Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο παρών τόμος αποτελεί επέκταση, περαιτέρω επεξεργασία, συμπλήρωση και ολοκλήρωση ενός αφιερώματος του περιοδικού Αρχαιολογία και Τέχνες, που κάλυψε και τα τέσσερα τεύχη του περιοδικού το έτος 1997. Η ιδέα ενός κύκλου κειμένων αφιερωμένων στην ελλαδική και ελληνική πόλη οφείλεται στη διεύθυνση του περιοδικού, και προσωπικά ανταποκρίθηκα με ενθουσιασμό στην πρόταση να αναλάβω την επιμέλεια του αφιερώματος. Αντικείμενο, λοιπόν, του αφιερώματος και εν συνεχεία του παρόντος τόμου υπήρξε η πόλη, αλλά και ευρύτερα κάθε είδους οικισμός, όσο μικρός κι αν είναι. Η χρονική περίοδος...

Όταν τα δίδυμα αδελφάκια, ο Σάκης και ο Τάκης, το σκάνε από το σπίτι, νύχτα, για να γνωρίσουν μόνα τους τη μεγάλη πόλη, η περιπέτεια αρχίζει. Παιχνίδι, εμπειρίες, αλλά και κίνδυνοι πολλοί μέσα στη νύχτα. Ένα αδέσποτο σκυλί και ένα αδέσποτο μπαλόνι, φόβος και χαρά. Τελικά, θα τα καταφέρουν να γυρίσουν πίσω στο σπίτι, πριν ξημερώσει;

"Είναι μπάλα ή γουρουνάκι; Γουρουνάκι ή παπαρούνα; Μήπως παλτό, χαρταετός, κορίτσι ή καρπούζι;" "Μάλλον ψάρι μες στη γυάλα, ποντικός μες στην τρεχάλα!" "Έχασες! Είναι μοναχά... μια μπάλα!"

Όταν ο μικρός Αντώνης βαφτίζει το χρυσόψαρό του Γατούλη, τα πράγματα μπερδεύονται για τα καλά. Ιδίως απ' τη στιγμή που το χρυσόψαρο πιστεύει ότι είναι πραγματικός γάτος κι αποφασίζει ν' ανέβει μια νύχτα του Γενάρη στα κεραμίδια, να ζήσει για μια νύχτα σαν κεραμιδόγατος. Εκεί πάνω όμως τον περιμένει ένας αληθινός γάτος, φοβερός και τρομερός, αλλά και ευαίσθητος. Πόλεμος και ειρήνη;... Αλήθεια, τι θα γίνει;

Σε μιαν αφέγγαρη χώρα έλαμπε το φεγγάρι μόνο σαν ανάμνηση πια μέσα σε παλιές ιστορίες. Ώσπου ένα κορίτσι καταφέρνει να το ξαναφέρει στον ουρανό της χώρας κάνοντας ευτυχισμένους όλους τους υπηκόους. Και το κορίτσι το λέγαν Φεγγαρένια. Όμως ο βασιλιάς, σκληρός, αυταρχικός κι ανόητος, έβγαλε διαταγή πως μόνο αυτός είχε δικαίωμα να υψώνει τα μάτια του στον ουρανό. Μόνο δικό του το φεγγάρι. Όλοι οι άλλοι έπρεπε να πηγαίνουν με σκυφτό κεφάλι. Κι αν τολμούσε κάποιος να παραβεί την εντολή του, η τιμωρία θάνατος! Τα πράγματα όμως άλλαξαν, όταν μια νύχτα πίνοντας νερό στην ακροποταμι...

"Εκείνο το ωραίο τοπίο/ σαν μονοκονδυλιά θαμβωτικά απλό/ έσβησε με τη ματιά/ που το αγάπησε περιπαθώς/ μέχρι θανάτου." (από τη σελ. 33 του βιβλίου)

"Έρχεται η κυρία Μίνα! Έρχεται!" Κι ο αντίλαλος της φωνής του μπερδεύτηκε με τις χαρούμενες φωνές όλων των κατοίκων: "Έρχεται, έρχεται... η κυρία Μίνα, η κυρία Μίνα, Μίνα, Μίνα!" Αυτή τη φορά, εκτός απ’ την κόκκινη βαλίτσα της, κουβαλούσε η ευαίσθητη κυρία Μίνα και μια μενεξεδιά βαλίτσα, γεμάτη βελόνες και πολύχρωμες κλωστές κι ένα ύφασμα μεταξωτό. Κι ήταν λεπτό κι αραχνοΰφαντο το ύφασμα, τόσο αραχνοΰφαντο που χωρούσε ακόμη και στη χούφτα ενός μωρού.

Περιέχονται οι ενότητες κειμένων & εικόνων: - Γιώργος Βουλγαράκης, πρόλογος - Τάκης Γεωργακόπουλος, πρόεδρος Π.Ε.Α.: "Η "Ανοιχτή πόλη" του Αιγαίου" - Κατερίνα Κοτζιά, Ηλίας Κωνσταντόπουλος, Λόης Παπαδόπουλος, Κορίνα Φιλοξενίδου: Εισαγωγή των επιμελητών - Stefano Boeri, "Μια μεσογειακή ουτοπία" 1. Το Αρχιπέλαγος 1.1 Πόντος - Massimo Cacciari, "Το Αρχιπέλαγος" - Ruggiero Romano, "Για την υδάτινη πόλη του Αιγαίου" - Σπύρος Ι. Ασδραχάς, "Το ελληνικό Αρχιπέλαγος: μια διάσπαρτη πόλη" - Άγγελος Ελεφάντης, "Βαπόρια, θέλουμε βαπόρια" - Δημήτρης Φατούρος, "Διέξοδος σ...

Όταν η μικρή Αλίκη ανακαλύπτει σ' ένα παλιό κουτί τα μολυβένια στρατιωτάκια του μπαμπά της, ξεσπάει ένας ειρηνικός παιχνιδοπόλεμος που παραλίγο ν' αλλάξει την ιστορία του κόσμου. Τραγούδι και φαντασία, ζουμερά ζωγραφιστά καρπούζια και παιχνίδι κάνουν την πραγματικότητα να μοιάζει πανηγύρι.

[...] Η ελιά (το δένδρο, ο καρπός, το σύμβολο), με τη βιολογική και κατ' επέκτασιν συμβολική θαλερότητα, έχει συνδεθεί με την τελείωση της ύπαρξης του ανθρώπου στο μεσογειακό χώρο. Η καλλιέργεια, η παραγωγή του ελαίου, του πολύτιμου αυτού αγαθού, με τους ιερούς όρους φύλαξης-προστασίας, και η χρήση του (που φέρει τη συνείδηση αυτής της ιερότητας) μετατρέπεται σε ενέργεια θρεπτική, κατευναστική αλλά και θεϊκή πάνω στο σώμα και στην ψυχή. [...] (Αικατερίνη Πολυμέρου - Καμηλάκη, απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου). Περιέχονται τα κείμενα: Η ελιά στην αρχαιότητα: -...

Όταν η πασχαλίτσα ψάχνει να βρει μια μαύρη βούλα που ξεκόλλησε από το κόκκινο παλτό της, όλα μπορεί να συμβούν στην πόλη. Ακόμη και να παντρευτεί ελέφαντα απ' την Ινδία.

Δύο κολλητά φιλαράκια που πήγαιναν σχολείο με βαριά καρδιά, ζωγραφίζουν κρυφά στους τοίχους του κάτι τεράστια φτερά! Ξαφνικά, το σχολείο αρχίζει να υψώνεται σιγά σιγά στον ουρανό και...

Οι δώδεκα Κοκκινοσκουφίτσες είναι οι κόρες της Κοκκινοσκουφίτσας από το γνωστό παραμύθι. Λαχταρούν να ζήσουν κι αυτές μια περιπέτεια στο δάσος με κακό λύκο, όπως η διάσημη μαμά τους. Όμως το δάσος είχε κοπεί από χρόνια, και οι λύκοι έφυγαν μακριά, στα πέρα βουνά. Έτσι, τα δώδεκα κορίτσια αποφασίζουν να ζωγραφίσουν ένα παράξενο δάσος. Κι ο λύκος; Παραγγέλνουν στην Κίνα έναν λύκο κουρδιστό που είναι σαν αληθινός. Κι όλα αρχίζουν σαν ένα γλυκό, φανταστικό παιχνίδι. Μα το παιχνίδι γυρνάει γρήγορα σε απρόβλεπτη περιπέτεια...

Ένας γάτος που σιχαίνεται τα ψάρια, που δεν αντέχει τις ψαρομυρωδιές, αλλά τρελαίνεται για φρούτα και τη λαϊκή αγορά. Αυτός είναι ο Μητσόγατος! Αγαπημένος των παιδιών, των φτωχών και των ανήμπορων, που καταφέρνει να κάνει δίκαιες όλες τις ζυγαριές. Κι όταν μια μέρα εμφανίζεται στη λαϊκή αγορά ο κακός μάγος Τρυποτρύπας, τότε θα γίνει ο Μητσόγατος αληθινός ήρωας. Η περιπέτεια αρχίζει όταν γεμίζουν τρύπες τα ζουμερά καρπούζια...

Έπεσε σε μαύρη απελπισία ο Λεοπόλδος. Πώς να περιμάζευε τόσες χιλιάδες ποντίκια; Έτρεχε σαν τρελός στους δρόμους και όποια συναντούσε τα παρακαλούσε να επιστρέψουν μες στους πίνακες του, εκεί ήταν η θέση τους. Μα εκείνα ούτε παρακάλια άκουγαν ούτε φοβέρες. Οι καθηγητές, η μάνα του, οι φίλοι και οι συμφοιτητές του πολύ τον συμπονούσαν και σκέφτονταν με ποιον τρόπο να τον βοηθήσουν. Να έπιαναν τα ποντίκια με δίχτυα και απόχες; Αδύνατον, γιατί ειδικά αυτά τα ποντίκια ήταν στα πόδια πολύ πιο γρήγορα από γάτες και ανθρώπους. Να τα σκότωναν με σανίδες; Δεν άντεχε να ακούσει κάτι...

"Καλά τα ρωσικά, καλά τα πιροσκί και οι βόλτες με τη Μάρω, καλές και οι τσιχλόφουσκες, μα πάνω απ' όλα η μουσική!" σκεφτόταν ο Γατούλης. Δεν πίστευε στην τύχη του. Τι ευτυχία να μπαινοβγαίνει στο διαμέρισμα της κυρίας Λελέ, όποτε του κάπνιζε. Κεραμιδόγατος και σπιτόγατος μαζί. Κι αυτό το πιάνο! Τι μαγικό όργανο! Τι μουσική! Δε χόρταινε ν' ακούει την κυρία Λελέ, που όταν έπαιζε πιάνο γινόταν, λες, κοριτσάκι, της έφευγαν μεμιάς οι πόνοι απ' τα χέρια και τα πόδια. Τα δάχτυλα της γλιστρούσαν στα πλήκτρα, πότε γρήγορα και δυνατά, κι άλλοτε πάλι σαν πούπουλο, σαν βελουδένιο χ...

Φόβος... Μια αρχέγονη πανανθρώπινη κληρονομιά. Ένα ένστικτο, ένα συναίσθημα, μια κινητήρια δύναμη ικανή να πυροδοτήσει τις πιο ακραίες και άλογες αντιδράσεις. Ο φόβος που εμφιλοχωρεί σε καθετί ανθρώπινο, απάνθρωπο ή θεϊκό, που τροφοδοτεί την τέχνη και τις επιστήμες, που εμπεριέχεται σε κάθε έκφραση προόδου ή καταστροφής. Ο φόβος που μετουσιώνεται, μεταλλάσσεται, ανακυκλώνεται. Η διαχείριση του φόβου από το άτομο, την ομάδα, τη θρησκευτική ή κοσμική εξουσία. Το αίτιο που γίνεται αιτιατό. Ο φόβος που χρωματίζει τη σχέση του ανθρώπου με το θείο, τη δημιουργία, τον έρωτα, το θά...

Ήταν ένα αβγό που το έλεγαν Μήτσο. Ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο αυτός ο Μήτσος. Γι' αυτό, κάποιο χειμωνιάτικο πρωινό που χιονίζει, το έσκασε κρυφά από το κοτέτσι...