Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ Πυρπολημένα κάστρα νεράιδες ξακουστές αγγίζουν χορδές αιώνιας ζωής. Μαγικά ραβδάκια αιωρούνται στον αγέρα, κι αραχνοΰφαντες εσάρπες κυματίζουν και βάφουν με χρώματα τις πτυχές καλοκαιρινού απογεύματος. Κόρη ροδαλή βηματίζει απαλά και στο ξάστερο γίνεται πυργοδέσποινα της σελήνης Άδολη, περιφέρεται αποζητώντας τον έρωτα της καρδιάς· σεμνή παρουσία, γίνεται ήχος και φως στην απογείωση του νέου που την εγκαλεί. Σύζευξη σώματος και ψυχής τραγούδι θαλασσινό, προαναγγέλει μύρια όσα μυστικά, χίλιες δυο αγκαλιές. Ύμνος στη ζωή, στερεός μύθος προ...

Τόσα λάθη! Τόσα πάθη! Τόσοι χοροί! Πόσοι θάνατοι..! Ποιος είναι ο πιο μεγάλος; Ο πρώτος! Ύστερα, βίαια, βυθίζω το μαχαίρι... Παντού, ανοιγμένες σάρκες, σκονισμένες φλέβες, σπασμένο το κρανίο... Διαμελίζομαι. Δεν τρέμω. Θυμωμένος άνεμος κοντράρεται μαζί μου. "Ποιος είσαι εσύ;" μου λέει, "Που θα ρημάξεις το βλέμμα των προγόνων σου; Τόσες ζωές..!" "Είμαι ο πρώτος!" απαντώ "κι ο τελευταίος! Εγώ τεντώνομαι! Εγώ σπάζω! Δε με μαχαιρώνουν. Μαχαιρώνομαι. Να κυλήσει το αίμα. Ν' ακουστούν οι βοές!" "Δεν έχεις το δικαίωμα! Απελπίζεσαι." "Δεν απελπίζομαι. Φωλιάζω στη Ζωή μου!...

Τόσα λάθη! Τόσα πάθη! Τόσοι χοροί! Πόσοι θάνατοι..! Ποιος είναι ο πιο μεγάλος; Ο πρώτος! Ύστερα, βίαια, βυθίζω το μαχαίρι... Παντού, ανοιγμένες σάρκες, σκονισμένες φλέβες, σπασμένο το κρανίο... Διαμελίζομαι. Δεν τρέμω. Θυμωμένος άνεμος κοντράρεται μαζί μου. "Ποιος είσαι εσύ;" μου λέει, "Που θα ρημάξεις το βλέμμα των προγόνων σου; Τόσες ζωές..!" "Είμαι ο πρώτος!" απαντώ "κι ο τελευταίος! Εγώ τεντώνομαι! Εγώ σπάζω! Δε με μαχαιρώνουν. Μαχαιρώνομαι. Να κυλήσει το αίμα. Ν' ακουστούν οι βοές!" "Δεν έχεις το δικαίωμα! Απελπίζεσαι." "Δεν απελπίζομαι. Φωλιάζω στη Ζωή μου!...

Ταξίδια περιήγησης που ξυπνούν λησμονημένες αναμνήσεις και αναδύουν τη μυρωδιά της νοσταλγίας για μια εποχή θαμμένη στη σκόνη του χρόνου. Το αγέρι που φυσά οδηγεί τον αναγνώστη σε ταξίδια που γεννούν τη γλυκιά γεύση της αναπόλησης με κοινό παρανομαστή το όνειρο γαι ένα καλύτερο μέλλον.

Τώρα ξέρεις, πως για να γράψεις, για να ζυμώσεις συναίσθημα με τις λέξεις σου, πρέπει να ζεις... Να μοχθείς κάθε μέρα και να μάχεσαι πότε για τον έρωτα, πότε τον πόνο, πότε το άδικο, πότε το θάνατο. Να μη φοβάσαι να γρατζουνίσεις τις σάρκες σου και να ματώσεις. Να μη διστάσεις να δείξεις το δάκρυ σου, το φόβο σου, τον τρόπο που ονειρεύεσαι. Ποτέ η Ποίηση δε γράφτηκε εκ του ασφαλούς...

Παγωνιά, φυσάει στους έρημους δρόμους της πολιτείας ο άνεμος στροβιλίζει τη σκόνη παρασέρνει τ’ αποτσίγαρα τα σύννεφα τα χαρτιά λίγοι μοναχικοί διαβάτες περνάνε βιαστικοί στους δρόμους φυσάει φυσάει στις καμινάδες στις στέγες κάτω απ’ τις γέφυρες φυσάει μες απ’ τα’ αχαμνά σκέλια των κατάδικων που σουλα- τσάρουν στα προαύλια των φυλακών φυσάει στις ματωμένες κοιλιές των γυναικών που γεννάνε έξω απ’ τις κλειστές πόρτες των νοσοκομείων φυσάει στις παράγκες στα παραπήγματα στα καπηλειά φυσάει κάτω απ’ τα παλιά ανάχτορα Μνημόσυνο για τους πεσόντε...

[...] Η ποίηση του Καζουγιόζι Ικέντα καλύπτει όλα τα είδη της φύσης και της ζωής. Μπορούμε να βρούμε σ' αυτήν άνθη, δέντρα, πέτρες, ποτάμια, τα πάντα στην ποίησή του. Η αγάπη του για τη φύση και τη ζωή εκτείνεται τόσο πολύ, που μπορούμε να ανακαλύψουμε τα πάντα στους στίχους του. Για παράδειγμα: Μια πέτρα δίπλα στο ποτάμι, το ηλιοτρόπιο κλπ. Η ποίησή του είναι γεμάτη από φαντασία, και αυτό γιατί έχει μια δική του οπτική γωνία να θεάται και να εξερευνά τον κόσμο και τη ζωή, δημιουργώντας και προκαλώντας στον αναγνώστη αξέχαστα κι ανεπανάληπτα συναισθήματα και εικόνες, καθώς...

Η ετυμολογία του ρήματος "δημιουργώ" είναι ενθαρρυντική και ταυτόχρονα περιεκτική μιας υπερβολικής αυστηρότητας κριτηρίων. Αναρωτιέμαι με τι δικαιολογία να παρουσιάσω στην Εκκλησία του Δήμου αυτό το σπαραγμένο ποίημα, αυτή τη διάτρητη πραγματεία της ανέφικτης εμβάθυνσης. Θα παρουσιάσω τελικά το φάντασμα ενός ποιήματος που πέθανε πρόωρα. Ε.Α.

Τα εντόνως έμμετρα ποιήματα του Παναγιώτη Βούζη θα μπορούσαν, εκ πρώτης όψεως, να χαρακτηρισθούν ως "αυθάδεις" ερωτικοί πειραματισμοί. Στην ουσία τους πρόκειται για ποιητικές φόρμες μιας σκληρής, καλοδουλεμένης και συνειδητά επιθετικής (και όχι προκλητικής) διατυπωμένης πρότασης, που αποδυκνύει τις συνειδητές επιλογές του δημιουργού. Οι λέξεις και οι φράσεις του Παναγιώτη Βούζη συνθέτουν με ακρίβεια τους στίχους και τα ποιήματα της συλλογής, αναδεικνύοντας μια ποιητική ωριμότητα και μια οικονομία εκφραστικών μέσων. Παρά το έντονα έλλογο του χαρακτήρα τους τα ποιήματα του Βο...

"Εκείνο το ωραίο τοπίο/ σαν μονοκονδυλιά θαμβωτικά απλό/ έσβησε με τη ματιά/ που το αγάπησε περιπαθώς/ μέχρι θανάτου." (από τη σελ. 33 του βιβλίου)

NATURAL MUSIC The old voice of the ocean, the bird-chatter of little rivers, (Winter has given them gold for silver To stain their water and bladed green for brown to line their banks) From different throats intone one language. So I believe if we were strong enough to listen without Divisions of desire and terror To the storm of the sick nations, the rage of the hunger-smitten cities, Those voices also would be found Clean as a chid's; or like some girl's breathing who dances alone By the ocean-shore, dreaming of lovers. ΦΥΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ Η αρχέγονη φωνή...

Μπορεί να δημιουργηθεί ποίηση από τη μελέτη Μαθηματικών, Φυσικής, Φιλοσοφίας, Τέχνης, Ανθρωπολογίας, Μουσικής; Η απάντηση δίνεται μέσα από τη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή.