Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γραμμένο γύρω στα 1860, ανέκδοτο μέχρι σήμερα γιατί ο εκδότης του Βερν το είχε απορρίψει εκείνη την εποχή, καταχωνιασμένο έκτοτε σε κάποιο χρηματοκιβώτιο που το κλειδί του είχε χαθεί, το Παρίσι στον 20ό αιώνα περίμενε να έρθει ο καιρός του για να φανερωθεί. Περίμενε να φτάσουν τα τέλη του 20ού αιώνα, για να δούμε εμείς, οι τυχεροί πρώτοι αναγνώστες του, ότι με αυτό το νεανικό του έργο ο Ιούλιος Βερν μας συναρπάζει -και μας τρομάζει- όχι τόσο με τις περιπέτειες που αφηγείται και με τις "προφητείες" του για τις επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις, όσο με το εφιαλτικό του...

Ο Ριβαρόλ επιμένει ιδιαίτερα στον ζωτικό ρόλο των παθών. Τα πάθη δρουν ως κινητήριες δυνάμεις της ατομικής και συλλογικής ζωής, ενώ το λογικό περιγράφει απλώς τη δράση τους, αν αρκείται στον ρόλο του αναλυτή, ή βρίσκει το πιο τελεσφόρα μέσα γαι την επίτευξη των επιθυμιών τους, αν αποφασίζει να συμπράξει μαζί τους, όπως γίνεται κατά κανόνα.

Κάτι τρομερό συμβαίνει αυτό το βράδυ. Η αυλή του σχολείου είναι καλυμμένη με χιόνι και οι μικροί "διάβολοι" ξετρυπώνουν από παντού. Όταν ο Πωλ περνάει την πύλη της, ένας καταιγισμός από χιονόμπαλες τον υποδέχεται. Αυτός προχωράει αδιάφορος, αναζητώντας με τα μάτια το είδωλό του: τον Νταρζελός. Ξαφνικά τον διακρίνει, όρθιο ανάμεσα στους "στρατιώτες" του. Το χέρι του Νταρζελός σηκώνεται αργά, διαγράφοντας στον αέρα ένα τεράστιο τόξο. Η μπάλα του χιονιού χτυπάει τον Πωλ στο στήθος. Το αίμα αναβλύζει από το στόμα του, βάφοντας κόκκινο το λασπωμένο χιόνι. Ο γιατρός, που φτάνει α...