Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο θάνατος του εμποράκου θεωρείται το κορυφαίο έργο του συγγραφέα, και χάρισε στον Άρθουρ Μίλλερ το βραβείο Πούλιτζερ. Πραγματεύεται τη ζωή ενός ασήμαντου πλασιέ και την άρνησή του να αντιμετωπίσει την αποτυχία της καριέρας του και της σχέσης με την οικογένειά του.

O "Ιώβ" ("J.B.") κυκλοφόρησε σε βιβλίο το 1958. Μετά από παραστάσεις στο Πανεπιστήμιο του Yale και σε φεστιβάλ των Βρυξελλών, ξαναγράφτηκε και, τον Ιανουάριο του 1959, με σκηνοθέτη τον Ηλία Καζάν, ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ, διεκδικώντας για το συγγραφέα του τη μεγαλύτερη επιτυχία. Στην Ελλάδα μεταφράστηκε, σχεδόν ταυτόχρονα, από τον Νίκο Γκάτσο και παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά από το Θέατρο Τέχνης και τον Κάρολο Κουν.

[...]Το έργο διαδραματίζεται στο Lower East Side της Νέας Υόρκης και είναι μια τρελή σκοτεινή κωμωδία που σατιρίζει στοιχεία της Ρώσικης Λογοτεχνίας του 19ου αιώνα, παραγεμισμένη με επιληπτικές κρίσεις, παραισθήσεις, εφιάλτες, συγκρούσεις τρένων, αυτοκτονίες και μια πόλη που πλημμυρίζει. Το "Ο διάολος μέσα του" πρωτοπαρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη στις 8 Ιανουαρίου του 1977, στο Soho Rep.

Για το έργο αυτό, στο βιβλίο του "Εμπειρική θεατρική παιδεία" (Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 1972) ο Αλέξης Μινωτής γράφει: "Είναι ένα δραματικό κορύφωμα επικής λογοτεχνίας, μία Saga στη δίνη μιας ακαριαίας πτώσης. Οι χαρακτήρες του είναι απογυμνωμένοι με ανοικτίρμονα ευθύτητα από κάθε είδους συμβατική αισθηματολογία. Οι σκηνές είναι στυγνές και δυνατές - ο χρόνος ενιαίος, ο τόπος το ίδιο. Οι διάλογοι αψείς, σχεδόν σκαιοί, καταλυτικοί. Το δράμα προχωρεί από σκηνή σε σκηνή με ανηλεή ρυθμό που φτάνει προς το τέλος σε μια υπνωτισμένη φρενίτιδα, σάμπως η εφιαλτική περιπέτεια να...

Το έργο "Ένα ψέμα του μυαλού" του Σαμ Σέπαρντ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 5 Δεκεμβρίου 1985 στο "New York's Promenade Theatre", σε σκηνοθεσία του συγγραφέα και με ηθοποιούς τους Harvey Keitel, Aidan Quinn, Amanda Plummer, Will Patton, Geraldine Page, Karen Young, James Gammon και Ann Wedgeworth, αποσπώντας το Βραβείο Θεατρικών Κριτικών της Νέας Υόρκης για το καλύτερο έργο της χρονιάς. Το "Ένα ψέμα του μυαλού" μπορείνα διαβαστεί σαν ένα αλληγορικό μαγικό παραμύθι, γραμμένο κάπως παροξυσμικά, βέβαια, με τον οξύ και αιχμηρό τρόπο των κόμικς. Με ένα φεγγάρι, επιθετικά...

"Δεν αναρωτιέστε γιατί νιώθουν την ανάγκη να με ανακηρύσσουν νεκρό, ξανά και ξανά;" Ο Μαρξ, απαυδισμένος από τις επιθέσεις που δέχεται μετά θάνατον, ζητάει από τις αρμόδιες αρχές του άλλου κόσμου να επιστρέψει στη ζωή για να αποκαταστήσει την αλήθεια. Φτάνει στο Σόχο και, απευθυνόμενος σε ένα σύγχρονο ακροατήριο, μιλάει σε πρώτο πρόσωπο για τη ζωή του και υπερασπίζεται την επικαιρότητα των ιδεών του.

Το έργο γράφτηκε το 1959 και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1962 στην Ιταλία, στο φεστιβάλ του Σπολέτο. Το 1968 γυρίστηκε ταινία σε σκηνοθεσία Τζόζεφ Λόουζυ, με την Ταλλούλα Μπάνκχεντ στο ρόλο της εκκεντρικής κυρίας Γκόφορθ και τον Ταμπ Χάντερ στο ρόλο του αριβίστα Κρις Φλάντερς. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο μεταπολεμικό Κάπρι, όπου η γηραιά εκατομμυριούχος κυρία Γκόφορθ δέχεται στη βίλα της την επίσκεψη ενός όχι τόσο νεαρού πια ζιγκολό, του Κρις Φλάντερς. Οι προειδοποιήσεις της γραμματέως της Μπλάκι και της φίλης της Μάγισσας του Κάπρι να μη συναντήσει τον νεαρό, δεν πείθουν την...

H "Ολεάννα" ανέβηκε το 1992, και συνέπεσε χρονικά με μια δικαστική υπόθεση. Πρόκειται για τη μήνυση κατά του Clarence Thomas, υποψήφιου για το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α., που κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση καθηγήτριας πανεπιστημίου. Όπως ήταν αναμενόμενο το κείμενο δεν άρεσε καθόλου στο βορειοαμερικανικό φεμινιστικό λόμπι, το οποίο κατηγόρησε τον συγγραφέα για μισογυνισμό. "- Τι θέλατε να πείτε γράφοντας την "Ολεάννα"; - Τίποτα δεν ήθελα να πω. Το έργο ήθελα να γράψω. Ξέρω ότι για πολλούς ανθρώπους είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτούν κάτι απλό: ότι ενώ φαίνεται...

Οι ηρωίδες του Ουίλλιαμς βρίσκονται, ή θέλουν να βρίσκονται, δίπλα σ' ένα ντουζ. Ένα ντουζ με χλιαρό νερό. Ξέρετε γιατί; Γιατί έχουν αδύνατα νεύρα. Τις πιο πολλές φορές κάθε τόσο αποχωρούν από τη σκηνή κουρασμένες - αδιάθετες και επιστρέφουν σε λίγο με επιφωνήματα ανακουφίσεως. Λίγη κολώνια ή άρωμα στ' αυτιά, στο μέτωπο, το κουμπί του ραδιοφώνου πιο σωστά στο σταθμό κι όλα έχουν μια λάμψη για ζωή. Μα μόνο για λίγο όμως, γιατί μετά αρχίζουν πάλι τις σολωμικές φαντασιώσεις. Τις λαμπρές πτώσεις. Τα νεραϊδοπαρσίματα. Γιώργος Χρονάς, "Ψεύτικες βλεφαρίδες"

[...] Το έργο "Η Αγνή του Θεού" παρουσιάστηκε για πρώτη φορά με τη μορφή θεατρικού αναλογίου στις 26 Ιουλίου 1979 στο Eugene O'Neil Playwrights Conference σε σκηνοθεσία του Allan Ackerman. Στη Νέα Υόρκη, έκανε πρεμιέρα στο Music Box Theatre στις 30 Μαρτίου 1982 και κατέβηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 1983, μετά 599 παραστάσεις. Επίσης, μεγάλη επιτυχία σημείωσε η παράσταση στο Παρίσι το 1984 σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Το 1985 έγινε η κινηματογραφική μεταφορά του έργου σε σκηνοθεσία Norman Jewison, με την Jane Fonda (Μάρθα Λίβινγκστόουν), την Anne Bancroft (Ηγουμένη Μύριαμ Ρουθ)...

Δύο μοντέρνα έργα μιλούν για ένα θέμα τόσο παλιό όσο και η ιστορία του ανθρώπου: τον πόλεμο. O Aμερικανός Charles Mee και ο Γάλλος Laurent Caude σχολιάζουν τη βία, το πάσχον σώμα, τον έλεγχο των ανθρωπίνων σχέσεων. Mέσα από εικόνες θανάτου και πόνου προσπαθούν να αναδείξουν την κρυμμένη ομορφιά της ζωής, την ανάγκη επιστροφής του ανθρώπου πίσω στον Άνθρωπο. Eπάνω στα σακατεμένα σώματα των ηρώων τους αφήνουν να φανούν τα αποτυπώματα του ανθρώπινου νου που τρελαίνεται για δύναμη και εξουσία. Δύο έργα που μας αφορούν, δύο σύγχρονες τραγωδίες που μας υπενθυμίζουν τα θεμελιώδη π...