Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η πεζογραφία έχει χρέος να μεταγράφει τα μέσα και τα έξω του ανθρώπου. Με έναν τρόπο που αναγκαστικά συνδέεται με τους κανόνες και τους νόμους που διέπουν τη λογοτεχνία. Τα τρία διηγήματα και το ατέλεστο μυθιστόρημα που περιλαμβάνονται σε αυτόν τον τόμο θέλουν να μιλήσουν για τους εφιάλτες -θηλιές ή βρόγχους- που κατοικούν στα υπόγεια της ανθρώπινης ψυχής.

Ο ήρωας πηγαίνει καλεσμένος από ένα φίλο του στην Βιέννη όπου μετά τον πόλεμο η όψη της πόλης είναι τρομακτικά αλλαγμένη. Συναντά ένα σωρό ανθρώπους που προσπαθούν να ορθοποδήσουν μετά τον πόλεμο αλλά όχι τον φίλο του που έχει πεθάνει από ένα μυστηριώδες ατύχημα.

Η Λογοτεχνία είναι ένα τεράστιο παλίμψηστο, μια πυκνή στιβάδα με αναρίθμητους γλωσσικούς χιτώνες ή αλλιώς, ένα αιώνιο μουρμουρητό (chuchotement) που αρχίζει με τους πρώτους αβέβαιους φθόγγους για να φτάσει σε εκείνη τη μεγαλειώδη ανακεφαλαίωση ολόκληρης της Λογοτεχνίας που, σύμφωνα με τον Μπόρχες, συνοψίζεται στον "Οδυσσέα" του Joyce. Μέσα σ' αυτό τον κυκλικό λαβύρινθο οι ποιητικές φωνές συγχέονται, συντήκονται, αλληλοϋποβλέπονται ή αλληλοπεριχωρούνται. Το σύγγραμμα αυτό περιέχει παλιότερες και νεότερες, δημοσιευμένες και αδημοσίευτες μελέτες. Σύνοψη μιας δεκαπενταετούς...

Και τότε ήρθε Εκείνη. Άγγελος ήταν με πύρινη ρομφαία. Τα μαργαριταρένια μάτια της άστραφταν ξαναμμένα και το κορμί της, σαν ώριμο μαύρο σταφύλι ξεχείλιζε από πλησμονή ηδονής. Ολόκληρος μια απέκκριση έγινε. "Με λένε Αλίνα", είπε και έφυγε μέσα σ' ένα στροβίλισμα, σαν σβούρα τρελή. Την πήρε από πίσω με μια σπουδή, που την κόρωνε το αίσθημα ότι μετείχε σε μια αιώνια μετάληψη. Δεν πρόλαβε τίποτα από τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου, γι' αυτό και απαυδισμένος κούρνιασε πίσω από μια λόχμη.

Είμαστε ακόμη και σήμερα παγιδευμένοι από έξη ή και κουφότητα ακόμη, στο Μυθιστορηματικό είδος που μας κληρονόμησε ο περασμένος αιώνας. Όμως η μίξη των ειδών είναι γεγονός. Δεν το μαρτυρεί μόνο η νεωτερική γραφή (Τζόυς - Μπέκετ - Μπόρχες - Κορτάσαρ - Κούντερα κλπ.) αλλά και ένα ολόκληρο παρελθόν που αποκορυφώνεται στις περιπτώσεις του Stern και Diderot. Αυτές τις "πρωτοποριακές ιδέες" σύμφωνα με την Elisabeth de Fontenay διαπραγματεύεται και υποστηρίζει ο Γιώργος Αριστηνός.