες. Ότι χρωστάει το δίνει, αλλά κι ότι χαρίζει το παίρνει πίσω με τόκο.

Ένας οδηγός ταξί σε μια πόλη που σταματά μόνιμα σε... κόκκινα απαγορευτικά φανάρια! 17 διαφορετικοί άνθρωποι, που μέσα στην κίνηση, θα κάνουν... στάση σε όποιον σταθμό ζωής αυτοί έχουν επιλέξει! Μία διαδρομή με διαφορετικούς προορισμούς, αλλά με την ίδια ταρίφα πάντα σαν αντίτιμο. Να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου! 17 συγγραφείς ενώνουν τις πένες τους και δημιουργούν ένα πρωτότυπο μυθιστόρημα, μια συγγραφική διαδρομή μυαλού, ψυχής και αναμνήσεων σε ένα ρεβεγιόν απολογισμού...

Η Ελισσώ ερωτεύτηκε παράφορα τον Δημητρό και αποφάσισε να τον περιμένει για πάντα. Εκείνος ήταν που άλλαξε το όνομά της, ο ίδιος προσπάθησε με τις ιδέες του να αλλάξει και όλο τον κόσμο. Ο κόσμος όμως δεν άλλαζε και οι ζωές των άλλων συνεχίζονταν. Η Ελισσώ περίμενε να ξαναβρεί την αγάπη της, όπως την έβρισκαν μία μία οι αδελφές της. Και πρώτα πρώτα η ναζιάρα Σοφία δόθηκε σε μιαν αγάπη φωτιά για έναν ξένο, έναν Ιερολοχίτη, τον Άντριου. Το Κατινάκι, μια βραδιά καθώς κατηφόριζε για τη στάση, το είδε ο Θανάσης, αρραβωνιάστηκαν κι έφυγαν για την Αμερική. Ο Σταυρής, ο μπελάς, ο α...

"Ένα ναυάγιο καρφωμένο στις ξέρες, ένα σκαρί σακατεμένο, καράβι στοιχειωμένο που παραδίνει τ' απομεινάρια του ακυβέρνητα κι ανυπεράσπιστα στο έλεος των κυμάτων και του αγέρα είναι... Και της το 'λεγε η νόνα μου της κυρα-Μαρουλιώς να μην καταριέται... Γενιές δεκατέσσερις μπορεί να κάψει το ανάθεμα! Μα κείνη... Για δες τήνε τώρα! Την είδες; Θαρρεί κανείς, έτσι που κάθεται με τις ώρες στο μπαλκόνι, πως αγναντεύει το πέλαγος και περιμένει. Περιμένει... ναι, περιμένει εκείνον που αποφεύγει μ' απονιά να τη λυτρώσει τόσα χρόνια..." Κάποιοι γεννιούνται κι η μοίρα τούς περιμένει...

Είναι ο κάθε απλός άνθρωπος ένας ήρωας; Αξίζει η ζωή του να γίνεται ένα μυθιστόρημα ή ένα θεατρικό έργο; Νοιώθει σαν τον πρωταγωνιστή που η ζωή ανέβασε να παίξει στο έργο που έγραψε γι' αυτόν; Μπορεί να δεχτεί τους όρους του σκηνοθέτη, ακολουθώντας βήμα-βήμα και με προσήλωση στο στόχο την ανηφοριά της εκμάθησης του ρόλου και της σωστής απόδοσής του τον αγώνα, ελπίζοντας στο ευτυχισμένο αποτέλεσμα; Ονειρεύεται ν' αξιωθεί το χειροκρότημα του τέλους και της επιτυχίας ν' απολαύσει τις δωρεές; Αν σ' όλα τα παραπάνω ο θεατής απαντήσει «ναι», τότε το έργο τούτο θα τον αγγίξει...

Εκεί στα τέλη του μήνα είναι που θυμούμαι κάποια λαμπερά Σαββατιάτικα απογεύματα κι αναστενάζω... Τότε που η μέρα σκουντούσε τη νύχτα και δεν την άφηνε να βγει πίσω από το μελιτζανί το παραβάν της. Τότε που κι η θάλασσα στ' ανατολικά δεν ξεχώριζε πια από τα βουνά της Μικρασίας και τον ουρανό. Τότε που οι καμπάνες του εσπερινού έστελναν μελαγχολικές νότες και στο θυμιατό, τ' ακουμπισμένο στο πεζούλι της βεράντας, «χώνευε» το καρβουνάκι και το θυμίαμα κι ευώδιαζε γύρω ο τόπος σαν ιερό εκκλησιάς και σαν οντάς χανούμισσας. Τότε που τα πουλάκια, τιτιβίζοντας εκκωφαντικά, κρύβοντ...

Όταν κάποτε γίνεται δυσβάστακτη η νοσταλγία για όσα σαν λίκνο της ύπαρξής σου και σαν κοιτίδα της ζωής σου αναγνωρίζεις κι όταν η ανάγκη για να νιώσεις πάλι κοντά σου εκείνους που της ράτσας σου ήταν χορηγοί και της κληρονομιάς σου οι πρώτοι κτήτορες σε βασανίζει, τότε, τα συναισθήματα τούτα πιέζουν ασφυκτικά της ψυχής την αντοχή και του μυαλού τα όρια κι απαιτούν να εκτονωθούν, με όποιο τρόπο, για ν’ ανακουφιστούν, να γλυκάνουν και να θεραπευτούν. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις άλλος τα ξεπλένει με δάκρυα κι αναστεναγμούς κι άλλος με χορούς και με τραγούδια, άλλοι δε, οι περισ...

"Ένα ναυάγιο καρφωμένο στις ξέρες, ένα σκαρί σακατεμένο, καράβι στοιχειωμένο που παραδίνει τ’ απομεινάρια του ακυβέρνητα κι ανυπεράσπιστα στο έλεος των κυμάτων και του αγέρα είναι... Και της το 'λεγε η νόνα μου της κυρα-Μαρουλιώς να μην καταριέται... Γενιές δεκατέσσερις μπορεί να κάψει το ανάθεμα! Μα κείνη... Για δες τήνε τώρα! Την είδες; Θαρρεί κανείς, έτσι που κάθεται με τις ώρες στο μπαλκόνι, πως αγναντεύει το πέλαγος και περιμένει. Περιμένει... ναι, περιμένει εκείνον που αποφεύγει μ' απονιά να τη λυτρώσει τόσα χρόνια..." Κάποιοι γεννιούνται κι η μοίρα τούς περιμένει...

"Φοβάμαι" ψιθυρίζει η Ρούλα. "Μπάστα" φωνάζει η Βίκυ. "Μα η αλήθεια είναι καμιά φορά υπεκφυγή, αποδοχή, συνθηκολόγηση, ευφημισμός, ακόμα και... ψέμα" λέει η Άννα. "Ορκίζομαι..." λέει με σιγουριά η Έλενα. "Και... μην ορκίζεσαι" της απαντά η Σοφία. Όλες, όμως, το ήξεραν πως κάποτε θα ενέδιδαν στις ανθρώπινες αδυναμίες. "Μην ορκίζεσαι" σημαίνει είμαι άνθρωπος κι αλλάζω κάθε στιγμή απόψεις, συναισθήματα, συμπεράσματα, θυμό και αποφάσεις. Κι αυτό είναι το όμορφο και το άπιαστο της ανθρώπινης φύσης, το απρόβλεπτο και το εξελισσόμενο, αφού "τα πάντα ρει". Η πιο μεγάλη αλήθεια!

Η Χρυσούλα στρώθηκε στην ψάθινη πολυθρόνα με τα μαξιλάρια τα παχιά κι απολάμβανε το βραδάκι. Η ψυχή της έψαχνε κουράγιο για ν' αντέξει το σήμερα, να ξεχάσει το χθες και να τολμήσει το παρακάτω Νόμιζε πως είχε τη δύναμη να δαμάσει της στεριάς τα κύματα, αλλά η ζωή παίζει το παιχνίδι της με τους δικούς της κανόνες. Ό,τι χρωστάει το δίνει, αλλά κι ό,τι χαρίζει το παίρνει πίσω με τόκο... Ο άντρας της καπετάνιος, μα κι εκείνη καπετάνισσα και συνάμα τιμονιέρης. Ήταν και το σκαρί, και το πανί, και το κατάρτι. Ήταν και κυματοθραύστης, και το λιμάνι τ' απάνεμο. Με μια λέξη, ήταν...