Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η φύση πρώτα σε "αποδιοργανώνει" κι έπειτα σε "συγχωνεύει" μέσα της, σαν δικό της στοιχείο. (...) Αυτό συνέβη στα νιάτα μου, μια φορά που έζησα τρία χρόνια σ‘ ένα βοσκοτόπι στη Γη του Πυρός, κοντά στη λίμνη Φαγνάνο. Ήταν σαν να έπαψα να είμαι ο εαυτός μου. Έχασα τη συνήθεια του διαβάσματος. Τα θέματα των βιβλίων μού φαίνονταν μάταια, ασήμαντα, και προτιμούσα το θρόισμα ενός φύλλου από τη βαθιά σκέψη του Πλάτωνα. Ταυτόχρονα, έπαψα να συλλογίζομαι και σχεδόν να σκέφτομαι. Ήμουν εκμηδενισμένος. Ήταν σκληρό. Έπειτα κατάλαβα πως οι σκέψεις που είχαν απομακρυνθεί από το νου μου,...

Η Ζοέ Βαλδές τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της πατρίδας της με αυτό το μυθιστόρημα που την έκανε διάσημη στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Η μεγάλη και απρόσμενη επιτυχία του βιβλίου της, της στοίχισαν την οριστική της απομάκρυνση από την Κούβα του Φιντέλ Κάστρο, τη χώρα του καθημερινού τίποτα. Χαρακτηρίστηκε από τη διεθνή κριτική ως: "Η Ιζαμπέλ Αλιέντε της Κούβας".

Στην Κούβα, οι Χινετέρας είναι νεαρές κοπέλες που κυνηγάνε τον πλούσιο τουρίστα με την ελπίδα να τις συντηρήσει για κάποιο χρονικό διάστημα ή, αν έχουν μεγάλη τύχη, να τους προτείνει γάμο. Η Αλίσια εφαρμόζει μία εντελώς δική της μέθοδο που συνίσταται στο να φορά ένα πολύ μελετημένο σορτς και να βγαίνει στους δρόμους πάνω στο ποδήλατό της... Με τον τρόπο αυτό πετυχαίνει να αλιεύσει έναν κάποιο Χουανίτο που δείχνει να είναι -εκτός από νέος, ωραίος και έξυπνος-, πολυεκατομμυριούχος. Αρχίζει να ζει σ’ ένα ονειρεμένο περιβάλλον με όλες τις επίγειες ανέσεις, μέχρις ότου αντιλ...

Στην ιστορική κορβέτα "Μπακεδάνο" του χιλιάνικου ναυτικού, ο δεκαπεντάχρονος Αλεχάνδρο Σίλβα μπαρκάρει για να βρει την τύχη του και τον χαμένο του αδελφό. Περιπλανιέται στην Παταγωνία ανακαλύπτοντας τη γοητεία και τους θρύλους της. Το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο εφηβικής λογοτεχνίας της Λατινικής Αμερικής.

Ο Αμαζόνιος και τα μυστικά που κρύβει είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο πλέκεται το μυθιστόρημα. Καθώς οι ήρωες αναζητούν, με όλα τα μέσα, τα φύλλα ενός δέντρου που έχει μαγικές ιδιότητες, στον αναγνώστη φανερώνεται η αστείρευτη φαντασία του συγγραφέα και η βαθιά αγάπη του για τη ζωή.

Μια φορά με σταμάτησαν τα απόκρημνα βράχια που έπεφταν κάθετα στην άβυσσο του ωκεανού. Ακόμη, με εμπόδιζαν να προχωρήσω δυο-τρεις θεόρατοι σκελετοί φάλαινας, λευκασμένοι από τον ήλιο. Δεν μπόρεσα να κάνω το τρομαγμένο άλογό μου να βαδίσει ανάμεσα στα πλευρά τους, που έμοιαζαν με πλοίο υπό κατασκευή, γερμένο πλάι σε κάμποσα κουφάρια από φώκιες, δελφίνια, θαλάσσιους ελέφαντες και άλλα ζωντανά της θάλασσας. Όμως, αυτό που με καθήλωνε ήταν η τρομακτική σιωπή, αυτή η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην άκρη του κόσμου ή έξω, σε μια ακρογιαλιά όπου ο ωκεανός έχει παραλύσει, είναι στάσιμος...

Πέρα από το αστυνομικό αίνιγμα, ο Ντανιέλ Τσαβαρία παρασύρει τον αναγνώστη του σε μια ιστορική περιπλάνηση ξετυλίγοντας μπροστά στα μάτια του έναν μυθικό και οικείο κόσμο, όπου ο Σωκράτης επινοεί την μαιευτική του, ο Αλκιβιάδης νικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Νικίας υποψιάζεται τον Περδίκα, η Ασπασία επεμβαίνει με επιστολές, οι θεοί του Ολύμπου μηχανορραφούν αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για την έλευση καινούριων θεών.

Με την ευκαιρία της ρετροσπεκτίβας του συνολικού έργου του Luis Bunuel κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου μια ογκώδης έκδοση με μελέτες, θεωρητικές προσεγγίσεις και κριτικές των ταινιών του μεγάλου Ισπανού δημιουργού. Στο βιβλίο αυτό δημοσιεύονται κείμενα επώνυμων κριτικών και ανθρώπων των γραμμάτων, όπως οι Octavio Paz, Andre Breton, Julio Cortazar, Άδωνη Κύρου, Andre Bazin, Carlos Fuentes, Andrew Sarris, Louis Seguin κ.ά., και σκηνοθετών-κριτικών, όπως οι Jean Vigo, Tony Richardson, Luc Moullet, Eric Rohmer, Pascal Bonitzer κ.ά. Ιδιαίτερ...

"Το είχα δοκιμάσει στην ίδια μου τη σάρκα και κατάλαβα πως τα βογκητά, τα "άι, άι, άι" και οι αναστεναγμοί του Δον Κιχώτη και των άλλων περιπλανώμενων συναδέλφων του, δεν ήταν μια υπερβολή των ιπποτικών μυθιστορημάτων. Κατάλαβα πως το πλακωμένο στήθος των άτυχων ερωτευμένων, είναι στ’ αλήθεια πλακωμένο και γεμάτο με αβάσταχτο βάρος." Το 1953, πάνω σ’ ένα πλοίο που σαλπάρει από τη Λατινική Αμερική με κατεύθυνση τη Μαδρίτη, ο Τσαβαρία συναντά τη γυναίκα που του αποσπά τον χαρακτηρισμό: "Είναι πιο όμορφη κι από το Παρίσι!" Σαράντα χρόνια αργότερα αρχίζει να συνθέτει το πρώτο...

Η Βαρκελώνη της δεκαετίας του πενήντα κρύβει σκληρές συνοικίες και θερμές γειτονιές όπου οι άνθρωποι βιώνουν δύσκολα τα μεταπολεμικά χρόνια. Η Μανουέλα ζει μαζί με το θείο, τη θεία και τη μαμά της. Οι δύο γυναίκες -γνήσια πρότυπα της εποχής τους-, προσπαθούν να εμφυσήσουν στο μικρό κορίτσι τις αρχές της στέρησης, της θρησκοληψίας, της καταπνιγμένης ανάγκης, της δουλοπρέπειας που αρμόζει στην «κατώτερη κοινωνική τάξη» όπου θεωρούν ότι ανήκουν, αντλώντας τη χαρά τους μόνο μέσα από τη δυστυχία. Ευτυχώς, υπάρχει ο θείος Ισμαέλ. Και η εξαδέλφη Ιρένε με την οποία τον συνδέει κάπ...

Πρόκειται για συνδιασμό του νουάρ με το μυθιστόρημα περιπέτειας και την κοινωνική κριτική. Η περιγραφή της βίας απομακρύνεται από τα τοπικά στερεότυπα, όπως τα ναρκωτικά και το αντάρτικο, και επικεντρώνεται σε πολύ πιο διεθνείς μορφές διαφθοράς και πολιτικής σήψης.

"...ξαναπιάνω το καμάκι που έχει καρφωθεί σ' ένα στρώμα από κοράλια, και καθώς τραβάω δυνατά για να το βγάλω, το κοράλι κάνει πλαφ και σπάει. Ανοίγει σαν να ήταν πήλινο τσουκάλι, και τι βλέπω, μια τρομερή λάμψη, μια στοίβα χρυσά νομίσματα, χείμαρρος, να κυλάνε το ένα πάνω στ' άλλο. Σου φαίνεται απίστευτο, ε; Μόλις τα είδα, βγήκα έξω να πάρω ανάσα, κι όταν ξανακατέβηκα, έχωσα στο σακί μόνο τα νομίσματα. Άφησα τα ψάρια για την άλλη μέρα. Ναι, στην αρχή μάζεψα πενήντα και κάτι. Ναι, τόσα σε μέγεθος, αχά, και το ίδιο απόγευμα έβγαλα και τα υπόλοιπα, σύνολο ογδόντα δύο. Ναι, όλα...

"... άκουγα τα απαρηγόρητα νιαουρίσματα που έρχονταν από την κουζίνα. Ο Σιμενόν μού έδειξε το δρόμο και τον ακολούθησα ως τη γωνία, όπου βρίσκονταν κουλουριασμένα επτά γατάκια. "Τι σημαίνει αυτό;" ρώτησα. "Είναι παιδιά μου, Ερέδια. Γεννήθηκαν πριν από μία εβδομάδα." "Δηλαδή, τώρα είσαι ανύπαντρος πατέρας;" "Είμαστε!" "Είμαστε;" "Δεν θυμάσαι που σου μίλησα για μια Γκαγέτα που κυκλοφορούσε στις στέγες;" "Η χοντρή γάτα που έχουν οι συγγραφείς στον τρίτο." "Ναι. Η αναθεματισμένη παράτησε τα μικρά της πεταμένα." "Να πάρει η οργή, Σιμενόν! Η απελευθέρωση της γυναίκας έχει φτάσει...

Μετά από δεκαπέντε χρόνια εξορίας, ο Αρθούρο επιστρέφει στη Λίμα του Περού. Εκπλήσσεται βλέποντας να τον περιμένουν στο αεροδρόμιο παλιοί φίλοι και "συμπολεμιστές" από τα νεανικά του χρόνια, που δεν αργούν να του ξαναφέρουν στη μνήμη τα παλιά τους ανομήματα. Το 1970, ο Αρθούρο και οι φίλοι του, με σύνθημα "ποίηση και ελευθερία", είχαν διαπράξει μια δολοφονία. Μέσα σε ένα πλαίσιο ανατρεπτικών συμπεριφορών, εκτέλεσαν με συνοπτικές διαδικασίες κάποιον νεαρό φίλο τους που θεωρούσαν προδότη. Αυτή η δολοφονία, της οποίας τα κίνητρα παρέμεναν ανεξιχνίαστα ακόμα και για τους ίδιους...

"Το μπαρ λεγόταν "Ο Βουκεφάλας" εδώ και πολλά χρόνια, μα κανένας πελάτης του δεν ήξερε τι σήμαινε η λέξη. Άλλοι έλεγαν πως ήταν μια ιδιαίτερη ράτσα ταύρου και άλλοι πως ήταν κάποιο σημείο στην ανατομία του ανθρωπίνου σώματος. Ούτε και ο Ισαάκ Πατσέκο, ο ιδιοκτήτης του, μπορούσε να σε διαφωτίσει για το ζήτημα. Το μπαρ τού το είχε αγοράσει η γυναίκα με την οποία συζούσε τότε, κι αυτός την είχε παντρευτεί από ευγνωμοσύνη. Το όνομα αυτό υπήρχε στην είσοδο του μαγαζιού, και δεν μπήκε στον κόπο να το αλλάξει. Συνεπώς, ακόμα και τώρα, αναγκαζόταν κάπου κάπου να σηκώνει τους ώμους...

"Η Μπίνι, ακόμα κι αν δεν χρειαζόταν χρήματα, κάθε φορά που περνούσε από ένα αυτόματο τραπεζικό μηχάνημα σταματούσε κι έκανε αναλήψεις. Ύστερα έδινε τα χαρτονομίσματα στον Άλντο για να τα ξαναβάλει στο λογαριασμό της. Δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Ήταν κάτι απίθανο. Έβαζες την καρτούλα, πατούσες μερικά κουμπιά κι έβγαιναν τα χαρτονομίσματα. Τι μαγεία, τι χαρά! Και η Μπίνι ένιωθε άλλος άνθρωπος. Δεν ήταν πια το άτυχο κοριτσάκι, με τον μπαμπά της που είχε φύγει στον πόλεμο, με την άσπλαχνη μάνα, με τα μπαλωμένα φορεματάκια, τις κακές δασκάλες, το αναμορφωτήριο, τη φυλακή... Τ...

Η γυναίκα μου έδωσε το χέρι της. «Καθηγήτρια Σέλβα Γρανάδος» «Εστέμπαν Μιρό. Με τι ασχολείστε;» ρώτησα. «Είμαι ειδικός στο έργο του Όμηρου Μπρόκα.» Έδειξε μεγάλη απογοήτευση όταν διαπίστωσε ότι εγώ δεν τον γνώριζα. «Είναι σπουδαίος συγγραφέας· πραγματική διάνοια· σπάνιο άτομο· παράξενος· ένας καταραμένος. Είμαστε μόνο τρεις οι κριτικοί που έχουμε ασχοληθεί με το έργο του.» Από το έργο του ιδιοφυούς συγγραφέα Όμηρου Μπρόκα απομένουν μόνον οι απειράριθμες παραλλαγές ενός και μόνου διηγήματος, αλλά υπάρχουν ενδείξεις πως στον τέταρτο όροφο του ετοιμόρροπου κτιρίου της Φ...