Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα Μπορεί και να μ' ήξερες από παλιά κι απλά με ξαναβρήκες Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα Το θυμάσαι; την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε και ταξιδεύαμε τη γη... νύχτες ταξιδεύαμε στον ουρανό... αστέρι και σταθμός Θυμάσαι; βρήκες το πιο μακρινό αστέρι κι είπες να το γυαλίσουμε να του φυτέψουμε μια λεύκα να μείνουμε για πάντα εκεί Θυμάσαι; όταν σου έδινα πορτοκάλι πήναινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα την πίναμε μισή μισ...

Τολμηρός, με ατελείωτη όρεξη να γνωρίσει τον κόσμο αψηφώντας τους κινδύνους που ελλοχεύουν, πόσο μάλλον για ένα γάτο, ο Τζον Αφεντούλης ταξίδεψε παντού. Έφτασε μέχρι την Αμερική, λαθρεπιβάτης στα αμπάρια ενός πλοίου. Έγινε μεγιστάνας, έκανε περιουσία τεράστια και την έχασε μέσα σε μία νύχτα. Και λαθρεπιβάτης ξανά, με ένα μπογαλάκι με όλα του τα υπάρχοντα, γύρισε πίσω στην πατρίδα του, που τόσο είχε νοσταλγήσει. Όλα όμως στην παλιά του γειτονιά είχαν αλλάξει. Φτωχός και ξεπαγιασμένος βλέπει στην αυλή κάποιου χαλάσματος ένα ξύλινο σκυλόσπιτο. Μπήκε μέσα με δισταγμό. Ήταν ά...

Στις ζωγραφιές μου η πόλη μας είναι ακριβώς όπως την ονειρεύομαι. Μα η δασκάλα μου ανησυχεί: "Έχεις πολλή φαντασία! Προσοχή, προσοχή!". Λέτε να είναι καμιά φοβερή αρρώστια αυτή η φαντασία; Εγώ όταν μεγαλώσω θα ανακατέψω τα όνειρα και τη φαντασία μου και θα φτιάξω την πόλη μας όπως τη θέλουμε εμείς τα παιδιά.

Η ζωή αρχίζει να χαμογελάει στη μοναχική λεύκα, όταν το άσπρο άλογο εμφανίζεται στο λιβάδι. Μια παράξενη αγάπη γεννιέται, που άλλοι την κοροϊδεύουν και άλλοι τη θαυμάζουν. Ύστερα από ένα σωρό δοκιμασίες, όταν το ολοστρόγγυλο φεγγάρι τους χαρίζει τη μαγική χρυσόσκονη, που θα τα κάνει ίδια για να χαρούν την αγάπη τους χωρίς εμπόδια, τότε αυτά, με μια φωνή, θα του δώσουν μιαν απάντηση ολότελα απρόσμενη.

Η ζωή αρχίζει να χαμογελάει στη μοναχική λεύκα, όταν το άσπρο άλογο εμφανίζεται στο λιβάδι. Μια παράξενη αγάπη γεννιέται, που άλλοι την κοροϊδεύουν και άλλοι τη θαυμάζουν. Ύστερα από ένα σωρό δοκιμασίες, όταν το ολοστρόγγυλο φεγγάρι τους χαρίζει τη μαγική χρυσόσκονη, που θα τα κάνει ίδια για να χαρούν την αγάπη τους χωρίς εμπόδια, τότε αυτά, με μια φωνή, θα του δώσουν μιαν απάντηση ολότελα απρόσμενη.

"Έρχεται η κυρία Μίνα! Έρχεται!" Κι ο αντίλαλος της φωνής του μπερδεύτηκε με τις χαρούμενες φωνές όλων των κατοίκων: "Έρχεται, έρχεται... η κυρία Μίνα, η κυρία Μίνα, Μίνα, Μίνα!" Αυτή τη φορά, εκτός απ’ την κόκκινη βαλίτσα της, κουβαλούσε η ευαίσθητη κυρία Μίνα και μια μενεξεδιά βαλίτσα, γεμάτη βελόνες και πολύχρωμες κλωστές κι ένα ύφασμα μεταξωτό. Κι ήταν λεπτό κι αραχνοΰφαντο το ύφασμα, τόσο αραχνοΰφαντο που χωρούσε ακόμη και στη χούφτα ενός μωρού.

Ο παρών τόμος αποτελεί επέκταση, περαιτέρω επεξεργασία, συμπλήρωση και ολοκλήρωση ενός αφιερώματος του περιοδικού Αρχαιολογία και Τέχνες, που κάλυψε και τα τέσσερα τεύχη του περιοδικού το έτος 1997. Η ιδέα ενός κύκλου κειμένων αφιερωμένων στην ελλαδική και ελληνική πόλη οφείλεται στη διεύθυνση του περιοδικού, και προσωπικά ανταποκρίθηκα με ενθουσιασμό στην πρόταση να αναλάβω την επιμέλεια του αφιερώματος. Αντικείμενο, λοιπόν, του αφιερώματος και εν συνεχεία του παρόντος τόμου υπήρξε η πόλη, αλλά και ευρύτερα κάθε είδους οικισμός, όσο μικρός κι αν είναι. Η χρονική περίοδος...

Όταν οι συγγραφείς φοράνε μπλε κορδόνια στο ένα τους παπούτσι, πράσινα στο άλλο, τότε τους συμβαίνουν τα πιο παράξενα πράγματα. Έτσι κι εμένα. Μια μέρα, καθώς έσκυβα στο πεζοδρόμιο να δέσω τα μπλε κορδόνια μου, τσουπ, έπεσε πάνω στο κεφάλι μου ένα παλιό παιχνίδι. Για την ακρίβεια, μια κουρδιστή μαϊμού με κόκκινο σκουφί και δυο πιατίνια στα χέρια της, που τα χτυπούσε ασταμάτητα σαν τρελαμένη. Κόντευε να με ξεκουφάνει η αθεόφοβη μαϊμού. Θα με ρωτήσετε τώρα από πού έπεσε τούτη η κουρδιστή μαϊμού. Κι εγώ θα σας απαντήσω: Από τον ουρανό! Για την ακρίβεια, από ένα κόκκινο σύ...

E λοιπόν, ναι, έφθασε επιτέλους η στιγμή να σας συστηθώ: Είμαι η δεσποινίς Ορθογραφία! Γιαγιά μου είναι η σοφή κυρία Γλώσσα και μαμά μου η πολύτεκνη Αλφαβήτα. Έχω είκοσι τέσσερα αδελφάκια και ακόμα δύο, τον Μολυβένιο που χαϊδευτικά τον φωνάζω Βένιο και τον Άκη Γομάκη που τρέχει συνέχεια με το χαμόγελο στα χείλη και σβήνει ορθογραφικά λάθη. Το αγαπημένο μου φαγητό είναι η ηρωική ελληνική φασολάδα που, όταν την τρώω, νομίζω πως αρχίζουν κι ανεμίζουν περήφανα μες στα μάτια μου γαλανόλευκες σημαιούλες. Μου αρέσει πολύ να διηγούμαι παράξενες ιστορίες και να σκαρώνω ποιηματάκια...

Η ακρίδα η Λέλα ονειρευόταν κόκκινα γοβάκια, δούλεψε καλοκαίρια, της πόνεσαν τα χέρια. Χτυπήστε παλαμάκια, τα αγόρασε τα κόκκινα γοβάκια! Και μια νύχτα αυγουστιάκη με χάρη, από ένα νυχτολούλουδο πηδάει στο φεγγάρι. Πέφτουνε στην ποδιά της αστέρια, αστεράκια και δυο μικρά ασημένια καραβάκια. Πεθύμησε τη γη, νάτη σε ένα καρπούζι, κρύο, μπούζι. Χάνει το ένα της γοβάκι, το άλλο το δίνει σε καρπουζόσπορους λεβέντες, την πείθουνε με τις κουβέντες. Και το ένα ασημένιο καραβάκι, σε ένα ερωτευμένο τζιτζικάκι. Το άλλο σώζει μυρμήγκια από πνιγμό, σαλπάρουν στο λεπτό. Τα έδωσε όλα, ξυπ...