Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Θά θελα να μιλήσουμε, απόψε, σύντροφε. Χρόνια ονειρευόμουν αυτά τα λόγια, πλημμυρισμένα από δάκρυα μα ντρεπόμουνα σαν το φαντάρο που γυρίζει απ’ το μέτωπο και βλέποντας στο γύρισμα του δρόμου ξαφνικά την αγαπημένη του σκεπάζει και με τα δυο του χέρια αυτό το τραύμα που του παραμορφώνει όλο το πρόσωπο. Ήταν ένα μεγάλο αξέχαστο φθινόπωρο. Δεν αγάπησα ποτέ άλλη γυναίκα τόσο πολύ.

Αυτοί που πολύ βασανίστηκαν, γιατί δεν ξέρανε τι να κάνουν τον εαυτό τους, κι όταν τόμαθαν, είχε πια βραδιάσει - και, καμμιά φορά βγάζουν το παλιό καπέλλο τους έξω απ’ το παράθυρο, στη βροχή, κι ύστερα το κοιτάνε ευτυχισμένοι, αφού εκεί που πήγαν, τους είχαν με χαρά υποδεχτεί, και τους είχαν βάλει να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι μαζί τους, αυτοί, που έζησαν χωρίς ιστορία, σαν τον Θεό, κι ο γερο-ράφτης, πεθαμένος χρόνια, πάντα λίγο πιωμένος, ήρθε εκείνο το βράδι, «τα μέτρα, μου λέει, δε μου τάδωσαν σωστά», «μα εγώ του λέω, δεν είχα ποτέ μια δική μου γωνιά -πού, λοιπόν να το...

Το τομίδιο αυτό αποτελεί μια περιορισμένη ανθολόγηση κειμένων ενός από τους κορυφαίους ποιητές του αιώνα μας και μία προσπάθεια να γίνουν κάπως γνωστά στους Έλληνες αναγνώστες ο τρόπος του στοχασμού του και οι γωνίες αντιμετώπισης και μελέτης νευραλγικών θεμάτων του πνευματικού μας πολιτισμού.

Τούτο το έργο γράφτηκε για να φανούν οι πανανθρώπινες υψηλές αξίες του ανθρώπινου γένους που εκφράζουν το σεβασμό μας στον μεγάλο δημιουργό, στον συνάνθρωπό μας, και στα δημιουργήματά του, αναβάθμιση έτσι του ανθρώπου και επιτέλεση επί της γης του σκοπού του για τον οποίο επλάσθηκε. Για την καλλιέργεια του νου και της ψυχής του με επίγνωση των κεκρυμμένων δυνάμεών του, καλλιέργεια και εκγύμναση αυτών για κάτι καλύτερο.

Αδυναμία Μ' ένα Θεό ζωγραφισμένο σ ένα τρούλο κοιταχτήκαμε. Εγώ για να προσευχηθώ Αυτός για να μ' ακούσει. Βοήθησέ με, τον ικέτεψα, εργάζομαι σκληρά κι από το μόχθο τον πολύ ποτέ μου δεν ησύχασα. Μια λέξη σου, για μένα ας ακούσω, μια λέξη σου, μονάχα μία λέξη. Και... ω... το θαύμα του Θεού... μ' απάντησε με φράση. "Σώσε και μένα τέκνο μου απ' την ακινησία"

Το τιμιότατο δώρημα που χάρισε η Θεσσαλονίκη στα Νεοελληνικά Γράμματα με την ασύγκριτης πνευματικότητας και γλώσσας λογοτεχνική "Σχολή" της, προσφέρθηκε δια χειρός Γ. Θ. Βαφόπουλου, που πρώτος, περνώντας από οδυνηρές υπαρξιακές δοκιμασίες, ακούσε εντός του και διερμήνευσε την μοναδική, υψηλόφθογγη φωνή της. Τιμούμε με τον τόμο αυτό, τον άξιο, ακάματο, εμπνευσμένο Αρχηγέτη της και τιμούμε το αυτόνομα πανάξιο ποιητικό κυρίως, αλλά και πεζογραφικό του έργο, ένα έργο που φάνηκε κιόλας να διεκδικεί την αθανασία -και που καθορίζει την μεθόριο και το ύψος μιας "Σχολής", της "Σχ...

Λεωφόρος "Ζωής" Βαδίζουμε τη λεωφόρο της "Ζωής" μα δεν βλέπουμε το αίμα που τρέχει από τις πληγές που ανοίγουμε γύρω μας. Βαδίζουμε χωρίς να προσέχουμε που πατάμε, αδιαφορώντας για το ποιους και πόσους σκοτώνουμε, προχωράμε με τα μάτια κλεισμένα με μόνο όπλο τη ματαιοδοξία μας. Βαδίζουμε τη λεωφόρο της "Ζωής" σκορπώντας τον θάνατο, πλησιάζοντας διαρκώς το δικό μας θάνατο, χωρίς ν' ακούμε τα ουρλιαχτά των παιδιών μας που ικετεύουν να γυρίσουμε πίσω.

Τα διάφορα κείμενα που ο Νάνος Βαλαωρίτης επεξεργάζεται κι ολοκληρώνει, σε μια δεδομένη φάση, είτε ποιητικά είναι είτε δοκιμιακά είτε πεζογραφικά, κάνουμε τη διαπίστωση –κι αυτό είναι σημαντικό– ότι διαθέτουν μια εσωτερική συνοχή, ότι συμπληρώνουν με τα επιμέρους στοιχεία τους έναν ευρύτερο σχεδιασμό, από τον οποίο αντλούν, άλλωστε, την ιδιάζουσα αυτάρκεια κι αυτονομία τους, έναν ιδιαίτερο φωτισμό ή μάλλον την ίδια τους την ακτινοβολία. Στη σειρά αυτή ποιημάτων γίνεται έκδηλο το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του ποιητή για τις εννοιολογικές μεταλλαγές και μεταμορφώσεις που επιφέρ...