Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εκεί, στην κορφή της Σχίζας, που είναι κοντά στο πεδίο βολής της Πολεμικής Αεροπορίας, τα παιδιά των γύρω περιοχών, βλέποντας την αρνητική επίδραση του πολέμου -έστω και ψεύτικου- τόσο στα ίδια όσο και στη φύση, θέλουν να διώξουν τα αεροπλάνα και να επιστρέψει η χαρά, η ηρεμία και η ισορροπία στο νησί. Αποφασίζουν λοιπόν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους αντιδρώντας με τον δικό τους μοναδικό τρόπο: οργανώνουν μια γιορτή υπέρ της Ειρήνης, "του πιο μεγάλου ιδανικού, του πιο μεγάλου αγαθού για την ανθρωπότητα", όπως τους λέει ο δάσκαλός τους. Στόχος τους, να ενώσουν τις φ...

Η πάπια και ο πάπιος μετά από ένα πολύ κουραστικό ταξίδι βρίσκουν έναν νέο τόπο να εγκατασταθούν, που είναι έτσι ακριβώς όπως τον ονειρευόντουσαν. Η φιλόξενη ιτιά τους χαρίζει απλόχερα τον ίσκιο της και το γάργαρο ποταμάκι που κυλάει ήρεμα διασχίζοντας το καταπράσινο λιβάδι τους υπόσχεται με το τραγούδι του μέρες ευτυχίας. Θα τα καταφέρουν άραγε να μείνουν σ' αυτό το καταπληκτικό μέρος και να δημιουργήσουν εκεί το νέο τους σπιτικό; Πάντως η κότα και ο κόκορας, οι νέοι τους φίλοι, είναι πολύ πρόθυμοι να τους βοηθήσουν.

Όταν κατάλαβαν με το φευγιό τους ότι τους έλειπε η Αγγελική, έκαναν αλυσίδα με τα χέρια μη χαθούν κι όλοι μαζί την έψαχναν ανάμεσα στον αλαφιασμένο κόσμο. Μέχρι που χάθηκε η ελπίδα να τη βρουν, αποφάσισαν και μπήκαν στο καράβι. Χαρά και πικρή σιωπή που αντάμωσαν όλοι. Ένα κουβάρι, αγκαλιασμένοι θρηνούσαν για την πατρίδα τους που άφηναν, τη Σμύρνη, στις φλόγες, που έσβηνε από τα μάτια τους, καθώς σιγόπλεε το πλοίο. Σαν χθες όλα της φαίνονταν. Θωρούσε τον κόσμο και για ώρες στύλωνε το βλέμμα. Τι να περνούσε από το μυαλό της; Τι σκεπτόταν, αναρωτιόνταν οι δικοί της. Και τη...

ΗΣΑΣΤΑΝ ΠΟΤΕ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ; Τα μάτια μου είδαν τον πόλεμο, τα πόδια μου πάτησαν τις φωτιές του, τα χέρια μου κράτησαν τις στάχτες του, μικρό παιδί. Κρουσταλλιάζει το αίμα μου, τα περιστέρια θλιμμένα πέταξαν, τον ήλιο τα κοράκια μου κρύβουν. Πετρώνει η οργή στην καρδιά μου. Παλεύω το σβησμένο ήλιο να δω. Πεινασμένο μ' αφήσατε στα χαλάσματα. Ήσασταν ποτέ μικρό παιδί;

Ξαφνικά τα παιχνίδια σταμάτησαν. Η ζωή περικυκλώθηκε από το θάνατο. Κατοχή, εμφύλιος. Και το κοριτσάκι των έντεκα χρόνων γίνεται υπεύθυνο για τα πέντε ανήλικα αδελφάκια του. Ωριμάζει, θέλει δε θέλει, η ανάγκη να βγει το ψωμί διώχνει το φόβο, παραμερίζει τις απορίες. Κανείς, εκτός απ' τη ζωή, δεν υπάρχει ν' απαντήσει στα ερωτήματα. Μόνο ο ιδρώτας του μόχθου θα στεγνώνει τα δάκρυα. Κι ολόγυρα η φτώχεια, οι διωγμοί, η συκοφαντία σφίγγουν τον κλοιό, αλλά δημιουργούν αναπάντεχα έναν αντίπαλο: την παιδική ψυχή που ατσαλώθηκε και πότισε με τη δροσιά της τ' όνειρο και τη θέληση για...

Ήρθαν οι τσέτες. Άρπαξαν χώρια σε μπουλούκι τις γυναίκες, χώρια τους άντρες. Μια κοσμοχαλασιά. Πήραν και τη μητέρα μας. Με απλωμένα χέρια τρέχαμε και κλαίγαμε. Τ' άπλωνε και κείνη και όλοι μ' απλωμένα χέρια ήμασταν ένα μπερδεμένο κουβάρι. Φωνάζαμε και κλαίγαμε. Μια βοή και σπαραγμός έσχιζαν τα ουράνια. Απλώναμε τα χέρια: "Μάνα - μάνα!".Τρέχαμε κατά πάνω στις μάνες μας, οι Τούρκοι να μας κλωτσάν, να μας χτυπούν, να μας βρίζουν. Μια εμάς και μια τις μάνες μας, σπρώχνοντας να τις αναγκάζουν να προχωρούν. Άγρια η φωνή της μάνας μας: - Τα παιδιά μου, τα παιδιά μου! Μάρθα, τον Α...

Χίλια τραγούδια μέσα μου γη και ουρανός το σύμπαν δικό μου να κολυμπάς στη μήτρα μου ασφαλισμένο. Πανσέληνος η σύλληψή σου.

Ο Πόντιον καμίαν 'κι χάται 'σ ση βουρά'ν' ατ' απέσ' σπικ' το λιθάρ' εβγάλ' νερόν και πίν' και διν' και τ' άλλιτς.

Απροσκύνητοι και άφοβοι οι ήρωες των διηγημάτων "Παλιού ουρανού χαλάσματα". Δεν τρομάζουν δεν λυγίζουν. Βάζουν μπροστά τα κορμιά τους ώσπου να λαμπικάρει και πάλι λεύτερος ο ουρανός τους. Πιστοί στις παραδόσεις τους, συνεχίζουν την όμορφη, σκληρή ζωή τους, ελπίζοντας πάντα για το καλύτερο.

- Ελληνόβλαχοι είμαστε, έλεγε και μου 'δινε μια στην πλάτη. Γνήσιος λαός από τους αρχαίους της Μακεδονίας. Η ζωή μας πάντα να περνάμε στα ψηλότερα μέρη, στην πρώτη σειρά! Πολεμιστάδες, κλέφτες, αρματολοί, φρουροί για την πατρίδα. Μαχόμασταν για το ελληνικό. "Έλληνας ή Βούλγαρος;" - το μαχαίρι στο λαιμό μας βάζαν οι κομιτατζήδες. Δεκάδες χρόνια μαρτυρήσαμε. Γκραικομάνους μας έλεγαν εμάς τους Βλάχους, τους Κουτσόβλαχους. Και Βλάχους λέγανε τους τσελιγκάδες, τους γεωργούς, τους χωρικούς και μεις όλοι, Νικάκι μ', τσοπάνηδες σμίκτες. Περήφανος να 'σαι, ορέ. Ναι, Βλάχος και μ' έν...

Εξήντα χρόνια προσφυγιά. Από τη Μικρασία διωγμένοι, παλεύουν να σταθούν, ν' ανέβουν. Βαρεμένοι από την Κατοχή και τον Εμφύλιο, αγωνιστές του Μεγάλου Αγώνα, πολιτικοί πρόσφυγες σε ξένες χώρες με το νόστο στην καρδιά και στο μυαλό, χρόνια και χρόνια περιμένουν τον επαναπατρισμό. Κι όταν γυρίζουν, πολλά άλλαξε γι' αυτούς ο χρόνος.

[...] Στο νέο της βιβλίο "Κρα κρα", περιγράφει τη ζωή στα χωριά της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Ο μόχθος για το καθημερινό, οι προλήψεις, οι κατατρεγμοί των προοδευτικών στοιχείων, δίνονται με την ιδιότυπη αφηγηματική χάρη και δύναμη που έχουν τα προηγούμενα γραφτά της. Τα μικρά και μεγάλα καθημερινά πράματα των απλών ανθρώπων με τους οποίους η συγγραφέας έζησε μαζί τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου και ως σήμερα, δίνονται απλά, απέριττα, ειλικρινά, έτσι που το βιβλίο της να αποτελεί ένα πραγματικό ντοκουμέντο της καθημερινότητας των λαϊκών ανθρώπων της υπαίθρου και συνάμα έ...