Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αισθάνομαι ενοχή. Μετά από 80 ολόκληρα χρόνια που βρίσκομαι στη ζωή, μόλις τώρα άκουσα να γίνεται λόγος για την ωραιότερη ιστορία του κόσμου. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που σ' έναν πόλεμο, και μάλιστα Παγκόσμιο, οι απλοί φαντάροι κι εχθροί, παρά τις αυστηρές διαταγές και τη βούληση της πολεμόχαρης εξουσίας, έκαναν ειρήνη μεταξύ τους. Πρόκειται για την Ανακωχή των Χριστουγέννων του 1914. Αυτή την ιστορία θα παραθέσω, όπως την αφουγκράστηκα. Θέλω να την κάνω γνωστή σ' αυτούς που, όπως εγώ, ποτέ δεν την άκουσαν και να τη θυμίσω σ' αυτούς που την ήξεραν και την ξέχασαν. Ένας αιών...

Είχαν τον μύλο. Πήγαν στην Πάτρα, σε μάγισσες. Πήγαν στο Αγρίνιο. Πήγαν στο Μισολόγγι, στους γιατρούς. Το Μισολόγγι ήταν κέντρο εκείνη την εποχή. Τελικά, μετά δεκαοχτώ χρόνια γάμου έκαναν το πρώτο παιδί. ΄Εκαναν το δεύτερο. Αλλά αυτουνού το κεφάλι δεν έπηζε. Το απαλό. Του έφτιαξαν ένα κράνος από μολύβι. Πέθανε πέντε έξι χρονών. Και ο μυλωνάς πέθανε. Ξάπλωσε στη νεροτριβή, στην πλάκα, και πούντιασε. Εκείνη έκοψε τις γλώσσες των κοκόρων της να μη λαλήσουν πια. Να μην ακουστεί χαρά στην αυλή της. Εφτά χρόνια δεν έβαλε κεράσι ή σταφύλι στο στόμα της. Η πεθερά μου με έλεγε πάντο...

Αχ αυτό το δόσιμο στο κρεβάτι, και το έχω ανάγκη, που να πάρει. Είναι τόσο πολλά μέσα μου δικά σου και δεν φεύγουν. Ενώ βρίζεις εκνευρισμένος κατά τον γυρισμό μας τον Σεπτέμβρη στην εθνική οδό, πιέζεις ενθαρρυντικά με την παλάμη σου τον μηρό μου. Καβγατζής και σεμνός. Κανείς δεν μου είπε ποτέ για το φως του ουρανού. Εμένα που με ενοχλούσαν πάντα οι άντρες με τα σορτς ή αυτοί που κυκλοφορούν με μικρές. Ζηλεύω αληθινά και μνησίκακα ορισμένες φορές. Κι άλλες φορές τα προκαλώ αυτά, για να μη με νομίζεις αδιάφορη. Για να συντηρώ τον έρωτά μου. Μωρό μου, πέρνα καλά....

Τρεις ιστορίες, τρία αφηγήματα, τρεις νουβέλες . Μια εντελώς άλλη ματιά, με απρόβλεπτα προσωπικά γεγονότα και φόντο το πέρασμα από τη δικτατορία στη μεταπολίτευση. Τρία κείμενα που τα διακρίνει η αμεσότητα, η παραστατική περιγραφή και το χιούμορ. Ένα βιβλίο που μας φέρνει μπροστά στη μικροϊστορία και τους ανθρώπινους χυμούς της. Περιγραφή προσωπικών στιγμών και καταστάσεων, που προσδιορίζουν τον χαρακτήρα και την ταυτότητα των πρωταγωνιστών σε μια κοινωνία σε σύγχυση. Απρόβλεπτα γεγονότα με παράδοξη συνέχεια και χωρίς τέλος. Ένα βιβλίο άμεσης γραφής κι αυτογνωσίας, πο...

Στα 1950, σε μια κρύα νύχτα του χειμώνα, ο Λ.Μ. δολοφόνησε την αρραβωνιαστικιά του, μια Κ.Μ., μέσα στο δωμάτιο 9 του ξενοδοχείου Σέρραι, στην οδό Εγνατία της Θεσσαλονίκης. Στα 2005, ένας συγγραφέας, προσπαθώντας να ανασυστήσει, με τη μορφή νουβέλας, αυτήν την αληθινή ιστορία, συναντιέται με τους επιζώντες μάρτυρες της υπόθεσης και με τον δράστη, και καταγράφει τη μαρτυρία τους. Μια αληθινή ιστορία, βγαλμένη μέσα από τη ζωή. Μια αληθινή ζωή, βγαλμένη μέσα από τη συγγραφή. Και μερικά αμείλικτα ερωτήματα: Ποια δύναμη οπλίζει το χέρι του φονιά; Υπάρχουν λέξεις που να περιγ...

Στα 1950, σε μια κρύα νύχτα του χειμώνα, ο Λ.Μ. δολοφόνησε την αρραβωνιαστικιά του, μια Κ.Μ., μέσα στο δωμάτιο 9 του ξενοδοχείου Σέρραι, στην οδό Εγνατία της Θεσσαλονίκης. Στα 2005, ένας συγγραφέας, προσπαθώντας να ανασυστήσει, με τη μορφή νουβέλας, αυτήν την αληθινή ιστορία, συναντιέται με τους επιζώντες μάρτυρες της υπόθεσης και με τον δράστη, και καταγράφει τη μαρτυρία τους. Μια αληθινή ιστορία, βγαλμένη μέσα από τη ζωή. Μια αληθινή ζωή, βγαλμένη μέσα από τη συγγραφή. Και μερικά αμείλικτα ερωτήματα: Ποια δύναμη οπλίζει το χέρι του φονιά; Υπάρχουν λέξεις που να περιγ...

Ο μεγαλύτερος... θόρυβος οπ' άκουσα στη ζήση μ' ούλη ήτονε τ' αλμυρό κύμα της θάλασσας. Εντός της περιδιάβηκαν όμοια με μιαν βόλτα Σάββατο απόγεμα στ' ακροθαλάσσι, άθρωποι κι άθρωποι. Τρανοί και σπουδαίοι, φτωχοί και πλούσιοι, καλοί κι άδικοι, ποιητές κι ονειροπόλοι και φρόντισαν με τη ζήση τους καθημερινά να την αντριέψουν, να την... φουσκώσουν από καμάρι κι όνειρα, να την χιλιοτραγουδήσουν να χορέψουν εμπρός της χορούς λεβέντικους. Ήτον' ούλοι τους πιασμένοι 'πό τα χέρια, 'πό τον Θεό, 'πό την αγάπη. Κι η θάλασσα πότε δεχτική και πότες άγρια τους άφηνε να 'ναι μαζί της και...

Το μαύρο της νύχτας έσμιξε με τη μουντάδα της παραφορτωμένης ατμόσφαιρας. Οι κορφές των αφρισμένων κυμάτων φωσφορίζουν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Τα πελώρια κύματα χτυπούσαν ανελέητα το σκάφος, πότε από την πλώρη, πότε από την πρύμη και πότε απί τις μάσκες και τα πλάγια. Όσο αγρίευε το κύμα και ο αέρας τόσο αγρίευε και το δικό μας βλέμμα, κάπως έτσι φαίνεται αγριεύει ο άνθρωπος στο πεδίο της μάχης, αψηφώντας το θάνατο. Είχαμε μπει για γερά στην κόλαση της άνισης μάχης, το μυαλό είχε θολώσει, δεν είχε περιθώρια για σκέψεις, όνειρα και φόβο. Όλη αυτή η αντάρα μας είχε μεθύσει....

Και τότε ήρθε Εκείνη. Άγγελος ήταν με πύρινη ρομφαία. Τα μαργαριταρένια μάτια της άστραφταν ξαναμμένα και το κορμί της, σαν ώριμο μαύρο σταφύλι ξεχείλιζε από πλησμονή ηδονής. Ολόκληρος μια απέκκριση έγινε. "Με λένε Αλίνα", είπε και έφυγε μέσα σ' ένα στροβίλισμα, σαν σβούρα τρελή. Την πήρε από πίσω με μια σπουδή, που την κόρωνε το αίσθημα ότι μετείχε σε μια αιώνια μετάληψη. Δεν πρόλαβε τίποτα από τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου, γι' αυτό και απαυδισμένος κούρνιασε πίσω από μια λόχμη.

"Θέλω να μείνω για λίγο μόνη μου να σκεφτώ", σας λέει μια ωραία πρωία η (έως τότε) σύντροφος. Και θα αποδείξω κατά τη διάρκεια αυτού του γραπτού, αγαπητοί συμπάσχοντες από το γυναικείο φύλο, φίλοι πληγωμένοι άντρες, ότι ψεύδεται ασύστολα! Κι αυτό διότι: Α. Κατ' αρχάς, δεν πρόκειται να μείνει μόνη της. Έχει ήδη βρει τον αντικαταστάτη σας. Β. Δεύτερο, δεν έχει τίποτε να σκεφτεί. Οτιδήποτε επρόκειτο να σκεφτεί το έχει ήδη σκεφτεί. Σας έχει περάσει από ένα απαιτητικό μικροσκόπιο και σας έχει βρει ακατάλληλο για τα γούστα της. Γ. Το μεγαλύτερο ψέμα που περιέχει αυτή η πρότασ...

Στα παιδικά της χρόνια συνέβη ένα γεγονός. Ένας βιασμός. Γεγονός που στο μυαλό ενός παιδιού πήρε παράξενες διαστάσεις. Η οικογένεια της το ανέχτηκε, η ίδια σιώπησε κρύβοντας το βαθιά μέσα της. Το βάδισε μόνη νομίζοντας πως το "ξεπέρασε". Στην πορεία όμως, και χωρίς να το αντιληφθεί, το έκανε "κρατούμενό" της. Άλλοτε μέσα της το μεγαλοποιούσε και αυτολυπόταν. Άλλοτε το ελαχιστοποιούσε κι έτσι ένιωθε δυνατή. Έγινε το ωραίο της άλλοθι. Ήταν το εύκολο "αίτιο" των ασύμβατων πράξεών της, και το "εγχειρίδιο" του πόνου της. Κάποτε "το κρατούμενο" ζωντάνεψε αναπάντεχα. Έγιν...

Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Είναι η ζωντανή αφήγηση της Ναταλίας, η οποία μη έχοντας άλλον τρόπο να καταγγείλει σιωπές και ενοχές, αποφάσισε να εκτεθεί εκθέτοντας καταστάσεις όπως ακριβώς τις έζησε, προτρέποντας παράλληλα τον αναγνώστη να πάρει την προσωπική του θέση στο θέμα. Τα ονόματα είναι τυχαία και καμία σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά. Το αφήγημα που θα διαβάσετε είναι μια καυτή αλήθεια για γερά στομάχια και για υγιείς συνειδήσεις.

Με το "Θερμοκήπιο", ο Στρατής Δούκας μας δίνει το χρονικό μιας άλλης, εσωτερικής αυτή τη φορά οδοιπορίας. Λιτότητα και αμεσότητα δεν είναι οι μόνες αρετές του λόγου του -γνωστές άλλωστε από την "Ιστορία του αιχμαλώτου", τον "Οδοιπόρο" και τα "Ενώτια". Η ημερολογιακή και γι' αυτό συχνά εξομολογητική γραφή του φτάνει να γίνει μια συγκινητική έκφραση του ήθους μιας γλώσσας, απ' όπου τα πράγματα, οι άνθρωποι, ο χώρος γενικώτερα, ξεπηδούν ανάγλυφα. Το "Θερμοκήπιο" δεν είναι ένας τόπος πραγματικός: είναι μια εποχή βιωμένη έντονα από τον συγγραφέα. Η εσωτερική αφήγηση όμως δεν...

Κάποτε οι θεοί συναντήθηκαν με τους ανθρώπους· γίνανε μάλιστα ομοτράπεζοι και ομόκλινοι. Όμως αυτή η συναναστροφή είχε ένα όριο· οι θνητοί δεν έπρεπε να το ξεπεράσουν, γιατί κάθε υπέρβασή του ήταν "ύβρις" και η τιμωρία ερχόταν πάντα σε χρόνο απροσδιόριστο. Η μυθολογική αλλά και η ποιητική αλήθεια το βεβαιώνουν. Πόση "πραγματικότητα" υπάρχει σ' αυτήν την αλήθεια δεν έχει σημασία. Σημασία όμως έχει πως αυτή η αλήθεια περιέχει σοφία και γίνεται -είτε με τον τρόπο της αποδοχής είτε της αποφυγής- πυξίδα για τα μετέπειτα γένη των ανθρώπων. Τα πρόσωπα σε τούτα τα μυθολογικά αφηγ...

Πώς γίνεται ένα δεκαεφτάχρονο αγόρι από την Κέρκυρα, που δουλεύει γκαρσόνι στη ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας, να έχει γνωρίσει από κοντά την Μαρία Κάλλας και να την έχει ακούσει να τραγουδά αποκλειστικά γι' αυτόν; Ο Αλφρέδο, αυτό είναι τ' όνομά του, τριάντα τόσα χρόνια μετά το γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του, τον Αύγουστο του '57, εκμυστηρεύεται αυτήν την ιστορία σ' έναν δημιοσιογράφο που τον ανακαλύπτει, πενηντάρη πια κι εστιάτορα, στο νησί του.

Όταν η νοσταλγία για την εμβληματική μορφή της μάνας παντρεύεται με την ιστορική μνήμη για όσα σημάδεψαν τον τόπο αυτό από το '40 και μετά, τότε γεννιέται μια γλυκιά αφήγηση. Διαρθρωμένη πάνω σε μια διαρκή αιώρηση από το χτες στο σήμερα, από τη ζώσα μνήμη στην αδυσώπητη πραγματικότητα, η κατάθεση της Μαρίας Κανέλλη αποτυπώνει με λεπτές, διακριτικές γραμμές την προσωπογραφία της μάνας, που με το ευαίσθητο και άγρυπνο βλέμμα της αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη γενιά. Μια γενιά της οποίας οι άνθρωποι "έπαιρναν ιστορική διάσταση ακόμα και μέσα από την καθημερινότητά τους", όπως εύσ...