Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Δεν νομίζω ότι άλλαξα. Αντίθετα, εμβαθύνω όσο μπορώ στα ίδια, στην αναπαράσταση του ανθρώπου. Η συνέχεια του κίτρινου χρώματος με το χρυσό. Το βλέμμα του Μοντερνισμού μπορεί να παρεξηγήσει την εμβάθυνση σε αλλαγή και ρήξη, ασυνέχεια. Έτσι αχρηστεύεται το παρελθόν και ο πολιτισμός ενός έθνους ή το ατομικό παρελθόν ενός ζωγράφου ως απαρχαιωμένο και ξένο. Αυτές τις εμπειρίες της αποξένωσης και της σύγχυσης με το παρελθόν-παράδοση τις έχω ζήσει. Είναι θέματα της ατομικής και συλλογικής μου ταυτότητας. Δεν πιστεύω στην παγκοσμιοποιημένη τέχν...

[...] Η τέχνη του πορτρέτου είναι τέχνη δύσχρηστη, γιατί φιλοδοξεί να διασώσει την ψυχή του εικονιζόμενου. Πόσες φορές ενώπιον ενός πορτρέτου ανθρώπου που γνωρίσαμε σκεπτόμαστε πως, ενώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είναι πιστά αποδομένα δεν μας τον θυμίζει ή η εικόνα δε μας εγγίζει γιατί ο καλλιτέχνης δεν έχει συλλάβει εκείνο το μετείκασμα, το νοητό φεγγίο που αγλάιζε το πρόσωπο του ανθρώπου που γνωρίσαμε. [...] Τα πορτρέτα της Κρουαζιέ είναι τεκμήρια ψυχής και πιστοποιητικά ήθους, εικονίζουν την περιπέτεια της ζωής του εικονιζόμενου και δε σταθμεύουν στο συμπτωματικό...

ΡΑΠΤΟΜΗΧΑΝΙΚΑ Μέσα σε τούτο το τεφτέρι, ανάμεσα στα βερεσέδια, ο υποσυνείδητος νους μας θα "διαβεί" ένα άγνωστο μονοπάτι. Όλα, εκεί, θα μας φανούν σαν μελαγχολικά αστεία και ανεξιχνίαστες ανοησίες. Σκαρωμένα με πολύ κέφι και πολλή μη οργανωμένη λογική. Σαν οπτικά (καλειδοσκοπικά) λογοπαίγνια, ταγμένα στην αναζήτηση της γελοίας εικόνας και των εξίσου γελοίων εμπειριών μας. Σαν φάρσες, των οποίων ο στόχος (κατά τον Τζορτζ Όργουελ) δεν είναι να εξευτελίσουν τον άνθρωπο, αλλά να του θυμίσουν ότι είναι ήδη ευτελής. Όπως ακριβώς τις απολαύσαμε στις ταινίες της τριλογίας "Οι εν...

Η παρούσα έκδοση έγινε με αφορμή την έκθεση του Γιάννη Χρηστάκου "Προσωπικές γεωγραφίες" που πραγματοποιήθηκε στην Γκαλερί Gazon Rouse", στην Αθήνα, τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του 2005.

Το βιβλίο "Προς δέκα επιστολή - Τα ανεπίδοτα", είναι ένα πολύ σημαντικό έργο. Πολύ σημαντικό ως ενέργεια, πολύ τολμηρό για την ίδια του τη φύση... ...Αξίζει καθένας να μελετήσει αυτό το βιβλίο. Πα να διαπιστώσει μία πραγματικά σημαντική συνουσία. Τη γνώμη. Το σμίγειν της ποιητικής γραφής, με την εικαστική μορφή. Τα πάθη. Την προσωπική περιπέτεια. Κώστας Γεωργουσόπουλος

Η ιδέα για την επιμέλεια μιας έκθεσης αφιερωμένης στους συλλέκτες έχει μια μακρά προσωπική ιστορία η οποία κατάγεται από τις σπουδές μου στο Παρίσι την περίοδο 1995-1997 και από το ενδιαφέρον με το οποίο παρακολούθησα την τεράστια έκθεση "Passions Privees" στο Μουσείο της Μοντέρνας Τέχνης της Πόλης του Παρισιού. Τότε, ως ανταποκριτής του βραχύβιου περιοδικού "Art Magazine" είχα συντάξει ένα άρθρο για την εν λόγω έκθεση το οποίο δημοσιεύτηκε στα ελληνικά και στα αγγλικά με τίτλο "Ιδιωτικά πάθη, δημόσιες αρετές". Στην Ελλάδα όπου ανέκαθεν είχαμε μεγάλους συλλέκτες παγκόσμιας...

Το πρώτο πράγµα που αποκοµίζει κάποιος από τη µελέτη του βίου και του έργου του Πολύκλειτου Ρέγκου είναι ότι πρόκειται για έναν καλλιτέχνη "πλήρη". [...] Σεµνός και µετριόφρων, εγκαταστηµένος µόνιµα στη θετή του γενέτειρα, τη Θεσσαλονίκη, αφοσιώθηκε στη δουλειά και την οικογένειά του και δεν καλλιέργησε τους µηχανισµούς εκείνους που θα τον αναδείκνυαν και θα τον καθιέρωναν. [...] O Πολύκλειτος Pέγκος αξιώνει αναµφίβολα περισσότερη προσοχή από όση του δόθηκε ως τώρα στην ελληνική ιστορία της τέχνης. [...] Οι καλλιτεχνικές του ανησυχίες τον ώθησαν να πειραµατιστεί µε διάφορες...

Για το θέμα της όχι πενιχρής, αλλά και αξιόλογης κοσμικής και θρησκευτικής ζωγραφικής της Πόλης, κατά τον δέκατο ένατο και εικοστό αιώνα, το προσφυές προς αυτό των Πολιτών ζωγράφων της περιόδου αυτής, όπως άλλωστε και των αποδήμων Ελλήνων, μέχρι σήμερα δυστυχώς λίγες μόνον έχουν γίνει εργασίες. Έτσι οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες αυτούς μένουν άγνωστοι, κυρίως στην Ελλάδα, παρά το ευχάριστο γεγονός, ότι κατά τις τελευταίες δεκαετίες έχουν δημοσιευθεί ευάριθμες και αξιόλογες μελέτες τόσο πάνω στην ιστορία της νεοελληνικής ζωγραφικής και κυρίως του δέκατου ένατου αιώνα,...

Στην ιστορία της τέχνης δεν είναι σπάνια η περίπτωση των καλλιτεχνών που εμπνεύστηκαν έργα τους από την ποίηση. Συμβαίνει μάλιστα άλλοτε να τους ωθεί ένα γενικότερο ποιητικό κλίμα στη διαμόρφωση των δικών τους προσπαθειών και άλλοτε να αντλούν από συγκεκριμένα ποιήματα. Θα μπορούσαμε να μνημονεύσουμε ως ενδεικτικά παραδείγματα της πρώτης κατηγορίας τον Βρετανό χαράκτη, ζωγράφο και ποιητή William Blake (1757-1827), ο οποίος εικονογράφησε, ανάμεσα σε πολλά άλλα, τις Night's Thoughts του Young (1797), το Βιβλίο του Ιώβ από την Παλαιά Διαθήκη (1823), τη Θεία Κωμωδία του Δάντη...