Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η "Απουσία", είναι ένας ποιητικός μονόλογος, που περιγράφει, ανασυνθέτει και αναβιώνει τα συναισθήματα που τρέφει ένας άντρας για μία γυναίκα που υπήρξαν μαζί ως ερωτικό ζευγάρι, μα πλέον βρίσκονται σε διάσταση. Στο πόνημά μου προβάλλονται όλες εκείνες οι φωτεινές πραγματώσεις και εκφάνσεις ενός αληθινού Έρωτα. Ενίοτε ονειρικού και απόκοσμου μα υπαρκτού. Η σχάση, η διάσταση, ο χωρισμός αυτών των δύο, δε γεννά τίποτα το αρνητικό, πανθομολογούμενη απόδειξη ότι αγαπήθηκαν πραγματικά. Ο άντρας - ήρωας του ποιήματος, που αναπολεί και θυμάται, ουσιαστικά επιχειρεί την λεγόμενη...

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν απαιτήσει κατ' επανάληψη το δικαίωμα να παρεμβαίνουν με στρατιωτική δράση εναντίον των "αποτυχημένων κρατών" σε όλη την υφήλιο. Στο βιβλίο αυτό, πολυαναμενόμενη συνέχεια του διεθνούς μπεστ σέλερ "Ηγεμονία ή επιβίωση", ο Νόαμ Τσόμσκυ ανατρέπει τα ειωθότα, δείχνοντας ότι αρκετά από τα γνωρίσματα των "αποτυχημένων κρατών" χαρακτηρίζουν και τις ίδιες τις ΗΠΑ - πράγμα που σημαίνει ότι η χώρα γίνεται ολοένα και περισσότερο επικίνδυνη τόσο για το δικό της λαό όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο. Αποτυχημένα κράτη, γράφει ο Τσόμσκυ, είναι εκείνα που χαρακτ...

Τα "Αποτυπώματα ψυχής" είναι μια συλλογή εύθυμων, ερωτικών αλλά και ποιημάτων που άπτονται της υπαρξιακής φύσης του ανθρώπου κυρίως, η οποία γράφτηκε σε μια περίοδο δύο ετών έπειτα από ένα ξέσπασμα ψυχικού λυρισμού.

Αγαπητοί φίλοι και αναγνώστες. Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος, όταν έρχεται στη ζωή, αφήνει και το αποτύπωμα του. Εξαρτάται λοιπόν από τις πράξεις του αν αυτό το αποτύπωμα είναι η σφραγίδα του επ' αγαθώ. Αν τ' αποτυπώματα του γίνονται τα χνάρια που θα οδηγήσουν κάποιους άλλους σε ανοιχτούς ορίζοντες ή σε ομιχλώδη αδιέξοδα. Είναι αλήθεια ότι οι καιροί στους οποίους ζούμε δεν είναι οι πλέον κατάλληλοι, ούτε έχουν το πρόσφορο και γόνιμο έδαφος ώστε ν' αφήσουν έντονα τ' αποτυπώματα τους οι αξίες της ζωής, οι οποίες δυστυχώς περνούν φάση μεγάλης χαλαρότητας και επικίνδυνης κρίσ...

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΙΙ Ήμουν πολλοί - τώρα κανένας. Διαβάτη καθώς το βλέμμα σου ρίχνεις εδώ γίνομαι κάποιος.

ΕΓΚΥΜΟΝΩ Αόρατες αλυσίδες με κρατούν και πονώ. Άπληστος και αδυσώπητος ο χρόνος χάνεται στο πεθαμένο χθες, και το αγέννητο αύριο μου υπόσχεται. Βαρέθηκα τις υποσχέσεις. Κι όμως εγώ, σε κατάσταση πανικού, εγκυμονώ σήμερα, ίσως και αύριο χωρίς ελπίδα να ελευθερωθώ.

ΤΑΞΙΔΙ Το νερό στα πόδια του βράχου γλύφοντας γύρω - ψηλά ο ναός· σκόρπια μάρμαρα στον άνεμο. Όπως στη θάλασσα αφέθηκα στον καιρό. (από την ενότητα "Τοπία Σιγής") ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΙΙ Ήμουν πολλοί - τώρα κανένας. Διαβάτη καθώς το βλέμμα σου ρίχνεις εδώ γίνομαι κάποιος. (από την ενότητα "Επί τα Ίχνη, Γ'")

Στιγμές με φόρτιση συναισθηματική. Κι άλλες ευφορίας ανεκτίμητες. Στιγμές που σου χαμογελούν. Κι άλλες που σε θλίβουν. Στιγμές που περνούν και χάνονται. Κι άλλες που αφήνουν αχνάρια ανεξίτηλα. Έτσι είναι τούτα δω τα ποιήματα. Αποτυπώματα στιγμής. Αποτυπώματα ψυχής.

ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ Άνοιξα ένα παράθυρο της ψυχής μου είδες τρικυμία και φοβήθηκες Ντύθηκα το πιο γλυκό μου χαμόγελο αλλά δίστασες Σου πρόσφερα λουλούδι σε μπέρδεψε το χρώμα Αντί να επιμείνω παραιτήθηκα Χαθήκαμε στην αποκωδικοποίηση συμβόλων και νοημάτων

Θέλει κόπο η αλήθεια Ποιος τη χωρά; Ο πόνος; Το δικαίωμα; Η τρυφερότητα; Ο δρόμος; Κάθε κίτρινο τοπίο έχει τ' όνομά μας, κάθε θλίψη το χνάρι μας. Κι είναι τραγούδι ο έρωτας, σαγήνη ο χορός... Τι είναι ορατό; Εσύ; Εγώ; Η ανάγκη; Ο δρόμος; Κοίτα τα χέρια μας πώς χαράζουν ήλιους στις παρυφές του πλήθους...

"Διαβατήρια" "Έχω δει και καλύτερες μέρες", είπε/ το φετινό καλοκαίρι και βιάστηκε να φύγει./ Εγώ όμως κανένα τόσο σκληρό και βιαστικό/ εδώ και πενήντα τόσα χρόνια./ Διαβατήριοι καημοί, διαβατήριοι χρόνοι/ διαβατήρια έργα ανθρώπων, διαβατήρια καλοκαίρια./ Σε πέτρες καταλήγετε και κοχύλια και πυριτικά/ σε μια αργόσυρτη πορεία στη σκόνη. (από τη σελ. 9 του βιβλίου)

Ανθολογούνται τα κείμενα: Ομήρου, αποσπάσματα από την "Οδύσσεια", Ηροδότου, αποσπάσματα περί της ίδρυσης του Μαντείου της Δωδώνης και επιγραφές της Δωδώνης, Θουκυδίδου, "Ξυγγραφή", Καλλιμάχου, "Εις Δήμητρα", Φιλοστράτου, "Τα εις τον Τυανέα Απολλώνιον", Αλκίφρονος, "Επιστολαί" και Μάρκου Αυρηλίου Αντωνίνου, "Εις εαυτόν".