Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η χαρά της ζωής, πιστεύω, κρύβεται στους έντονους και σκληρούς αγώνες και νιώθω ικανοποίηση όταν μαθαίνω, όταν διδάσκομαι κάτι. Γι’ αυτό επέλεξα μια ασυνήθιστη περίπτωση, ωστόσο διδακτική και που αποτελεί εξαίρεση, μεγάλη εξαίρεση, που επιβεβαιώνει τον κανόνα και θα πλήξει τους λάτρεις του μπανάλ. Εκείνο όμως που πραγματικά θα αναστατώσει το απλοϊκό μυαλό είναι πως η υπόθεσή μου δεν είναι απλή και οι ερμηνείες ποικίλλουν. Κάθε περιστατικό της ζωής - και αυτό είναι μια πρόσφατη ανακάλυψη!- ανάγεται σε μια σειρά από αιτίες, περισσότερο ή λιγότερο συγκεκαλυμμένες.

Οι "Συνάδελφοι-Σύντροφοι" είναι μια μελέτη της ατέλειωτης και πεισματάρικης δυσαρμονίας μεταξύ των δύο φύλων. Ένας νέος ζωγράφος και η γυναίκα του συμφωνούν ότι ο γάμος είναι μια συντροφιά βασισμένη στα αμοιβαία ωφελήματα. Η ιδέα ωστόσο δεν πάει καλά: η γυναίκα έχει όλα τα κέρδη της συντροφιάς, κυριεύει την ανήμπορη θέληση του άντρα της, τον παιζογελά και τον απατά χωρίς καμία επιφύλαξη. Στο τέλος ο νεαρός ζωγράφος διώχνει τη γυναίκα του και ετοιμάζεται να κάνει μια καινούρια συντροφιά, λιγότερο δεσμευτική, με μια άλλη γυναίκα. Το έργο αυτό είναι ένα κομμάτι καθαρής απαισιο...

Μια εύπορη αστική συνοικία. Ένας φιλόδοξος φοιτητής, ένας απατεώνας γέρος, μια μούμια. Μια τολμηρή εναλλαγή ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον φανταστικό κόσμο. Μια γοητευτική αλλά και επικίνδυνη πορεία από τον εξωτερικό χώρο στα ενδότερα ενός σπιτιού όπου συγκαλύπτεται ο κρυφός βίος των ανθρώπων που το κατοικούν. Γραμμένο στην τριμερή φόρμα μιας μουσικής σονάτας, το κορυφαίο έργο του Στρίντμπεργκ, "Η σονάτα των φαντασμάτων", αποτέλεσε το προοίμιο του λεγόμενου θεάτρου του παραλόγου αλλά και ολόκληρου του σύγχρονου ευρωπαϊκού θεάτρου. Το αινιγματικό και ανοιχτό σε πολλα...

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τον "Χορό του Θανάτου" ως ένα έργο απελπισίας, καθώς κύριος στόχος του είναι να λειτουργήσει ως μια μορφή κριτικής της κοινωνίας, αυτοκριτικής του συγγραφέα, αλλά και του κάθε θεατή ξεχωριστά. Εκεί ακριβώς έγκειται όλο του το μεγαλείο. Αν θέλουμε να κατατάξουμε το έργο σε κάποιο είδος, θα ταίριαζε μάλλον περισσότερο σε αυτό του θεάτρου της ειρωνείας. Αποτελείται από μια άρτια σύνδεση κωμικών και τραγικών στοιχείων. Στην αλληλογραφία του με τον συγγραφέα, ο Φρίντριχ Νίτσε εκφράζει τη μεγάλη έκπληξη και τον ενθουσιασμό του...

Η σειρά των θεατρικών έργων του Ώγκουστ Στρίντμπέρι αποτελείται από τα 69 έργα που έγραψε στα σουηδικά, μαζί με τρία ακόμη που διασκεύασε ο ίδιος για το γαλλικό κοινό (Ένα ονειρόδραμα, ο πατέρας, δανειστές), ως και μία διασκευή κατάλληλη για παράσταση του μεγάλου σε διάρκεια έργου (8 ώρες), Γουσταύος Αδόλφος. Όλα τα έργα συνοδεύονται από πλήθος ερμηνευτικών σημειώσεων και όπου χρειάζεται αναδεικνύονται λάθη διαφόρων μεταφράσεων (αν υπάρχουν), του Edward Bjοrkman (αγγλικά) και του Emil Schering στα γερμανικά. Οι μεταφράσεις βασίζονται στην μεταθανάτια σουηδική έκδο-ση των...

Το θεατρικό έργο, με αριθμό 14, με τίτλο "Ο κοινωνικά επικίνδυνος μεταρρυθμιστής ή Υγρό Φθινόπωρο" δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα TIDEN (Η εποχή), στις 5-7-1884. Εκδίδεται για πρώτη φορά στα ελληνικά. Είναι μία πολιτική σάτυρα για τις σχέσεις των εξουσιαστών με τους εξουσιαζόμενους. Το έργο συμπεριλήφθηκε στην έκδοση των Απάντων, μαζί με άλλα πολιτικά και κοινωνικού χαρακτήρα κείμενα, όπως η "Ανώτερη και η Κατώτερη τάξη", η "Μικρή κατήχηση για την Κατώτερη τάξη", η "Χαρά της ζωής" κτλ. Το έργο βασίζεται κυρίως στις θεωρήσεις του συγγραφέα από την "Μικρή κατήχηση για την Κατώτε...

Το θεατρικό έργο με αριθμό 31, είναι από τα μικρότερα του Στρίντ- μπέρι, αλλά και από τα πλέον αμφιλεγόμενα. Βασίζεται στις απόψεις του συγγραφέα σχετικά με τον κόσμο, που πηγάζουν κυρίως από τα κείμενα του σουηδού θεοσοφιστή Σβέντερμπόρι, του οποίου ήταν φανατικός οπαδός. Το θεατρικό έργο με τίτλο: "Coram populo! De creatione et sententia vera mundi Mysterium" "Ενώπιον του λαού! Περί της δημιουργίας και αντίληψης του πραγματικού κόσμου, Έργο μυστήριο" υπήρχε στην εισαγωγή του έργου "Inferno - Κόλαση" που γράφτηκε από τον συγγραφέα στα γαλλικά (πρωτότυπο). Η βασική ιδέα π...

Ο "Πελεκάνος" είναι ένα έργο που γράφτηκε το 1907 για τις ανάγκες του Μικρού Θεάτρου. Είναι το τέταρτο στην σειρά από τα αποκαλούμενα θεατρικά έργα δωματίου. Τα άλλα (με την σειρά που γράφτηκαν, πλην του "Πελεκάνου") είναι: - "Σφοδρή κακοκαιρία ή Καταιγίδες" - "Το καμένο οικόπεδο" - "Η σονάτα των φαντασμάτων" - "Το μαύρο γάντι" Ο τίτλος προέρχεται από τον θηλυκό πελεκάνο που ενώ φροντίζει μέχρι θανάτου τα παιδιά του, η ηρωίδα του έργου, η μητέρα, ξεζουμίζει πλήρως τα παιδιά της. Το έργο είναι νατουραλιστικό, εξπρεσσιονιστικό και εκτός κοινής λογικής. Στην Σουηδία πα...

Ως δράμα της νεύρωσης, το σκανδιναβικό δράμα είναι η κύρια ίσως έκφανση του σκανδιναβικού λουθηρανισμού, δηλαδή του λουθηρανισμού που δεν μετεξελίχθηκε ούτε σε φιλελεύθερο ανθρωπιστικό προτεσταντισμό, ούτε σε καλβινιστικό αντιανθρωπισμό, αλλά παρέμεινε καθηλωμένος στην πρώτη φάση της πνευματικής εξέλιξης του Λουθήρου, την πριν από τη συμφιλίωση, αυτή στην οποία κορυφώθηκε ιστορικά η αυγουστινική συνειδητοποίηση της πολυδιάσπασης της βούλησης. Αλλά η λουθηρανή ψυχή πρέπει εντέλει να επαναφέρει τα πάντα στην εσωτερικότητά της που σχεδόν δεν χρειάζεται να εξωτερικευτεί, έτσι π...

Το έργο "Ένα ονειρόδραμα" είναι από τα πλέον πρωτοποριακά έργα του εικοστού αιώνα. Το παρόν βιβλίο μεταφράζει βιωματικά από το πρωτότυπο σουηδικό κείμενο, επακριβώς, ως επίσης καταδεικνύει τα λάθη που έχουν γίνει σε άλλες μεταφράσεις, κυρίως στα γερμανικά και αγγλικά. Επίσης με τις περίπου χίλιες υποσημειώσεις δίνει την δυνατότητα εναλλακτικών μεταφράσεων, πάντοτε όμως μέσα στο ύφος του συγγραφέα και την εποχή που γράφτηκε.

"Η σονάτα των φαντασμάτων" είναι ένα συμβολικό έργο σε τρία μέρη ή πράξεις. Ανήκει στην κατηγορία των έργων φαντασίωσης ή ρομαντικού δράματος ή φαντασμαγορίας, ή ονειροπαιγνίου, ή ονειροδράματος, όπου όλα είναι πιθανά, όλα είναι δυνατά. Το πραγματικό και το φαντασιακό, οι ζωντανοί και οι νεκροί, η ομορφιά και η ασχήμια, εναλλάσσονται συνεχώς. Όμως η δραματουργία και η σκηνή ακολουθούν τον χαρακτήρα της μουσικής δωματίου.

Αμέσως μετά τη Σονάτα των φαντασμάτων, ο Στρίντμπεργκ ξεκίνησε να γράφει το Toten-insel, έχοντας ως σημείο αναφοράς τη θεατρική εικονογράφηση της μεταθανάτιας ζωής. Παραπέμποντας πάντοτε στον μνημειώδη πίνακα του Bocklin, η απεικόνιση της "ζωής" μετά το ορόσημο της στιγμής του θανάτου αποτελεί το κεντρικό μοτίβο του έργου. Η ζωή επέκεινα, όπως αυτή σκιαγραφείται θεατρικά από τον Στρίντμπεργκ στο Toten-insel, που μεταφράζεται για πρώτη στη γλώσσα μας, ακολουθεί σε αδρές γραμμές τις απόψεις του θεοσοφιστή Swedenborg, σφραγίζεται, όμως, από τις αγωνίες της άχαρης και σκληρής κ...

Παραμονή Χριστουγέννων. Δύο γυναίκες κάθονται και συζητούν σε ένα καφέ: η σύζυγος και η ερωμένη. Υπάρχει αντιπαράθεση. Η σύζυγος κάνει επίδειξη όλης της ισχύος που της παρέχει η θέση της, ως νόμιμης. Όμως, παρόλο που το πιστεύει, είναι, τελικά, η πιο δυνατή;

Τα δύο μονόπρακτα που παρουσιάζονται εδώ είναι έργα της ώριμης ηλικίας του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ (1849-1912) και διαπνέονται από την κυριότερη εμμονή του -νευρωσικού αλλά και μεγαλοφυούς- συγγραφέα: την έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ του ζευγαριού και τις ολέθριες επιπτώσεις που έχει αυτή στις διαπροσωπικές σχέσεις τους. Ο Στρίντμπεργκ είναι μοναδικό φαινόμενο συγγραφέα που μεταποιεί σε τέχνη τις μονομανίες του και δίνει καλλιτεχνική μορφή στις νευρώσεις του. Ίσως αυτό τον συντηρεί, τον σώζει από το βύθισμα στο σκότος και στην τρέλα και, ταυτόχρονα, λειτουργεί ως θεραπευτική...

Υπάρχει κοινός άξονας στα δύο έργα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο αυτό: ένα περίπου ρεαλιστικό πλαίσιο, που γρήγορα μετατρέπεται σε σχόλιο της κοινωνίας στα τέλη του 19ου αιώνα. Είναι μια συνομιλία του ονείρου με τον εφιάλτη, που σαρκάζει την ίδια την πλοκή των έργων, απογυμνώνει τους χαρακτήρες τους και με την ηθελημένη μελοδραματική έξαρσή τους μας οδηγεί σ' ένα δυσδιάκριτο μεν, αληθινό δε όριο: το σύνορο μεταξύ τραγωδίας και παρωδίας. Στον χώρο όπου διαδραματίζονται αυτά τα δύο έργα λιγοστεύει το φως και αρχίζει να κυριαρχεί το σκοτάδι, όμως κάθε τόσο οι ήρωές τους φωτίζ...

Ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ μοιάζει, σαν φυσιογνωμία και σαν δυναμισμός ψυχής, να ξεπερνάει το έργο του. Είναι από εκείνες τις μεγαλοφυΐες που φαίνονται ασύντακτες, γιατί δεν χωράνε σε κανένα πλαίσιο, σε κανένα σύστημα, σε καμιά καθιερωμένη μορφή. Τους λείπει έστω και το κατώτερο όριο του μέτρου. Έτσι βλέπουμε τον μεγάλο αυτόν δραματουργό να επικοινωνεί δύσκολα με το ευρύτερο κοινό, να μη γίνεται ποτέ, ενόσω ζει, συγγραφέας "επιτυχίας". Σ’ αντιστάθμισμα όμως, αν ξεπερνάει το μέτρο, ξεπερνάει και την εποχή του. Άγγελος Τερζάκης

"Οι ψυχές μου (ήρωες)" γράφει ο Στρίντμπεργκ στον πρόλογο της Δεσποινίς Τζούλια, "είναι ένα συνονθύλευμα από παλιούς και σύγχρονους πολιτισμούς, αποσπάσματα από βιβλία και εφημερίδες, απομεινάρια της ανθρωπότητας, κομμάτια ύφασμα από φανταχτερά ρούχα που σχίστηκαν και έγιναν κουρέλια, μπαλωμένα όλα μαζί όπως η ανθρώπινη ψυχή".