Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Δεν είναι οι ιστορίες του Πάτ Χόμπυ, πάρεργο μιας ιδιοφυΐας. Ίσως βρίσκουμε κάποια αντιστοιχία με τις όψιμες μπαλάντες του Γιέητς. Μέσα από την περιγελαστική διάθεση διακρίνεται μία εξαιρετική οικονομία που λείπει και από τα καλύτερα διηγήματα του, την "Επιστροφή στη Βαβυλωνία", και το "Διαμάντι, μεγάλο σαν το Ρίτς". Η χρήση της γλώσσας είναι εκλεκτική και ποικίλει από την καθαρή εκζήτηση ως την απλή καταγραφή του ιδιώματος. Διαρκής είναι η αντιγραφή προτύπων η οποία χάρη στη μαεστρία του όψιμου Φιτζέραλντ χαράζει χρυσή τομή μεταξύ της απομυθοποίησης και της συντήρηση...

"Δεν ξεχωρίζουμε στη γλώσσα μας τους αληθινούς συγγραφείς από τους ψυχαγωγικούς, ίσως μάλιστα να χρειαζόμαστε μια νέα λέξη. Φοβούμαι ότι αρκετοί διάσημοι συγγραφείς είναι ζαχαροπλάστες... Όλοι οι [αληθινοί] συγγραφείς είναι ιερείς, αν και μιλάω ως άθεος". Ο Τζων Φώουλς είναι σίγουρα από τους σημαντικότερους και τολμηρότερους μυθιστοριογράφους της εποχής μας, ένας "εμπορικός" συγγραφέας που δεν επαναπαύεται στην επιτυχία του και δεν επαναλαμβάνεται. Αποτραβηγμένος εδώ και χρόνια στο παραθαλάσσιο Lyme Regis του Dorset (τον τόπο όπου κατόρθωσε να φανταστεί τη "Γυναίκα του γάλ...

"Δεν ξεχωρίζουμε στη γλώσσα μας τους αληθινούς συγγραφείς από τους ψυχαγωγικούς, ίσως μάλιστα να χρειαζόμαστε μια νέα λέξη. Φοβούμαι ότι αρκετοί διάσημοι συγγραφείς είναι ζαχαροπλάστες... Όλοι οι [αληθινοί] συγγραφείς είναι ιερείς, αν και μιλάω ως άθεος". Ο Τζων Φώουλς είναι σίγουρα από τους σημαντικότερους και τολμηρότερους μυθιστοριογράφους της εποχής μας, ένας "εμπορικός" συγγραφέας που δεν επαναπαύεται στην επιτυχία του και δεν επαναλαμβάνεται. Αποτραβηγμένος εδώ και χρόνια στο παραθαλάσσιο Lyme Regis του Dorset (τον τόπο όπου κατόρθωσε να φανταστεί τη "Γυναίκα του γάλ...

"Είμαι περήφανη για το μυθιστόρημά μου... Θα σου αρέσει -είναι εμφανώς σχολής Φιτζέραλντ, αν και πιο εκστατικό από τα δικά σου". Ζέλντα Φιτζέραλντ Το, "Χαρίστε μου το βαλς", το μοναδικό τελειωμένο μυθιστόρημα της Ζέλντα Φιτζέραλντ, δεν είναι απλώς ένα συμπλήρωμα στην μελέτη του έργου του Φ. Σκόττ Φιτζέραλντ. Στο μεγάλο μέρος του αυτοβιογραφικό, το έργο περιστρέφεται σαν βαλς στον αμερικάνικο νότο, τη Νέα Υόρκη της τζαζ και της ποτοαπαγόρευσης, την Κυανή Ακτή του "Τρυφερή είναι η νύχτα", το Παρίσι των ρώσων εμιγκρέδων χορευτών... Γραμμένο σε έξι εβδομάδες στην ψυχια...

Κατά τις έντεκα ήταν en route. Τα κορίτσια περπατούσαν μπροστά με καλάθια, σε ένα μακρύ μονοπάτι του δάσους· ο Νταίηβιντ περπατούσε πίσω με τον γέρο, κουβαλώντας μια πτυσσόμενη μπλε σαιζ-λονγκ με αλουμινένιο σκελετό - ένα φορητό καναπέ για ηλίθιους, όπως την αποκάλεσε ταπεινωτικά ο Μπρήσλεϋ, όμως το Ποντίκι είχε επιμείνει να την φέρουν. Περπατούσε με ένα παλτό στο χέρι, έναν φανταχτερό παλιό παναμά με φαρδύ γείσο στο κεφάλι, συμπαθητικά αρχοντικός, δείχνοντας με το μπαστούνι του σκιές, φώτα, ιδιαίτερες προοπτικές αξίες του δικού του δάσους. Η επίσκεψη είχε πάρει την άδεια ν...

Από την Αλεξάνδρεια των παιδικών χρόνων του αφηγητή ως τη σύγχρονη Αθήνα και το Λονδίνο, τα "τοπία της Φιλομήλας" διαρκώς μεταμορφώνονται: είναι οι εσωτερικοί χώροι της ενηλικίωσης, που αναδιπλώνονται με μιαν υποβλητική αρμονία μαθημάτων πιάνου και χαμηλόφωνη ζωής και όπου κυριαρχεί η μορφή του πατέρα· είναι όμως και χώροι της φαντασίας, όπου τα ινδάλματα της μέρας επιστρέφουν, κάποτε με βίαιο τρόπο. Η Φιλομήλα, ταλέντο του πιάνου, πρόσωπο βουβό, υπαγορεύει μια σκληρή μουσική στο βίο και τα όνειρα του αφηγητή και τον κρατεί, μαζί με τον καλύτερό του φίλο, δέσμιο σ' ένα τρίγ...

"Συνήθως ο κόσμος πιστεύει ότι οι μοναχοί θαλασσοπόροι είναι προβληματικά άτομα, ορκισμένοι μισάνθρωποι. Δεν ήταν μισάνθρωπος. Δεν τον οδήγησε η απέχθεια στο μεγάλο ταξίδι. Θέλησε απλώς να ζήσει για ένα διάστημα με τον εαυτό του ώστε να ανακαλύψει τις πηγαίες ανάγκες του. Τουλάχιστον αυτή την εξήγηση έδωσε τότε και από συνήθεια θα την έδινε και τώρα. Εκείνο που συμβαίνει στις κοινωνίες, ότι δηλαδή εύκολα αντικατοπτρίζεται επάνω μας το περιβάλλον και επικαλύπτει τη φύση, το είχε επισημάνει και ήθελε να επανορθώσει... Από το σχολείο κιόλας, άλλοτε καθρέφτιζε έναν συμμαθητή...

Για λίγες στιγμές έμεινα να αιωρούμαι αγκιστρωμένος στη σχοινένια σκάλα. Οι δισταγμοί μου ενισχύθηκαν όταν κατάλαβα ότι ο ήλιος είχε εξαφανιστεί. Πάνω από το κεφάλι μου, στηριγμένο σε τέσσερα δοκάρια που έτριζαν, έστεκε το ξύλινο κελί του πάτερ-Εουσέμπιο. Ο φόβος κι ένα υγρό αεράκι, με ανάγκασαν να αποφασίσω. Έσπρωξα με το ένα χέρι την καταπακτή, αλλά δεν φάνηκε τίποτα. Πιάστηκα από το άνοιγμα και σύρθηκα μέσα. Μέχρι να συνηθίσουν τα μάτια μου στο σκοτάδι, δοκίμασα με την αφή να γνωρίσω το περιβάλλον. Τα σανίδια γέμισαν τις παλάμες μου αγκίδες. Η ατμόσφαιρα ήταν πυκνή από μ...

Η σειρά "Κείμενα και εικόνες", αναζητώντας το άρωμα των παλιών συναναστροφών, συγκεντρώνει γύρω από ένα θέμα ανθρώπους της γραφής και της εικόνας. Ένα παιχνίδι εκφραστικής ανταλλαγής που φιλοδοξεί να φέρει πιο κοντά τον βιβλιόφιλο με τον φιλότεχνο -με δυό λόγια: να πλατύνει και να βαθύνει την καλλιέργειά μας. Ο τόμος "Κύμινο και κανέλα" απαρτίζεται από δέκα πρωτότυπα διηγήματα με άξονα τη γεύση και τη λογοτεχνία. Τις ιστορίες "διάβασαν" εικαστικά οι νέοι ζωγράφοι Μαριλίτσα Βλαχάκη και Κώστας Παπανικολάου.

Σε αυτό το μαγευτικό μυθιστόρημα, για το οποίο απέσπασε το Βραβείο Μυθιστορήματος του έγκριτου περιοδικού Διαβάζω, ο Ταμβακάκης ζωντανεύει τις περιπέτειες τριών ναυαγών σε ένα νησί της Ωκεανίας. Υιοθετώντας ταξιδιωτικό ύφος και μνημοτεχνικές μεθόδους, φέρνει τους ήρωές του αντιμέτωπους με τη φύση, με τους εαυτούς τους και με μια χαμένη κάστα της Πολυνησίας, που περιέπλεε τον Ειρηνικό οργανώνοντας θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις που κατέληγαν σε ερωτικά όργια. Η κάστα αυτή εξαφανίστηκε τον 19ο αιώνα μετά από ανελέητο κυνηγητό των ιεραποστόλων και πήρε μαζί της τη μυθολο...

Τι είπε στην "Ιθάκη", αυτός ο σοφός γέρο Αλεξανδρινός; Μακρύς ο δρόμος... και σε συμβουλεύει να εύχεσαι να είναι πράγματι μακρύς, αφού εκεί κρύβεται πάντα η αξία. Δεν ήταν παρά μόνο αφού γράφτηκε "Ο μάγος" που άρχισα να καταλαβαίνω γιατί έγινε το δικό μου ταξίδι. Ελπίζω να το απολαύσετε για τους δικούς σας λόγους, αλλά ένας ουσιαστικός λόγος για μένα ήταν για να δείξω ότι αγαπώ -όπως ακόμη την αγαπώ- την Ελλάδα. Αυτή παραμένει η γη και το τοπίο όπου γέροι και νέοι, άντρες και γυναίκες, μπορούν ακόμη να βρουν την ευκαιρία να ακολουθήσουν τη θεία επιταγή του Σωκράτη: γνώθι σα...

Ήταν νέος, φιλόδοξος και με υψηλό δείκτη νοημοσύνης. Έγινε νταβατζής. Για είκοσι πέντε χρόνια βουλιάζει στο σκληρό και ανελέητο κόσμο της λάσπης, της πορνείας και της διαφθοράς. Στυγνός, αδυσώπητος και αδίσταχτος, έχει ένα μόνο σκοπό: να πετύχει. Μετά την τελευταία φυλάκισή του, εγκαταλείπει το επάγγελμα, βλέπει τη ζωή του σαν τρίτος και την καταγράφει. Λέει τα πάντα έξω από τα δόντια χωρίς να κρατάει τα προσχήματα.

Η σειρά Συναντήσεις θα συσπειρώνει κάθε φορά γύρω από ένα θέμα ανθρώπους της γραφής. Εν προκειμένω δέκα συγγραφείς της νεότατης γενιάς γράφουν ένα μελλοντολογικό παραμύθι στο οποίο πρωταγωνιστούν παιδιά ή έφηβοι. Αποδομώντας αρχαιοελληνικούς μύθους ή παραδοσιακά παραμύθια, ενσωματώνοντας στις ιστορίες τους δεδομένα από τον κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης, της κλωνοποίησης, της νανοτεχνολογίας και της ρομποτικής, οι συγγραφείς συνθέτουν συναρπαστικές αφηγήσεις, όπου ο αναγνώστης καλείται να ανακαλύψει τις φοβίες ή τις προσδοκίες της λογοτεχνίας από την επερχόμενη πραγματικότητ...

Ο συλλέκτης (1963), πρώτο μυθιστόρημα του John Fowles, τον καθιερώνει δικαίως στην παγκόσμια λογοτεχνική σκηνή ως έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους πεζογράφους. Ούτε μία σελίδα του μυθιστορήματος δεν υπολείπεται σε αφηγηματική δεινότητα. Αν η ένταση και το σασπένς θυμίζουν εξαίρετο θρίλερ, οι πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις των δυο πρωταγωνιστών φέρουν ακέραια τα ίχνη των καλύτερων στιγμών της λογοτεχνικής παράδοσης. Πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος είναι ένας νέος ανήσυχος και φιλόδοξος, που βρίσκει διέξοδο συλλέγοντας πεταλούδες. Πλουτίζοντας χάρη στην εύνοια της τύχης, θ...

Μαγικοί κόσμοι, χρώματα και αρώματα της Ανατολής αναδύονται από ένα «ολόφρεσκο» μπουκέτο κειμένων που ανθολόγησε ο Φαίδωνας Ταμβακάκης. «Η Αλεξάνδρεια, το χωνευτήρι, το μοναδικό σκηνικό» είναι ο επόμενος σταθμός στο λογοτεχνικό ταξίδι των εκδόσεων Μεταίχμιο με τη σειρά Μια πόλη στη λογοτεχνία. Η πόλη, όπως μας αναφέρει και ο ανθολόγος, «έχουν βυθισθεί, για δεύτερη φορά, κάτω από την πλήξη του Ισλάμ, και οι εραστές της, σαν τους εργάτες του Αμπού Σιμπέλ, μεταφέρουν ο καθένας το κομμάτι του για να το επαναφέρουν στο φως». Αυτή την πόλη μάς καλούν η Πηνελόπη Δέλτα, η Μαρία Ιορ...

"Δεν μπορούσα να παντρευτώ αυτόν τον άντρα. Έτσι, παντρεύτηκα την ντροπή. Δεν εννοώ πως ήξερα τι έκανα, πως εν ψυχρώ άφησα τον Βαργκέν να με πάρει. Μου φαινόταν τότε σαν να άφηνα τον εαυτό μου να πέσει από γκρεμό ή να βύθιζα μαχαίρι στην καρδιά μου. Ήταν αυτοκτονία. Μια πράξη απόγνωσης, κύριε Σμίθσον. Ξέρω πως ήταν σατανικό... βλάσφημο, αλλά δεν ήξερα άλλο τρόπο για να ξεφύγω από αυτό που ήμουν. Αν είχα φύγει από το δωμάτιο και είχα επιστρέψει στης κυρίας Τάλμποτ, και συνέχιζα να είμαι όπως πριν, ξέρω πως τώρα θα ήμουν πραγματικά νεκρή... και από το ίδιο μου το χέρι. Αυτό π...

Τα άδεια ξενοδοχεία έχουν τους δικούς τους τακτικούς πελάτες. Λίγους αλλά τακτικούς. Είναι εκείνοι που φτιάχνουν τις βαλίτσες τους, όταν άλλοι αγοράζουν σάκες και χάρακες. Εκείνοι που κλειδώνουν το σπίτι πίσω τους, όταν οι άλλοι το τακτοποιούν. Είναι κι εκείνοι που δεν έχουν βαλίτσες, ούτε και σπίτι, είναι φυγάδες κάθε λογής. Είναι βέβαια και οι συγγραφείς που τους καταδιώκουν. Αυτοί τους κατασκοπεύουν διακριτικά στην άδεια σάλα του πρωινού και μετρούν τα βήματά τους στους έρημους διαδρόμους των ορόφων. Δεν έχουν εποχή τα άδεια ξενοδοχεία, δεν είναι μόνο οι δουλειές, τα σχ...

Δώδεκα διηγήματα από δώδεκα Έλληνες συγγραφείς, οι οποίοι δίνουν ο καθένας, μέσα από την ιστορία του, το δικό του χαρακτήρα και ρόλο στο τσιγάρο. Το τσιγάρο καίγεται διακριτικά σε ένα σταχτοδοχείο, συντροφιά του πρωταγωνιστή. Παίρνει τον ίδιο πρωταγωνιστικό ρόλο. Γίνεται στοιχείο απόλαυσης, διέξοδος αμηχανίας και, σε όλες τις περιπτώσεις, πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Απολαύστε και τα δώδεκα διηγήματα, με ή χωρίς τη συνοδεία τσιγάρου, λαμβάνοντας υπόψη ότι το κάπνισμα, αν και προσωπική επιλογή των ενηλίκων, μπορεί να βλάψει σοβαρά την υγεία.

Aπό την Aλεξάνδρεια των παιδικών χρόνων του αφηγητή ώς τη σύγχρονη Aθήνα και το Λονδίνο, τα "Tοπία της Φιλομήλας" διαρκώς μεταμορφώνονται. Eίναι οι εσωτερικοί χώροι της ενηλικίωσης, που αναδιπλώνονται με μιαν υποβλητική αρμονία μαθημάτων πιάνου και χαμηλόφωνης ζωής, και όπου κυριαρχεί η μορφή του πατέρα· είναι όμως, και χώροι της φαντασίας, όπου τα ινδάλματα της μέρας επιστρέφουν, κάποτε με βίαιο τρόπο. H Φιλομήλα, ταλέντο του πιάνου, πρόσωπο βουβό, υπαγορεύει μια σκληρή μουσική στο βίο και τα όνειρα του αφηγητή και τον κρατεί, μαζί με τον καλύτερό του φίλο, δέσμιο σ' ένα τ...