Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι τέχνες του μέλλοντος θα είναι αναστατώσεις καταστάσεων, ή τίποτα. Η ευτυχία είναι μια καινούργια ιδέα στην Ευρώπη. Εδώ είχε μπει στην πράξη η συστηματική αμφιβολία για όλες τις μορφές ψυχαγωγίας και δουλειάς αυτής της κοινωνίας, μια καθολική κριτική της αντίληψής της για την ευτυχία. Έλεγαν πως η λήθη είναι το κυρίαρχο πάθος τους. Η νιότη κυλούσε ανάμεσα στους διάφορους έλεγχους της παραίτησης. Αυτή η ομάδα βρίσκονταν στο περιθώριο της οικονομίας. Έτεινε προς ένα ρόλο καθαρής κατανάλωσης, και, πρωτ' απ' όλα ελεύθερης κατανάλωσης του χρόνου της. Η εγκαταλελειμμένη λογοτεχνία ασκούσε, εντούτοις, μια αρνητική δράση στο επίπεδο ορισμένων αισθητών σχηματισμών. [...] Η μνήμη και η γλώσσα του φιλμ διαλύονται μαζί. Το θέαμα, σ' όλο του το πλάτος, είναι η εποχή· μέσα της μια ορισμένη νιότη αναγνώρισε τον εαυτό της. Όμορφα παιδιά, η περιπέτεια πέθανε. (φράσεις-αποσπάσματα από την ηχητική μπάντα των τριών ταινιών του Ντεμπόρ) "Θα ήταν, αρχικά, εύκολο να αντιπαραθέσουμε το έργο του Γκυ Ντεμπόρ στο μεγάλο κοινό. Αν, για παράδειγμα, προβάλλονταν το "Ουρλιαχτά για χάρη του Σαντ" σ' όλες τις αίθουσες της χώρας, αυτό το κοινό, και πρωτ' απ' όλα η ελίτ των "φίλων του κινηματογράφου", ούτε θα διασκέδαζε ούτε θα απορούσε. Θα θύμωνε, σαν το παιδί που βλέπει να πετιέται κάτω το όμορφο κομμάτι τούρτας εξαιτίας του οποίου του έτρεχαν ήδη τα σάλια. [...] Εδώ είναι που τίθεται το πραγματικό πρόβλημα του καταραμένου καλλιτέχνη, εδώ είναι που ο Ντεμπόρ ξέκοψε μέσα απ' όλες τις αισθητικές της ψυχαγωγίας για χάρη μιας καλλιτεχνικής πράξης που προκαλεί την πράξη· ακόμη κι αν η τελευταία έχει όλες τις δυνατότητες να επιστρέψει αυθόρμητα ενάντια σ' αυτόν που ξεριζώνει βίαια τους θεατές απ' τις πολυθρόνες τους, από τον ύπνο τους". "Αν δεν είχε προηγηθεί η οριστική ανατροπή της κινηματογραφικής τέχνης, που πέτυχαν οι αναζητήσεις της λετριστικής εποχής, της οποίας ο Γκυ Ντεμπόρ με τα "Ουρλιαχτά για χάρη του Σαντ" αντιπροσωπεύει φανερά το κορυφαίο σημείο, θα επιτρέπονταν σε κάποιον να αναρωτηθεί αν μια ταινία σαν το "Χιροσίμα, αγάπη μου" θα είχε μπορέσει, εφτά χρόνια αργότερα, να πραγματοποιηθεί και να 'ναι περίφημη;" (από την εισαγωγή του Asger Jorn)