Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Βόρεια Αλβανία, γύρω στα 1935. Δύο Ιρλανδοί από τη Νέα Υόρκη, ο Μαξ Ροθ και ο Γουίλλυ Νόρτον, φθάνουν στη μικρή πόλη της Ν..., σκοπεύοντας να πραγματοποιήσουν μία έρευνα για το παλιό αλβανικό έπος και, με τη βοήθεια της μαγνητοφώνησης των τελευταίων πλανόδιων ραψωδών, να φωτίσουν το μυστήριο των ομηρικών ποιημάτων, δηλαδή το περίφημο ζήτημα: ο τυφλός ποιητής είναι ο δημιουργός της Ιλιάδας και της Οδύσσειας ή, αντιθέτως, ένας απλός συλλέκτης, ένα είδος αρχισυντάκτη; Ωστόσο, ενώ η γυναίκα του έπαρχου, που της λείπουν οι κοσμικές συναναστροφές, αλλά και οι αισθηματικές περιπέτ...

Μια νεαρή Αλβανή, υπάλληλος σε μία κρατική επιχείρηση που λειτουργεί κάτω από τον αυστηρό έλεγχο των εντεταλμένων του Κόμματος, συμπεριφέρεται παράξενα και αναστατώνει τον περίγυρό της. Γίνεται λοιπόν στόχος συλλογικών πιέσεων και θύμα εξοστρακισμού: θα επαναλάβει άραγε, μέσα σε μια άθεη κοινωνία, το θαυμαστό πεπρωμένο της Παρθένου Μαρίας; Η νουβέλα αυτή, μία από τις ελάχιστες όπου ο Ισμαήλ Κανταρέ ασχολείται με την καθημερινή ζωή στα χρόνια του κομμουνιστικού καθεστώτος, γράφτηκε το 1984 και εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 1985. Απαγορεύτηκε στα Τίρανα την ημέρα μάλιστα που...

"Μεγαλειότατε, είναι αδύνατο να κάνετε πιο ωραία την Αγία Σοφία", τόλμησε ν' αρθρώσει ο αρχιτέκτονας. Ο σουλτάνος χαμογέλασε. Ο Γκιαούρ ήταν ο μόνος που τον αποκαλούσε Κύριο και Μεγαλειότατο, όπως συνήθιζαν οι χριστιανοί, κι αυτό του άρεσε. "Ναι, είναι δυνατό, Γκιαούρ", απάντησε. "Θα μετατρέψω την Αγία Σοφία από εκκλησία σε τζαμί. Κι εσύ, που είχες το θάρος να πεις όχι, θα επιφορτιστείς μ' αυτό το έργο".

Παγωμένη και μουντή, η Αλβανία του Ισμαήλ Κανταρέ μοιάζει όσο ποτέ άλλοτε με τα τοπία του Μακμπέθ και τις γερμανικές μπαλάντες. Ο αναγνώστης, αιχμάλωτος αυτού του τυραννικού κόσμου, τριγυρνάει ανάμεσα στις παγίδες, τις ραδιουργίες και τα πολλαπλά προσωπεία. Καθημερινές χειρονομίες καταλήγουν σε αρχαίες τραγωδίες, γνωστά χαρακτηριστικά γίνονται γκριμάτσες. Επινόηση μάγου, αλλά και τέχνη ενός συγγραφέα που υφαίνει δίχως νήματα, με τις ζωντανές ίνες απ' τη σάρκα του, για να δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο σύμπαν, απ' το οποίο μπορείς να ξεφύγεις μόνο με το πέταγμα του γλάρου ή τ...

Παρακολουθώντας από κοντά -ενώ φοιτούσε στο Ινστιτούτο Γκόργκι της Μόσχας- τι πραγματικά ήταν ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός, ο Κανταρέ περνά μία φάση άρνησης του γραψίματος. Κάτω από αυτές τις συνθήκες το πρώτο του μυθιστόρημα, Μια πόλη χωρίς διαφημίσεις, συνιστά μορφή πρόκλησης: ο συγγραφέας εναντιώνεται στο μοιραίο που τον προτρέπει σε αδιαφορία για εκείνο το οποίο αυτός, μέχρι τότε, θεωρούσε ως πεπρωμένο του. Ένα χρόνο μετά την επιστροφή του στην Αλβανία έδωσε για δημοσίευση, με τη μορφή διηγήματος, μικρό απόσπασμα από το μυθιστόρημα αυτό. Το διήγημα καταδικάστηκε αμέσως και...

Τι θέλει η γυναίκα; Όπως παραδέχεται ο Φρόυντ, αυτό είναι "το μοναδικό μεγάλο ερώτημα που έχει αφήσει αναπάντητο" η ψυχανάλυση, η "μαύρη ήπειρος" που έχει μείνει ανεξερεύνητη. Θα μπορούσε ωστόσο να λειτουργήσει και ως δοκιμασία αλήθειας για την ψυχαναλυτική εμπειρία. Μετά από ενδελεχή μελέτη του έργου του Φρόυντ, ο Πωλ-Λωράν Ασσούν εκφράζει όλα όσα ο πατέρας της ψυχανάλυσης σκεφτόταν, αλλά δεν τόλμησε ποτέ να γράψει... Με βάση τη σχέση του Φρόυντ με τη θηλυκότητα και τα πορίσματα μιας κλινικής έρευνας τριάντα και πλέον ετών, ο συγγραφέας διατυπώνει μια δομική θεωρία γ...

Η "Μουσική" είναι το πρώτο έργο του Γκιμπράν που δημοσιεύθηκε ποτέ, έχοντας κυκλοφορήσει στα αραβικά το 1905. Πρόκειται για έναν περίτεχνο, λυρικό ύμνο στην πλέον διαδομένη τέχνη, αυτήν που ανέκαθεν συγκινούσε τους ανθρώπους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Πέραν της καθολικότητας της ίδιας της μουσικής, αλλά και του εγκωμίου που της πλέκει ο Λιβανέζος συγγραφέας, για τους ρέκτες του είδους ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αναφορές του σε συγκεκριμένους "δρόμους" (μακάμια) της αραβοπερσικής μουσικής. Ο "Τρελός" είναι, με τη σειρά του, το πρώτο βιβλίο που ο Γκιμπρ...

Για πρώτη φορά στα ελληνικά, η συνέχεια της ιστορίας του Αιμίλιου, όπως την εμπνεύστηκε -αλλά δεν πρόφτασε να ολοκληρώσει- ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ. Πιστοί στις αρχές τους, ήρωας και συγγραφέας πρεσβεύουν πως ο συζυγικός δεσμός δεν πρέπει να στηρίζεται στις συμβατικότητες της κοινωνίας, αλλά στην ελεύθερη επιλογή που υπαγορεύεται μονάχα από τον έρωτα.

"Εκπαιδεύω έναν ηθοποιό σημαίνει αποσύρομαι, χάνομαι. Ο εκπαιδευτής πρέπει να πεθαίνει μέσα στον ηθοποιό. Ενώ ο σκηνοθέτης, όταν διευθύνει έναν ηθοποιό, πρέπει να είναι μέσα στον ηθοποιό, απόλυτα, ολοκληρωτικά. Η δυσκολία προκύπτει όταν επιζητάς την τελειότητα: τότε πρέπει να βρεις την αρμονία ανάμεσα σ' αυτά τα δυο στοιχεία που αλληλοαποκλείονται· πρέπει να το κάνεις αυτό ώστε να μην πεθάνεις πολύ ο ίδιος, και να μη σκοτώσεις πολύ τον ηθοποιό, να μην τον θανατώσεις. Είναι μια εξαιρετικά λεπτή, ευαίσθητη τέχνη." (Ανατόλι Βασίλιεφ, "Επτά ή οκτώ μαθήματα θεάτρου") Το β...