Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα βιβλίο - λεύκωμα, τρελό και παλαβό οαν τον αεικίνητο πρωταγωνιστή του, που αφηγείται την κινηματογραφική ιστορία του μεγάλου Έλληνα κωμικού όπως αυτή αποτυπώθηκε μέσα από τις δεκάδες ταινίες του, στις οποίες "έλαμψε" με το ενστικτώδες, αυτοσαρκαστικό και πηγαίο ταλέντο του και το ανατρεπτικό του χιούμορ. Περισσότερες από 200 φωτογραφίες, κωμικοί διάλογοι και ανεπανάληπτες ατάκες, συνθέτουν το κινηματογραφικό πορτρέτο του Θανάση Βέγγου, της "χρυσής εποχής" του ελληνικού σινεμά και πιο συγκεκριμένα της περιόδου 1955-1970, με τρόπο που θαρρείς πως όλα τα στιγμιότυπα ξεπηδο...

...Το "οδοιπορικό ενός κωμωδού" και όχι μόνο, γιατί στην πορεία τη θεατρική του απέδειξε πως μπορεί να παίξει σε μια τεράστια γκάμα θεατρικών έργων - και κλασικό ρεπερτόριο, τραγωδία - και έργα για την τρυφερή παιδική ηλικία και σε ό,τι άλλο που έχει σχέση με τον κινηματογράφο - 150 ελληνικές ταινίες στο ενεργητικό του - και με το θέατρο σε όποια του "φόρμα" κι αν καταπιαστεί ο ηθοποιός αυτός. "Ο κάθε άνθρωπος φιλοδοξεί να τελειοποιήσει αυτό που είναι. Ο ηθοποιός φιλοδοξεί να τελειοποιήσει αυτό που δεν είναι", γράφει ο Ιάσων Ευαγγέλου. Κι ο Μανώλης Δεστούνης κατέχει αυτό...

Η Αγνή Μουζενίδου ήταν μια περήφανη ψυχή που κρυβόταν για να μη φανεί η χαρισματική προίκα της ως έπαρση, ως αλαζονεία. Μεγαλωμένη μέσα σε ένα σπίτι λογίων, μέσα στην, ίσως, πλουσιότερη βιβλιοθήκη θεατρικής γνώσης της Ελλάδας, από νωρίς ένιωσε την ανάγκη να είναι επιφυλακτική απέναντι στην προπέτεια των πολλών και την επιδειξιομανία των ολίγων. Θησαύρισε γνώσεις και πρακτικές με τις σπουδές της στο εξωτερικό και με τα πτυχία που εκόμισε επέστρεψε τα τροφεία των κρατικών υποτροφιών με το παραπάνω. Τη σκίαζε η πληθωρική, απαιτητική προσωπικότητα του πατέρα της και με τη φόβο...

Ο πατέρας μου είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος. Στο σπίτι όμως δεν μας άφησε ποτέ να καταλάβουμε τη δύναμη του. Δεν μας έλεγε τι να κάνουμε και δεν μας έδινε συμβουλές. Ήταν -και είναι ακόμα- πολύ διακριτικός μαζί μας. Σε περιστάσεις που χρειαζόμασταν την καθοδήγηση του συζητούσε μαζί μας και μας έλεγε τις σκέψεις του πάνω στο θέμα. Πίστευε στην κρίση μας και στον τρόπο που μας μεγάλωσε και μας άφηνε να χρησιμοποιήσουμε εμείς όπως πιστεύαμε καλύτερα την πληροφορία που μας έδωσε. Μερικές φορές τον ακούγαμε... άλλες όχι. Η πείρα δεν μεταδίδεται και δεν αγοράζεται. Οι σκέψε...

"Ενώπιος ενωπίω με την ομορφιά και την τρυφερότητα, ή πνίγεσαι να εκφράσεις αμέσως αυτό που νιώθεις να σε συγκλονίζει, ή αντίθετα μένεις εν σιωπή, συντεντριμμένος γοητευτικά από ένα τέτοιο φως. Αυτό το φως είναι η Τζένη Καρέζη". (Αντώνης Σαμαράκης). "Το θέατρο ήταν το οξυγόνο για τη Τζένη. Είχε λατρεία στο θέατρο. Είχε παιδεία, έγραφε ωραία, έπαιζε ωραία. Η αξιοπρέπεια ήταν πάνω απ' όλα. "Θα παίξω τον Γυάλινο κόσμο, μου έλεγε, όταν θα γίνω καλά". Πάντα ονειρευότανε ρόλους. Κι όλο έκανε σχέδια." (Μελίνα Μερκούρη).

Πάνε κιόλας είκοσι χρόνια! Κι όμως είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από εκείνον τόν καυτό Ιούλη του 1992 που χάσαμε την Τζένη στην ακμή της δημιουργικής της ζωής. Το πιο όμορφο κορίτσι του ελληνικού κινηματογράφου, ένα από τα πιο ταλαντούχα πλάσματα του ελληνικού θεάτρου, η γυναίκα με τα πιο εκφραστικά γαλάζια μάτια της μεγάλης και της μικρής οθόνης, η ηθοποιός με το πιο αναγνωρίσιμο προφίλ, πέρασε από τον υπαρκτό κόσμο στον κόσμο της μνήμης, φτωχαίνοντας τα κινηματογραφικά πλατό και τα θεατρικά σανίδια και αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στις καρδιές των εκατομμυρίων θαυ...

... Έχει πια ξημερώσει όταν φτάνει στο σπίτι της. Με αργές κινήσεις βγάζει τα ρούχα της και πέφτει κατάκοπη για ύπνο. Μάταιη προσπάθεια. Την αναστατώνει η εικόνα αυτού του άντρα που κάνει την καρδιά της να χτυπάει τρελά, όπως ποτέ άλλοτε δε συνέβη. Οι καυτές ματιές που αντάλλαξαν, εξακολουθούν να την αναστατώνουν και μια φράση ριζώνει στο είναι της... Μια τόση δα φρασούλα... "Αυτός είναι!" Δεν μπορεί να εξηγήσει την πεποίθησή της, πως αυτός ο μελαμψός άντρας θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη ζωή της. Πως η εικοστή εβδόμη Νοεμβρίου του χίλια εννιακόσια εβδομήντα έξι, θα...

Η Μάρω ξέρει ν’ αγαπάει. Με πράξεις, όχι με λόγια. Υλοποιώντας έτσι, άκουσα ή εκούσα αδιάφορο, το μείζον της "αγαπητικής" διαδικασίας που συμπυκνώνεται σ’ εκείνο το υπέροχο "η αγάπη ουκ εκπίπτει". Στην ίδια ρίζα άλλωστε φυτρώνουν κι ο Θεός και το θέαμα κι ο θεατής. Στην ίδια παγίδα μάλιστα της υποτίμησης των δευτερο-τριταγωνιστών πέφτουν οι θρησκείες, δε θα πέφτει η ιστορία των λιγότερο προβεβλημένων αλλά ίσως και περισσότερο αγαπηθέντων "χρυσών δεύτερων" του θεάματος; Ποιος θα θυμηθεί λοιπόν -να ‘σαι καλά Μάρω μου- τον... Παντελή Ζερβό, ας πούμε, πατέρα και σύζυγο όλω...

Τριάντα δύο πορτρέτα ηθοποιών του ελληνικού κινημτογράφου. Οι "δικοί μας άνθρωποι" που τους βλέπουμε σχεδόν κάθε μέρα στην τηλεόραση μέσα από τις συνήθως ασπρόμαυρες ταινίες τους, αλλά που τις πιο πολλές φορές αγνοούμε ακόμη και το όνομά τους. Πόσο μάλλον την προσωπική τους ιστορία ή την πορεία τους στην τέχνη. Πολλοί από αυτούς υπήρξαν μεγάλοι πρωταγωνιστές στο θέατρο ή τη ζωή... Πολλοί ακόμη μεσουρανούν. Αφορμή για να γίνει αυτό το βιβλίο στάθηκε η σειρά εκπομπών στην ΕΤ1 "Σαν παλιό σινεμά...". Αιτία είναι η αγάπη... Για κάποιους φίλους που τους σκέφτεσαι συχνά. Αν...

Τριάντα δύο πορτρέτα ηθοποιών του ελληνικού κινημτογράφου. Οι "δικοί μας άνθρωποι" που τους βλέπουμε σχεδόν κάθε μέρα στην τηλεόραση μέσα από τις συνήθως ασπρόμαυρες ταινίες τους, αλλά που τις πιο πολλές φορές αγνοούμε ακόμη και το όνομά τους. Πόσο μάλλον την προσωπική τους ιστορία ή την πορεία τους στην τέχνη. Πολλοί από αυτούς υπήρξαν μεγάλοι πρωταγωνιστές στο θέατρο ή τη ζωή... Πολλοί ακόμη μεσουρανούν. Αφορμή για να γίνει αυτό το βιβλίο στάθηκε η σειρά εκπομπών στην ΕΤ1 "Σαν παλιό σινεμά...". Αιτία είναι η αγάπη... Για κάποιους φίλους που τους σκέφτεσαι συχνά. Αν...

Tον Aύγουστο του 1881, μέσα σε ένα κλίμα εύθραυστης στασιμότητας και διάχυτης επιφυλακτικότητας απέναντι στους εργάτες της ελληνικής σκηνής, εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Aθήνα ο Nικόλαος Λεκατσάς: ένας ηθοποιός γεννημένος στην Iθάκη που, μετά από είκοσι πέντε χρόνια παραμονής στη Mεγάλη Bρετανία, επιστρέφει στην πατρίδα του και πρώτος γνωρίζει στο ελληνικό κοινό τον Σάυλοκ, τον Pωμαίο, τον Bασιλιά Ληρ, τον Pιχάρδο III, διευρύνοντας έτσι σημαντικά το ισχνό μέχρι τότε σαιξπηρικό ρεπερτόριο. H άφιξή του προκαλεί έκρηξη ενθουσιασμού και δημιουργεί ελπίδες για την ποιοτική α...

Τα κείμενα αυτού του βιβλίου φιλοδόξησαν να υπάρξουν πέραν της κριτικής, είναι κείμενα λατρείας και ευγνωμοσύνης του συγγραφέα τους για κάποια πρόσωπα του θεάτρου που σημάδεψαν τη ζωή του. Προσπάθησε να φυλακίσει σε σύντομες γραμμές στιγμές σπάνιες, στάσεις, χειρονομίες, φωνές που τον γέμισαν με ευφροσύνη στις μαγικές εκείνες ώρες που η αυλαία του θεάτρου έχει ανοίξει και μας αφήνει στη διάθεση του οίστρου της υποκριτικής τέχνης. Το βιβλίο επανακυκλοφορεί σε δεύτερη έκδοση αυξημένη με την αφορμή της διάκρισης του συγγραφέα με το "Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2008", α...

Φυσιογνωμίες υψηλές-κλειδιά πολύτιμα και πολύσημα για την κατανόηση και ερμηνεία του Νέου Ελληνισμού, εκάλυψαν και κατέλαμψαν με την πολυδύναμη, ασύγκριτης γνησιότητας, σοβαρότητας και βούλησης παρουσία τους το μεγαλύτερο μέρος τον εικοστού μας αιώνα η Κατίνα Παξινού και ο Αλέξης Μινωτής. Δωρηματοδέκτες καλόμοιροι της αθάνατης Γενιάς τον Τριάντα, και δωρεοδότες προς την ένδοξη αυτή Γενιά, αλλά και προς τις κατοπινές, ως τις ημέρες μας τις ταραγμένες, γενιές, επλαστούργησαν με το θεόδοτο υλικό της ύπαρξής τους δυo μορφές-σύμβολα αναγέννησης, ανανέωσης και γόνιμης προώθηση...

... Περιπατώντας µια µέρα στην Αθήνα, έβλεπα γωνιές, σηµεία, διάφορα κτίσµατα και έλεγα µονολογώντας: "Μωρέ, εδώ ήταν αυτό το µαγαζί! Εκεί ήταν το άλλο! Α! Να, να η γωνιά όπου συναντιόµασταν µε την παρέα!" Όλ' αυτά, όµως, εκείνο, ετούτο και τ' άλλο, ήταν σηµεία-στέκια της ωραίας µας Αθήνας που τότε είχαν όνοµα: της Αθήνας της γενιάς µου! Της Αθήνας που γνωρίσαµε εµείς οι παλιοί Αθηναίοι! Και τότε άρχισε να ξετυλίγεται µέσα µου το απαλό κουβάρι των παραπονεµένων αναµνήσεων. Και λέω παραπονεµένων, γιατί πραγµατικά πόναγα παρατηρώντας την Αθήνα του σήµερα. Γι'...

Το λεύκωμα αυτό, με την πλούσια εικονογράφηση, περιλαμβάνει ένα χρονολόγιο με τους κυριότερους σταθμούς της σταδιοδρομίας των δύο μεγάλων ηθοποιών, έναν αναλυτικό κατάλογο με τις παραστάσεις και τις ταινίες στις οποίες έλαβαν μέρος, ένα απάνθισμα από τις κριτικές που γράφτηκαν γι' αυτούς, και έναν κατάλογο με τα θεωρητικά κείμενα του Αλέξη Μινωτή, τα οποία αποτελούν και την πνευματική διαθήκη του στο χώρο του θεάτρου.

Εν αρχή ην ο Πόνος Με ρωτάνε, συχνά: Πώς ήταν η Κατερίνα; Η Κατερίνα ήταν σαν όλους τους ανθρώπους: Πονούσε, φοβόταν, αγαπούσε, εξοργιζόταν, δινόταν, πλήγωνε και πληγωνόταν. Όμως, όλα σε βαθμό υπερθετικό. Η ευαισθησία και η σκληρότητα, η οργή και το έλεος, ο εγωισμός και η ανιδιοτέλεια ήταν τα απρόβλεπτα εναλλασσόμενα πρόσωπα της Κατερίνας. Απρόβλεπτη· αυτό νομίζω πως είναι ό,τι πιο χαρακτηριστικό μπορεί να πει κανείς για 'κείνη. Την Κατερίνα τη γνώρισα στις αρχές του '81. Ζήσαμε μαζί στην Τροίας και στην Γ' Σεπτεμβρίου και συνέχισα να τη βλέπω σχεδόν μέχρι το τέλος, α...

[...] Η τέχνη του ηθοποιού είναι να δημιουργεί μια ψευδαίσθηση, μια φαντασίωση με το σώμα του, τις κινήσεις του, τη φωνή του, το πνεύμα του, την έκφραση και ερμηνεία του να μεταφέρει στο κοινό ένα χαρακτήρα, μια δραματική δημιουργία. Με την αποδοχή του κοινού κατά τη διάρκεια της παράστασης, η φαντασίωση γίνεται πραγματικότητα και ο χαρακτήρας που υποδύεται ο ηθοποιός γίνεται αληθινός. Κατά τον Στανισλάφκι, ο ηθοποιός ταυτίζεται με το ρόλο του και μετά την παράσταση η ερμηνεία του η ερμηνεία του χαράζεται στη μνήμη του κοινού. Κατά τον Μπρέχτ, ο ηθοποιός πρέπει να κρατά α...