Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 1935 η Καθημερινή αναγγέλλει ότι "την προσεχή Παρασκευήν και ώραν 7 1/4 μ.μ. θα δοθή εις την Λέσχην Καλλιτεχνών διάλεξις με ομιλητήν τον κ. Α. Εμπειρίκον και θέμα "Περί Σουρρεαλισμού". Η περίφημη αυτή διάλεξη, λίγους μήνες πριν από την κυκλοφορία της Υψικαμίνου, είχε χαθεί από τα τέλη της δεκαετίας του '30 και βρέθηκε πρόσφατα. Ο Ελύτης παρακολούθησε τη διάλεξη και μας έδωσε τις δικές του εντυπώσεις. "Την άλλη μέρα, έγινε η διάλεξη μπροστά σε μερικούς βλοσυρούς αστούς που άκουγαν, φανερά ενοχλημένοι, ότι εκτός από τον Κονδύλη και τον Τσαλδάρη, υπήρχαν...

[...] Πρόκειται για μια σημαντικότατη μελέτη, η οποία πραγματεύεται την αγορά της τέχνης στη σύγχρονη εποχή των νέων τεχνολογιών και της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Η όχι τυχαία ενσωμάτωση των νέων πληροφοριών που μας δίνει η Ρεϋμόντ Μουλέν στην τρίτη έκδοση αποτελεί συνέπεια -και αδιάσειστη απόδειξη- του γεγονότος ότι στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και αγοράς, τα πάντα -και ανάμεσα σ' αυτά η αγορά της τέχνης- εξελίσσονται με τρομακτικές επιταχύνσεις. Η δραστηριότητα της παγκοσμιοποιημένης πλέον αγοράς της τέχνης, όπως ακριβώς και οι ταχύτατα εξελισσόμενες...

Ο κόσμος παραπονείται για το σύστημα δικαιοσύνης μας και το πώς αντιμετωπίζει όσους διαπράττουν αδικήματα. Όταν δεν παραπονείται η κυβέρνηση για την επιείκεια που δείχνουν οι δικαστές, μεμψιμοιρεί ο Τύπος για τους βιαστές που δεν τιμωρούνται καταπώς πρέπει ή γιατί απελευθερώνονται πρόωρα κρατούμενοι στις φυλακές. Επίσης, συχνά διατυπώνονται προτροπές να φυλακίζονται περισσότεροι εγκληματίες και προβλέπονται μεγάλες καταστροφές αν το δίκαιο συνεχίσει την προσπάθειά του για την εξεύρεση ισορροπημένων λύσεων. Το παρόν είναι ένα διεπιστημονικό δοκίμιο. Εξετάζει την τέχνη και...

Τα κείμενα του βιβλίου προέρχονται από απομαγνητοφωνήσεις τηλεοπτικών εκπομπών στην ΕΤ1. Δεκαοχτώ καλλιτέχνες, διευθυντές μουσείων και επιμελητές τέχνης συζητούν με την Κατερίνα Ζαχαροπούλου. Είναι όλοι τους βαθιά στοχαστικοί. Και παρότι από τη μορφή με την οποία παρουσιάζονται οι συνεντεύξεις απουσιάζουν τόσο η εικόνα των έργων όσο και η αύρα της ζωντανής παρουσίας τους, ωστόσο αναδεικνύονται οι λόγοι για τους οποίους κάνουν τέχνη, ή είναι μέσα σ' αυτήν.

Από το 1893 έως το 1922, ο Ρίλκε συνέταξε περισσότερα από εκατό κείμενα τα οποία θα μπορούσαμε γενικώς, ανεξάρτητα από το εκάστοτε θέμα, να χαρακτηρίσουμε "δοκίμια". Από αυτό το παραγνωρισμένο ακόμη κριτικό μέρος του έργου του Ρίλκε η παρούσα έκδοση παρουσιάζει μια μικρή -αλλά αντιπροσωπευτική του ύφους και των απόψεων του ποιητή- επιλογή. Πρόκειται για κείμενα στα οποία ο Ρίλκε εκφράζει εκτενώς και απερίφραστα τις απόψεις του τόσο για λογοτέχνες και καλλιτέχνες της εποχής του, όσο και για την προέλευση, την ουσία και την επιρροή της λογοτεχνίας και των εικαστικών τεχνών....

Τα κείμενα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο και γράφηκαν από το 1934 έως το 1969, είναι γράμματα σε φίλους ζωγράφους (Barnett Newman, Robert Motherwell, Adolph Gottlieb και άλλους), εντυπώσεις από ταξίδια στην Ευρώπη (Παρίσι, Λονδίνο, νότια Ιταλία· γράφει χαρακτηριστικά από την Ποσειδωνία της νότιας Ιταλίας: "ανέκαθεν ζωγράφιζα αρχαιο-ελληνικούς ναούς χωρίς να το ξέρω"), περιγραφή καλοκαιριών που πέρασε με την οικογένειά του σε πανεπιστημιουπόλεις των Η.Π.Α. στις οποίες δίδασκε, τετράδια σημειώσεων στα οποία μιλά για την τέχνη των παιδιών και για τη σημασία του σουρεαλισμού,...

Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου "Joseph Beuys - Η επανάσταση είμαστε εμείς" της Ρέας Thonges-Στριγγάρη από τις εκδόσεις "Πατάκη" συζητούν για τον Γιόζεφ Μπόυς (Joseph Beuys) οι: Ρέα Thonges-Στριγγάρη, Χρήστος Ιωακειμίδης, Ζάφος Ξαγοράρης και Πάνος Χαραλάμπους. "Με τον Γιόζεφ Μπόυς η τέχνη στον 20ο αιώνα διεκδικεί οικουμενική διάσταση. Κανείς άλλος δεν άπλωσε τόσο σύνθετα τη σκέψη του πάνω στη σχέση τέχνης και κοινωνίας όσο αυτός, επηρεάζοντας σημαντικά τη ροή της ευρωπαϊκής αισθητικής και διανόησης. Στο βιβλίο αυτό, η ιστορικός τέχνης και συνοδοιπόρος του Μπόυς επί σ...

Η ηθική, η πολιτική, η εκπαίδευση και η τέχνη είναι οι τέσσερις τομείς στους οποίους επικεντρώνεται αυτό το βιβλίο. Ο συγγραφέας συμμερίζεται την απαισιοδοξία ή και την απελπισία διανοητών όπως ο Baudelaire, o Nietzche, η Hannan Arendt, ο Charles Taylor ή ο George Steiner κ.α., υποδεικνύοντας -πιο συχνά καταγγέλοντας- την ολέθρια κρίση που πλήττει την ευρωπαϊκή νεωτερική και μετανεωτερική ταυτότητα. Αυτή, έχοντας απελευθερωθεί από τις πάγιες υπερβατικές αρχές, καταλήγει σταδιακά σε έναν γενικευμένο σχετικισμό, ακόμα και μηδενισμό, ο οποίος αποδίδεται με όρους "κρίσης του ν...

Κείμενα για καλλιτέχνες Έλληνες και ξένους, κείμενα για τόπους αλλά και για ζητήματα τέχνης, το βιβλίο του Παναγιώτη Τέτση "Φαρμακείον Ευάγγελου Ραφαλιά" πιστοποιεί μια απλή και μεγάλη αλήθεια: ότι μόνον ο ερωτευμένος με ό,τι καταπιάνεται μπορεί να μας το κάνει προσφιλές και οικείο, είτε πρόκειται για ανθρώπους είτε για περιοχές του πνεύματος είτε για την ίδια τη φύση· φτάνει η μέθοδός του να είναι αυτή της ψυχικής εμβρίθειας, δηλαδή μέθοδος αντιεπιστημονική. Ο Παναγιώτης Τέτσης, έχοντας ως ορμητήριο τα παιδικά του χρόνια στην Ύδρα και στον Πειραιά, ανοίγεται μέσα από τα...

Τα κείμενα αυτά, συγκεντρωμένα και επεξεργασμένα από την κόρη του Αγνή Πικιώνη και τον συνεργάτη της Μιχάλη Παρούση, αποκαλύπτουν στο κοινό μια σχετικά άγνωστη πλευρά του μεγάλου αρχιτέκτονα. Πλάι στο αρχιτεκτονικό και ζωγραφικό του έργο, ο Πικιώνης καταγράφει από το 1918 ώς το θάνατο του, το μακρύ ταξίδι του προς την "εσώτερη αλήθεια". Η έκδοση, που προλογίζεται από τον Ζήσιμο Λορεντζάτο, περιλαμβάνει επίσης χρονολογικούς πίνακες, ένα αυτοβιογραφικό σημείωμα του 1958, επιστολές, πέντε λογοτεχνικά κείμενα (πεζά ποιήματα), κείμενα για την τέχνη και την ελληνική παράδοση και...

"Το πρόβλημα των μουσείων" δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση "Le Gaulois", τον Απρίλιο τού 1923. Ο συγγραφέας επαναλαμβάνει την εμπειρία του ανθρώπου της νεωτερικότητας για τον οποίο το έργο τέχνης δίνει την υπόσχεση μιας αισθητικής απόλαυσης, την οποία πάντως δεν την κρατάει όταν αυτός εισέρχεται στο μουσείο. Γιατί η απόλαυση, μας επισημαίνει εξαρχής, είναι αντίθετη με τις απαγορεύσεις. Η απόλαυση είναι ξένη με τις ταξινομήσεις, τα αξιώματα, τις υποθέσεις της ιστορίας. Αντίθετα, το μουσείο αποτελεί μια απεριόριστη βιβλιοθήκη. Η Αφροδίτη μετατρέπεται σε ντοκουμέντο. Είναι χώρος...

Στο βιβλίο του Σωτήρη Σόρογκα "Κείμενα για πρόσωπα και βιβλία", βρίσκει κανείς συγκεντρωμένα σκόρπια κείμενα του σπουδαίου ζωγράφου, δημοσιεύσεις σε περιοδικά, ομιλίες σε εκδηλώσεις, κριτικές βιβλίων και συνεντεύξεις του. Με την ίδια ακρίβεια που διακρίνει την αισθητική της ζωγραφικής του, την ίδια πάντοτε ποιητική αίσθηση του κόσμου, τη λιτότητα ύφους και το βαθύ βλέμμα ενός ποιητή, με την ευρύτερη έννοια του όρου ως δημιουργού ζωής εκ του μη όντος, ο Σωτήρης Σόρογκας μοιράζεται με τον αναγνώστη σκέψεις και συναισθήματα που του υπαγορεύουν τα σεισμογενή επίκεντρα της Τέχνη...

"Η οπτική αντίληψη προηγείται των λέξεων. Το παιδί βλέπει και αναγνωρίζει πριν μπορέσει να μιλήσει. Όμως η οπτική αντίληψη προηγείται των λέξεων και υπό μια άλλη έννοια. Η οπτική αντίληψη είναι εκείνη που καθορίζει τη θέση μας στον κόσμο που μας περιβάλλει· ερμηνεύουμε αυτόν τον κόσμο με λέξεις, αλλά οι λέξεις δεν μπορούν ποτέ να αναιρέσουν το γεγονός ότι περιβαλλόμαστε από αυτόν. Η σχέση μεταξύ του τι βλέπουμε και του τι γνωρίζουμε δεν είναι ποτέ σαφώς προσδιορισμένη". "Η εικόνα και το βλέμμα" του Τζον Μπέργκερ είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία σχετικά με την...

Στο ερώτημα αν ο εικαστικός καλλιτέχνης είναι περισσότερο τεχνίτης ή διανοούμενος, την απάντηση την έδωσε η πνευματικότητα της μεγαλοφυίας του Λεονάρντο ντα Βίνσι, με την αναγωγή της ζωγραφικής στο επίπεδο περιωπής της ποίησης. Ο καλλιτέχνης, με άλλα λόγια, δεν είναι απλά διεκπεραιωτής μιας τεχνικής διαδικασίας που μπορεί να φθάσει στο αριστούργημα, αλλά, κατά κανόνα, διαλογίζεται για τα στοιχεία της τέχνης του. Και τούτο, διότι μόνο η συνειδητή πορεία της ασκημένης διανόησης του καλλιτέχνη οδηγεί στη βασιλική οδό προς το αριστούργημα. Πρώτη ύλη του καλλιτέχνη είναι τα υλικ...

Η αναντίρρητη εξουσία των δύο αυτών αξιοσέβαστων ερεισμάτων της κοινωνίας -της Εκκλησίας και του Κράτους- χρησιμεύει σήμερα για να επιβάλει σε όλους, στην πνευματική ελίτ όπως και στον πελαγωμένο λαό, μια εκχυδαϊσμένη εικόνα τόσο της καλλιτεχνικής παραγωγής όσο και της ανθρώπινης μορφής. [...] Οι συμβατικές χειρονομίες των ανθρώπων της Εκκλησίας και των αξιωματούχων του κράτους που θαυμάζουν τη "σύγχρονη τέχνη", τόσο αντίθετες προς το λειτούργημα και την αποστολή τους, θυμίζουν τις κωμικές χειρονομίες της Γιορτής των Τρελών στον ύστερο Μεσαίωνα. Όλα αυτά θα είχαν μικρ...

Μια μονογραφία της εικαστικού Μαρίας Λοϊζίδου, η οποία επιχειρεί να αναπτύξει τη σημασία της συλλογικότητας στη πορεία μιας δουλειάς, μέσα απο τη δική της προσωπική ματιά, στην εξέλιξη του έργου της από το 1981 έως σήμερα.

Το βιβλίο αυτό απευθύνεται σε σπουδαστές Ανωτέρων και Ανωτάτων σχολών όπως Καλών Τεχνών, Θεάτρου, Μουσικής, Χορού και γενικά εικαστικών σχολών. Το αντικείμενο του εντάσσεται στα πλαίσια των θεωρητικών μαθημάτων για την έρευνα και την λειτουργία της καλλιτεχνικής φόρμας ως κοινό οργανικό στοιχείο σε όλες τις τέχνες, καθώς και στη μορφική αντιστοιχία από το ένα είδος τέχνης στο άλλο (η βιωματική παιδεία ως μέθοδος εκπαίδευσης ).

Η δυτική κουλτούρα, τουλάχιστον από τον Διαφωτισμό και μετά, πορεύθηκε βασιζόμενη σε αντιλήψεις που εξυφάνθηκαν στον καμβά των εννοιών της εξέλιξης και της προόδου. Και η σχέση μεταξύ των δύο αυτών όρων (γιατί αυτές οι δύο έννοιες είναι και όροι, αφού λειτουργούν και ως εργαλεία με βάση τα οποία αναπτύσσεται η σκέψη, η αναλυτική λογική και η Γνώση σχετικά με την αλήθεια και την πραγματικότητα), είναι πρόδηλη.Η ''πρόοδος'' όμως κρύβει πολύ λιγότερο από την ''εξέλιξη'' το ότι εδράζεται σε μιά προκατάληψη.

Το βιβλίο αυτό δηλώνει με τόλμη ότι η τέχνη έχει μία ξεκάθαρη χρησιμότητα: πρόκειται για θεραπευτικό εργαλείο που μας βοηθά να βιώνουμε πιο ολοκληρωμένα τη ζωή μας.