Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Χρωματίζω! Η αλφαβήτα της ζωγραφικής, με είκοσι ένα χρωματισμούς από τους αμέτρητους της χρωματικής σφαίρας. Συνοδεύονται από ισάριθμα αινίγματα και τετράδιο δημιουργίας που, εδώ, θα κάνει τα παιδιά, να νιώσουν "μάγοι", φτιάχνοντας ποικιλία αποχρώσεων, με μια ελάχιστη παλέτα.

Χρωματίζω! Η αλφαβήτα της ζωγραφικής, με είκοσι ένα χρωματισμούς από τους αμέτρητους της χρωματικής σφαίρας. Συνοδεύονται από ισάριθμα αινίγματα και τετράδιο δημιουργίας που, εδώ, θα κάνει τα παιδιά, να νιώσουν "μάγοι", φτιάχνοντας ποικιλία αποχρώσεων, με μια ελάχιστη παλέτα.

Την κρυφή αρμονία της τη χρωστούσε εκείνη η πόλη σε έναν ποιητή και μια ζωγράφο που κατοικούσαν στις δυο άκρες της. Αυτοί ήταν τα καλά πνεύματα της πόλης. Κανένας δεν τους είχε δει. Κανένας δεν τους γνώριζε. Κι ούτε μεταξύ τους γνωρίζονταν, γιατί οι μοίρες που τους είχαν μοιράνει, δίνοντάς τους αξεπέραστο ταλέντο, είχαν ορίσει ότι ποτέ δεν έπρεπε να το κουνήσουν απ' τη θέση τους, γιατί θα πλάκωναν τότε στην πόλη χίλιες συμφορές. Όταν όμως πρωτοπέταξαν κοκκινολαίμηδες στην αυλή του ποιητή, άρχισε μια μεγάλη ιστορία αγάπης ανάμεσα στον ποιητή και τη ζωγράφο.

Όταν επέστρεψε η μαμά, έφερε στη Ροδιά ένα δώρο. Ένα με πολλά! - Κοίτα, Ροδιά, είπε το Μαντατοπούλι. Μια κόκκινη βαλίτσα γεμάτη βιβλία! - Για σένα, Ροδιούλα μου, τα βιβλία, τα παραμύθια και οι ήρωες των παραμυθιών. Για να έχεις εκτός από τα παιδιά και άλλους φίλους. Να αποκτήσεις "αδερφάκια". Και το κόκκινο βαλιτσάκι για να ταξιδέψεις όταν μεγαλώσεις. Να φύγεις, να πετάξεις, να σπουδάσεις, να δυναμώσεις κι άλλο. Ο κόσμος είναι μεγάλος, όλα τα χωρά, είπε η μανούλα της.

Σε ένα χωριό του Ζαλόγγου, που στην κορφή του οι Σουλιώτισσες ετοιμάζονται να ορμήσουν στον ουρανό χορεύοντας, ζει η Φιλάνθη με συντροφιά το γάτο της τον Κέρβο, τα έμψυχα και τα άψυχα του τόπου της. Η ξαφνική επίσκεψη της εγγονής της φέρνει χαρά στον κόσμο της, γρήγορα όμως θα καταλάβει ότι η θλίψη θαμπώνει το πρόσωπο της αγαπημένης της Ανθής... Και τότε θα ψάξει να βρει και θα της διηγηθεί το παραμύθι με τις ξεχασμένες λέξεις, εκείνο που όλοι οι άνθρωποι ξέρουν, μα στη βουή της ζωής το λησμονούν. Γιατί η Φιλάνθη και η Ανθή ξέρουν πως όποιος κρατάει τα παραμύθια στην καρδιά...

Πολλές φορές δε βλέπει κανείς με τα μάτια, αλλά με το νου. Κι εμείς τα παιδιά το νιώθαμε, πως ο νους του παραμυθά, που καθόταν στον ίσκιο του δέντρου από κάτω, έτρεχε μακριά. Και τότε, μέσα στη σιγαλιά, ακούστηκε να λέει: "Εκείνο το σύννεφο στον ουρανό μοιάζει με μαντίλι, αραχνοϋφασμένο... αέρινο... σαν μαντίλι νεράιδας...". Δε μίλησε κανείς μας. Τα μάτια μας ορθάνοιξαν. Καταλάβαμε πως θ' άρχιζε να λέει το παραμύθι του. Μαζευτήκαμε γύρω του και, κρατώντας την ανάσα μας, περιμέναμε ν' ακούσουμε τη φωνή του να μας σεργιανάει σ' εκείνα τα κρυφά μονοπάτια που όνειρο και αλήθεια...

Το "Μαγικό ραβδί του πρίγκιπα Λεμόνη" θέλει να δείξει στα παιδιά, το "δρόμο" προς το μεγαλείο της αγάπης! Της αγάπης χωρίς διακρίσεις! Ο Πρίγκιπας Λεμόνης έχει τη δύναμη να δίνει από τον εαυτό του, γιατί είναι πλούσιος στη ψυχή. Ο Πρίγκιπας Λεμόνης έμαθε στο πέρασμα της ζωής του, πως η αγάπη μαθαίνεται καθώς είναι κι αυτή μια τέχνη! Δίπλα στην αγάπη του Πρίγκιπα Λεμόνη στέκει η αγάπη της όμορφης Κρεμμύδω! Μαζί πορεύονται και μαζί "μοιράζονται" την αγάπη με τους άλλους! Ο πρίγκιπας Λεμόνης ραβδί έχει μαγικό! "Αγάπη" τ’ όνομά του κι είναι σαν γιατρικό.

Μια φορά κι έναν καιρό, στη Γη, τον πλανήτη του νερού, έπεσε μεγάλη ξηρασία. Οι πέτρες, τα φυτά, τα ζώα και οι άνθρωποι -όλα- ήταν στεγνά και διψασμένα. Κι ο αέρας, θερμός σαν ανάσα δράκου, δεν παρηγορούσε. Μια φορά κι έναν καιρό, σαν πάντα, σαν τώρα, δεν υπήρχε νερό, ήτανε κρυμμένο, φοβισμένο, κακιωμένο. Όμως κατάφεραν να το βγάλουν στο φως το παιδί και το φίδι - ήρωες ταπεινοί και μαζί παντοδύναμοι, γιατί ήταν αθώοι (τόσο που να μερώσουν τις νεράιδες), γιατί ήταν γενναιόδωροι (τόσο που ν' αψηφήσουνε τον θάνατο), γιατί, παρότι ανόμοιοι, ήτανε φιλιωμένοι. Όταν η ελπίδα τ...

Το κροκοδειλάκι που έγινε λιβάδι είναι μια μικρή ιστορία για ένα κροκοδειλάκι που αποχωρίστηκε την πατρίδα και τους αγαπημένους του, και, πριν από τη νοσταλγική επιστροφή του, πεθύμησε να γίνει λιβάδι, και έγινε, γιατί, όπως λέει ο συγγραφέας, "οι επιθυμίες είναι σαν τα όνειρα, βγαίνουν αληθινές άμα τις πιστεύεις πολύ και προσπαθείς και επιμένεις".

Κανείς δεν περιμένει ότι τα δυο ευτραφή πειραχτήρια, ο Αλεκάρας και ο Γερασιμάρας, θα αλλάξουν τον ανάποδο χαρακτήρα τους που βασανίζει τον κόσμο του νησιού. Όμως επειδή στα παραμύθια και στη ζωή συμβαίνουν κάποτε αναπάντεχα, αλλά όχι ανεξήγητα, θαύματα, μετά από έναν αποκριάτικο μπαλαριστό χορό που σέρνει ο "Αμίλητος" προκαλείται μέγας σεισμός, τραβιέται το κουρτινάκι της καρδιάς του Αλεκάρα και του Γερασιμάρα κι επιτέλους ο βοριάς και το φως βρίσκουν την ευκαιρία να τρυπώσουν μέσα. Αποτέλεσμα; Παρά το υπερβολικό πάχος τους οι δυο αχώριστοι φίλοι μετεωρίζονται τώρα ανάλαφρ...

Είχα το χρυσαφένιο πορτοκάλι μες στην τσέπη. Ήταν εκείνη η φορά που παίξαμε κρυφτό με τον Αλέκο, τη Μαργαρίτα και την Πέπη. Τα φύλαγε ο αδελφός μου ο Μιχάλης. Κι εγώ κρυφά τρίβοντας δέκα φορές το πορτοκάλι έγινα ευθύς μια τοσοδούλα. Ναι! Πιο μικρή κι από μικρούλα βούλα. Και μ’ ένα τσουπ, τρύπωσα μες στο πορτοκάλι. Ώρες με ψάχνανε οι άλλοι.

Το κίτρινο λεωφορείο του κυρίου Στέφανου δεν ήταν ένα συνηθισμένο λεωφορείο. Ενώ ταξίδευε εδώ, δηλαδή Ελλάδα, έβλεπες από τα παράθυρά του άλλους τόπους, για την ακρίβεια τους τόπους που λαχταρούσε πολύ η καρδιά σου. Και ήταν συνήθως τόποι μακρινοί που είχες χρόνια να τους δεις ή δεν τους είχες δει ποτέ σου. Έτσι, πήρε ο κύριος Στέφανος τη μεγάλη απόφαση να ταξιδεύει με το λεωφορείο του παιδιά μεταναστών στις πατρίδες τους. Γιατί δεν μπορεί -σκέφτηκε- όλο και θα νοσταλγούσαν την πατρίδα των γονιών τους, κι ας είχαν γεννηθεί τα περισσότερα εδώ.

Για τα γενέθλιά της ετοίμασε η γιαγιά δύο πελώριες τούρτες, η μία από σοκολάτα, η άλλη σαντιγί, κι ατέλειωτα κιλά φρουτοσαλάτα. Έφτιαξε από πάνω και μια σοκολατένια γάτα, πεντανόστιμη, τεράστια, που η φήμη της απλώθηκε σε όλα τα προάστια. "Να πάει ο χρόνος να πνιγεί", τραγούδαγε χοροπηδώντας η γιαγιά. "Σιγά μη φοβηθώ εγώ το χρόνο. Ο νους μου εμένα είναι στη χαρά και στο παιχνίδι, κάνω την κάθε μέρα μου στολίδι".

Από το Άλφα ως το Ωμέγα, τα 24 γράμματα της κυρίας Αλφαβήτας πρωταγωνιστούν σε είκοσι τέσσερις απίθανες ιστορίες με υπέροχες ζωγραφιές. Ένα μοναδικό βιβλίο, για να μαθαίνουν τα παιδιά με όρεξη την αλφαβήτα!

Το σύνολο του έργου της Σαπφούς που έχει διασωθεί, αποπνέει την ίδια μυρωδιά από ήλιο, έρωτα, θάλασσα, γυναίκα, το ίδιο μεθυστικό των αισθήσεων άρωμα μ' εκείνο που μοσκοβολάει κι από μοναχά μια μισοσβησμένη λέξη, απομεινάρι στο περιθώριο των γραφτών της. Σ' αυτές τις λέξεις και τους κομματιασμένους στίχους στάθηκα πιο πολύ, μια και το μυστήριο που τους περιβάλλει λειτουργεί σαν το διάφανο πέπλο που τυχαία σκεπάζει εξαίσια μέλη, ή ακόμα σαν την άγνωση συνέχεια θραύσματος εμπνευσμένης τοιχογραφίας, κι έτσι η φαντασία ελευθερώνεται χωρίς όρους. Η λατρεία του έρωτα και της φύσ...