Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στις αρχές του 19ου αιώνα γεννιέται στη Βιρτζίνια, από οικογένεια σκλάβων, ο Νατ Τάρνερ. Κόντρα στους νόμους που απαγορεύουν την εκπαίδευση των μαύρων, ο μικρός Νατ μαθαίνει να γράφει και να διαβάζει. Το αφεντικό του υπόσχεται να τον ελευθερώσει και η μητέρα του, που έχει δει σε όραμα ότι ο γιος της θα γίνει προφήτης και απελεθερωτής του λαού του, του εμφυσά αυτή τη φιλοδοξία. Ομως η ζωή θα πάρει άλλο δρόμο...

Κι αμέσως, έφτασα στην αναμενόμενη γαμήλια τελετή. Ήταν ένας γάμος όπου δεν πάντρευαν παρά μονάχα παρθένες, συναντούσες, όμως κι αρτίστες και πόρνες και για να φτάσεις στην παρθένα, έπρεπε να περάσεις ένα μικρό ποτάμι, ένα ρυάκι τριγυρισμένο από καλαμιές. Τότε οι άντρες κλείνονταν μαζί με τις παρθένες και μεμιάς ρίχνονταν επάνω τους. Μια ανάμεσα στις άλλες, η πιο παρθένα, είχε ένα καρό φωτεινό φόρεμα και μαλλιά μπούκλες. Ένας γνωστός ηθοποιός την είχε κατακτήσει. Ήταν κοντούλα κι αρκετά δυνατή. Λυπήθηκα που δεν με αγαπούσε. Η κάμαρα μέσα στην οποία την βάλανε είχε μια πόρτα...

Η χώρα των Ταραχουμάρα είναι γεμάτη από σημάδια, μορφές, φυσικά ομοιώματα, που δε μοιάζουν καθόλου να γεννήθηκαν τυχαία, λες και οι θεοί, που εδώ είναι πανταχού παρόντες, θέλησαν να κοινοποιήσουν τις δυνάμεις τους μ' αυτές τις παράξενες υπογραφές, όπου η φιγούρα του ανθρώπου είναι αυτή που καταδιώκεται από κάθε μεριά. Από την πρώτη παράγραφο του "Σημαδεμένου βουνού" του Ταξιδιού στη χώρα των Ταραχουμάρα, μπαίνει ένας παράξενος παίκτης στο παιγνίδι της φθοράς. Ο μη δυτικός άνθρωπος, εδώ ο Ταραχουμάρα, που συμβάλλει στο σημάδεμα και στην καταστροφή του σώματος και που η παραξ...

Μεγαλωμένος στη Γαλλία, από πατέρα Έλληνα πρόσφυγα από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας, ο ήρωας-αφηγητής επιστρέφει στην Ελλάδα για να βρει τα ίχνη της πορείας του, μια πορεία που ο ίδιος προτιμάει να την αφήνει βυθισμένη στη σιωπή. Εδώ θα διαπιστώσει ότι και οι άλλοι πρωταγωνιστές του προσφυγικού δράματος προτιμούν να κρατούν το στόμα τους κλειστό. Το παρελθόν ανήκει στη σιωπή του. Κι αυτή η σιωπή, που σαν μόνιμο υπονοούμενο απλώνεται σε κάθε βήμα του αφηγητή για να δώσει μια εντελώς πρωτότυπη και τρυφερή εικόνα του τοπίου της πρόσφατης ελληνικής Ιστορίας, δημιουργεί τη συγκινη...

Ο συγγραφέας φιλοτεχνεί το πορτρέτο και το χρονικό αυτής της Αλεξάνδρειας, όπου αναγνωρίζει ένα θέατρο του πολέμου, της πολιτικής και της γνώσης, μια πρωτεύουσα της μνήμης και της λογοτεχνίας, τη χαμένη μητρόπολη μιας άλλης, απόμακρης, ασιατικής Ευρώπης.

Ο Αρτό αναμετριέται με το μεγάλο πρότυπο του ακινητοποιημένου σώματος στο χρόνο, τον Χριστό. Διεκδικεί από τον Εσταυρωμένο δυτικό σούπερ σταρ το σταυρό του, μέσα από συνεχείς μεταλλαγές ταύτισης-απώθησης μαζί του: "Έκανα την ανοησία να πω πως ασπάστηκα τον Ιησού Χριστό, ενώ ο Χριστός είναι ό,τι περισσότερο απεχθάνομαι.." Όταν ο Αρτό βλέπει εφιάλτες, κάνει το σημείο του σταυρού, για να καταλήξει στην τραγική ομολογία: "Και ο Ιησούς Χριστός είναι εκείνος ο γεννημένος από μια μάνα που θέλησε να με ανταλλάξει μαζί του, και τούτο πολύ πριν από το Χρόνο και τον Κόσμο..." Ο Χριστό...

[...] Από όλα τα πρωτόλεια της πρώτης νεανικής του περιόδου, ο Φλωμπέρ δημοσίευσε στο δισεβδομαδιαίο λογοτεχνικό περιοδικό της Ρουέν "Το Κολιμπρί" -που η έκδοσή του άρχισε τον Μάρτιο του 1836 και κράτησε έως το 1841- μονάχα δύο, με τα αρχικά του Γ. Φ.: "Ένα μάθημα φυσικής ιστορίας, είδος: "αντιγραφεύς" (30 Μαρτίου 1837), και τη "Βιβλιομανία", που το χειρόγραφό της φέρει τη χρονολογία: Νοέμβριος 1836 (γραμμένο, δηλαδή, όταν δεν είχε ακόμη συμπληρώσει τα δεκαπέντε του χρόνια) αλλά δημοσιεύτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1837. Τα γραπτά του της προαναφερθείσης περιόδου -συγκλονιστικ...

Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ και η Σιμόν ντε Μποβουάρ σημάδεψαν με το έργο και τη δράση τους τον 20ό αιώνα: συμμετείχαν στην Αντίσταση κατά των Γερμανών, εναντιώθηκαν στον πόλεμο της Αλγερίας, αγωνίστηκαν για να σταματήσει ο πόλεμος του Βιετνάμ, βρέθηκαν στο πλευρό των φοιτητών το Μάη του '68. Με το λογοτεχνικό τους έργο έδωσαν περιεχόμενο στην έννοια του "στρατευμένου διανοούμενου", αφού και οι δύο πολέμησαν για το θρίαμβο της ελευθερίας - ακόμα και σε ό,τι αφορούσε τις διαπροσωπικές σχέσεις. Η Κλοντίν Μοντέιγ προσφέρει ένα πρωτότυπο πορτρέτο των δύο μεγάλων αυτών μορφών. Ζωντανεύει το...

Η καλύτερη προπαγάνδα είναι αυτή που γίνεται από στόμα σε στόμα, στο εργαστήριο και το εργοτάξιο. Μόνο με τις δικές μας δυνάμεις θα κάνουμε κάτι. Μας χρειάζεται ένα σπίτι...ένα Σπίτι του Λαού, όπου θα στεγάσουμε τα συνδικάτα μας. Αλλά θα χρειαστεί εμείς οι ίδιοι να το χτίσουμε. Στο σπίτι μας, θα είμαστε ελεύθεροι. Θα κάνουμε διαλέξεις για τους εργάτες, για τα παιδιά. Πρέπει να είμαστε μορφωμένοι σαν κι αυτούς. Από εκεί θ' αρχίσουμε την επανάσταση.

Το βιβλίο αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο οδοιπορικό που ο συγγραφέας του γίνεται γνωστός αφού το δημοσιεύσει. Συγραφέας του παρόντος βιβλίου είναι ο διάσημος ποιητής της Λίμνης ο Αλφόνσος ντε Λαμαρτίνος. Καθώς ο Λαμαρτίνος ξεκινάει για την Ανατολή το 1832, εξακολουθεί να κουβαλάει πάντα μέσα του εκείνη την "αγιάτρευτη" και φλογερή επιθυμία για εξερεύνηση. "Πόσα είναι άραγε τα μέρη εκείνα", γράφει στο Οδοιπορικό του "που μέσα στο νου μου έχω διαλέξει για να χτίσω ένα σπίτι, ένα αγροτικό κάστρο, κι εκεί να φτιάξω μια αποικία με φίλους από την Ευρώπη". Η ματιά του τελικά στα...

Είναι φίλοι. Εβραίοι κι οι δυο. Ο ένας Έλληνας, ο άλλος Ρουμάνος. Γεννημένοι την ίδια χρονιά με μια μέρα διαφορά. Το 1934. "Ερχόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια, όπως ερχόμαστε από έναν τόπο" έλεγε ο Σαιντ Εξυπερύ. Μόνο που υπάρχουν λογιών-λογιών παιδικά χρόνια. Και τα χνάρια που αφήνουν στον καθένα μας είναι ανεξίτηλα. Ο ένας είναι ο Ζωρζ Μουστακί, που τον ξέρει όλος ο κόσμος: βλαστάρι της Αλεξάνδρειας, μιας ευτυχισμένης μεσογειακής πολιτείας, ηλιόλουστης και ανέμελης, που δεν γνώριζε τι θα πει "μισαλλοδοξία". Ο άλλος είναι ο Ζίγκριντ Μέιρ. Γεννήθηκε στη Φρανκφούρτη, όπου...

[...] "Μια εποχή στην κόλαση": ένα κείμενο αναμφίβολα διαχρονικό, αλλά ιδιαίτερα κοντινό στην εποχή μας. Σήμερα που όλα παγκοσμιοποιούνται κι οι αποχρώσεις σβήνουν στη μεταμοντέρνα ύφεση και αφωνία το "Μια εποχή στην κόλαση" ίσως να είναι το κατεξοχήν όχημα για μια καινούργια περιπέτεια, κολασμένη ή παραδείσια, διόλου πάντως χλιαρή και γκρίζα. Ένα κείμενο που δεν εντάσσεται πουθενά: ποίηση, μαρτυρία, αφήγημα, θεατρικός μονόλογος, φιλοσοφικό δοκίμιο, αυτοβιογραφία, χρονικό, ποιητική τέχνη, εξομολόγηση, ασκητική, προφητεία. Όλα αυτά και τίποτα απ' όλα αυτά. Μια πορεία από τ...

Πρόκειται για μια καταπληκτική σειρά πεζών ποιημάτων, πολύ ανώτερων από τα ποιήματα του καθενός χωριστά, και μολονότι μπορεί να διακρίνει κανείς εδώ κι εκεί κάποια εικόνα χαρακτηριστική του ενός ή του άλλου, η συνεργασία τους καταλήγει σε αποτελέσματα που τους ξεπερνάνε και τους δύο.

Στο "Άγνωστο αριστούργημα", η αναζήτηση της απόλυτης ομορφιάς βασανίζει για δέκα χρόνια το ζωγράφο Φρενχόφερ. Στην προσπάθειά του να τελειοποιήσει το έργο του, να δώσει σάρκα και οστά στη γυναίκα που έχει πλάσει με τη φαντασία του, το καταστρέφει. Η ιδανική γυναίκα, που όμοιά της δεν υπάρχει στον κόσμο είναι ανύπαρκτη, είναι μια χίμαιρα, μια ουτοπία, ένα δημιούργημα της φαντασίας του. Σκοπός στη ζωή του δεν υπάρχει πια. Χωρίς στόχο, χωρίς σκοπό, χωρίς ελπίδα, χωρίς την ανύπαρκτη γυναίκα, η ζωή δεν έχει κανένα νόημα, δεν αξίζει να συνεχιστεί. Καίει τους πίνακές του και πεθαί...

Παρά τα δύο έγκυρα λογοτεχνικά βραβεία που τίμησαν το έργο του, ο Περέκ, ενόσω ζούσε, παρέμεινε ένας μάλλον περιθωριακός συγγραφέας, στα όρια της εκκεντρικότητας. Σήμερα, καθιερωμένος και πολυμεταφρασμένος, εκτιμάται ως μείζων εκπρόσωπος της σύγχρονης γαλλικής αυτοβιογραφικής γραφής, στην οποία έδωσε νέα ώθηση και προοπτική, δίχως να παραγνωρίζεται η συμβολή του στην αυστηρή παράδοση των τεχνοπαιγνίων του Oulipo. Η επινόηση του νέου και η ανάμνηση του παλαιού είναι οι δύο πόλοι μεταξύ των οποίων κινείται και τους οποίους συνεχώς συνδυάζει ο Περέκ στα κείμενά του. Επιχειρώντ...