Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Χρονικόν". Ο Φραντζής, που έζησε "εν θερμώ" την ιστορικώτατη, αλλά και θλιβερώτατη εποχή του Βυζαντίου, ήταν ασφαλώς ο πιο κατάλληλος για την ιστορική αποτύπωσι των γεγονότων, εξ ιδίας αντιλήψεως και γνώσεως προσώπων, συνθηκών, αιτίων και αιτιατών. Αρχίζει την εξιστόρησί του από το 1258 (αυτοκρατορία Νικαίας) και, καλύπτοντας περίοδο δύο αιώνων, τελειώνει το 1467. Από τις σελίδες του παρελαύνουν προσωπικότητες φιλικές και εχθρικές. Καταγράφονται επιτυχίες και αποτυχίες, με κορυφαία την τραγωδία της αλώσεως. Περιγράφονται τόποι. Εξιστορούνται συνωμοσίες και εμφύλιες διαμάχε...

Η αυτοκρατορική γραμματεία αποτελούσε στο Βυζάντιο τον μηχανισμό εκείνο, με τον οποίο εκφραζόταν η βούληση του αυτοκράτορα μέσω της σύνταξης των νομοθετικών κειμένων και όλων εκείνων των απαραίτητων εγγράφων για την εύρυθμη λειτουργία της διοίκησης και την ικανοποίηση των αιτημάτων των πολιτών. Σημαντική θέση στην αυτοκρατορική γραμματεία κατείχε το αξίωμα του κοιαίστωρα του ιερού παλατίου. Η παρούσα μελέτη αποτελεί μία προσπάθεια να διερευνηθεί αυτός ο θεσμός. Εξετάζεται η προέλευση, η δημιουργία και η λειτουργία του θεσμού κατά τους πρώτους αιώνες της δραστηριότητάς του...

Οι σχέσεις των βαλκανικών λαών με τη βυζαντινή αυτοκρατορία και με τον ελληνισμό στη διάρκεια αιώνων κοινού ιστορικού βίου από τους μέσους χρόνους ως τη σύγχρονη εποχή - σχέσεις ποικίλες και πολύπλοκες, με αντιπαραθέσεις και αλληλεπιδράσεις σε πολλά επίπεδα - είναι το κύριο αντικείμενο των μελετών που συγκροτούν αυτόν τον τόμο. Σαν ένα είδος εισαγωγής, προτάσσονται μελέτες που αναφέρονται στις βαλκανικές σπουδές και στο "χώρο" ως παράγοντα των ιστορικών εξελίξεων. Η εγκατάσταση των Σλάβων στη χερσόνησο του Αίμου και η ένταξή τους στη βυζαντινή αυτοκρατορία, οι επιδράσεις το...

Τα πέντε δοκίμια του βιβλίου αυτού εξετάζουν το βίο και το έργο πέντε μεγάλων μορφών της βυζαντινής ιστοριογραφίας, του Προκόπιου Καισαρέως (6ου αι.), του Μιχαήλ Ψελλού (11ος αι.), της Άννας Κομνηνής (11ος-12ος αι.), του Ιωάννη Κίνναμου (12ος-αρχές 13ου αι.) και του Γεώργιου Σφραντζή (15ος αι.), σε σχέση με τις πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες των αντίστοιχων εποχών στις οποίες έζησαν και δημιούργησαν.

Το βιβλίο αυτό είναι ουσιαστικά πρωτοποριακό τόσο στην ελληνική όσο και στη διεθνή βιβλιογραφία. Ο συνδυασµός τριών στοιχείων καθιστά ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και σηµαντική τη µελέτη της βυζαντινής υψηλής στρατηγικής. Πρώτον, το Βυζάντιο αντιµετώπιζε κατά το µείζον µέρος της ιστορίας του τουλάχιστον µια δύναµη στρατιωτικά ισχυρότερή του και ενίοτε περισσότερες από µία. Δεύτερον, το Βυζάντιο υπήρξε παρά ταύτα η µακροβιότερη πρωταγωνιστική δύναµη στην ιστορία του δυτικού πολιτισµού. Τρίτον, κατόρθωσε να εξαπλώσει τον πολιτισµό του σε µεγάλες απολίτιστες ή ηµιβάρβαρες περιοχές τ...

Θέμα της σημερινής ομιλίας αποτελεί η προσέγγιση στα προβλήματα της κοινωνικής ιστορίας του φραγκικού πριγκηπάτου της Αχαΐας κατά το 13ο και 14ο αιώνα, ιδιαίτερα η "συμβίωση" των Βυζαντινών με τους νέους εποίκους και η διεύρυνση των εσωτερικών σχέσεων και δομών, όπως αυτές απεικονίζονται σε δυτικές πηγές. Ας μου επιτραπεί κατ' αρχή μια εισγωγή για το ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Στα τέλη του 11ου αιώνα η πολιτική και κοινωνικοοικονομική κατάσταση στη δυτική Ευρώπη έχει λάβει σταθερή μορφή. Οι βαρβαρικές επιδρομές είχαν ανακοπεί, τα κράτη είχαν σχηματισθεί, το φεουδαρχικό...

Το φθινόπωρο του 927 η Κωνσταντινούπολη ήταν έτοιμη να γιορτάσει ένα μεγάλο γεγονός. Η αυτοκρατορική οικογένεια των Λακαπηνών επρόκειτο να συγγενέψει με το βασιλικό οίκο της Βουλγαρίας. Η εγγονή του αυτοκράτορα Ρωμανού Α΄, Μαρία, και ο Πέτρος, γιος του νεκρού πια Συμεών της Βουλγαρίας, θα ενώνονταν με τα δεσμά του γάμου. Στις 8 Οκτωβρίου μια λαμπρή πομπή ξεκίνησε από το παλάτι. Ο πατριάρχης Σεραφείμ Β΄, ο πρωτοβεστιάριος Θεοφάνης και σύσσωμη η σύγκλητος οδηγούσαν τη νεαρή πριγκίπισσα στο ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου της Πηγής για την τελετή. Ο αυτοκράτορας, με την απόφασή το...

Σε μια μικρή φράση του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου, στο έργο του "Έκθεσις της Βασιλείου Τάξεως", συμπυκνώνεται η αντίληψη των Βυζαντινών για την υπεροχή του αυτοκράτορά τους απέναντι σε όλους τους ηγεμόνες της εποχής: και ότε δόξη τω βασιλεί δέξασθαι αυτόν... Οι επίσημοι απεσταλμένοι των ηγεμόνων και Εκκλησίας θα έπρεπε να περιμένουν υπομονετικά στην Κωνσταντινούπολη μέχρι να έλθει η ώρα που θα γινόταν επιτέλους δεκτοί από τον ανώτατο άρχοντα της Οικουμένης, το βυζαντινό αυτοκράτορα. (Απόσπασμα από το βιβλίο)

Το πρώτο και σημαντικότερο από τα ασιατικά τουρκόφωνα φύλα της στέππας κατά την ύστερη αρχαιότητα -ή τον πρώιμο μεσαίωνα- που έπληξαν την ανατολική και κεντρική Ευρώπη από τα τέλη του τέταρτου μεταχριστιανικού αιώνα, υπήρξαν οι Ούννοι. Οι ασιατικής προέλευσης αυτοί επιδρομείς επέκτειναν μέσα σε λίγες δεκαετίες τις κατακτήσεις τους σε τεράστιες εκτάσεις της ανατολικής και της κεντρικής ευρωπαϊκής ηπείρου, εώς τα μέσα του πέμπτου αιώνα. Τότε ο μεγαλύτερος από τους ηγεμόνες τους, ο περιβόητος Αττίλας, συγκρόυστηκε με τις συνασπισμένες δυνάμεις των Ρωμαίων και των Φράγκων και Γ...