Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένας μοναχικός εξηντάχρονος -έφηβος δηλαδή της τρίτης ηλικίας- μην αντέχοντας άλλο τη μοναξιά και μη θέλοντας για σύζυγο μια χωρισμένη ούτε και μια γερασμένη λεύτερη, στοχεύει να πετύχει μια χήρα και την αναζητά κατ’ ευθείαν από την παραγωγή πριν την πετύχει άλλος διαβάζοντας τα πένθιμα αγγελτήρια στις εφημερίδες κι όπου οσμίζεται ενδιαφέρον σπεύδει στο μνημόσυνο του μακαρίτη της να την συναντήσει, με συνέπειες να μπερδευτεί σε διάφορα γλαφυρά επεισόδια, αλλά και να πιαστεί ο ίδιος στο δόκανο του έρωτα.

Είναι σημαντικό για την υγεία μας και τη ζωή μας να γελάμε; Με τι γελάμε; Γιατί γελάμε; Το βιβλίο περιλαμβάνει χιουμοριστικά στιγμιότυπα από μια ευρεία γκάμα εκδοχών του χιούμορ και από πολλές δραστηριότητες καταξιωμένων ανθρώπων και ιστορικών προσωπικοτήτων. Κριτήριο η ενεργοποίηση της σκέψης του αναγνώστη με έξυπνο και πνευματώδη τρόπο. Χιούμορ για σκεπτόμενους, προχωρημένο, και όχι εύκολο, γαργαλιστικό ή αναφερόμενο σε ταπεινά ένστικτα. Μέσα από μικρές ιστορίες και σύντομες προτάσεις, άλλοτε με λόγο σαφή και άλλοτε με υπαινικτικό, επιχειρείται να δοθεί κάποια απά...

Έχω μια δεκάρα τρύπια, την καρφώνω μέρα νύχτα. Μα ποτέ δεν αυγατίζει, μόνο πίκρες μου χαρίζει! Ο Καλλικράτης Καρφοδεκάρας, γνωστός ως Κάλλος, και η Φιλίτσα... ένα απίστευτο δίδυμο! Η Φιλίτσα, σκέτη νυφίτσα, με ματιά που αστραποβολούσε κουτοπονηριά και ο φίλτατος Κάλλος, που μόνο "απείρου κάλλους" δεν ήταν. Ξεκαρδιστικές στιγμές από την οικογένεια Καρφοδεκάρα θα κρατήσουν συντροφιά στον αναγνώστη κατά την πρώτη ανάγνωση. Ωστόσο με μια δεύτερη ματιά θα διακρίνει κανείς τα τρωτά και τα παράλογα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. [...] "21 με 10", φώναξε. "Η πί...

Συλλογή διηγημάτων-χρονογραφημάτων με κεντρικό θέμα την προσμονή έλευσης του Χρόνη στη ζωή της 'Εφης

Έρωτες, ίντριγκες, πάθη θεών τε και ανθρώπων, ηρωισμοί, θρίαμβοι, δόξα, μεγαλεία και άλλα τινά! Αυτό το βιβλίο είναι για εκτόνωση. Διαβάστε το, γιατί με τη χιουμοριστική του διάθεση θα σας φτιάξει τη διάθεση.

Φίλες και φίλοι, βρίσκεσθε στο τέλος του βιβλίου μου. Τι σπουδαία και πλούσια λέξη αυτό το "τέλος"! Τι καταστάσεις που κρύβει και πόσες προεκτάσεις δεν παίρνει! Λέμε "τέλος" κι εννοούμε τέρμα. Όπως "τέλος και τελεία". Λέμε "τέλος" και το πάμε στης ζωής μας το κλείσιμο. Από δω βγαίνει και η ευχή "χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών". Αλήθεια, τα μωαμεθανικά, ή τα βουδιστικά πως είναι; Το "τέλος" σημαίνει και ολοκλήρωση. Οπότε τέρμα οι προσθήκες, τα απρόοπτα και οι ανακλήσεις. Γνωστή και η προτροπή "μηδένα προ του τέλους μακάριζε". Το "τέλος" εννοεί χρηματικό αντίτι...

"Ουσιαστικά, εδώ τελειώνει η ιστορία της Μαγδαληνής ντε Μεντίτσις. Που αν την διηγηθήκαμε είναι γιατί μέσα σ' αυτήν βρίσκεται και η ιστορία της Μεσογείου του 16ου αιώνα... Και που σαν ιστορία "προσώπου διακριθέντος", είναι γεμάτη... μεγαλείο... αυταπάρνηση... παλικαριά και... εντιμότητα... Μένα μου λες..."

"- Και τώρα που είμαστε δω; Πού είναι η πλατεία; Του Βαρδάρη που είναι; Εδώ είναι μεγαλούπολη, δεν είναι η Θεσσαλονίκη αυτή. Πού πήγανε τα παλιά και τα μαγαζιά τ' ανατολίτικα, κ' οι λάσπες κ' οι στενοί δρόμοι; Τα τράμια που πήγανε; Εδώ πέσαμε σε σωστή πρωτεύουσα, για δες πολυκατοικίες, για δες κακό, για δες τάξη. Σωστή Ευρώπη με τα όλα της. (Κύριες Ελέησον, τι την έκανες Κύριε τη Θεσσαλονίκη;)"

"Η Αμερική δεν είχε ιδέα τι γίνεται απέναντι. Ωραία χώρα, πλούσια ήσυχη, με τα ερυθροδερμάκια της να τρώγονται μεταξύ τους, με τα βουνά της χιονισμένα, τις πεδιάδες τις πράσινες, τα δάση της πλούσια, τα ποτάμια της ασημένια, δεκάρα δε περί Ευρώπης, πολιτισμού και ανωτερότητας".

"Θέλω να σε αφηγηθώ αφήγησιν μεγάλην Κι αν θέλεις να με ακροασθείς, ολπίζω ν' σ' αρέσει Το πώς μας ατιμώσασιν των Χριστιανών τα Έθνη Στην Συρίαν απερχόμενα, εις του Χριστού τον τάφον. Τα γαρ φουσάτα των Φραγκών, όπου εξεκίνησαν Από την Πόλι εξέβησαν, άρχισαν να κουρσεύουν Και όλα μας τα φάγουσι, κλέβουν και καζαντίζουν.

- Έξη χριστουγεννιάτικα διηγήματα - Έξη πρωτοχρονιάτικα διηγήματα - Έξη αποκριάτικα διηγήματα - Επτά πασχαλινά διηγήματα - Ένα διήγημα της Παναγίας

"Όλοι νομίζουνε ότι είμαστε γεννημένοι για πολύ καλύτερα πράματα και διατηρούμε μέσα μας κάποια πικρία για την τύχη ή για την εποχή που δεν μας έδωσε την ευκαιρία ν' αναπτύξουμε τις ικανότητες μας στο σημείο που θέλαμε. Απάνω σ' αυτό το μικρό φιλοσοφικό αξίωμα θα στηριχτούνε οι καινούργιες κρουαζιέρες μας. Τέσσερις ιστορίες μέσα στο χρόνο ενός μέσου Αθηναίου".

"Χορέψαμε τσικ του τσικ. Μάγουλο με μάγουλο. Όλα ήταν τόσο ωραία ώστε ξέχασα τη δραματική λύση. - Δραματική λύση; - Το λογαριασμό. Ήρθε μέσα σ' ένα άσπρο χαρτάκι, διακριτικός σαν κρινόφυλλο. Με πήρε το ρίγος. Αν ποτέ γίνω πολιτευόμενος, θα εισηγηθώ να καταργηθούν οι λογαριασμοί. Οι παντός είδους λογαρισμοί. - Και πώς πλήρωσες; - Άφησα το ρολόι μου, τη γραβάτα μου, το σακάκι μου και το λόγο της τιμής μου. Τα κράτησαν όλα, εκτός από τον τελευταίο.

"Ο Στηβ, το χαρούμενο κάθαρμα, δεν έχει καμιά δουλειά να τριγυρίζει μέσα στο Ναστονάλ. Αλλά να! Άμα υπάρχουν τόσα καπνικά εκατομμύρια μέσα σ' ένα ξενοδοχείο, δεν είναι άσκοπο να πιάσεις ένα δωμάτιο 52. Ακριβώς απέναντι από την άγνωστή του την ξανθή Τζόλδη..."

"Η δική μας γλώσσα της πιάτσας δημιουργεί τις λέξεις της από τις ανάγκες της ή από τα χαρακτηριστικά γεγονότα και πράγματα. Κάποτε ένας μάγκας χρειάστηκε ένα παλτό να περάσει να περάσει το χειμώνα του. Κατάφερε να βρει μια χλαίνη που την έκλεψε ένας φαντάρος της κλίκας του που τον λέγανε Επαμεινώντα. Ο μάγκας έβαψε την χλαίνη μπλε για να μη γνωρίζεται, τηνε κόντηνε, γιατί το κοντό παλτό ήταν τότε μόδα στον κόσμο του και μια και του την έδωσε ένας Επαμεινώντας, την βάφτισε Επαμεινώντα. Η λέξη έμεινε και από τότε το παλτό λέγεται "Επαμεινώντας".

"Η δική μας γλώσσα της πιάτσας δημιουργεί τις λέξεις της από τις ανάγκες της ή από τα χαρακτηριστικά γεγονότα και πράγματα. Κάποτε ένας μάγκας χρειάστηκε ένα παλτό να περάσει να περάσει το χειμώνα του. Κατάφερε να βρει μια χλαίνη που την έκλεψε ένας φαντάρος της κλίκας του που τον λέγανε Επαμεινώντα. Ο μάγκας έβαψε την χλαίνη μπλε για να μη γνωρίζεται, τηνε κόντηνε, γιατί το κοντό παλτό ήταν τότε μόδα στον κόσμο του και μια και του την έδωσε ένας Επαμεινώντας, την βάφτισε Επαμεινώντα. Η λέξη έμεινε και από τότε το παλτό λέγεται "Επαμεινώντας".