Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο συναρπαστικό αυτό μυθιστορηματικό χρονικό του σύγχρονου Ισπανού συγγραφέα Αγουστίν Γκομέζ - 'Αρκος, παρουσιάζεται η ιστορία μιας πολυμελούς οικογένειας δημοκρατικών, χωρίς πάθος και με αίσθημα τιμής και ανθρωπιάς. Ο μικρός γιος, που ζούσε τον εφιάλτη της στέρησης μαζί με τ' αδέρφια του, αποτελεί το κέντρο βάρους της πλοκής του συγκλονιστικού αυτού μυθιστορήματος. Το αγνό παιδικό πνεύμα, καλεί τις συνειδήσεις των πολιτικοποιημένων ν' ανέβουν στο ύψος των περιστάσεων και προσφέρει μέσα από τ' αθώα μάτια, τη ματωμένη ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. "Όλοι σκέφτηκαν πως...

Τη ζωή μου, απ' όταν άρχισα να σκέφτομαι ώριμα, την πήρα σαν ένα ταξίδι. Το πιο σπουδαίο που αξιώθηκα. Κι έβαλα σκοπό σε αυτό το ταξίδι να δω και να πλησιάσω όσα περισσότερα μπορούσα, γιατί μέσ' από αυτά θα γνώριζα πιο σωστά τον εαυτό μου, κι από τον εαυτό μου και τους άλλους ανθρώπους, τους γύρω μου και τους μακρινούς μου, και θα συνειδητοποιούσα τι πραγματικά είμαι μέσα στον απρόσμενο κόσμο.

Ύστερα από αρκετών χρόνων ευδόκιμη επίδοση στο ιστορικό, ψυχογραφικό μυθιστόρημα, ο συγγραφέας της "Αλτάνας της Πάργας", του "Δέντρου που χορεύει" και των "Ψυχών της Σαμοθράκης" επανέρχεται στην παρουσίαση ενός νέου τόμου διηγημάτων του. Ήδη με την προηγούμενη συλλογή του "Ο χορός του Οσμάν Τάκα" είχε τιμηθεί για τρίτη φορά από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο πεζογραφίας, καταδεικνύοντας έτσι και σε αυτό το δύσκολο λογοτεχνικό είδος το ασύγκριτο τάλαντό του. Ένα τάλαντο, που το συνθέτουν - όπως επιβεβαιώνουν οι μεταφράσεις των έργων του σε είκοσι γλώσσες - η ευρυματικότητ...

Λάμπρος Ανδρόνικος. Αυτό ήταν τ' όνομά του, το αληθινό που βαφτίστηκε κι είχε απ' την οικογένειά του. Λάμπρος του Αναστάση Ανδρόνικος. Το 'χε κρυμμένο χρόνους, σάμπως άγιο κειμήλιο που το φύλαγε, παραχωμένο όπλο στα βάθια της κλεισμένης του ψυχής. Κανένας απ' όσους τον εγνώριζαν και τον συναναστρέφονταν δεν ήξερε για τούτο, όλοι το αγνοούσαν. Όπως και κάθε τι της πρωτινής, παιδιάστικης ζωής του το αγνοούσαν. Πούθε ήταν, και ποιος γονιός και πως τον είχε αναθρέψει ώσπου τούτος αρπάχτηκε και βρέθηκε ξεριζωμένο εξάχρονο παιδάκι στα άγρια βουνά του Πόντου, να γίνεται μέσα σε σκ...

Όταν στα 1962 έκανα προσκαλεσμένος γι' αρκετό καιρό το πρώτο μου ταξίδι στην Κίνα, είχα την ευκαιρία να βρίσκομαι σε πάμφτωχα χωριά, σ' επαρχίες μακρινές μέσα σε οικογένειες με παιδιά πολλά. Οι δυσκολίες κι οι στερήσεις της τραχιάς ζωής ήταν ολοφάνερες στους χωρικούς που δέχονταν την ομάδα των ξένων. Όμως αυτοί, σαν να είχαν όλα τ' αγαθά που επιθυμούσαν, μας μιλούσαν με τρυφερότητα και μας έδειχναν τα γελούμενα λιγόχρονα παιδιά. Αυτά, φτωχικά ντυμένα κι όλα ίδια -όπως κι οι μεγάλο τότε-, μας πλησιάζουν με πρόσωπα φωτεινά, χαμογελώντας. Μας έκαναν εντύπωση! Πώς μπορούσαν μέ...

Όταν στα 1962 έκανα προσκαλεσμένος γι' αρκετό καιρό το πρώτο μου ταξίδι στην Κίνα, είχα την ευκαιρία να βρίσκομαι σε πάμφτωχα χωριά, σ' επαρχίες μακρινές μέσα σε οικογένειες με παιδιά πολλά. Οι δυσκολίες κι οι στερήσεις της τραχιάς ζωής ήταν ολοφάνερες στους χωρικούς που δέχονταν την ομάδα των ξένων. Όμως αυτοί, σαν να είχαν όλα τ' αγαθά που επιθυμούσαν, μας μιλούσαν με τρυφερότητα και μας έδειχναν τα γελούμενα λιγόχρονα παιδιά. Αυτά, φτωχικά ντυμένα κι όλα ίδια -όπως κι οι μεγάλο τότε-, μας πλησιάζουν με πρόσωπα φωτεινά, χαμογελώντας. Μας έκαναν εντύπωση! Πώς μπορούσαν μέ...

Όταν κάποτε ρώτησαν τον σπουδαίο φιλάνθρωπο γιατρό και λάτρη της μουσικής Άλμπερ Σβάιτσερ ποιο ήταν στη ζωή του το μουσικό άκουσμα που τον είχε συγκινήσει περισσότερο από όλα τα άλλα, αυτός απάντησε: "Το κλάμα ενός μικρού παιδιού σ' ένα πρόχειρο νοσοκομειακό σταθμό, κάπου στην Αφρική. Από αυτό κατάλαβα ότι το παιδί είχε περάσει τη φοβερή κρίση από μια επικίνδυνη αρρώστια και προχωρούσε στην ανάρρωση του. 'Ενιωσα βαθιά αγαλλίαση στο άκουσμα αυτό, σαν να έφτανε θεία μουσική απ' τον ουρανό, γιατί είχα κάνει ό,τι μπορούσα γι' αυτό το παιδί" Τούτα τα λόγια του υπέροχου ανθρωπι...

Όταν κάποτε ρώτησαν τον σπουδαίο φιλάνθρωπο γιατρό και λάτρη της μουσικής Άλμπερ Σβάιτσερ ποιο ήταν στη ζωή του το μουσικό άκουσμα που τον είχε συγκινήσει περισσότερο από όλα τα άλλα, αυτός απάντησε: "Το κλάμα ενός μικρού παιδιού σ' ένα πρόχειρο νοσοκομειακό σταθμό, κάπου στην Αφρική. Από αυτό κατάλαβα ότι το παιδί είχε περάσει τη φοβερή κρίση από μια επικίνδυνη αρρώστια και προχωρούσε στην ανάρρωση του. 'Ενιωσα βαθιά αγαλλίαση στο άκουσμα αυτό, σαν να έφτανε θεία μουσική απ' τον ουρανό, γιατί είχα κάνει ό,τι μπορούσα γι' αυτό το παιδί" Τούτα τα λόγια του υπέροχου ανθρωπι...

Στο "Όνειρο του λόφου Γκέλλερτ", ο αστικός ατομικισμός δεν κατανοεί τις βαρβαρότητες του πολέμου, δεν συμβιβάζεται με την προστυχιά, αν και κάνει τα πάντα για να επιβιώσει. Εν τέλει καταφεύγει στην ουτοπία προσωπικών παραδείσων, στον ονειρικό κόσμο του ανέφικτου. Η λογοτεχνία του φανταστικού είναι καταφύγιο των απανταχού της γης κατατρεγμένων. "Παραμυθία της ψυχής μου, ανήσυχης", όπως θα έλεγε η ποιήτρια Ζωή Καρέλλη.