Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Φώτης Μεταξόπουλος, μοναδικός χορευτής και χορογράφος, πέρασε την τέχνη του χορού στο πλατύ κοινό. Ως σκηνοθέτης της επιθεώρησης επίσης για πάνω από σαράντα χρόνια, συνδέθηκε με τις καλύτερες στιγμές του είδους. Δίπλα στους σημαντικότερους συγγραφείς, ηθοποιούς και χορευτές, κατέγραψε τις πιο λαμπερές εικόνες. Όσο για το φλογερό ταμπεραμέντο του, ήταν η αφορμή για πάμπολες συναρπαστικές... περιπέτειες.

Μία φωτογραφία της μητέρας μου στον τοίχο της τραπεζαρίας ανάμεσα σε δεκάδες άλλες οικογενειακές, που κοσμούν τον τοίχο της με ενδυμασία χορεύτριας κλασσικού χορού και οι σποραδικές αναφορές της, όταν ζούσε, ότι από μικρό κοριτσάκι σπούδαζε κλασσικό χορό μέχρις ότου τελειώνοντας το σχολείο χόρεψε με το ρωσικό μπαλέτο, είναι τα μόνα πράγματα που είχα στο μυαλό μου σχετικά με το θέμα αυτό μέχρι το θάνατό της. Τι ακριβώς χόρεψε η μητέρα μου κατά την εκπαίδευσή της, με το ρωσικό μπαλέτο ή αλλού, δεν τα θυμόμουνα. Όπως είπα και παραπάνω κατά καιρούς είχε αναφερθεί σ'αυτά, αλλ...

"Το θέμα και το θέαμα του Κόσμου..." "Το 1918 σε στενό κύκλο, ο Nijinsky χόρεψε. Χάραξε ένα μεγάλο μαύρο σταυρό στο πάτωμα και χόρεψε. Πριν χορέψει είπε: "Τώρα θα σας χορέψω τον πόλεμο. Τον πόλεμο που δεν εμποδίσατε και για τον οποίο είστε υπεύθυνοι!" Αυτοί που τον είδαν εκείνο το βράδυ φοβήθηκαν. Είμαι σίγουρη πως δεν θα είπαν τίποτα για... τεχνική. Τους είχε καθηλώσει το νόημα." "Ό Nijinsky ήταν μεγάλος καλλιτέχνης. Αληθινός καλλιτέχνης. Και μεγάλος, αληθινός καλλιτέχνης είναι εκείνος που τον συγκλονίζει το θέαμα και το θέμα της Ζωής. Το θέαμα και το θέμα της Γης...

'"Οταν η σάλα αφήνει τη χαρά της να εκραγεί, μέσα στα ασημιά και χρυσά τους κοστούμια, οι χορευτές περιμένουν τον Ρούντολφ Νουρέγεφ για τις εκδηλώσεις τιμής του κοινού. Η αυλαία πέφτει. Μια παρατεταμένη σαστισμένη ησυχία απλώνεται. Όταν η βαριά αυλαία ξανασηκώνεται, η εύθραυστη και τρεμάμενη σιλουέτα του Νουρέγεφ εμφανίζεται στη σκηνή. Η αίθουσα κρατάει την ανάσα της από κατάπληξη, μπροστά σ' αυτό το κάτωχρο, σκαμμένο από την οδύνη πρόσωπο, που πάνω του αχνοσβήνει ένα χαμόγελο, μεταξύ πόνου και συγκίνησης. Δάκρυα κυλούν στα πρόσωπα, στα παρασκήνια, πάνω στη σκηνή. Από τις π...

Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στο καλλιτεχνικό έργο και τη συνεισφορά της χορεύτριας, δασκάλας και χορογράφου Ντόρας Τσάτσου. Η Ντόρα Τσάτσου ήταν σπουδαία καλλιτέχνιδα και άνθρωπος που δέσποσε στον ελληνικό καλλιτεχνικό και πολιτιστικό κόσμο για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες. Άνθρωπος πνευματικός, αλλά και πνευματώδης, με μόρφωση, ήθος, δυναμισμό, αυθορμητισμό, ευγένεια και χαμόγελο. Παρά την αστική καταγωγή της, οι τίτλοι την απωθούσαν, είχε πάντα αιρετική και ανατρεπτική συμπεριφορά και ήταν ανοικτή σε νέες ιδέες και προτάσεις, δημιουργική, δραστήρια, αποφασιστική κα...

Κάνοντας κανείς μια έρευνα στα βιβλιοπωλεία και στις βιβλιοθήκες μερικών χωρών διαπιστώνει δύο πράγματα σχετικά με τη Ντάνκαν: α) Ότι τα βιβλία που της είναι αφιερωμένα σε όλες τις γλώσσες είναι πολύ περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη προσωπικότητα του χορού. β) Ότι αυτά (μαζί με τα αμέτρητα άρθρα, καθώς και τις σελίδες γενικών βιβλίων που πραγματεύονται τη συμβολή της στην ιστορική εξέλιξη του χορού) είναι απλώς βιογραφικά ή περιγραφικά. Θέλησα να παρουσιάσω κάτι διαφορετικό, ανιχνεύοντας την επίδρασή της πάνω στους καλλιτέχνες της εποχής. Η μαγευτική της προσωπικότητα κα...

Όταν μπήκα στο καμαρίνι, ήταν ήδη ξεβαμμένος, με πεντακάθαρο το κατάχλωμο, διάφανο δέρμα του. Τα μάτια του όμως, τα ανυπόφορα εκείνα μάτια που ποτέ δεν κατάλαβα τ' ανάκατα χρώματά τους -πράσινα, κρασάτα, μελιά;- παρά την καταφανή κούραση, αστραποβολούσαν. Πλησίασα κουμπωμένη και κάτι ψιθύρισα για να συστήσω την Εκάλη. Δεν περίμενα όμως τη δική του κίνηση. Αδιαφορώντας για το τι του έλεγα, έσκυψε και με φίλησε στο στόμα.

... Προχώρησε με αργά, τελετουργικά βήματα, αλλά και πολλή χάρη. Τα μάτια της, που έμοιαζαν με δυο μπλε πορσελάνινα κύπελλα, κοίταζαν σάμπως να ήθελε να προσανατολιστεί μέσα στην αίθουσα. Όταν έπεσαν στον Γεσένιν, έμειναν καρφωμένα πάνω του. Και το μικρό, λεπτό στόμα της του χαμογέλασε. Έπειτα, η Ισιδώρα ξάπλωσε, όπως το συνήθιζε, σ' ένα ανάκλιντρο. Ο Γεσένιν πήγε αμέσως και κάθησε κατάχαμα, μπροστά στα πόδια της. Εκείνη σκίρτησε. Και πέρασε τα δάχτυλά της μέσα στις μπούκλες των μαλλιών του, όπως θα τα περνούσε μέσα σε χρυσά δαχτυλίδια, και ψιθύρισε: - Σολοτάγια γκολόβα! (...