Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στον τόμο εκδίδονται συγκεντρωμένα όλα τα αφηγηματικά έργα του Πλάτωνος Ροδοκανάκη. Εκδίδονται σύμφωνα με την πρώτη έκδοση του έργου που, με εξαίρεση το "Μέσα στα γιασεμιά", έγινε όσο ζούσε ο συγγραφέας. Δεν έγινε εκσυγχρονισμός της ορθογραφίας ή ενοποίησή της στο επίπεδο του συνολικού έργου, ούτε επέμβαση στη στίξη, γιατί η γλώσσα ορισμένων από τα αφηγήματα αποτελεί το κατ' εξοχήν ποιοτικό χαρακτηριστικό τους. [...] (από το εκδοτικό σημείωμα)

- Να σου πω, είπε ο Γιάννης. - Να μη μου πεις, είπε η Ράνια. - Ακούς; είπε ο Γιάννης. -Όχι, είπε η Ράνια. - Είπες ότι τελειώσαμε, εντάξει; - Ναι, είπε η Ράνια. - Και θέλω το πουλόβερ μου να φύγω, είπε ο Γιάννης. - Ωραία, είπε η Ράνια. Ψάξε στο πατάρι ή στο μπαούλο. - Έψαξα, είπε ο Γιάννης. - Κι αυτό τι είναι; είπε η Ράνια. - Μάλιστα, είπε ο Γιάννης. - Αυτό τι είναι; ξαναείπε η Ράνια. - Κοίταξε, είπε ο Γιάννης. - Να κοιτάξω τι; - Είναι κομμάτια, είπε ο Γιάννης. Το 'χει φάει ο σκόρος. - Χα, είπε η Ράνια. Λες να καβγαδίζουν κι αυτοί; - Θα μπορούσες να του έχεις...

Αγέννητος σχεδόν... Για μια στιγμή, η πόρτα του κόσμου ανοίγει. Αναπάντεχο φεγγοβόλημα. Βλέμματα περίεργα, υγρά, λες και μιλούσαν: "Νίκησε!" Βουβό αγέρι φύσηξε, η κάσα έτριξε άγρια απ' το χτύπο. Σκοτάδι ξανά. Μέσα στο θάλαμο των πρόωρων νεογέννητων η ευτυχία εναλλάσσεται συχνά με την αγωνία. Τα νεογέννητα παλεύουν να μείνουν στη ζωή. Και εγώ εκεί κοιτώ ανήμπορος. Μόνο μου όπλο είναι το γέλιο. Γιατί το γέλιο είναι η πρώτη και η πιο σημαντική ανθρώπινη έκφραση που μαθαίνει ο άνθρωπος μόλις γεννιέται... ίσως μαζί με το κλάμα...

Ένα ταξίδι στην αιωνιότητα, αν συμβεί να είναι με επιστροφή, προσφέρει στον ταξιδιώτη ανεπανάληπτες εμπειρίες. Πρώτα-πρώτα μια συνάντηση με το Θεό -γιατί από ποιον θα παραλάβει το διαβατήριο για τον Παράδεισο; Αλλά και μια συνάντηση με το Διάολο- γιατί ποιος εκδίδει τις άδειες εισόδου στην Κόλαση; Ακόμη θα πληροφορηθεί κάτι απίστευτο: ότι διάφορα κακά που ταλανίζουν τον Κάτω Κόσμο, η γραφειοκρατία, η παρεοκρατία (μήπως και το κυκλοφοριακό;), κυριαρχούν και στον Άνω...

Oγδόντα εφτά χρόνια μετά την πρώτη τους έκδοση στην Αλεξάνδρεια το 1923, "Ο λαός των Μουνούχων", η "Ιστορία του Αγίου Παχωμίου" και "Οι φυλακές", τα τρία -λησμονημένα σχεδόν- αφηγήματα του Κώστα Βάρναλη που περιλαμβάνονται στην παρούσα συλλογή, παραμένουν πιο επίκαιρα από ποτέ. Τι είναι αυτό που κάνει τούτα τα κείμενα, που μετρούν σχεδόν έναν αιώνα ζωής, αγώνων και αγωνιών, να διατηρούν αλώβητο το λογοτεχνικό τους σθένος, ακέραιες τη δραστικότητα και τη διαχρονικότητά τους; Το γεγονός ότι τα ερωτήματα με τα οποία αναμετρήθηκαν συνεχίζουν να μας πολιορκούν μέχρι σήμερα, κ...

Μια αληθινή ιστορία, βασισμένη στη ζωή της γιαγιάς Λέγκως, της προγιαγιάς μου, αλλά και των απογόνων της. Όλη η πορεία του Κώστα και της Λέγκως και των παιδιών τους και των παιδιών των παιδιών τους από το Ουσάκ της Μικράς Ασίας. Από την εγκατάληψη του τόπου τους κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής ως την αγωνιώδη και γεμάτη ταλαιπωρίες σωτήρια εγκατάστασή τους στη Σαλονίκη και την πρόοδό τους στη νέα πατρίδα. Οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης και η ζωή της προσφυγιάς σκορπίζουν την οικογένεια σε πόλεις και χωριά της Ελλάδας. Οι ιστορικές συγκυρίες, οι νέοι πό...

Προχθές περπατώντας την Αριστοτέλους έπεσα πάνω στο φίλο μου Σπύρο, Διευθυντή κάποιας Υπηρεσίας Περιθάλψεως, καθώς έβγαινε από το Υπουργείο του. Είχα να τον δω από τότε που μπήκα στην σύνταξη και θέλησα να τον πειράξω, θυμίζοντάς του τις αιώνιες διαφωνίες μας σχετικά με τη χρησιμότητα και αποτελεσματικότητα των Υπουργείων μας. - Καλά εγώ αργόσχολος συνταξιούχος, του φώναξα, εσύ για πού το 'βαλες εν ώρα υπηρεσίας; Χώρεσες όλη τη φτωχοπελατεία σου στα Γηροκομεία, Πτωχοκομεία και τα πολλά Ιδρύματά σας για παιδιά με ειδικές ανάγκες, και το 'κλεισες το μαγαζί; - Ναι, μου...

Το πεζογράφημα του Στέφανου Τζαννετάτου Τα μάτια της Τζένης Καρέζη, μια γοργή, ατακαριστή αφήγηση, εισάγει τον αναγνώστη από την πρώτη κιόλας σελίδα σε μια εξτρίμ ιστορία παθιασμένης εμμονής, διαποτισμένης όμως από έναν εσωτερικό κυματισμό. Ο αφηγητής συναντάει απροσδόκητα την Τζένη Καρέζη σήμερα στο Βερολίνο. Ζωντανή. Σαν να μη μεσολάβησε ο φυσικός θάνατός της. Από εδώ αρχίζουν όλα. Την χάνει. Την ξαναβρίσκει στην Αθήνα, στο Άουξμπουργκ, πάλι στο Βερολίνο. Εκεί που δεν το περιμένει ή όπως ακριβώς το είχε προαισθανθεί. Μια έξυπνη ιδέα, μετουσιωμένη σε ένα λογοτεχνικό κείμ...

Ένα τροχαίο στην Εθνική Οδό. Κλάματα, στριγκλιές, αίμα... Ξαφνικά γίνεται αόρατη και βρίσκεται σε έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο περίεργο, σκοτεινό. Συναντά νεκρούς όπως αυτή, που περιδιαβαίνουν, πιο σοφοί, πιο αθόρυβοι, πιο ουσιαστικοί. Ανάμεσά τους όμως κυκλοφορούν και κάποια άλλα πλάσματα, αλλόκοτα, βασανισμένα. Είναι τα αληθινά πρόσωπα των ζωντανών. Άντρες και γυναίκες που στον πάνω κόσμο φορούν τη μάσκα του καθωσπρεπισμού, υιοθετούν ψεύτικες συμπεριφορές και συμβιβάζονται, ενώ οι ψυχές τους, τα πραγματικά τους πρόσωπα είναι σαν τέρατα που θέλουν να βγουν να κατασπαράξουν...

Το βιβλίο χωρίζεται σε δυο μέρη. Το πρώτο περιέχει το αφήγημα και το δεύτερο φωτογραφίες του ίδιου του συγγραφέα, συνοδευόμενες από λυρικά σχόλια. Το αφήγημα κινείται μεταξύ πεζού και ποιήματος και είναι ένα είδος εξομολόγησης βιωματικού χαρακτήρα χωρίς να παγιδεύεται σε αυτοβιογραφικά στοιχεία. Συναισθήματα, εμπειρίες, στοχασμοί, οράματα διατρέχουν το κείμενο στο οποίο διαπλέκεται ως αναγκαίο στοιχείο η προσωπική βίωση και η ιστορία. Οι φωτογραφίες, επιλεγμένες έμμεσα να παραπέμπουν στο αφήγημα, ενώνονται μεταξύ τους από την αφαιρετική προσπάθεια του δημιουργού τους, εν...

Κάπως έτσι σου λέω, τέλειωσε αυτή η νύχτα. Κάποιος έφυγε πριν, κάποιος μετά. Πού να θυμάμαι; Μέχρι που τα θυμήθηκα όλα, καθώς ένα άσχημο όνειρο με ξύπνησε. Ένα όνειρο παράξενο που μου ξανασυναρμολόγησε τη μνήμη. Γιατί ήμουν ατάραχος και προχωρούσα μέχρι που έναν πολύ μυστήριο άνθρωπο είδα στο βάθος του δρόμου. Δεν τον αναγνώρισα γιατί ήταν μακριά. Ένας σκοτεινός άνθρωπος, που βρισκότανε σε παραλήρημα, ενώ χανόταν στη βουή του κόσμου που φώναζε "Προσοχή Τρελός". Ενώ αυτός απεγνωσμένα ζητούσε βοήθεια. Και όλο χανόταν σαν γρήγορος άνεμος ανάμεσα στους περαστικούς, φωνάζοντας "...

Αέρινη ύπαρξη σάστισα όταν βρέθηκα μπροστά σου Προσπαθώ να μετρήσω μέσα μου ως το δέκα μήπως και ηρεμήσω Τίποτα... στο δύο σταματώ Δυο τα μεγάλα καστανά μάτια σου Δυο τα όμορφα στήθια σου που κάποτε έμοιαζαν ελίτσες Δυο τα λεπτά δυνατά σου χεράκια Δυο τα κόκκινα λουστρίν παπούτσια σου Σε κοιτάζω στα μάτια και σε ρωτώ τρομαγμένος "Πού 'ναι τα κόκκινα παπούτσια του Νανά;" Ακριβό της ζήσης μου περιδέραιο...

Το Δεκέμβρη του 2008 βρέθηκα τυχαία στην Αθήνα και έγινα μάρτυρας στα γεγονότα που ακολούθησαν τη μεγάλη εξέγερση των μαθητών. Το γεγονός της δολοφονίας δεκαπεντάχρονου Αξέξανδρου Γρηγορόπουλου με συγκλόνισε και το ότι συμμετείχα στη μεγάλη διαδήλωση αμέσως μετά, μου έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι ο κόσμος δεν έπαψε ποτέ να αναζητά την ιδέα ενός καλύτερου κόσμου, ακόμη και σε μέρες όπως αυτές που διανύουμε, μέρες ανασυγκρότησης και ανατροφοδότησης ενός πανανθρώπινου οράματος, δίχως το οποίο το μέλλον φαντάζει εφιαλτικό. Οι διεκδικήσεις αυτές σηματοδοτούν ένα νέο ξεκίν...

Ο άνθρωπος του παραθύρου γεμίζει τα ποτήρια με κόκκινο κρασί από το γυάλινο δοχείο. Υψώνει το δικό του με το πληγωμένο χέρι. "Εις υγείαν", λέει. "Λοιπόν, αυτό το εργαστήριο είναι δυστυχώς κρυμμένο και έχει στο βάθος του ένα ακόμη πιο κρυφό δωμάτιο που είναι πολύ περισσότερο ιδιαίτερο και σίγουρα απαγορευμένο, δηλαδή μυστικό, πολύ πιο μυστικό από όλα τα μυστικά δωμάτια αυτού του σπιτιού, για τα οποία ένας νόμος με εμποδίζει να μιλήσω με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν μπορώ να αναφερθώ στα δωμάτια, καταλαβαίνετε; Οπότε, όπως φαίνεται, αν δεν μπορώ να μιλήσω για αυτά, πόσο -ακόμη λι...

Χριστούγεννα; Πάσχα; Αίμα. Από ομφάλιους λώρους; Από σφαγές; Ένας άνθρωπος. Άνδρας; Γυναίκα; Ένας άνθρωπος. Κι ένα πειρατικό. Ένα αμπάρι με σκαρταδούρα. Ένας άνθρωπος. Ένα υπόγειο. Μια γεννήτρια με ημερομηνία λήξης. Ένας κοπτοράπης. Και τριγύρω βελόνες, σακοράφες, μασουράκια, δακτηλύθρες. Ένας άνθρωπος. Ένας επίπλαστος παράδεισος. Ένα δέντρο. Και καβάτζα ένα φίδι. Κι ένας άνθρωπος. Ένα παιδί που δεν το 'πιασαν τα εμβόλια. Ξίδια. Και χολή. Κεφάλια. Ψυχές. Γιατροί. Παπάδες. Επιστήμονες. Αστοί. Εξουσία. Και μαρμίτες. Λαϊκά ξόρκια. Μαγικές ταμπλέτες. Ζωμός που χυλώνει. Αγά...

Στα μέσα της δεκαετίας του '50, μια ψηλή οστεώδης ανδρική φιγούρα με μαύρη καπαρντίνα και ένα φθαρμένο δερμάτινο βαλιτσάκι στο χέρι, περιέρχεται τις λεωφόρους του Πειραιά ακολουθούμενη από ένα πλήθος που αλαλάζει "Κωστάκη Πρου, καμία δε σε θέλει" και που συνοδεύεται από την ερώτηση "Τι γίνανε τα χρήματα του κόμματος Κωστάκη;" Αυτός υπομένει στωικά τις λοιδορίες και τον διασυρμό του ενώ φιλοσοφεί "διδάσκοντας" έναν εφτάχρονο φίλο του την τέχνη του λόγου, προτρέποντάς τον να γίνει συγγραφέας. Ισχυρίζεται ότι το πραγματικό του όνομα είναι Κωνσταντίνος Καβάφης. Του Φ. όμως και...

"Η Ζεμφύρα διαισθανόμενη τας αντιδράσεις των θαυμαστών της και μεθυσκομένη από αυτάς, όσον και από την άμεσον επαφήν της με τα θηρία, επί των οποίων ασκούσε οφθαλμοφανώς την πιο αναμφισβήτητον κυριαρχίαν, εξηκολούθει την εκτέλεσιν του συνταρακτικού προγράμματός της. Τα μάτια της έλαμπαν, το στήθος της ανεβοκατέβαινε γοργά, οι ρώθωνές της επάλλοντο και διεστέλλοντο και η όλη έκφρασις του προσώπου της, καθώς και αι οξείαι αναφωνήσεις που εξήρχοντο από τα ανοικτά και σχεδόν αιμάσσοντα χείλη της, έδειχναν τον βαθμόν της διεγέρσεώς της. "[...] Ο Ιωάννης Μωρεάς, εξερχόμενος προς...