Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο "Λεωφορείον ο Πόθος", κορυφώνεται η αντίθεση ανάμεσα στην παρακμή ενός πολιτισμού που έχει συνείδηση του εαυτού του και στη δύναμη μιας ζωώδους ορμής χωρίς σκοπό. Το "Λεωφορείον" αποκαλύπτει πως ο κύριος Ουίλλιαμς είναι γνήσιος ποιητικός δραματουργός, με τίμια και ολοκληρωτική γνώση των ανθρώπων και με βαθιά συμπάθεια γι' αυτούς... Με ποιητική φαντασία και συμπόνια, ύφανε μια σπαρακτική και λαμπερή ιστορία. (Brooks Atkinson, New York Times, 4.12.1947) Το "Λεωφορείον" είναι ζωτικό, παλλόμενο, συμπονετικό, σπαρακτικά ανθρώπινο."" (New York Daily News, 4.12.1947) "...

"Κι έτσι μπήκα σ’ έναν σπασμένο κόσμο αναζητώντας την ονειρική συντροφιά της αγάπης..." (BrokenTower) Προφανώς ο "σπασμένος κόσμος" είναι η μεταπολεμική Αμερική. Μετά από την τεράστια οικονομική κρίση που πήρε διαστάσεις πολέμου, οι αξίες και οι κοινωνικές ισορροπίες επαναπροσδιορίζονται. Ο παλιός κόσμος που πεθαίνει (Blanche) θέλει να υιοθετηθεί από έναν άλλον που βρίσκεται σε περίοδο οργασμικής δημιουργικότητας (Kowalski). Προβάλει μια νέα ταυτότητα, μια σεξουαλικότητα έντονη και προσπαθεί να ριζώσει στο καινούργιο που με την σειρά του τρέφεται από τις σάρκες του π...

Είναι ένα έργο όπου πιστεύουμε κάθε λέξη που δεν εκφέρεται, κάθε συναίσθημα που δεν εκδηλώνεται, κάθε αδυναμία που δεν ομολογείται. Οι δύο κύριοι χαρακτήρες του, εκρηκτικοί μέσα στα αδιέξοδά τους, είναι διατεθειμένοι να συγκρουστούν έως την συντριβή και την κατάρρευση. Έχουμε να κάνουμε εδώ με μία έγγαμη ερωτική σχέση που θυμίζει περισσότερο εναγκαλισμό θανάτου παρά προσπάθεια συμβίωσης. Η διεκδικητική Μάγκι προσπαθεί να αναστήσει πεθαμένα αισθήματα στον παραιτημένο Μπρικ, που μετά το βιολογικό τραυματισμό του σε κάποιο γήπεδο αποσύρεται στο δωμάτιό του και καταφεύγει στο π...

Η Έλεν Κέλλερ είχε ανεξάντλητα αποθέματα ψυχικής δύναμης σε όλη τη ζωή της. Επέδειξε πρωτοφανές πείσμα και βγήκε νικητής μέσα από το σκοτάδι και τη σιωπή της. Η φλόγα από το σπινθηροβόλο πνεύμα της μένει πάντα ζωηρή και φωτίζει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο για περισσότερα από εκατό χρόνια. Η Έλεν Κέλλερ είναι διεθνές σύμβολο, ένα ζωντανό παράδειγμα προσήλωσης και πίστης στην προσπάθεια. Η Έλεν έκρυβε μέσα της αμέτρητη δύναμη. Δεν ήξερε όμως πώς να προσπαθεί και να καταφέρνει αυτά που επιθυμούσε. Τον τρόπο της τον έμαθε από την αρχή η δασκάλα της, η Άννυ...

Οι ηρωίδες του Ουίλλιαμς βρίσκονται, ή θέλουν να βρίσκονται, δίπλα σ' ένα ντουζ. Ένα ντουζ με χλιαρό νερό. Ξέρετε γιατί; Γιατί έχουν αδύνατα νεύρα. Τις πιο πολλές φορές κάθε τόσο αποχωρούν από τη σκηνή κουρασμένες - αδιάθετες και επιστρέφουν σε λίγο με επιφωνήματα ανακουφίσεως. Λίγη κολώνια ή άρωμα στ' αυτιά, στο μέτωπο, το κουμπί του ραδιοφώνου πιο σωστά στο σταθμό κι όλα έχουν μια λάμψη για ζωή. Μα μόνο για λίγο όμως, γιατί μετά αρχίζουν πάλι τις σολωμικές φαντασιώσεις. Τις λαμπρές πτώσεις. Τα νεραϊδοπαρσίματα. Γιώργος Χρονάς, "Ψεύτικες βλεφαρίδες"

"Οι ηρωίδες του Ουίλλιαμς βρίσκονται, ή θέλουν να βρίσκονται, δίπλα σ' ένα ντουζ. Ένα ντουζ με χλιαρό νερό. Ξέρετε γιατί; Γιατί έχουν αδύνατα νεύρα. Τις πιο πολλές φορές κάθε τόσο αποχωρούν από τη σκηνή κουρασμένες-αδιάθετες και επιστρέφουν σε λίγο με επιφωνήματα ανακουφίσεως. Λίγη κολόνια ή άρωμα στ' αυτιά, στο μέτωπο, το κουμπί του ραδιοφώνου πιο σωστά στο σταθμό κι όλα έχουν μια λάμψη για ζωή. Μα μόνο για λίγο όμως, γιατί μετά αρχίζουν πάλι τις σολωμικές φαντασιώσεις. Τις λαμπρές πτώσεις. Τα νεραϊδοπαρσίματα". Γιώργος Χρονάς, Ψεύτικες βλεφαρίδες.

Τα μονόπρακτα του Τεννεσσή Ουίλλιαμς αποτελούν αντικείμενο μελέτης σε θεατρικές σχολές, όπου παρουσιάζονται ως σπουδή στον συμπυκνωμένο θεατρικό λόγο. Ο Ουίλλιαμς, όπως ο Πιραντέλλο, ο Μίλλερ και άλλοι, πλάθουν χαρακτήρες και μέσω αυτών μεταδίδουν τα μηνύματά τους με έμμεσο τρόπο. Ειδικότερα ο Ουίλλιαμς προσφέρεται για μελέτη και ανάλυση, αφού στα μονόπρακτά του οι ήρωες ξεκινούν από μια αφετηρία του παρελθόντος γνωρίζοντας πως η πορεία τους δεν έχει τέρμα, ή, αν έχει, το τέρμα αυτό είναι αδιέξοδο. Οι περισσότεροι ήρωές του προσπαθούν να βρουν μια άκρη -όποια-, όμως δεν το...

Ο συγγραφέας στο μοναδικό του θεατρικό έργο περιγράφει με την γνωστή του γραφή την ατμόσφαιρα μιας Νέας Υόρκης και των περιχώρων της που πια δεν υπάρχει. Διερωτήσεις και ενδιαφέρον για την θρησκεία, την θνητότητα την μετεμψύχωση, υπαρξιακή αναζήτηση, όλα μαζί εκκινούν από ένα μικρό διαμέρισμα, νωρίς το πρωί, με ανθρώπους του μόχθου, χαρακτήρες ξεπεσμένους, μέσα στο σκηνικό μιας ζωής ταλαίπωρης, περιορισμένης και άσκοπης που όμως απαυγάζει την μουσική μιας μακαριότητας.

Το έργο είναι ένα μεγάλο μονόπρακτο, χωρίς ιδιαίτερη σκηνική δράση, και στην ουσία αποτελεί μια ελεγεία πάνω στην έννοια του χρόνου και στην ουτοπία της ποιητικής ευαισθησίας. Το θέμα που κυριαρχεί σ' αυτό είναι η ωμοφαγία. Η γηραιά κυρία Βέναμπλ συντηρεί στον κήπο της σαρκοβόρα φυτά που τρέφονται με έντομα. Η κυρία Βέναμπλ και ο γιος της, Σεμπάστιαν, κάνουν ειδικό ταξίδι στα νησιά Ενκαντάδας για να δουν όρνεα να επιτίθενται και να καταβροχθίζουν νεογέννητες θαλάσσιες χελώνες. Στο τέλος η Κάθρην Χόλλυ γίνεται αυτόπτης μάρτυρας του βίαιου θανάτου του Σεμπάστιαν από πεινασμέν...

Πρόκειται για την ιστορία ενός άνδρα, του Τζον Μέρρικ, στη Βικτοριανή Αγγλία του 19ου αιώνα που είχε μια άνευ προηγουμένου φυσική παραμόρφωση. Όταν ο καταξιωμένος γιατρός Τριβς τον παίρνει υπό την προστασία του, για να τον απαλλάξει από έναν κόσμο καιροσκόπων και εκμετάλλευσης, εκπλήσσεται από το λαμπρό μυαλό, την ακλόνητη πίστη του και τη δίψα του για αποδοχή, αγάπη και έρωτα. Πόσο όμως ο Τζον Μέρρικ έχει αληθινά απομακρυνθεί από τα Freek Shows και από έναν κόσμο τεράτων; Τι ήταν τα Freak Shows;

Πολύ συχνά οι χαρακτήρες των θεατρικών έργων του Τεννεσσή Ουίλλιαμς είναι προεκτάσεις ατόμων της ίδιας του της οικογένειας, και χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι τα πρόσωπα του Γυάλινου κόσμου. Η μητέρα Αμάντα, με τη δήθεν τελειομανία και τη φλυαρία της, ταιριάζει αρκετά με τη μητέρα του συγγραφέα, Εντουίνα. Η κόρη Λώρα, εκ γενετής χωλή, ενδοστρεφής και μόνιμα θλιμμένη, είναι αντίγραφο της αδελφής του Ουίλλιαμς, Ρόουζ, η οποία παρουσίασε από νωρίς σχιζοφρένεια και αργότερα υπεβλήθη σε μετωπιαία λοβοτομή. Ο γιος Τομ, υπάλληλος σε αποθήκη υποδημάτων, με κρυφή νυχτερινή ζωή...

"Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα" πρωτανεβάστηκε στη Νέα Υόρκη τον Οκτώβριο του 1931. Στο "Ημερολόγιο εργασίας" του έργου, ο συγγραφέας παρατηρεί: "Μοντέρνο ψυχολογικό δράμα με βασικό θέμα του μια απ' τις ιστορίες της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας... Είναι πραγματοποιήσιμη σ' ένα τέτοιο έργο η προσέγγιση, απ' τη σύγχρονη ψυχολογική σκοπιά, της ελληνικής έννοιας του μοιραίου έτσι που να μπορέσει το σημερινό θεατρικό κοινό, που δεν πιστεύει σε θεούς ή υπερφυσικές τιμωρίες, να την παραδεχτεί και να συγκινηθεί;... Το τοπικό χρώμα της Νέας Αγγλίας είναι το καλύτερο από δραματική...

[...]Το έργο διαδραματίζεται στο Lower East Side της Νέας Υόρκης και είναι μια τρελή σκοτεινή κωμωδία που σατιρίζει στοιχεία της Ρώσικης Λογοτεχνίας του 19ου αιώνα, παραγεμισμένη με επιληπτικές κρίσεις, παραισθήσεις, εφιάλτες, συγκρούσεις τρένων, αυτοκτονίες και μια πόλη που πλημμυρίζει. Το "Ο διάολος μέσα του" πρωτοπαρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη στις 8 Ιανουαρίου του 1977, στο Soho Rep.

Ο Δούναβης και η Λάσπη της Maria Irene Fornes είναι δύο θεατρικά έργα μιας απ' τις πιο διακεκριμένες θεατρικές συγγραφείς στις ΗΠΑ. Η Fornes -συγγραφέας, σκηνοθέτρια, μεταφράστρια και στιχουργός- έχει γράψει πάνω από είκοσι θεατρικά έργα, μεταξύ των οποίων το φημισμένο Fefu and her friends και το μιούζικαλ Promenade. Αυτός ο τόμος περιέχει τα έργα Ο Δούναβης και Λάσπη. Το 1982 της απονεμήθηκε το βραβείο Obie (ένα από τα οκτώ που κέρδισε συνολικά) για τη συνολική προσφορά της στο χώρο του θεάτρου. [...]