Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Το ποίημα που δε βρίσκω" Ψάχνω να βρω ένα ποίημα Στα αχνάρια της νιότης του χρόνου που γεννήθηκα Στα χαμόσπιτα της γειτονιάς που μεγάλωσα Στα ασβεστωμένα σοκάκια που περπάτησα Στους τσακωμούς στο γέλιο των παιχνιδιών Στους φίλους που έκρυψε ο ήλιος Στο πρώτο ερωτικό φιλί που έγινε σημαία Ψάχνω να βρω ένα ποίημα Σε χώρες αλλόθρησκων ουρανών Σε θάλασσες άγριες και ήμερες που ταξίδεψα Σε ποτάμια που έτρεχαν το δρόμο τους φίδια Σε λουλούδια της άνοιξης που έβαλα στο ανθογυάλι Ψάχνω να βρω ένα ποίημα μα εκείνο γοργόπν...

"Της μοναξιάς" Κάθε που ξημερώνει Με τον ήλιο παρέα Τρέχω στη θάλασσα Χαζεύω τους γλάρους. Παίζω με τα κύματα Είμαι μόνος. Τί άλλο να κάνω; Κάθε που σφυρίζει ένα βαπόρι. Ένα τρένο Η καρδιά μου να σπάσει Καθώς ασπρόμαυρες θύμισες Πισώπλατα το μυαλό μου Είμαι μόνος. Τί άλλο να κάνω; Κάθε που ο ταχυδρόμος Αμίλητος με προσπερνάει Εγώ καμώνομαι. Γελάω Και μου λέω αύριο. Ίσως αύριο που δε βρέχει Είμαι μόνος. Τί άλλο να κάνω; Κάθε που είναι Κυριακή Και ξέρω αποβραδίς Οι καμπάνες θα βουίζουν μέλισσες Τρυπώνω στο μαξιλάρι σου Είμαι...

Ο Νίκος Χρυσανθάκης, από την Καλαμάτα και ο Αθηναίος Άγγελος Παπακώστας, γιατρός και γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, είναι δύο πολύ καλοί φίλοι. Η γνωριμία τους καταγράφεται από την εποχή που συνυπηρέτησαν τη θητεία τους στην Αεροπορία και έκτοτε η φιλία αυτή παραμένει σταθερή και αναλλοίωτη στον χρόνο. Ο Άγγελος, για να ξεφύγει από μια γυναίκα που έχει γίνει ο απολέμητος εφιάλτης της ζωής του, αποφασίζει να δραπετεύσει για μερικές ημέρες στην Καλαμάτα, όπου ζει ο φίλος του, και με την ευκαιρία αυτή να πεζοπορήσουν μαζί το φαράγγι της Κοσκάρακας. Η γνωριμία του με τη...

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ Δικά σου τα χέρια, που με κρατήσανε, στο πρώτο μου κλάμα. Δικά της τα χέρια, που χάιδεψαν το πρώτο μου δάκρυ. Δικό σου ο πόνος, τη νύχτα της ζωής μου. Δικοί της οι πόνοι, στα χρόνια της ζωής μου. Δική σου η πίκρα, τη νύχτα που έφυγα. Δική της χαρά, η ζωή μου κοντά της. Κι εγώ! Ένα τρεμάμενο φύλλο. Σε ποια χούφτα να πέσω. Στη δική σου, σ' εκείνης, ή στο κενό... Απ' την ποιητική συλλογή "Στιγμές μοναξιάς"

Κύκλος είναι η ανθρώπινη ζωή Διάμετρος, η ακαθόριστη διάρκειά της

Συνταξιούχος πλέον ο Νίκος, μετά από 35 χρόνια εργασίας, κάθεται στην ίδια πάντα θέση, στην καφετερία του λιμανιού της γενέτειρας πόλης του Καλαμάτας, και αγναντεύει ως πέρα κείθε, που αγκαλιάζεται και φιλιέται ερωτικά ο ορίζοντας με τη θάλασσα. Καθώς συνεπαρμένος από αυτή την ερωτική σχέση χαμογελά, αδάμαστες νεανικές θύμησες παιχνιδίζουν στο μυαλό του, σαν τους γλά­ρους, που άλλοτε ξεμακραίνουν πετώντας και κράζοντας στην άκρη του λιμανιού, κι άλλοτε, ενώ αναπαύονται στην επιφάνεια της νηνεμένης θάλασσας, επιμελούνται με ιδιαίτερη φροντίδα τη φτερωτή φορεσιά τους. Σ...