Εμείς οι Βλάχοι

- Ελληνόβλαχοι είμαστε, έλεγε και μου 'δινε μια στην πλάτη. Γνήσιος λαός από τους αρχαίους της Μακεδονίας. Η ζωή μας πάντα να περνάμε στα ψηλότερα μέρη, στην πρώτη σειρά! Πολεμιστάδες, κλέφτες, αρματολοί, φρουροί για την πατρίδα. Μαχόμασταν για το ελληνικό. "Έλληνας ή Βούλγαρος;" - το μαχαίρι στο λαιμό μας βάζαν οι κομιτατζήδες. Δεκάδες χρόνια μαρτυρήσαμε. Γκραικομάνους μας έλεγαν εμάς τους Βλάχους, τους Κουτσόβλαχους. Και Βλάχους λέγανε τους τσελιγκάδες, τους γεωργούς, τους χωρικούς και μεις όλοι, Νικάκι μ', τσοπάνηδες σμίκτες. Περήφανος να 'σαι, ορέ. Ναι, Βλάχος και μ' ένα μάτι ας είσαι, και να πατάς γερά στα πόδια σου. Όχι να το βάζεις στα πόδια. Τα βλαχοχώρια, ξέρε το καλά, κράτησαν ψηλά το φλάμπουρο της λευτεριάς στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Και να θυμάσαι πάντα απ' ό,τι φοβάσαι δε γλιτώνεις. Η ζωή σου το δείχνει. Και ξέρεις ποιανού όνομα έχεις; Του πατέρα μου! Ήταν λεβέντης κι όμορφος, ο Νικόλαος με τ' όνομα! Ήταν ο μεγαλύτερος κεχαγιάς, χίλια εξακόσια γιδοπρόβατα είχε. Από τη Φούρκα στα κονάκια στα Παλατίτσια ήρθε και κόνεψε. Τόσο γερή ράτσα και ωραίος ήταν, που οι γυναίκες γκαστρώνονταν από αυτόν για να αποκτήσουν καλή ράτσα.