Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η "Αναζήτηση της αρχής" είναι ένα αξιόλογο έργο του Οκτάβιο Πας για τον υπερρεαλισμό. Πρόκειται για δοκίμια που γράφτηκαν με την ευκαιρία μιας σειράς διαλέξεων που έδωσε στο πανεπιστήμιο του Μεξικού. Η γραφή του θα μαγνητίσει ένα ευρύτατο αναγνωστικό κοινό και όχι μόνο τους φίλους του σουρεαλιστικού ρεύματος στην τέχνη. Η ομορφιά του κειμένου συναγωνίζεται τον πλούτο των συνειρμών και την ξεκάθαρη διατύπωση.

Στην εποχή της απορρύθμισης της σκέψης, της τέχνης και της κουλτούρας, για την κριτική φιλοσοφία και κοινωνιολογία τα μόνα όπλα που απέμειναν είναι ο Λόγος και η κριτική για να αποσαφηνιστούν οι συνθήκες που δημιούργησαν τη σύγχρονη δύστυχη συνείδηση. Έτσι, μέσω κριτικών παρεμβάσεων σε όλα τα επίπεδα είναι δυνατή η συγκρότηση της σύγχρονης ολικής και ολιστικής μεθοδολογίας που έχει ανάγκη η σύγχρονη σκέψη. Ο κύριος στόχος βέβαια πάντοτε είναι η κριτική κατανόηση των κοινωνικών και ιδεολογικών αλλαγών των τελευταίων δεκαετιών που οδήγησαν στη σημερινή κατάτμηση της κουλτούρα...

Η μελέτη αυτή προσπάθησε να λάβει υπόψη της, εκτός εννοείται από τη σημασία και τις ιδιαιτερότητες του έργου του μεγάλου γλυπτή Γ. Σκλάβου -και κάθε καλλιτεχνικό έργο έχει τις δικές του-, μία γενικότερη προσέγγιση αρκετών σημαντικών θεμάτων, τα οποία συνδέονται με τη μοντέρνα και την αφηρημένη ειδικότερα τέχνη. Διαφορετικά, είναι βέβαιον ότι δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί μια τέτοια θεωρητική απόπειρα. Έτσι, προσπαθήσαμε να αποφύγουμε μια παραδοσιακή μονογραφία, που ως μορφή έχει ελάχιστη σχέση με τη μοντέρνα τέχνη. Μ' αυτήν την έννοια, το συγκεκριμένο κείμενο έχει μεγ...

Ο Α. Τζακομέττι είναι ίσως ο μεγαλύτερος γλύπτης του 20ου αιώνα. Διερευνά με συστηματικό τρόπο τη φύση της τέχνης, ιδιαίτερα δε της ζωγραφικής και της γλυπτικής. Εξετάζει σε βάθος την ιστορία και το ενδιαφέρον του εντοπίζεται στις σημαντικότερες περιόδους της κοινωνικής εξέλιξης και πολιτιστικής δημιουργίας, δηλαδή στην αρχαία Ελλάδα και την Αναγέννηση. Ως καλλιτέχνης της πρωτοπορίας, εκφράζει τις αντιθετικές τάσεις και τις εντάσεις της σύγχρονης κοινωνίας. Η καλλιτεχνική δραστηριότητά του προσέλαβε ένα ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό κοινωνικό και ιδεολογικό περιεχόμενο.

Από τον Πλάτωνα έως τον Χάιντεγκερ, η φιλοσοφία ενδιαφέρεται λιγότερο για τα ίδια τα έργα τέχνης παρά για το ερώτημα πώς να μάθουμε αν η τέχνη μπορεί να εκφράσει την αλήθεια. Δύο αίτια, λοιπόν, καθυστέρησαν την ανάπτυξη μιας πραγματικής «οντολογίας» των έργων: από τη μια, η πλατωνική καταδίκη της τέχνης - που έκανε να κυριαρχήσει το καθαρό περιεχόμενο επί της αισθητής μορφής, από την άλλη, η γέννηση της αισθητικής - που έδωσε τον τόνο στη συναισθηματική διάθεση του θεατή ή του καλλιτέχνη. Με τον Χάιντεγκερ και τον Μερλώ-Ποντύ γίνεται πράγματι δυνατή μια φιλοσοφία της τέχνης...

Η γλώσσα της μουσικής είναι αρκετά διαφορετική από την προθετική γλώσσα. Περιέχει μια θεολογική διάσταση. Αυτό που έχει να πει αποκαλύπτεται και ταυτόχρονα κρύβεται. Ιδέα της είναι το θείο ΄Ονομα στο οποίο έχει δοθεί σχήμα. Είναι απομυθολογικοποιημένη προσευχή, απαλλαγμένη από κάθε στοιχείο μαγικής αποτελεσματικότητας. Είναι η ανθρώπινη προσπάθεια - καταδικασμένη όπως πάντα - να ονομαστεί το ΄Ονομα, όχι να μεταδόσει νοήματα...Η ερμηνεία είναι ουσιώδης τόσο για τη μουσική όσο και για τη γλώσσα, αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Το να ερμηνεύεις τη γλώσσα σημαίνει: να κατανοείς...

Αυτό είναι ένα βιβλίο για την αρχιτεκτονική, που δεν είναι ακριβώς βιβλίο και δεν αναφέρεται αμιγώς στην αρχιτεκτονική. Πρόκειται για "συρραφή" άρθρων που γράφηκαν με διάφορες ευκαιρίες και δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε ειδικά περιοδικά ή πρωτοδημοσιεύονται εδώ, που διαβάζονται ως συνεχόμενα κεφάλαια βιβλίου, σλλά και το καθένα αυτοτελώς, κι αφορούν εξίσου ζητήματα λογοτεχνίας, εικαστικών, διαφήμισης, Μ.Μ.Ε. κ.ά. Διατηρείται πάντως, σε όλα τα επί μέρους κείμενα, μια ενιαία προβληματική γύρω από τις κριτικές του κτισμένου χώρου και των άμεσων (με τις συμπεριφορές) ή των έμμε...

Παρουσιάζουμε με χαρά το πρώτο έργο ενός φίλου, με τον οποίο ανήκουμε στην ίδια σχεδόν γενιά. Ο Βασίλης Φιοραβάντες, γεννημένος στην Κεφαλονιά το 1952, έκανε τη θητεία του στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά στα δύσκολα και γόνιμα χρόνια της δικτατορίας, για ν' ακολουθήσει στη συνέχεια μια πιο προσωπική πορεία, στα πλαίσια πάντα ωστόσο ενός ριζοσπαστικού και μαχόμενου μαρξισμού. [...] Σ' αυτό εδώ το πρώτο του έργο θα πρέπει να διαβάσουμε πρώτα-πρώτα, πέρα και κάτω απ' όλες τις θεωρητικές προθέσεις που το γεννούν, μιαν απελπισμένη και άμεσα προσωπική διαμαρτυρία, μια επίμονη...

Κατά βάση το έργο τέχνης ήταν πάντα αναπαραγώγιμο. Ό,τι έφτιαξαν άνθρωποι, μπορούσαν πάντα να το απομιμηθούν άνθρωποι. Η ανάπλαση αυτή γινόταν από μαθητές για να εξασκηθούν στην τέχνη, από δάσκαλους για τη διάδοση των έργων, και τέλος από διψασμένους για κέρδος τρίτους. Αντίθετα, η τεχνική αναπαραγωγιμότητα του έργου τέχνης είναι κάτι το καινούργιο, που καθιερώνεται στην ιστορία κατά διαλείμματα και με ώσεις που απέχουν χρονικά πολύ η μία από την άλλη, αλλά με όλο και μεγαλύτερη ένταση. [...] Ακόμα κι από το πιο τέλειο αντίγραφο λείπει ένα πράγμα: το "εδώ" και "τώρα" του έ...