Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα "Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες" το εμπνεύστηκε ο Richard Alfieri σ' ένα ταξίδι του στην παραλία του St. Petersburg στη Φλόριντα. Είχε πάει εκεί με τους γονείς του για μια ημερίδα στο Don Cesar Hotel. Οι γονείς του είχαν γνωριστεί χορεύοντας σε μια δεξίωση και ενώ περνούσαν από το φουαγιέ του ξενοδοχείου είδαν πως στη διπλανή αίθουσα γινόταν ένας διαγωνισμός χορού. Ενώ χάζευαν τα ζευγάρια, ο Alfieri παρατήρησε πως στα περισσότερα η ντάμα ήταν μεγαλύτερη σε ηλικία, ενώ ο καβαλιέρος πολύ μικρότερος. Αυτό του κίνησε την περιέργεια. Έτσι προέκυψε η ιδέα να συνδυάσει μια...

Η Έλεν Κέλλερ είχε ανεξάντλητα αποθέματα ψυχικής δύναμης σε όλη τη ζωή της. Επέδειξε πρωτοφανές πείσμα και βγήκε νικητής μέσα από το σκοτάδι και τη σιωπή της. Η φλόγα από το σπινθηροβόλο πνεύμα της μένει πάντα ζωηρή και φωτίζει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο για περισσότερα από εκατό χρόνια. Η Έλεν Κέλλερ είναι διεθνές σύμβολο, ένα ζωντανό παράδειγμα προσήλωσης και πίστης στην προσπάθεια. Η Έλεν έκρυβε μέσα της αμέτρητη δύναμη. Δεν ήξερε όμως πώς να προσπαθεί και να καταφέρνει αυτά που επιθυμούσε. Τον τρόπο της τον έμαθε από την αρχή η δασκάλα της, η Άννυ...

Έργο γραμμένο το 1961, πρωτοπαρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Μπρόντγουεη το 1961. Ένα τρίγωνο, που το αποτελούν η ξενοδόχα Μαξίν, ο τέως ιερέας και νυν ξεναγός Σάννον και η ζωγράφος Χάννα, αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα του έργου που εκτυλίσσεται σε κάποια ακτή του Μεξικού. Παράλληλα κινούνται τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου. Ο παππούς της Χάννα, οι νεαροί εραστές της Μαξίν, οι κυρίες που ξεναγεί ο Σάννον, οι Γερμανοί πελάτες του ξενοδοχείου. Το έργο αρχίζει και τελειώνει μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο και όλες οι πράξεις των ηρώων συνοδεύονται από τις οιμωγές ενός ζώ...

Το έργο παρουσιάστηκε πρώτη φορά στη Φλόριντα (1956) αλλά γνώρισε τεράστια επιτυχία στη Νέα Υόρκη (1959) σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν και με πρωταγωνιστές τη Τζέραλντιν Πέητζ (Αλεξάνδρα Ντελ Λάγκο) και τον Πωλ Νιούμαν (Τσανς Γουέην). Είναι η εξιστόρηση της αδιέξοδης ερωτικής σχέσης μεταξύ μιας ώριμης σταρ του θεάτρου και ενός νεαρού που ξεκίνησε με όνειρα και κατέληξε συνοδός πλουσίων κυριών. Οι δύο καταλήγουν σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στη γενέτειρα του Τσανς. Μετά από έντονους διαλόγους, που καταδεικνύουν την ψυχική παρακμή των ηρώων, οι δύο χωρίζουν και η μεν Αλεξάνδρ...

Το θεατρικό έργο των Τζέρομ Λώρενς και Ρόμπερτ Λη, με τον τίτλο "Κληρονομήστε τον Άνεμο" (''Inherit the Wind") , είναι εμπνευσμένο και βασίζεται σε μια δίκη, που έλαβε χώρα τον Ιούλιο τού 1925 στη μικρή αμερικανική πόλη Ντέϋτον της Πολιτείας του Τεννεσσή και έγινε παγκόσμια γνωστή, ως η "Δίκη των Πιθήκων", με κατηγορούμενο ένα νεαρό καθηγητή γυμνασίου. Στις αρχές του ίδιου χρόνου είχε ψηφιστεί στην παραπάνω πολιτεία νόμος, που απαγόρευε στους καθηγητές των δημόσιων σχολείων τη διδασκαλία της θεωρίας της εξέλιξης τού Δαρβίνου στο μάθημα τής βιολογίας. Κατά τον εισηγητή του...

Στο "Λεωφορείον ο Πόθος", κορυφώνεται η αντίθεση ανάμεσα στην παρακμή ενός πολιτισμού που έχει συνείδηση του εαυτού του και στη δύναμη μιας ζωώδους ορμής χωρίς σκοπό. Το "Λεωφορείον" αποκαλύπτει πως ο κύριος Ουίλλιαμς είναι γνήσιος ποιητικός δραματουργός, με τίμια και ολοκληρωτική γνώση των ανθρώπων και με βαθιά συμπάθεια γι' αυτούς... Με ποιητική φαντασία και συμπόνια, ύφανε μια σπαρακτική και λαμπερή ιστορία. (Brooks Atkinson, New York Times, 4.12.1947) Το "Λεωφορείον" είναι ζωτικό, παλλόμενο, συμπονετικό, σπαρακτικά ανθρώπινο."" (New York Daily News, 4.12.1947) "...

Δύο μοντέρνα έργα μιλούν για ένα θέμα τόσο παλιό όσο και η ιστορία του ανθρώπου: τον πόλεμο. O Aμερικανός Charles Mee και ο Γάλλος Laurent Caude σχολιάζουν τη βία, το πάσχον σώμα, τον έλεγχο των ανθρωπίνων σχέσεων. Mέσα από εικόνες θανάτου και πόνου προσπαθούν να αναδείξουν την κρυμμένη ομορφιά της ζωής, την ανάγκη επιστροφής του ανθρώπου πίσω στον Άνθρωπο. Eπάνω στα σακατεμένα σώματα των ηρώων τους αφήνουν να φανούν τα αποτυπώματα του ανθρώπινου νου που τρελαίνεται για δύναμη και εξουσία. Δύο έργα που μας αφορούν, δύο σύγχρονες τραγωδίες που μας υπενθυμίζουν τα θεμελιώδη π...

[...] Το έργο "Η Αγνή του Θεού" παρουσιάστηκε για πρώτη φορά με τη μορφή θεατρικού αναλογίου στις 26 Ιουλίου 1979 στο Eugene O'Neil Playwrights Conference σε σκηνοθεσία του Allan Ackerman. Στη Νέα Υόρκη, έκανε πρεμιέρα στο Music Box Theatre στις 30 Μαρτίου 1982 και κατέβηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 1983, μετά 599 παραστάσεις. Επίσης, μεγάλη επιτυχία σημείωσε η παράσταση στο Παρίσι το 1984 σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Το 1985 έγινε η κινηματογραφική μεταφορά του έργου σε σκηνοθεσία Norman Jewison, με την Jane Fonda (Μάρθα Λίβινγκστόουν), την Anne Bancroft (Ηγουμένη Μύριαμ Ρουθ)...

Οι ηρωίδες του Ουίλλιαμς βρίσκονται, ή θέλουν να βρίσκονται, δίπλα σ' ένα ντουζ. Ένα ντουζ με χλιαρό νερό. Ξέρετε γιατί; Γιατί έχουν αδύνατα νεύρα. Τις πιο πολλές φορές κάθε τόσο αποχωρούν από τη σκηνή κουρασμένες - αδιάθετες και επιστρέφουν σε λίγο με επιφωνήματα ανακουφίσεως. Λίγη κολώνια ή άρωμα στ' αυτιά, στο μέτωπο, το κουμπί του ραδιοφώνου πιο σωστά στο σταθμό κι όλα έχουν μια λάμψη για ζωή. Μα μόνο για λίγο όμως, γιατί μετά αρχίζουν πάλι τις σολωμικές φαντασιώσεις. Τις λαμπρές πτώσεις. Τα νεραϊδοπαρσίματα. Γιώργος Χρονάς, "Ψεύτικες βλεφαρίδες"

Το έργο γράφτηκε το 1959 και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1962 στην Ιταλία, στο φεστιβάλ του Σπολέτο. Το 1968 γυρίστηκε ταινία σε σκηνοθεσία Τζόζεφ Λόουζυ, με την Ταλλούλα Μπάνκχεντ στο ρόλο της εκκεντρικής κυρίας Γκόφορθ και τον Ταμπ Χάντερ στο ρόλο του αριβίστα Κρις Φλάντερς. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο μεταπολεμικό Κάπρι, όπου η γηραιά εκατομμυριούχος κυρία Γκόφορθ δέχεται στη βίλα της την επίσκεψη ενός όχι τόσο νεαρού πια ζιγκολό, του Κρις Φλάντερς. Οι προειδοποιήσεις της γραμματέως της Μπλάκι και της φίλης της Μάγισσας του Κάπρι να μη συναντήσει τον νεαρό, δεν πείθουν την...

H "Ολεάννα" ανέβηκε το 1992, και συνέπεσε χρονικά με μια δικαστική υπόθεση. Πρόκειται για τη μήνυση κατά του Clarence Thomas, υποψήφιου για το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α., που κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση καθηγήτριας πανεπιστημίου. Όπως ήταν αναμενόμενο το κείμενο δεν άρεσε καθόλου στο βορειοαμερικανικό φεμινιστικό λόμπι, το οποίο κατηγόρησε τον συγγραφέα για μισογυνισμό. "- Τι θέλατε να πείτε γράφοντας την "Ολεάννα"; - Τίποτα δεν ήθελα να πω. Το έργο ήθελα να γράψω. Ξέρω ότι για πολλούς ανθρώπους είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτούν κάτι απλό: ότι ενώ φαίνεται...

"Δεν αναρωτιέστε γιατί νιώθουν την ανάγκη να με ανακηρύσσουν νεκρό, ξανά και ξανά;" Ο Μαρξ, απαυδισμένος από τις επιθέσεις που δέχεται μετά θάνατον, ζητάει από τις αρμόδιες αρχές του άλλου κόσμου να επιστρέψει στη ζωή για να αποκαταστήσει την αλήθεια. Φτάνει στο Σόχο και, απευθυνόμενος σε ένα σύγχρονο ακροατήριο, μιλάει σε πρώτο πρόσωπο για τη ζωή του και υπερασπίζεται την επικαιρότητα των ιδεών του.

Το έργο "Ένα ψέμα του μυαλού" του Σαμ Σέπαρντ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 5 Δεκεμβρίου 1985 στο "New York's Promenade Theatre", σε σκηνοθεσία του συγγραφέα και με ηθοποιούς τους Harvey Keitel, Aidan Quinn, Amanda Plummer, Will Patton, Geraldine Page, Karen Young, James Gammon και Ann Wedgeworth, αποσπώντας το Βραβείο Θεατρικών Κριτικών της Νέας Υόρκης για το καλύτερο έργο της χρονιάς. Το "Ένα ψέμα του μυαλού" μπορείνα διαβαστεί σαν ένα αλληγορικό μαγικό παραμύθι, γραμμένο κάπως παροξυσμικά, βέβαια, με τον οξύ και αιχμηρό τρόπο των κόμικς. Με ένα φεγγάρι, επιθετικά...

Για το έργο αυτό, στο βιβλίο του "Εμπειρική θεατρική παιδεία" (Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 1972) ο Αλέξης Μινωτής γράφει: "Είναι ένα δραματικό κορύφωμα επικής λογοτεχνίας, μία Saga στη δίνη μιας ακαριαίας πτώσης. Οι χαρακτήρες του είναι απογυμνωμένοι με ανοικτίρμονα ευθύτητα από κάθε είδους συμβατική αισθηματολογία. Οι σκηνές είναι στυγνές και δυνατές - ο χρόνος ενιαίος, ο τόπος το ίδιο. Οι διάλογοι αψείς, σχεδόν σκαιοί, καταλυτικοί. Το δράμα προχωρεί από σκηνή σε σκηνή με ανηλεή ρυθμό που φτάνει προς το τέλος σε μια υπνωτισμένη φρενίτιδα, σάμπως η εφιαλτική περιπέτεια να...