Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι τέχνες του μέλλοντος θα είναι αναστατώσεις καταστάσεων, ή τίποτα. Η ευτυχία είναι μια καινούργια ιδέα στην Ευρώπη. Εδώ είχε μπει στην πράξη η συστηματική αμφιβολία για όλες τις μορφές ψυχαγωγίας και δουλειάς αυτής της κοινωνίας, μια καθολική κριτική της αντίληψής της για την ευτυχία. Έλεγαν πως η λήθη είναι το κυρίαρχο πάθος τους. Η νιότη κυλούσε ανάμεσα στους διάφορους έλεγχους της παραίτησης. Αυτή η ομάδα βρίσκονταν στο περιθώριο της οικονομίας. Έτεινε προς ένα ρόλο καθαρής κατανάλωσης, και, πρωτ' απ' όλα ελεύθερης κατανάλωσης του χρόνου της. Η εγκα...

"Αντίθετος στα ρεύματα που τάραξαν την πατρίδα του και στο όνειρο της ευημερίας που πραγματοποίησε η Σουηδία τα τελευταία χρόνια, ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν -συγγραφέας, σκηνοθέτης θεάτρου και κινηματογράφου, δάσκαλος ασύγκριτος και ένας από τους δυό-τρεις μεγάλους κινηματογραφιστές του 20ου αιώνα- ασχολήθηκε με το άτομο και τα μεταφυσικά του κυρίως προβλήματα." Αυτά γράφει η Ροζίτα Σώκου στα προλεγόμενά της στην "Τριλογία της σιωπής", ένα βιβλίο με σενάριά του που κυκλοφόρησε επίσης από τις εκδόσεις "Γαλαξίας". Πραγματικά, ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν ήταν το φαινόμενο του σύγχρονου κι...

Το πιο γνωστό από τα προχιτλερικά φιλμ ήταν το Der Blaue Engel (Ο Γαλάζιος Άγγελος, 1930), το μόνο που γύρισε ο Στέρνμπεργκ στη Γερμανία, μετά το προσωρινό πέρασμά του από την MGM/Παραμάουντ στην UFA. Η ταινία σημείωσε το τέλος μιας καριέρας και την αρχή μιας άλλης: Ο Εμίλ Γιάνινγκς στο ρόλο του αυταρχικού καθηγητή, που καταστρέφει τη ζωή του εξαιτίας μιας τραγουδίστριας καμπαρέ και η Μάρλεν Ντίτριχ στον πρώτο μεγάλο της ρόλο. Ο Στέρνμπεργκ είχε επιμείνει να δώσει το ρόλο στην Ντίτριχ, παρά τις συμβουλές των συνεργατών του και το αποτέλεσμα ήταν να γεννηθεί ένας από τους κι...

Έχω την εντύπωση ότι ο Ντεμί ή ο Μπρεσόν, όταν γυρνούν μια ταινία, έχουν μια συγκεκριμένη αντίληψη του κόσμου, την οποία επιχειρούν να εφαρμόσουν στον κινηματογράφο ή (πράγμα που είναι το ίδιο) μια αντίληψη του κινηματογράφου που εφαρμόζουν στον κόσμο. Ο κινηματογράφος και ο κόσμος γίνεται καλούπι για την ύλη ενώ στον Τρελό Πιερό δεν υπάρχουν ούτε καλούπια ούτε ύλη... Ο τρελός Πιερό είναι περισσότερο μια ταινία πάνω στην περιπέτεια, παρά πάνω στους ανθρώπους της δράσης. Πριν τον Τρελό Πιερό είχα την εντύπωση ότι τα πάντα είχαν γίνει στον κινηματογράφο, ότι δεν έμενε τίποτα...

Ο Ρόι ένιωθε μια πρωτόγονη ανυπομονησία να βγει έξω απ το Σιπ -αυτή τη στιγμή ένιωθε μια παράλογη αντιπάθεια προς το μέρος αυτό, αλλά, καθώς του άνοιξαν την εξώπορτα, είδε πως χιόνιζε έξω· μεγάλες φτερωτές νιφάδες έπεφταν προς το έδαφος με το πάσο τους στο φως πέρα από τη μαρκίζα. Αμέσως γέμισε με μια διαπεραστική αίσθηση μοναξιάς και παραλίγο ν αλλάξει γνώμη και να μην πάει σπίτι, να μην πάει σ' εκείνους τους τέσσερις μελαγχολικούς, γνώριμους τοίχους...