Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Συσκευές που μετρούν το αόρατο, παρωχημένες εικόνες ιστορικών συμβάντων, αφηγήσεις σε τέταρτο πρόσωπο που ανασυντάσσεται κατά βούληση, κατονομάζοντας τον θεατή ως αναγνώστη εικονικών εξελίξεων. Το κεντρικό σημείο είναι η κίνηση και ο κραταιός ήχος, oι σιωπηλές ριπές των λεπτών αποχρώσεων που τους γυροφέρνουν. Από στιγμή σε στιγμή οι οπτικοί κραδασμοί θα εκραγούν, τάχα, σε πεδία λεκτικών αυτοσχεδιασμών. Τα έργα συνδέονται με ένα άθροισμα ετεροθαλών, μικροκειμένων, γραμμένων από σαράντα συγγραφείς ειδικά για να συνοδέψουν τα λεκτικά αυτά μηχανήματα και σχηματίζουν ένα ρέον...

[...] Η ελιά (το δένδρο, ο καρπός, το σύμβολο), με τη βιολογική και κατ' επέκτασιν συμβολική θαλερότητα, έχει συνδεθεί με την τελείωση της ύπαρξης του ανθρώπου στο μεσογειακό χώρο. Η καλλιέργεια, η παραγωγή του ελαίου, του πολύτιμου αυτού αγαθού, με τους ιερούς όρους φύλαξης-προστασίας, και η χρήση του (που φέρει τη συνείδηση αυτής της ιερότητας) μετατρέπεται σε ενέργεια θρεπτική, κατευναστική αλλά και θεϊκή πάνω στο σώμα και στην ψυχή. [...] (Αικατερίνη Πολυμέρου - Καμηλάκη, απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου). Περιέχονται τα κείμενα: Η ελιά στην αρχαιότητα: -...

"Εκείνο το ωραίο τοπίο/ σαν μονοκονδυλιά θαμβωτικά απλό/ έσβησε με τη ματιά/ που το αγάπησε περιπαθώς/ μέχρι θανάτου." (από τη σελ. 33 του βιβλίου)

"Ο μύθος του σύγχρονου Προμηθέα από τη Μαίρη Σέλεϊ εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο δημοφιλή και ατμοσφαιρικά μυθιστορήματα. "Μια λαμπρή σύνθεση φιλοσοφίας, λογοτεχνικών ρευμάτων και προσωπικού οραματισμού, ο "Φρανκενστάιν" σύντομα αναγνωρίστηκε ως ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα της εποχής του."Η υπεροπτική πράξη της δημιουργίας του Φρανκενστάιν και η καταδικασμένη προσπάθεια του ανθρώπου να εισχωρήσει στα μυστικά της φύσης περιγράφονται με τρόπο συγκλονιστικό από τη Μαίρη Σέλεϊ."Ένα κλασικό βιβλίο για την αιώνια ματαιοδοξία των ανθρώπων και την ακατάλυτη δύναμη...

Την κρυφή αρμονία της τη χρωστούσε εκείνη η πόλη σε έναν ποιητή και μια ζωγράφο που κατοικούσαν στις δυο άκρες της. Αυτοί ήταν τα καλά πνεύματα της πόλης. Κανένας δεν τους είχε δει. Κανένας δεν τους γνώριζε. Κι ούτε μεταξύ τους γνωρίζονταν, γιατί οι μοίρες που τους είχαν μοιράνει, δίνοντάς τους αξεπέραστο ταλέντο, είχαν ορίσει ότι ποτέ δεν έπρεπε να το κουνήσουν απ' τη θέση τους, γιατί θα πλάκωναν τότε στην πόλη χίλιες συμφορές. Όταν όμως πρωτοπέταξαν κοκκινολαίμηδες στην αυλή του ποιητή, άρχισε μια μεγάλη ιστορία αγάπης ανάμεσα στον ποιητή και τη ζωγράφο.

Τόπος και Τοπίο. Δύο λέξεις οι οποίες, ενώ συναρθρώνονται η μία με την άλλη στην ελληνική γλώσσα, ταυτόχρονα ξεγελούν - δεν ταυτίζονται απόλυτα. Από τη μια μας βοηθούν να αντιληφθούμε τη συνάφεια που έχει ένα τοπίο με έναν τόπο κι από την άλλη περιγράφουν διακριτές χωρικές συνθήκες, υποδηλώνοντας μια διαφορετική θεώρηση του κόσμου. Το τοπίο αποτελεί μια πολιτισμική έννοια την οποία προσλαμβάνουμε όμως ως φυσική ενότητα, ενώ ο τόπος αποτελεί μια πολιτισμική έννοια την οποία εκλαμβάνουμε ως ταυτότητα, ως πολυσύνθετη, φυσική και ανθρωπογενή οντότητα.

Τόπος και Τοπίο. Δύο λέξεις οι οποίες, ενώ συναρθρώνονται η μία με την άλλη στην ελληνική γλώσσα, ταυτόχρονα ξεγελούν - δεν ταυτίζονται απόλυτα. Από τη μια μας βοηθούν να αντιληφθούμε τη συνάφεια που έχει ένα τοπίο με έναν τόπο κι από την άλλη περιγράφουν διακριτές χωρικές συνθήκες, υποδηλώνοντας μια διαφορετική θεώρηση του κόσμου. Το τοπίο αποτελεί μια πολιτισμική έννοια την οποία προσλαμβάνουμε όμως ως φυσική ενότητα, ενώ ο τόπος αποτελεί μια πολιτισμική έννοια την οποία εκλαμβάνουμε ως ταυτότητα, ως πολυσύνθετη, φυσική και ανθρωπογενή οντότητα.

Όταν ο μικρός Αντώνης βαφτίζει το χρυσόψαρό του Γατούλη, τα πράγματα μπερδεύονται για τα καλά. Ιδίως απ' τη στιγμή που το χρυσόψαρο πιστεύει ότι είναι πραγματικός γάτος κι αποφασίζει ν' ανέβει μια νύχτα του Γενάρη στα κεραμίδια, να ζήσει για μια νύχτα σαν κεραμιδόγατος. Εκεί πάνω όμως τον περιμένει ένας αληθινός γάτος, φοβερός και τρομερός, αλλά και ευαίσθητος. Πόλεμος και ειρήνη;... Αλήθεια, τι θα γίνει;

"Φοβάμαι... φοβάμαι τους μεγάλους που δε διαβάζουν παραμύθια", έτσι φώναξε ο Στράτος το στρατιωτάκι μέσα στην κοσμοχαλασιά, εκεί όπου έχασε ένα σωρό πράγματα, κι ανάμεσά τους για κακή του τύχη το μαγικό του σακουλάκι. Κι ήταν ό,τι πιο φοβερό γινόταν να πάθει! Χωρίς εκείνο το σακουλάκι ούτε να ονειρευτεί μπορούσε, ούτε να τραγουδήσει, ούτε να φέρει στο μυαλό του χρώματα κι εικόνες. Κεντρικός ήρωας είναι ο Στράτος, ένα στρατιωτάκι-παιχνίδι, που δε θέλει ούτε να πολεμά ούτε να φορά στολή, αλλά να χτίζει σπίτια και να γράφει ποιήματα. Ένα μικρό κορίτσι θα ξεκινήσει μυστ...

Το κροκοδειλάκι που έγινε λιβάδι είναι μια μικρή ιστορία για ένα κροκοδειλάκι που αποχωρίστηκε την πατρίδα και τους αγαπημένους του, και, πριν από τη νοσταλγική επιστροφή του, πεθύμησε να γίνει λιβάδι, και έγινε, γιατί, όπως λέει ο συγγραφέας, "οι επιθυμίες είναι σαν τα όνειρα, βγαίνουν αληθινές άμα τις πιστεύεις πολύ και προσπαθείς και επιμένεις".

Ήταν ένα αβγό που το έλεγαν Μήτσο. Ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο αυτός ο Μήτσος. Γι' αυτό, κάποιο χειμωνιάτικο πρωινό που χιονίζει, το έσκασε κρυφά από το κοτέτσι...

Είχα το χρυσαφένιο πορτοκάλι μες στην τσέπη. Ήταν εκείνη η φορά που παίξαμε κρυφτό με τον Αλέκο, τη Μαργαρίτα και την Πέπη. Τα φύλαγε ο αδελφός μου ο Μιχάλης. Κι εγώ κρυφά τρίβοντας δέκα φορές το πορτοκάλι έγινα ευθύς μια τοσοδούλα. Ναι! Πιο μικρή κι από μικρούλα βούλα. Και μ’ ένα τσουπ, τρύπωσα μες στο πορτοκάλι. Ώρες με ψάχνανε οι άλλοι.

Στη δυστυχισμένη πολιτεία που τη λέγαν Σαρλενάκ και την είχαν πλακώσει οι συμφορές εμφανίστηκε το μικρό κορίτσι με την παράξενη, κελαηδιστή φωνή για να φέρει την παλιά, χαμένη ευτυχία. Κανείς δε θα μπέρδευε πια το αλμυρό με το γλυκό και τα παιδιά θα έβλεπαν πάλι όνειρα στον ύπνο και στον ξύπνιο τους. Και τι ζήτησε για όλα αυτά; Μια βελόνα, μια απλή βελόνα... Όμως ο πονηρός κυβερνήτης και το Μεγάλο Συμβούλιο συνεδριάζουν: "Γιατί άραγε να ζητήσει μόνο αυτό το δώρο, ενώ εμείς της προσφέραμε πράγματα πολύτιμα και ακριβά;".

Στη δυστυχισμένη πολιτεία που τη λέγαν Σαρλενάκ και την είχαν πλακώσει οι συμφορές εμφανίστηκε το μικρό κορίτσι με την παράξενη, κελαηδιστή φωνή για να φέρει την παλιά, χαμένη ευτυχία. Κανείς δε θα μπέρδευε πια το αλμυρό με το γλυκό και τα παιδιά θα έβλεπαν πάλι όνειρα στον ύπνο και στον ξύπνιο τους. Και τι ζήτησε για όλα αυτά; Μια βελόνα, μια απλή βελόνα... Όμως ο πονηρός κυβερνήτης και το Μεγάλο Συμβούλιο συνεδριάζουν: "Γιατί άραγε να ζητήσει μόνο αυτό το δώρο, ενώ εμείς της προσφέραμε πράγματα πολύτιμα και ακριβά;".