Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σε μιαν εποχή που, όπως γράφει ο Κωστής Παλαμάς: "Η λαογραφία έπαιρνε στο χέρι της, κρατούσε στη σκεπή της την ποίησή μας και το δημοτικό μας τραγούδι, η δημοτική παράδοση, η δημοτική γλώσσα, ο δημοτικός βίος μας άνοιγε θύρες, φανέρωνε απόψεις...", ο βουνίσιος και αγνός τραγουδιστής του χωριού και της στάνης, ο ηπειρώτης Κώστας Κρυστάλλης, στάθηκε ο χαρακτηριστικότερος και ασφαλώς ο πιο αδιάλλακτος εκπρόσωπος της "σχολής" που αντιτάχθηκε στον δακρύβρεκτο ρομαντισμό και τις ανεδαφικές θρηνωδίες των Σούτσων και των επιγόνων. Και όχι μόνον ως ποιητής, παρόλο που το ποιητικό...

Μην σας παρασύρουν αυτοί οι τρεις άντρες με καπαρτίνες στο εξώφυλλο του βιβλίου, να περπατούν σ' αυτή την γοητευτική και μυστηριώδη στοά του Μιλάνου, γιατί "Οι κωμωδοί" του Σταύρου Αντωνίου έχουν άλλη ενδυμασία και λόγια παράξενα λέει το στόμα τους. Μοιρασμένοι στην πρωτεύουσα και στην επαρχία αλλάζουν ρούχα, τόνο ομιλίας, χρώματα και τρόπο ζωής. […] Αυτό το βιβλίο δεν γίνεται ποτέ μια μετασουρεαλιστική ρουτίνα ή καφκική δαντέλα γιατί το πανίσχυρο, μοναδικά μοντέρνο, μανίκι του Αντωνίου έχει δάχτυλα που καταλήγουν σε νύχια δυνατά, σικ, και χωρίς ίχνος φλέγματος παίζει σ'...

Ένα άλμπουμ με φωτογραφίες του Ανδρέα Μπέλια από τη σημερινή Ομόνοια, μαζί με ένα εκτενές κείμενο του Γιώργου Ιωάννου. Η κίνηση της θρυλικής πλατείας και τα βαθύτερα κίνητρά της. Η τολμηρή περιγραφή και ανατομία της κοινωνίας των προσώπων που συχνάζουν εκεί. Ντοκουμέντο εποχής και συνάμα ενθύμιο.

Μοναξιά είναι ένα είδος μανιερισμού, ξεκόβεις, απομονώνεσαι από τον κλασικισμό, αναζητώντας το υπερβατικό, το ταραγμένο, το πλάνο ύφος. Μοναξιά είναι να φοράς το ίδιο ρούχο μέρες και μέρες, να σκαρώνεις φανταστικά σχήματα πάνω στην άμμο, να αποφυλακίζεις κάποιο ληστή που ξέρεις ότι μπορεί ακόμα και να σε σκοτώσει. Μοναξιά είναι να βλέπεις τα μεταφορικά μέσα να απομακρύνονται κι εσύ να επινοείς ευφάνταστα ταξίδια μέσα σου. Μοναξιά είναι το ο, το λ, το ε, το θ, το υι, το ευ. Μοναξιά είναι να αποφεύγεις να αντιμετωπίζεις καταστάσεις που σου θυμίζουν τις πλάνες σου. Μοναξιά είν...

Το ξέρω πως έχουμε καιρό να τα πούμε. Όχι, δε σε ξέχασα. Πώς να ξεχάσω, μωρέ, μόνο εσύ μου απόμεινες... Αλίμονο, αν χάσουμε και τη μνήμη μας, πώς θα μπορέσουμε να ξαναονειρευτούμε;... Όχι, ούτε φοβάμαι μη μου κάνει "ψυχολογικό πορτρέτο" η ασφάλεια, άμα βρει τα χειρόγραφά μου σε καμιά έρευνα. Δεν είμαι πια στη φυλακή, κι απ’ ότι φαίνεται, θ’ αργήσουμε κάμποσο ακόμα να μπούμε... Μπα, γιατί άλλωστε η ασφάλεια ούτε παρεμπιπτόντως, που λένε, δεν ασχολείται πια με μας... [...]

Σου αναθέτω αυτό το έργο. Σου το αναθέτω για όλους τους λόγους που κάνουν αυτήν την ανάθεση σωτήρια ολέθρια ιδιωτική συλλογική επιβεβλημένη αυθαίρετη σοβαρή απαράδεκτη έχουσα μην έχουσα αιτία δικαιολογία προοπτική υπάρξεως από τώρα από πάντα για πάντα. Σου το αναθέτω για όλους τους λόγους που κάνουν αυτήν την ανάθεση να είναι αυτό που είναι. [...]